All Chapters of หวนรักหนีลิขิต: Chapter 1 - Chapter 10

ยามราตรีมืดมิดดุจหมึกท่ามกลางความเงียบสงัด ริมฝีปากร้อนผ่าวของกู้จือโม่ไล้ไปตามลำคอของฉัน ฉันโอบกอดเขาไว้แน่น หัวใจพองโตไปด้วยความสุข แต่ก็เจือไปด้วยความอ่อนแรงแอลกอฮอล์ทำให้เราทั้งคู่มึนเมา ลมหายใจของเราประสานกัน การกระทำของเขายิ่งเร่งร้อนขึ้นเรื่อย ๆ เมื่ออารมณ์รักพลุ่งพล่านขึ้น ฉันพึมพำชื่อของเขา “จือโม่…”ติ๊ง…เสียงเรียกเข้าที่ดังสนั่นทำลายบรรยากาศแห่งอารมณ์รักในห้องลงฉันและกู้จือโม่หันไปมองพร้อมกัน เห็นชื่อสองคำปรากฏขึ้นบนหน้าจอเยวี่ยเยวี่ยความรู้สึกหายใจไม่ออกและความตื่นตระหนกถาโถมเข้ามาในหัวใจฉันในความมืด ฉันมองไม่เห็นสีหน้าของกู้จือโม่ แต่รับรู้ได้ถึงความลังเลของเขาไม่รู้ว่าความกล้ามาจากไหน ฉันเงยหน้าขึ้นและจูบเขาอย่างไม่ลังเลแต่กู้จือโม่กลับหลบเลี่ยงทันที แล้วลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์เสียงหวานของหญิงสาวดังมาจากโทรศัพท์ “อาโม่”วินาทีต่อมา กู้จือโม่ไม่แม้แต่จะเปิดไฟ ก็เดินก้าวยาวไปที่หน้าต่างเพื่อตอบโทรศัพท์ใต้แสงจันทร์ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยมีให้ฉันความรักที่เคยเต็มเปี่ยมก็จางหายไปเหมือนกระแสน้ำ ใจฉันเย็นยะเยือก เหลือเพียงความคับข้องใ

หลังเรียนตอนเย็น กู้จือโม่ไม่ได้ปรากฏตัวอีกเลย เฉินเยวี่ยก็จากไปอย่างรวดเร็วเช่นกันกู้จือโม่ได้รับการตอบรับเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำโดยตรงนานแล้ว และได้ยินมาว่าเขายังได้รับข้อเสนอจากมหาวิทยาลัยต่างประเทศอีกด้วย เขาไม่จำเป็นต้องเข้าเรียนเลยด้วยซ้ำ แต่เขาก็ยังมาโรงเรียนทุกวัน และสุดท้ายยังยอมสละโอกาสไปต่างประเทศ ทุกคนต่างรู้ดีว่าเขาทำเพื่อเฉินเยวี่ยเมื่อมองไปยังที่นั่งว่างเปล่าของทั้งสองคน ฉันรู้สึกขมขื่นในใจอย่างอดไม่ได้จิตใจของฉันสับสนวุ่นวาย บวกกับการทำแบบฝึกหัดจนปวดหัว ตอนที่กลับบ้านในตอนเย็นอารมณ์ของฉันไม่ค่อยดีนัก เมื่อเห็นพ่อสารเลวและแม่เลี้ยงที่กำลังรอฉันอยู่ในห้องนั่งเล่น ฉันก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นฉันทำเป็นไม่สนใจ พยายามจะขึ้นไปชั้นบนทันทีเฉียวเจี้ยนกั๋วตามมาถามว่า “ซิงลั่ว เรื่องที่พ่อให้ลูกไปคุยกับคุณชายกู้เป็นไงบ้าง?”ฉันหัวเราะเยาะเบา ๆ “คุณชายกู้ติดหนี้หนูชาติที่แล้วหรือไง? ทำไมเขาต้องฟังหนูแค่คำพูดประโยคเดียวแล้วเซ็นสัญญามูลค่าร้อยล้านกับพ่อด้วย?”สีหน้าของเฉียวเจี้ยนกั๋วมืดลง เขาเกือบจะโกรธแล้ว แต่หลี่เหม่ยอิงข้าง ๆ ดึงแขนเขาไว้แล้วยิ้มอย่างใจดี “พ่อเธอไม่ได้ห

