All Chapters of ยอดหนูน้อยซวี่เป่า : มารดานางมารสะท้านเมือง: Chapter 61 - Chapter 70

“ซวี่เป่า!”จวินฉงตกตะลึงกับปฏิกิริยาของซวี่เป่า เมื่อตั้งสติได้ก็ตะโกนเสียงดัง แล้วเตรียมจะคว้าตัวซวี่เป่าไว้แต่ซวี่เป่ากลับไม่สนใจท่านปู่เลย แถมยังโคจรพลังวิญญาณเพียงชั่วพริบตา เขาก็ปรากฏตัวต่อหน้าจิ้งจอกเก้าหางมุมปากของโจวหลิงซางเผยรอยยิ้มเหยียดหยามเล็กน้อย จากนั้นก็แอบโคจรพลังวิญญาณ แล้วเปิดกุญแจแห่งฟ้าดินที่กรงเหล็กออกเสียงกริ๊กดังขึ้น กรงเหล็กก็ถูกจิ้งจอกเก้าหางพุ่งชนจนเปิดออกร่างกายที่อ้วนท้วน พุ่งพรวดออกมาอ้าปากกว้างเห็นฟันน่ากลัว พร้อมกับยื่นกรงเล็บอันแหลมคมพุ่งโจมตีซวี่เป่าสีหน้าของจวินจิ๋วอิ่นเคร่งขรึมขึ้นมาทันที กำลังอยากจะลงมือไป๋ซวงจึงยื่นมือออกไป ดึงตัวคนไว้นางมองซวี่เป่าด้วยสีหน้าสงบนิ่ง มุมปากเผยรอยยิ้มเหยียดหยามแค่จิ้งจอกเก้าหางกระจอก ๆ ตัวหนึ่ง จะทำร้ายซวี่เป่าได้อย่างไร?จีหรงตกใจจนร้องเสียงหลง ลุกขึ้นจากที่นั่งด้วยความตื่นตระหนกนางอยากจะวิ่งไปหาซวี่เป่า แต่ถูกจวินฉงดึงเอาไว้วินาทีแรกที่ซวี่เป่าเพิ่งจะพุ่งลงไป เขาก็มองไปยังไป๋ซวงและจวินจิ๋วอิ่นเวลานี้ทั้งสองคนยังคงไม่ขยับเขยื้อน อีกทั้งแววตาของไป๋ซวงยังดูสงบนิ่ง ไม่มีความตึงเครียดและตื่นต

โจวหวันฉี่ก้มหน้าลงอย่างเขินอาย แต่หางตาของนางก็เหลือบมองจวินจิ๋วอิ่นเป็นระยะ ๆ “ทูลฝ่าบาท หวันฉี่อยากแต่งงานกับท่านอ๋องเก้าเพคะ”“หึหึ...”จวินจิ๋วอิ่นหัวเราะเยาะออกมา ไม่ได้ให้เกียรติโจวหวันฉี่แม้แต่น้อย“ขออภัย ข้ามีครอบครัวแล้ว องค์หญิงใหญ่โปรดเลือกคนอื่นเถิด”พูดจบ เขายังจงใจจับมือไป๋ซวงต่อหน้าทุกคนอีกด้วย“ข้าไม่สนใจ!”โจวหวันฉี่กล่าวอย่างมั่นใจ พร้อมกับมองจวินจิ๋วอิ่นด้วยแววตากล้าหาญบุรุษผู้นี้ เพียงแค่มองแวบเดียว นางก็หลงใหลไปชั่วชีวิตองค์ชายผู้สูงศักดิ์ ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะมีสตรีเพียงคนเดียวนางไม่สนใจว่าข้างกายจวินจิ๋วอิ่นจะมีสตรีมากน้อยเพียงใด ขอแค่มีที่ว่างสำหรับนางสักที่หนึ่งก็เพียงพอแล้ว“ข้าให้นางเป็นพระชายารองได้ และจะเลี้ยงดูองค์ชายน้อยเหมือนลูกของตัวเอง”“แม้แต่การเป็นพระชายาเอก ข้ายังรู้สึกว่าไม่คู่ควรกับนางเลย แล้วจะให้นางเป็นพระชายารองได้อย่างไร องค์หญิงใหญ่ ในใจของข้ามีเพียงซวงเอ๋อร์ผู้เดียว ท่านเลือกคนอื่นเถอะ”จวินจิ๋วอิ่นไม่แม้แต่จะมองโจวหวันฉี่ ยื่นมือไปหยิบถ้วยชาข้าง ๆ ขึ้นมาจิบอย่างช้า ๆ “น้องเก้าระวังคำพูดด้วย เสด็จพ่อยังอยู่นะ!” องค์ชา

