All Chapters of หวนรักหนีลิขิต: Chapter 61 - Chapter 70

ฉันมุ่งมั่นตั้งใจเรียนและเริ่มมองหางานฝึกงาน ฉันไม่ได้จำกัดการหางานไว้แค่ตำแหน่งผู้ช่วยดีไซเนอร์เท่านั้น แต่ยังขยายไปถึงงานที่เกี่ยวข้องกับอัญมณี ผ้า การผลิตเสื้อผ้า หรืออะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับการออกแบบเสื้อผ้า ฉันก็อยากลองดูไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือเปล่า แต่ฉันดันหาตำแหน่งผู้ช่วยดีไซเนอร์ได้จนได้ ดีไซเนอร์คนนี้ถือว่ามีชื่อเสียงพอสมควรในวงการ เพียงแต่มีอารมณ์แปรปรวนและค่อนข้างจะมีนิสัยประหลาดหลังจากทำงานมาได้สัปดาห์หนึ่ง เฉียวเจี้ยนกั๋วก็โทรมาหาฉันอีกครั้งตอนนั้นฉันเพิ่งเลิกงาน กำลังลงจากรถเมล์และกำลังเดินกลับมหาวิทยาลัยเขาถามว่าฉันอยู่ที่ไหน ฉันมองดูพระจันทร์บนท้องฟ้าแล้วตอบไปว่า “คุณเฉียว คุณอาจจะลืมไปแล้วว่า คุณได้ตัดรายได้ของฉันไปแล้ว ตอนนี้พวกเราไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีก ฉันจะอยู่ที่ไหนทำไมต้องบอกคุณด้วย?”เสียงของเฉียวเจี้ยนกั๋วเต็มไปด้วยความโกรธ “เฉียวซิงลั่ว แกไม่อยากให้ฉันไปรับย่าของแกออกจากบ้านพักคนชราใช่ไหม?”ฉันได้ยินดังนั้น เสียงของฉันก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันที “เฉียวเจี้ยนกั๋ว พ่อกล้าเหรอ! นั่นแม่ของพ่อนะ!”เฉียวเจี้ยนกั๋วหัวเราะเยาะ “แม่ของฉัน? ยายแก่คนนั้น

ฉันอดหัวเราะออกมาไม่ได้ เฉียวเจี้ยนกั๋วชะงักไปชั่วครู่ แต่ยังพูดต่อว่า "ถ้าแกไม่อยากแต่งกับประธานฉาง งั้นก็ไปจับตัวพวกคุณชายลั่วหรือคุณชายกู้ให้ดี ๆ""คิดว่าหนูจะทำตามที่พ่อพูดเหรอ?" ฉันหยุดหัวเราะ แล้วจ้องเฉียวเจี้ยนกั๋วด้วยสายตาเย็นชาเฉียวเจี้ยนกั๋วหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าแล้วจุดสูบ พลางพูดไปว่า "ไม่ว่าจะยอมฟังหรือไม่ฟัง แกก็ต้องฟัง""ย่าของแกยังอยู่ในมือฉัน ตอนนี้เฉียวกรุ๊ปเองก็มีปัญหาทางการเงิน ฉันต้องการให้แกหาคนมาช่วยเอาเงินก้อนโตมาให้ฉัน""เข้าใจไหม?" เฉียวเจี้ยนกั๋วพูดจบ ก็หยิบมือถือขึ้นมาเปิดวิดีโอให้ฉันดูในวิดีโอ ยายของฉันนอนลืมตาบนเตียงคนไข้ มีผู้ดูแลนั่งอยู่ข้าง ๆ กำลังกินเมล็ดแตงโมและด่าทอว่า "ยายแก่ปากแข็ง ร้องทั้งวัน จะร้องอะไรนักหนา ถ้าแกยังพูดไม่หยุดฉันจะจัดการแกให้ดู"ย่าที่ร่างกายผอมโซเปล่งเสียง "อา อา" ออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง แล้วในวิดีโอก็มีเสียงผู้ดูแลทุบตีและด่าว่าย่าดังขึ้นเฉียวเจี้ยนกั๋วปิดวิดีโอ แล้วเงยหน้ามองฉันฉันกัดฟันแน่น มือที่อยู่ข้างตัวกำเป็นหมัด ฉันอยากจะตบหน้าเขาสักที แต่ต้องอดทนไว้ "ย่าเป็นแม่ของพ่อนะ ไม่กลัวจะกรรมตามสนองเหรอ?""กรรม?"