มีคนอดทนไม่ไหวแล้วพูดขึ้นมาว่า “กู้จือโม่ เฉียวซิงลั่วทำเกินไปแล้วนะ ชอบรังแกเฉินเยวี่ยตลอดเลย!”ดวงตาของเฉินเยวี่ยแดงก่ำขึ้นมาทันที น้ำเสียงทั้งเศร้าและอดทน “จือโม่ ฉันไม่เป็นไรหรอก แค่ซิงลั่วอาจจะเข้าใจอะไรผิดไป”สายตาเย็นชาของกู้จือโม่มองมาที่ฉัน แฝงไปด้วยความเย็นยะเยือกบรรยากาศตึงเครียดฉันมองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย มือจิกแน่นโดยไม่รู้ตัว หัวใจเต็มไปด้วยความเย้ยหยันอะไรกัน เขาจะเข้าข้างเฉินเยวี่ยเหรอ?สายตาของกู้จือโม่จ้องไปที่บอร์ดจัดอันดับ มองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหันกลับมามองฉัน คิ้วขมวดเข้าหากัน “สอบวิชาภาษาจีนได้คะแนนแค่นี้เองเหรอ?”สีหน้าของเขาจริงจัง น้ำเสียงไม่พอใจ ฟังดูเหมือนกำลังเยาะเย้ยฉันนี่เขากำลังระบายอารมณ์แทนเฉินเยวี่ยหรือไง?ฉันรู้สึกไม่พอใจ กำลังจะโต้ตอบกลับด้วยความเย็นชาแต่ในวินาทีต่อมา กู้จือโม่ก็ผ่อนคลายสีหน้าลงและพูดเบา ๆ ว่า “โดยรวมแล้วสอบได้ดีนะ ตั้งใจต่อไปล่ะ”“?”น้ำเสียงของเขาเรียบเฉย ราวกับกำลังพูดถึงสภาพอากาศวันนี้แต่ฉันกลับงุนงง มองเขาเหมือนเห็นผีกู้จือโม่... บ้าไปแล้วเหรอ?เมื่อเห็นฉันมองเขาด้วยสายตาเลื่อนลอย เสียงของชายหนุ่มก็เย็นชาขึ้

เสียงของลั่วอี้ฝานดังขึ้นอย่างร่าเริงและเย้าแหย่ ฉันไม่มีแม้แต่ความคิดที่จะหันกลับไปฉันไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับกู้จือโม่ และยิ่งไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาเลยเขาเดินมาข้าง ๆ ฉัน กอดอกมองฉันอย่างไม่ปิดบัง ลูบคางแล้วพูดต่อ “เธอแตกต่างจากข่าวลือมากนะ ทุกคนบอกว่าเธอตามจีบกู้จือโม่ชนิดไม่ยอมปล่อย ทำไมเมื่อกี้ดูเหมือนรีบตีตัวออกห่างจากเขาล่ะ?”พูดจบ ลั่วอี้ฝานก็เข้ามาใกล้ฉันทันที ลมหายใจของเขาพ่นลงบนแก้มฉัน “แผนใหม่เหรอ? ใช้กลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับรึยังไง?”ฉันเกลียดการเข้าใกล้ของคนแปลกหน้า จึงพยายามจะหลบตามสัญชาตญาณ แต่ก่อนที่ฉันจะขยับได้ ไหล่ของฉันก็ถูกมือใหญ่อันอบอุ่นจับไว้มีคนมาดึงฉันจากด้านหลัง ทำให้ฉันล้มเข้าไปในอ้อมกอดที่คุ้นเคย มีกลิ่นหอมของไม้สนซีดาร์“อยู่ให้ห่างจากเธอซะ!” เสียงของกู้จือโม่เต็มไปด้วยความเย็นชาฉันเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว เห็นริมฝีปากบางของเขาที่เม้มเข้าหากัน และความหงุดหงิดแสดงออกผ่านทางดวงตาและคิ้วของเขาฉันไม่รู้ว่าเขาหงุดหงิดอะไรแต่การที่เขาโอบกอดฉันไว้แนบชิดแบบนี้ ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว“ปล่อยฉันนะ” ฉันดิ้นหลุดจากอ้อมกอดของเขา ถอยหลังไป

ฉันจับจ้องสีหน้าของกู้จือโม่ มองดูความรังเกียจที่ผุดขึ้นมาอย่างรวดเร็วบนใบหน้าของเขาหลังจากที่ฉันพูดจบ เหมือนกับทุกครั้งเห็นไหม นี่แหละผู้ชายจริง ๆ ก็ไม่แปลกหรอก คนที่รักนายมาเนิ่นนาน ตื๊อนายชนิดแทบจะไม่เหลือศักดิ์ศรี แล้วจู่ ๆ มาบอกว่าไม่ได้รักนายแล้ว ถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงไม่เชื่อเหมือนกันเพราะแบบนี้ เขาถึงได้ยอมรับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของฉันไม่ได้ แล้วก็แสดงความรังเกียจออกมาตอนที่ฉันเพิ่งถามเขาว่า “นายเป็นใครสำหรับฉัน”ทั้งที่มันเป็นแค่การลองใจเล็กน้อยเท่านั้นฉันยิ้มออกมาเบา ๆ พลางถอยหลังไปสองก้าว “เห็นไหม นายตอบไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?”“ที่ฉันบอกว่าฉันไม่ชอบนายแล้ว มันเป็นเรื่องจริง ทุกสิ่งที่ฉันทำช่วงนี้ไม่ใช่เพราะฉันเล่นตัว”“กู้จือโม่” ฉันเรียกชื่อเขาอย่างจริงจัง “เชื่อฉันเถอะ ฉันจะไม่ตามตื๊อนายอีกแล้ว”“อีกแค่ห้าวัน อีกแค่ห้าวันเราก็จะจบการศึกษาแล้ว หลังจากจบการศึกษา เราจะไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป”“เมืองนี้มันเล็กมาก เล็กจนถ้าเราตั้งใจหลีกเลี่ยงกัน เราก็จะไม่เจอกันอีกได้จริง ๆ”พูดจบ ฉันก็ไม่ได้มองเขาอีก และหันหลังกลับ“เธอไม่ชอบฉันแล้ว งั้นเธอชอบใครล่ะ?”ฉันเด