All Chapters of ยอดหนูน้อยซวี่เป่า : มารดานางมารสะท้านเมือง: Chapter 41 - Chapter 50

ไม่เพียงแต่ไป๋เฉิงจื้อเท่านั้น แม้แต่ไป๋หงหย่วนที่อยู่ด้านข้างยังมองไป๋ซวงด้วยความตกใจหลังจากนั้นไม่นาน ไป๋เฉิงจื้อก็กลับมามีสติอีกครั้งเขามองไป๋ซวงด้วยความไม่อยากจะเชื่อ สายตาแฝงไปด้วยความสับสนอย่างยิ่ง “ซวงเอ๋อร์ เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”ไม่ว่าไป๋ซวงจะมีความสามารถแค่ไหน สุดท้ายนางก็ยังเป็นสตรีตอนนี้ไป๋หงหย่วนกลายเป็นคนไร้ประโยชน์แล้วและเขารู้ดีว่าตนเองไม่ใช่ผู้ที่สามารถท้าชิงตำแหน่งหัวหน้าตระกูลได้อย่างแน่นอนใบหน้าของไป๋ซวงไร้การแสดงออกที่เกินงามเมฆาสงบนิ่ง สายลมพัดเบา ๆ ราวกับว่านางกำลังพูดถึงเรื่องธรรมดา“ไป๋เส้าเจี๋ยตายอนาถเช่นนี้ ตระกูลไป๋ไม่ยอมรามือง่าย ๆ แน่ แม้ว่าจะต้องแข่งขันเพื่อชิงตำแหน่งหัวหน้าตระกูลไป๋ หัวหน้าตระกูลคนใหม่ก็จะทำบางอย่างเพื่อรักษาเสถียรภาพของตำแหน่งหัวหน้าตระกูล ส่วนื่นลุงเฉิงจื้อ ไป๋เส้าเจี๋ยตายอนาถที่นี่ ตระกูลไป๋ก็ไม่ยอมปล่อยท่านไปเช่นกัน”ท้ายที่สุดแล้ว ผู้คนเกือบทั้งหมดที่ไป๋เส้าเจี๋ยพามาก็พากันตายอย่างน่าอนาถเกือบทั้งหมดแต่ไป๋เฉิงจื้อกลับไม่ได้รับบาดเจ็บเท่าไรนักอาศัยแค่สิ่งนี้เพียงอย่างเดียว ตระกูลไป๋ก็ไม่มีทางยอมปล่อยไป๋เฉิงจื้อ

จีหรงที่วิ่งเหยาะ ๆ ตามมาข้างหลัง ยืนจับเข่าหอบหายใจ“ซวี่เป่า เจ้าวิ่งช้าลงหน่อย ย่าตามเจ้าไม่ทัน”ไป๋ซวงยิ้ม ลูบผมของซวี่เป่าเบา ๆ“คิดถึงแม่แล้วใช่หรือไม่?”ซวี่เป่าพยักหน้าเหมือนไก่จิกข้าวพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า“ท่านแม่จากไปหลายวัน ซวี่เป่าคิดถึงท่านมากขอรับ”“แม่ก็คิดถึงซวี่เป่าเหมือนกัน”ไป๋ซวงกอดซวี่เป่าแล้วเดินไปหาไป๋หงหย่วนด้วยรอยยิ้มจวินจิ๋วอิ่นมองไปที่ซวี่เป่าอย่างน้อยใจ เอ่ยปากเย้าว่า“ซวี่เป่าไม่คิดถึงพ่อหรือ พ่อก็คิดถึงซวี่เป่าเหมือนกันนะ”ซวี่เป่าเหลือบมองจวินจิ๋วอิ่นอย่างขอไปที และยิ้มอย่างไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย“คิดถึงขอรับ”จากนั้นจึงหันไปมองคนที่นั่งรถเข็นอยู่ไม่ไกลจู่ๆ จวินจิ๋วอิ่นก็รู้สึกเศร้าในใจเขาเพียงแค่จากไปไม่กี่วัน เหตุใดซวี่เป่าไม่หอมเขาแล้ว?ไป๋ซวงวางซวี่เป่าลงบนพื้นแล้วมอง มองซวี่เป่าอย่างจริงจัง“ซวี่เป่า นี่คือท่านตาของเจ้า ทักทายท่านตาเร็ว”ซวี่เป่ามองไปที่ไป๋หงหย่วนที่มีรอยแผลประปราย คิ้วเล็ก ๆ ย่นเข้าหากันทันทีไป๋หงหย่วนมองไปที่เสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งของตน ก่อนจะคิดได้ว่าซวี่เป่าไม่ต้องการเห็นอะไรเช่นนี้เขาดูเขินอายเล็กน้อยและกำลั

