All Chapters of ยอดหนูน้อยซวี่เป่า : มารดานางมารสะท้านเมือง: Chapter 31 - Chapter 40

เขาคุกเข่าลงกับพื้นดังตุบ ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและโทษตนเอง”ทูลท่านอ๋อง คนหายไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ! ข้าน้อยทำงานผิดพลาด ขอท่านอ๋องโปรดลงโทษ?”“หายไป?”เมื่อจวินจิ๋วอิ่นได้ยิน ก็พยายามอดกลั้นความไม่พอใจที่แฝงอยู่ในดวงตาเอาไว้กลิ่นอายแห่งโทสะและความอัดอั้นทั้งหมด หมุนวนอยู่ทั่วร่างในฉับพลันเขาโบกแขนเสื้อเบา ๆ พลังวิญญาณสายหนึ่งได้พุ่งทะยานออกมา เสียงดังตึง!เหลิ่งเย่ถูกโจมตีอย่างแรง ร่างของเขาถูกโจมตีกระเด็นถอยหลังออกไปหลายจั้ง กระอักเลือดสด ๆ ออกมา “ขนาดสวะยังหายไปได้ ข้าว่าเจ้าควรกลับไปฝึกใหม่ที่หออู๋เซิงเสียหน่อยแล้ว”หออู๋เซิงเป็นสถานที่ที่ใช้สำหรับฝึกองครักษ์ลับและองครักษ์ประจำตัวโดยเฉพาะโดยจวินจิ๋วอิ่นเป็นคนสร้างมันขึ้นมากับมือ การฝึกฝนภายในนั้น คนทั่วไปยากที่จะรับไหวด้วยเหตุนี้ องครักษ์ลับ และองครักษ์ประจำตัวที่ออกมาจากหออู๋เซิงล้วนแล้วแต่เป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งและสำหรับองครักษ์ลับที่ออกมาจากหออู๋เซิงแล้วนั้น การกลับไปที่หออู่เซิงอีกครั้ง เป็นสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าความตาย “ขอท่านอ๋องโปรดอภัย เหลิ่งเย่จะทำความดีชดใช้ความผิด นำตัวคนผู้นั้นกลับมาให้ได้พ่ะย่ะค่ะ

ในคืนที่ประมุขตระกูลไป๋รู้เรื่องของไป๋ซวง ก็ได้พาคนออกไปตามทางลับเรียบร้อยแล้วเพราะว่าหวาดกลัวสถานะของไป๋ซวงในตอนนี้ หากพวกเขาคิดจะล้างแค้น ต้องมีการเตรียมการอีกมากมายอีกทั้งไป๋หงหย่วนกับไป๋เฉินก็เป็นโล่ป้องกันและไพ่ตายที่สำคัญที่สุดของไป๋เส้าเจี๋ยโชคดีที่ ตระกูลไป๋ผ่านพ้นเหตุการณ์นองเลือดเมื่อเจ็ดปีก่อนมาแล้วถึงแม้จะไม่ได้ยิ่งใหญ่และทรงพลังเหมือนเมื่อก่อน แต่ว่าถึงอย่างไรก็ยังมีรากฐานที่สำคัญอยู่เหลิ่งเย่ได้ควบคุมหอลิขิตฟ้า ซึ่งเป็นหน่วยข้อมูลลับที่ทรงพลังที่สุดในแคว้นเทียนจีเอาไว้ในมือทั้งหมดที่จริงเรื่องการตรวจสอบไป๋เส้าเจี๋ยนั้น เป็นเรื่องที่ง่ายดายมากเรื่องหนึ่ง“ท่านอ๋อง ตอนนี้ไป๋เส้าเจี๋ยพาไป๋หงหย่วนไปบ้านตระกูลสาขาที่เมืองจินหยวนในเขตซ่งกวนพ่ะย่ะค่ะ”“ตอนนี้พ่อตาของข้าเป็นเช่นไรบ้าง?”เขาดูออกว่าไป๋ซวงใส่ใจบิดาผู้นี้มากผู้ที่ไป่ซวงใส่ใจ ย่อมเป็นคนที่เขาใส่ใจเช่นกัน “พลังวิญญาณถูกทำให้ใช้งานไม่ได้ รากวิญญาณถูกขุด เข่าทั้งสองข้างถูกทำลายพ่ะย่ะค่ะ”เหลิ่งเย่พูดออกมาอย่างหนักใจ เมื่อจวินจิ๋วอิ่นได้ยินก็รู้สึกเย็นวาบไปทั่วร่างเขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ กลิ่นอายสังหาร

เมื่อไป๋เฉิงจื้อได้ยิน สีหน้าก็ตกตะลึงในทันทีเขามองไป๋เส้าเจี๋ยอย่างไม่อยากจะเชื่อ สายตาเต็มไปด้วยความคาดไม่ถึง”ท่านประมุข นี่มัน…”หากควักโจ๊กออกมา จะยังมีชีวิตอยู่ได้อีกงั้นหรือ?”ทำไม? ไม่กล้า?”ไป๋เส้าเจี๋ยส่งเสียงในลำคอ โบกมือแล้วหยิบกระบี่ยาวขึ้นมาเขาค่อย ๆ วาดกระบี่จากลำคอของไป๋หงหย่วน แล้วเคลื่อนลงไปอย่างช้าๆ“โจ๊กที่กินเมื่อวาน ตอนนี้ควรไปอยู่ที่ใดกัน?”ท้ายที่สุด กระบี่ของเขาก็ชี้ไปที่หน้าท้องของไป๋หงหย่วน“น่าจะเป็นที่นี่สินะ!”ขณะพูด เขาก็ยื่นมือโบกพลังวิญญาณสายหนึ่งออกมาไป๋เฉิงจื้อที่ไม่ได้ถูกควบคุมไว้ ก็มาปรากฏตัวอยู่ที่เบื้องหน้าของเขาเขานำด้ามกระบี่ที่อยู่ในมือส่งให้กับไป๋เฉิงจื้อ“ควักโจ๊กของเขาออกมา แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้าสักครั้ง”พูดจบ เขาก็ยิ้มอย่างเยือกเย็นพลางไปยืนอยู่ด้านข้างมองดูแขนของไป๋เฉิงจื้อที่กำลังสั่นเทาไปทั่วทั้งแขน ด้วยดวงตาที่แฝงไปด้วยเจตนาร้ายไม่ง่ายนักที่ไป๋หงหย่วนจะรู้สึกสบายสักครึ่งคืน ตอนนี้มองเห็นไป๋เฉิงจื้อ นัยน์ตาก็แฝงไปด้วยรอยยิ้มแห่งความหลุดพ้นเพื่อไป๋เฉิน เขาอยู่มานานเกินไปแล้วสำหรับเขาแล้ว ความตายคือการหลุดพ้นอย่าง

