บทที่ 50

พายุที่หมุนด้วยความเร็วสูง เพิ่มพลังของคมกระบี่ให้แข็งแกร่งขึ้นสุดขีด

สองมือของเหลิ่งเย่ เริ่มสั่นเทิ้มอย่างควบคุมไม่ได้

เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าซื่อจื่อน้อยพูดถูกต้อง

เขาเป็นไก่อ่อน!

แม้แต่ตาเฒ่ากลุ่มหนึ่งก็ยังรับมือไม่ได้

เหลิ่งเย่กัดฟันอย่างไม่ยินยอม จนมุมปากเริ่มมีเลือดซึม

ส่วนเหล่าผู้อาวุโสตระกูลไป๋ย่อมรู้ว่าพลังวิญญาณของเหลิ่งเย่ใกล้จะผลาญหมดแล้ว

ดังนั้นจึงยกมุมปากขึ้นยิ้มกระหยิ่ม แล้วหันไปสบตากัน

พวกเขาเพิ่มพลังกดดันและพลังวิญญาณ เพื่อให้พายุหมุนในค่ายกลทวีความรุนแรงขึ้น

แกรก แกรก...

คมกระบี่ปะทะกับโล่กิเลนฟ้าจนเกิดเป็นเสียงแหลมบาดหู

จากนั้นรอยโหว่ก็ค่อย ๆ ขยายใหญ่ขึ้น

หลังจากเสียงปะทะดังกึกก้อง โล่กิเลนฟ้าก็ถูกทำลายจนหมด

คมกระบี่นับไม่ถ้วนพุ่งตรงไปที่เหลิ่งเย่และไป๋เฉิน

เหลิ่งเย่เห็นดังนั้น จึงรีบคุ้มกันไป๋เฉินไว้ใต้ร่างโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

เขาเคยกล่าวไว้ หากอยากทำร้ายไป๋เฉิน ต้องข้ามศพเขาไปก่อน

เขาหลับตาลง แล้วรอคอยความเจ็บปวดมาเยือน

ทว่าความเจ็บปวดที่คาดการณ์ไว้กลับไม่มาเยือนเลย

ตอนเขาลืมตาขึ้นก็เห็นท่านอ๋องและพระชายาร่อนลงมาจากฟ้า

จวินจิ๋วอิ่นซัดฝ่ามือ