เมื่อจวินฉงได้ยินดังนั้น เขาก็มองไปยังหวังหยวนรองเจ้ากรมอาญาด้วยสายตาลึกล้ำยากจะคาดเดา“หวังหยวน เรื่องนี้เป็นความจริงหรือ?”หวังหยวนตัวสั่นเทา รีบลุกขึ้นแล้วคุกเข่าลงกลางท้องพระโรง“ทะ...ทูลฝ่าบาท มีเรื่องแบบนี้จริงพ่ะย่ะค่ะ!”“เหตุใดถึงไม่รายงานข้า?”สีหน้าของจวินฉงดำคล้ำ แสดงความโกรธเล็กน้อยหวังหยวนรีบคุกเข่าโขกศีรษะ ร่างกายสั่นเทา ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หยุดไว้“พูดมา!”น้ำเสียงของจวินฉงเยือกเย็น แฝงไปด้วยอำนาจที่ไม่อาจทัดทานได้หวังหยวนจึงตัดสินใจ กล่าวอย่างตะกุกตะกัก“ทูลฝ่าบาท เนื่องจากเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับพระชายาองค์ชายเก้า กระหม่อมมิกล้า...มิกล้ากราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”“ไม่กล้า? หากกรมอาญาของแคว้นเทียนจีของพวกเรา ไม่กล้าแม้แต่จะขัดใจขุนนางและราชวงศ์ ไม่สามารถทวงคืนความยุติธรรมให้กับประชาชนได้ แล้วจะมีไว้เพื่ออะไร?”จวินฉงทุบโต๊ะด้วยความโกรธ ขุนนางคนอื่น ๆ ในท้องพระโรงต่างพากันคุกเข่าลงทันทีมีเพียงจวินจิ๋วอิ่น ไป๋ซวง โจวหวันฉี่ และโจวหลิงซางเท่านั้นที่ไม่ได้คุกเข่า “กระหม่อมผิดไปแล้ว ฝ่าบาทโปรดให้อภัยด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”หวังหยวนหมอบลงกับพื้น ไม่กล้าพูดอะไ

“หากองค์หญิงใหญ่อิจฉา ก็ไปมีลูกเองสักคนหนึ่ง แต่ว่าไม่ใช่เด็กทุกคนที่จะมีพรสวรรค์ ฉลาดหลักแหลม และที่สำคัญที่สุดคือ รู้จักห่วงใยปกป้องมารดาเหมือนอย่างซวี่เป่า”ไป๋ซวงยิ้มอย่างโอ้อวด แล้วกวักมือเรียกซวี่เป่าเมื่อซวี่เป่าเห็นดังนั้น เขาก็พุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของไป๋ซวงทันทีไป๋ซวงเหลือบมองจวินฉง จากนั้นก็กวาดสายตาเย็นชามองทุกคนในท้องพระโรง“ซวี่เป่าพูดถูก ถึงแม้ไป๋ซวงจะมีชื่อเสียงไม่ดี แต่คนที่ฆ่า ล้วนเป็นคนที่สมควรตาย และไม่เคยฆ่าผู้บริสุทธิ์แม้แต่คนเดียว”“เจ็ดปีก่อน ประมุขตระกูลไป๋ใช้ชีวิตท่านพ่อท่านแม่และน้องชายของข้ามาข่มขู่ ต้องการขุดรากวิญญาณของไป๋ซวง สุดท้ายทำให้ท่านแม่ของข้าต้องตายท้องกลม ทำให้น้องชายและท่านพ่อของข้าได้รับบาดเจ็บสาหัสและหายสาบสูญไป ข้าฆ่าคนในตระกูลไป๋กว่าร้อยคน เพื่อแก้แค้นให้ท่านแม่และน้องชายที่ยังไม่เกิดของข้า”“เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ไป๋ซวงฆ่าคนในตระกูลไป๋หลายคน แต่พวกเขาจับตัวน้องชายและท่านพ่อของไป๋ซวงไป ขุดรากวิญญาณของพวกเขา ทำลายพลังวิญญาณของพวกเขา และยังดูถูกเหยียดหยามและทรมานสารพัด ข้าฆ่าพวกเขา เพื่อแก้แค้นให้ท่านพ่อและน้องชายของข้า”“ส่วนที่เหลือ

จวินฉงโมโหอย่างยิ่ง แรงกดดันมหาศาลแผ่ซ่านไปทั่วท้องพระโรงในทันทีทุกคนหมอบลงกับพื้น ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง“จวินเทียนเจ๋อ!”จวินฉงตะโกนด้วยความโกรธ จวินเทียนเจ๋อตัวสั่นเล็กน้อย รีบก้มหน้าลงต่ำกว่าเดิม“เสด็จพ่อ ลูกอยู่พ่ะย่ะค่ะ”“อย่าเรียกข้าว่าเสด็จพ่อ หากจิ๋วอิ่นไม่สืบพบแผนการร้ายของเจ้า แคว้นเทียนจีนี้คงจะเปลี่ยนผู้ปกครองไปแล้ว”แววตาของจวินฉงเต็มไปด้วยความน่าเกรงขามและความโกรธเกรี้ยวที่ไป๋ซวงไม่เคยเห็นมาก่อนจวินเทียนเจ๋อเหงื่อแตกพลั่ก เงยหน้ามองจวินฉงด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ“เสด็จพ่อโปรดทรงพิจารณา ลูกโปรดทรงพิจารณา ลูกถูกปรักปรำนะพ่ะย่ะค่ะ!”“ปรักปรำ?”จวินฉงหรี่ตาลงเล็กน้อยอย่างเย็นชา เพียงแค่ยกมือขึ้น หลักฐานเหล่านั้นก็ถูกเหวี่ยงไปกระแทกหน้าผากของจวินเทียนเจ๋อ“เจ้าดูสิ จิ๋วอิ่นปรักปรำเจ้าตรงไหน!”นั่นคือจดหมายเลือด!เป็นจดหมายเลือดที่แม่ทัพฉี่หยวน แม่ทัพรักษาการณ์เขตชายแดนตำบลหุยไห่ เขียนขึ้นด้วยตนเอง ในจดหมายนั้น บรรยายรายละเอียดเกี่ยวกับการลอบโจมตีของแคว้นตงหมิงหลายครั้งแม่ทัพรักษาการณ์ของแคว้นตงหมิง รู้จักการจัดวางกำลังทหารของพวกเขาเป็นอย่างดี สามารถหลีกเลี่