มองเห็นเส้นไหมวิญญาณโลหิตกระเพื่อมเหมือนคลื่นน้ำเมื่อไป๋เส้าเจี๋ยเห็นเช่นนั้น เขาก็ทะยานขึ้นไปทันทีในมือยาวถือกระบี่ เขาหมุนข้อมืออย่างรวดเร็ว สร้างลวดลายกระบี่บุที่สวยงามและคมกริบออกมามองเห็นไอกระบี่นับไม่ถ้วนพลุ่งพล่าน ราวกับมังกรที่ดุร้ายด้วยพลังกดดันอันท่วมท้น เขารีบพุ่งตรงไปที่ด้านหน้าของไป๋ซวงทว่าพริบตานั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างน่าเศร้ามีไอสีดำจาง ๆ ล้อมรอบมังกรร้ายนั้นเอาไว้โฮก…เมื่อเสียงคำรามดังขึ้น ฟันอันแหลมคมของมังกรก็ปรากฏขึ้นตามกันมาไป๋ซวงมองภาพตรงหน้าที่ดูคล้ายมังกรโจนสมุทร พร้อมรอยยิ้มขี้เล่นบนริมฝีปากนางยืนนิ่งอยู่ในอากาศ ดวงตาปิดหรี่ ก่อนจะกางนิ้วออกเล็กน้อยสองมือซ้ายขวาประสานกัน ราวกับกำลังเล่นกับสมบัติทรงกลมทันทีที่ลืมตาขึ้นอีกครั้ง เส้นไหมวิญญาณโลหิตที่ราวกับน้ำกระเพื่อมก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับแสงเย็นยะเยือกและแผ่ออกไปด้วยความเร็วดุจสายฟ้ามังกรร้ายที่อยู่กลางอากาศหันร่างหลบ หลีกเลี่ยงเส้นไหมวิญญาณโลหิตที่ซุกซ่อนอยู่ในอากาศอย่างว่องไวมุมปากของไป๋เส้าเจี๋ยปรากฏรอยยิ้มเยาะขึ้น เหวี่ยงกระบี่เร็วขึ้นอีกครั้ง“ไป๋ซวง ไม่ว่าเส้นไหมวิญญาณโลหิตของเ

เขาทนไม่ไหวแล้วจริง ๆไป๋ซวงไม่ใช่คนด้วยซ้ำ!นางเป็นตัวตนที่น่ากลัวยิ่งกว่าปีศาจ!สิ่งที่ไป๋ซวงกำลังรอก็คือคำพูดนี้ของไป๋เส้าเจี๋ยนางจึงเก็บกระบี่กลับมาและมองไปที่ไป๋เส้าเจี๋ยอย่างเย็นชา“สัญญากับข้า ไม่เช่นนั้นต่อให้เจ้าฆ่าข้า เจ้าก็ไม่อาจหาไป๋เฉินเจอได้”“ได้”ไป๋ซวงพูดอย่างเฉยเมย แต่ไป๋เส้าเจี๋ยดูเหมือนจะโล่งใจเขาถอนหายใจยาวอย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะพูดออกมาช้าๆ“ไป๋เฉินอยู่ในสำนักศึกษาเต๋อของตระกูลไป๋”“เหลิ่งเย่ พาคนกลับไป แล้วส่งคนไปตรวจสอบที่สำนักศึกษาเต๋อ ถ้าไป๋เฉินอยู่ที่สำนักศึกษาเต๋อให้ฆ่าไป๋เส้าเจี๋ยได้เลย ถ้าเขาไม่อยู่ที่สำนักศึกษาเต๋อ ให้ทำให้ไป๋เส้าเจี๋ยเป็นหมูมนุษย์ แล้วเลี้ยงไว้ที่ประตูสำนักศึกษาเสีย”เมื่อไป๋ซวงพูดจบ นางก็ไม่สนใจไป๋เส้าเจี๋ยอีก มุ่งตรงไปที่ไป๋หงหย่วนทันทีเหลิ่งเย่เหลือบมององค์ชายราวกับมีคำถามทว่าสายตาของจวินจิ๋วอิ่นจับจ้องไปที่ไป๋ซวงอยู่ตลอดเวลาเมื่อรู้สึกว่าเหลิ่งเย่ไม่เคลื่อนไหวสักที จึงอดไม่ได้ที่จะหันไปมองในดวงตามีความไม่พอใจปะทุขึ้นมา“ยืนนิ่งอยู่ทำไม? รีบไปจัดการสิ” ร่างกายของเหลิ่งเย่สั่นเล็กน้อย รีบหันไปทำงานของตนทันที“เดี