บททั้งหมดของ หวนรักหนีลิขิต: บทที่ 51 - บทที่ 60

ฉันเดินใต้ร่มไม้ไปสักพัก กลิ่นหอมของต้นไม้และใบไม้รอบตัวทำให้จิตใจของฉันสงบขึ้น“วันนี้เธอมีเรียนไหม?” ลั่วอี้ฝานวิ่งตามมาจากข้างหลัง “ฉันจะพาเธอไปกินของอร่อย”ในช่วงนี้ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับลั่วอี้ฝานเริ่มซับซ้อนขึ้น มันไม่ใช่ทั้งเพื่อนและก็ไม่ใช่แค่คนรู้จักฉันยังจำความเจ็บปวดที่เขานำมาให้ฉันในชาติก่อนได้ชัดเจน แต่ในชาตินี้ฉันก็เห็นว่าเขากำลังช่วยฉันหลายอย่าง“ฉันไม่อยากไปกินกับนาย” ฉันหยุดเดินและรอให้เขาเดินมาถึง “อีกอย่าง ฉันไม่ได้ชอบกู้จือโม่และยิ่งไม่ได้ชอบนายด้วย ดังนั้นถ้ามีปัญหาอะไรก็แค่ทำเป็นไม่รู้จักฉันก็พอ”ฉันพูดจบแล้วก็ไม่สนใจสีหน้าของลั่วอี้ฝาน ก่อนจะเดินจากไปทันทีการเรียนในสาขาออกแบบเสื้อผ้าไม่เข้มงวดมาก ส่วนใหญ่ไม่ต้องเรียนในห้องเรียนช่วงเช้าเราต้องไปดูขั้นตอนการผลิตผ้าที่โรงงาน จนถึงเที่ยงถึงได้กลับมาพอกลับมาถึงมหาวิทยาลัย โรงอาหารก็หมดเวลาอาหารกลางวันไปแล้วฉันไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ จึงตัดสินใจไม่ทานอาหารกลางวัน และกลับห้องพักทันทีระหว่างทางฉันได้รับสายจากเฉิงเฉิงเฉิงเฉิงต้องฝึกทหารนานกว่าเรา ช่วงนี้เธอยังอยู่ในการฝึกเดินแถวอยู่เลยเธอโทรมาหาฉันระหว่าง

ทันใดนั้น ฉันได้ยินเสียงเย็น ๆ แต่แฝงความอ่อนโยนของกู้จือโม่ดังขึ้น “ดื่มได้ไหม?”เฉินเยวี่ยเม้มริมฝีปากและเงยหน้ามองกู้จือโม่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขที่ปิดไม่มิด “ดื่มได้นิดหน่อย”หลังจากนั้นเฉินเยวี่ยก็ยกแก้วขึ้นชนกับทุกคนเมื่อถึงตาฉัน เฉินเยวี่ยยิ้มให้ฉันด้วยแววตาที่ดูเหมือนจะมีความภูมิใจ “ซิงลั่ว”ฉันมองเธอด้วยความไม่อยากเล่นเกมนี้ แต่ด้วยคนรอบข้างที่มากเกินไป ทำให้ฉันไม่สามารถปะทะกับเธอได้ในที่สาธารณะฉันยืนขึ้น ยกขวดนมเปรี้ยวขึ้นมาชนแก้วกับเธอแบบไม่จริงจังนัก แล้วดื่มพอเป็นพิธีเมื่อเลิกงานแล้วก็เกือบสามทุ่ม ด้วยความที่เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ นักเรียนบางคนก็กลับบ้าน ส่วนบางคนก็กำลังวางแผนไปเล่นเกมที่ร้านอินเทอร์เน็ตสุดท้ายเหลือแค่ฉัน กู้จือโม่ เฉินเยวี่ย และช่างภาพจากฝ่ายวางแผนอีกคนฉันหยิบโทรศัพท์ออกมา เฉินเยวี่ยถามฉันด้วยท่าทีเสแสร้งว่า “ซิงลั่ว อยากไปกับพวกเราไหม?”ในขณะที่เฉินเยวี่ยพูด กู้จือโม่ก็ขับรถมาถึงข้างเธอแล้วรถสปอร์ตมาเซราติสีดำคันนั้นมีแค่สองที่นั่งฉันไม่แน่ใจว่าเฉินเยวี่ยยังเสแสร้งอีกนานแค่ไหน ฉันจึงยิ้มออกมาพร้อมตอบกลับไปว่า “ได้สิ งั้นฉันนั่งข้างหน้า

ฉันยืนคิดอยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจเข้าไปสอบถามฉันมีใบรับรองการเล่นเปียโนระดับแปด พอหัวหน้าเห็นก็ให้ฉันเล่นโชว์ครึ่งชั่วโมงทันที แล้วถามว่าฉันสามารถมาทำงานวันพุธ วันเสาร์ และวันอาทิตย์ได้ไหม ซึ่งเวลาทำงานคือช่วงสองทุ่มถึงเที่ยงคืน และเขาจะให้ค่าจ้างฉันชั่วโมงละห้าร้อยบาทหนึ่งคืนฉันจะได้สองพันบาท สัปดาห์ละสามวันก็ตกเป็นเงินกว่าห้าพันบาท เดือนหนึ่งฉันจะมีเงินเหลือเก็บไว้บ้างฉันดีใจมาก จึงตอบตกลงทันทีระหว่างทางกลับหอพัก ฉันแวะร้านชานมและไก่ทอด แล้วสั่งใส่กล่องกลับไปฝากเพื่อน ๆ ด้วยขณะที่กำลังรออยู่ในร้านชานม โทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นฉันกดรับสาย และเสียงเฉิงเฉิงที่เต็มไปด้วยความน้อยใจและเสียงสะอื้นดังมาจากปลายสาย “ลั่วลั่ว เธอพอจะมารับฉันที่สถานีตำรวจได้ไหม?”สถานีตำรวจ!สองคำนี้ระเบิดในหัวของฉัน ฉันรีบหันหลังกลับแล้วยกมือเรียกแท็กซี่นิสัยของเฉิงเฉิงไม่มีทางก่อเรื่องแน่ ๆ เธอเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยไห่เฉิง แล้วใครกันที่รังแกเธอ?ฉันกระโดดขึ้นแท็กซี่ “ไม่ต้องห่วง อย่ากลัวนะ ฉันกำลังจะไปสนามบินเดี๋ยวนี้ ฉันจะซื้อตั๋วเครื่องบินเที่ยวที่เร็วที่สุด แล้วจะไปเดี๋ยวนี้”“เฉิงเฉิง ไม่

"เฉิงเฉิง เธอเชื่อใจฉันไหม?"เฉิงเฉิงพยักหน้าแรง ๆ "เชื่อสิ ฉันเชื่อในตัวลั่วลั่วที่สุดเลย"ฉันยิ้มเล็กน้อย แล้วเอื้อมมือไปจัดผมให้เธอ "ถ้าเชื่อในตัวฉัน วันนี้ตบที่พวกเขาตบเธอ ฉันจะทวงคืนให้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้""ตกลงไหม?" ฉันมองเธอด้วยความมั่นใจเฉิงเฉิงขยับเข้ามาใกล้ แล้วกระซิบเบา ๆ "เธอจะไปสู้กับพวกเขาด้วยเหรอ?"ฉันมองหน้าเธอแล้วกระซิบกลับ "จะจัดการพวกนั้นให้หมดในทีเดียวเลย""จริงเหรอ? ต้องการให้ฉันช่วยไหม? หรือเราจะไปซื้อสเปรย์พริกไทยกันก่อนดี?"เฉิงเฉิงก็ยังคงเป็นเฉิงเฉิงที่ร่าเริงและมองโลกในแง่ดีเสมอ เธอคอยดูแลความรู้สึกของฉันตลอดเวลาฉันส่ายหัว แล้วบอกให้เธอรอฉันสักครู่หลังจากนั้น กู้จือโม่ก็พาเฉินเยวี่ยออกจากห้องไกล่เกลี่ยเฉินเยวี่ยยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ภายนอกเธอดูไร้เดียงสาและน่าสงสาร แต่สายตาที่เธอมองฉันกลับแฝงด้วยความท้าทายที่ยากจะสังเกตในชาติก่อน ฉันถูกหลอกด้วยท่าทางใสซื่อแบบนี้ของเธอมานาน แต่ตอนนี้…"เฉินเยวี่ย เฉิงเฉิงทำร้ายเธอโดยไม่ตั้งใจ ฉันขอโทษแทนเธอด้วย""ไม่ต้องหรอก" เฉินเยวี่ยดึงชายเสื้อของกู้จือโม่แล้วยิ้มเล็กน้อย "เฉิงเฉิงไม่ได้ตั้งใจ""ฉันขอโทษแล้วนะ" ฉ

ผู้จัดการร้านอาหารรีบพาพนักงานรักษาความปลอดภัยเข้ามา แต่ด้วยความที่ชายคนนั้นมีรูปร่างใหญ่โตและมีตำแหน่งฐานะอยู่บ้าง ทำให้พวกเขาไม่กล้าใช้กำลังทันที ผู้จัดการพยายามพูดเกลี้ยกล่อม แต่ชายคนนั้นกลับผลักผู้จัดการออกแล้วดึงตัวฉันเข้าไป “จะโวยวายไปทำไม? อย่าขัดจังหวะเวลาฉันจีบสาวสิ”จริง ๆ แล้ว ฉันสามารถหลบมือของชายคนนั้นได้ แต่ทันทีที่เฉิงเฉิงยืนขึ้นขวางทางเพื่อปกป้องฉัน ชายคนนั้นก็ยื่นมือมาคว้าเฉิงเฉิง ฉันจึงรีบไปดึงเธอออกมา แต่กลับถูกชายอ้วนคนนั้นจับข้อมือแล้วดึงฉันเข้ามาในอ้อมแขน"ปล่อยฉันนะ!"เขากอดเอวฉันไว้ มือของเขาลูบแขนฉันอย่างไม่เกรงใจ จมูกของเขาสูดดมเส้นผมของฉันอย่างน่าขยะแขยงเมื่อฉันรู้สึกว่าเส้นความอดทนของตัวเองกำลังจะขาดสะบั้น พนักงานรักษาความปลอดภัยก็กดตัวชายอ้วนลงกับพื้นได้สำเร็จชายอ้วนคนนั้นเริ่มสาปแช่งเสียงดัง แขกหลายคนเริ่มพูดถึงพฤติกรรมของชายอ้วนและวิธีการจัดการของทางร้านเฉิงเฉิงโอบฉันไว้และปลอบโยน ฉันหลับตาลงกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า “ฉันอยากกลับบ้าน”“อื้ม ๆ เรากลับบ้านกัน” เฉิงเฉิงพาฉันเดินไปหาผู้จัดการร้านแล้วพูดว่า “เห็นพนักงานโดนลวนลามแต่ไม่ห้าม ปล่อยให้โดนดู