จวินจิ๋วอิ่นก้มศีรษะลง มองเห็นริมฝีปากแดงสวยของไป๋ซวง และดวงตาเกรี้ยวกราดคู่นั้นเขาลืมใคร่ครวญไปชั่วชณะ จูบเข้าไปตามสัญชาตญาณเมื่อได้รับการตอบสนอง ก็จะยิ่งยากจะหยุดบดคลึงบนริมฝีปากของนางสมองของไป๋ซวงขาวโพลนส่งเสียงวิ้ง ๆ แม้ว่านางจะทะลุมิติช่วงเวลาต่าง ๆ แต่ภารกิจของนาง คือการสำรวจมิติต่าง ๆ ไม่มีเวลาสำหรับมีความรักเลย!อุบัติเหตุเมื่อสี่ปีที่แล้ว ทำให้นางได้ลิ้มรสชีวิตมนุษย์ครั้งแรกแต่เพราะเป็นฤทธิ์ยาที่เข้าครอบงำ นางไม่มีเวลาได้คิดอะไรมากนักตอนนี้ นางรับรู้ได้ถึงอุณหภูมิร่างกายที่ร้อนรุ่มของจวินจิ๋วอิ่นและการจูบที่อ่อนโยนบนริมฝีปากหัวใจของนางเต้นรัวเร็ว ร่างกายรู้สึกอ่อนแรงอย่างบอกไม่ถูกหลังจากได้สติกลับมา นางก็ยกเท้าขึ้นกระทืบเท้าของจวินจิ๋วอิ่นอย่างแรงการเหยียบครั้งนี้ใช้แรงอย่างเต็มที่จวินจิ๋วอิ่นแค่นเสียงด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะปล่อยไป๋ซวงในขณะที่ไป๋ซวงกำลังโกรธ เขาก็รีบถอยออกไปข้างนอกอย่างรู้ว่าสิ่งใดควรไม่ควรเขาควบคุมลมหายใจให้มั่นคง ยกยิ้มอย่างพอใจ“ข้ามาส่งเสื้อผ้ามาให้แล้ว ฮูหยินรีบมาหน่อยนะยัง ทุกคนรอเจ้ากินข้าวอยู่”เขากล่าวจบก็หันหลังกลับและจา

จวินจิ๋วอิ่นได้ยินดังนั้น จึงมอบสารลับฉบับหนึ่งให้ไป๋ซวง“เดิมทีคิดจะบอกเจ้าพรุ่งนี้”วันนี้เขาเห็นไป๋ซวงเหนื่อยมากเกินไป จึงคิดจะแจ้งข่าวเรื่องนี้ให้นางรู้ในวันพรุ่งไป๋ซวงวางถ้วยน้ำชาลง แล้วรับสารลับมาดูยิ่งดู คิ้วของนางก็ยิ่งขมวดเข้าหากันสถานการณ์ของน้องชาย ช่างโหดร้ายจนเกินพรรณนาไอเย็นเยียบค่อย ๆ พุ่งขึ้นจากรอบตัวนาง โทสะที่อดกลั้นพุ่งออกมาจากดวงตาของนาง“สมควรตาย!”นางเอ่ยปากออกมาอย่างเย็นชา แล้วกำสารลับเอาไว้ในมือ“เจ้าคิดจะทำอย่างไร?”จวินจิ๋วอิ่นยื่นมือไปตบมือของไป๋ซวงเบา ๆ เพื่อปลอบประโลมจิตใจของนางไป๋ซวงที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟไม่ได้สนใจอะไรมากมายขนาดนั้น“ย่อมต้องไปเยือนสำนักศึกษาเต๋อ”คน นางย่อมต้องไปรับกลับมาแค้น ก็ย่อมต้องชำระเช่นกัน“ได้”จวินจิ๋วอิ่นมองนางอย่างอ่อนโยน พร้อมตอบอย่างนุ่มนวลนางอยากทำสิ่งใด ย่อมทำได้เต็มที่เขาจะคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลังนางเอง“ครั้งนี้ข้าไปเองคนเดียวก็พอ”ไป๋ซวงไม่อยากติดค้างจวินจิ๋วอิ่นมากเกินไป เขาช่วยนางมามากแล้ว“เจ้าไม่คุ้นเคยเส้นทาง อาจทำให้เสียเวลาระหว่างทางได้ เมื่อข่าวของไป๋เส้าเจี๋ยถูกส่งกลับไป ทางตระกูลไป๋

เดิมที คำสั่งที่เหลิ่งเย่ได้รับก็คือหากตระกูลไป๋ไม่ลงมือ เขาก็จะไม่ลงมือเรื่องที่ไป๋เส้าเจี๋ยถูกทำร้าย จวินจิ๋วอิ่นปิดข่าวเอาไว้แล้วแต่เมื่อไม่ได้รับข่าวจากไป๋เส้าเจี๋ยหลายวันติดต่อกัน บวกกับข่าวที่ไป๋เส้าเจี๋ยส่งกลับมาก่อนหน้านี้ไป๋คังเจี้ยนลูกชายของไป๋เส้าเจี๋ยจึงพอจะเดาได้ว่าท่านพ่อของเขาอาจจะเกิดเรื่องแล้วดังนั้น จึงรีบติดต่อทุกคนในตระกูลไป๋ และยังเชิญผู้อาวุโสตระกูลไป๋ลงจากเขาพวกเขาอยากจะคุมตัวไป๋เฉินเอาไว้ เพื่อใช้ข่มขู่ไป๋ซวงเพียงแต่นึกไม่ถึงว่าขณะที่พวกเขาพยายามจะพาตัวไป๋เฉินไปทันใดนั้นกลับมียอดฝีมือคนหนึ่งปรากฏตัว แล้วเริ่มแย่งคนโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงตระกูลไป๋รู้ว่านี่อาจเป็นคนของไป๋ซวงดังนั้นจึงเริ่มต่อสู้กันพวกไป๋คังเจี้ยนล้วนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเหลิ่งเย่สุดท้ายผู้อาวุโสของตระกูลไป๋ต้องออกหน้า ถึงค่อยคุมสถานการณ์เอาไว้ได้เหลิ่งเย่ถือกระบี่คมกริบ ยืนอย่างมั่นคงอยู่กลางเรือนด้านหลังของเขาคือชายหนุ่มคนหนึ่งที่ซูบผอมเสื้อผ้าชายหนุ่มไม่เรียบร้อย ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าเหลืองซีดทั่วทั้งตัวมีบาดแผลมากมาย บางจุดยังมีเลือดซึมออกมาริมฝีปากของเขาแห้งผาก ดวงตาว