มีอยู่ครั้งหนึ่ง คุณยายออกไปข้างนอก บังเอิญว่าตอนนั้นฉันล้มป่วยพอดี เธอกลับบ้านช้ามาก รอจนกระทั่งเธอกลับถึงบ้าน อาการของฉันก็หนักมากแล้วนับแต่นั้นมา ฉันก็เริ่มกลัวความมืดไปโดยสิ้นเชิงเหงื่อเย็นไหลซึมออกมาบนหลังและฝ่ามือของฉัน เบื้องหน้ามีผู้คนเดินผ่านไปมาฉันมองไม่เห็นทางข้างหน้า จึงถูกคนผลักให้เดินไปสองสามก้าว แถมยังถูกชนอีกหลายครั้งไม่รู้ว่าใครดึงกิ๊บของฉันไปจากทางด้านหลัง ครู่ต่อมา ข้อมือของฉันก็ถูกฝ่ามือที่ทั้งแห้งและอุ่นจับไว้ไม่นาน ฉันก็ถูกคนดึงเข้าไปในอ้อมแขนกลิ่นของต้นสนหิมะที่คุ้นเคยลอยเข้าเต็มจมูก ฉันรู้ว่าฉันควรขอให้เขาปล่อยฉัน แต่ความกลัวในใจทำให้ฉันไม่สามารถส่งเสียงได้ ฉันคว้าแขนเสื้อของเขาไว้โดยไม่รู้ตัว เหมือนกับคว้าฟางเส้นสุดท้ายไว้เป็นที่พึ่ง“ไม่ต้องกลัว” กู่จือโม่พาฉันเดินไปข้างหน้า เสียงเย็นชาของเด็กหนุ่มในขณะนี้อ่อนโยนอย่างอธิบายไม่ถูกฉันหลับตาแล้วเดินตามเขาไปฉันไม่รู้ว่าเขาพาฉันไปที่ไหน รู้แค่ว่าคนรอบตัวฉันน้อยลงเรื่อย ๆฉันได้ยินเสียงรองเท้าเหยียบพื้นดัง “ตึกตึกตึก” อย่างชัดเจน“นายจะพาฉันไปไหน?” ฉันพูดเบามาก แล้วครู่ต่อมาคนทั้งคนก็ถูกเขาพาเข้าไ

วิกฤติในขณะนั้น เกิดจากการที่เฉียวเจี้ยนกั๋วซื้อวัสดุก่อสร้างที่ไม่ได้มาตรฐานเพื่อประหยัดงบประมาณ ส่งผลให้หลังเสร็จสิ้นโครงการ จึงไม่ผ่านมาตรฐานการตรวจสอบหน่วยงานที่รับผิดชอบปฏิเสธการรับมอบงาน โครงการก็ไม่สามารถวางขายได้ตามกำหนดเพราะความสูญเสียที่สูงถึงหลายสิบล้านต่อวัน ไม่นานนักเฉียวเจี้ยนกั๋วก็ไม่อาจแบกรับไหวถ้าฉันสามารถยืนยันได้ว่าครั้งนี้ก็เกิดจากเหตุผลเดียวกันด้วย เฉียวเจี้ยนกั๋วก็จะไม่สามารถข่มขู่ฉันกับย่าได้ และฉันก็สามารถพาย่ามาอยู่ด้วยกันได้อย่างราบรื่นคิดได้แบบนี้ ฉันจึงส่งข้อความถึงนักสืบเอกชนในช่วงบ่ายไม่มีเรียน ฉันจึงไปที่สตูดิโอของอัลเลนแล้วจัดเรียงแบบร่างดีไซน์ที่เขาออกแบบขึ้นในช่วงนี้ฉันยุ่งจนกระทั่งถึงห้าโมงเย็น กว่าจะทำงานในสตูดิโอเสร็จในระหว่างนี้ ลั่วอี้ฝานก็ยังไม่ตอบกลับข้อความของฉันเลย ซึ่งฉันไม่ได้สนใจ ตอนที่ฉันกำลังจะล็อกประตูและออกไป จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงของหนักตกกระทบพื้นดังมาจากทางห้องนอนฉันสะดุ้งเฮือก จากนั้นก็หยิบสเปรย์ป้องกันตัวออกมาจากกระเป๋าแล้วเดินเข้าไปอย่างระมัดระวังพอเดินไปที่ประตูห้องนอน ก็เจอคนนอนอยู่บนพื้นฉันตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ถึ

ฉันบอกตัวเองว่านี่เป็นเพียงการแสดงน้ำใจครั้งหนึ่ง ไม่ต้องพูดถึงว่าลั่วอี้ฝานได้ช่วยเหลือฉันมาระยะหนึ่งแล้ว อีกอย่างฉันก็อยากจะรู้ถึงสถานการณ์ของเฉียวกรุ๊ปจากเขาด้วยลั่วอี้ฝานกอดฉันประมาณสามหรือสี่นาทีแล้วถึงปล่อยฉันเขายิ้ม แต่ไม่มีรอยยิ้มอยู่ในดวงตาดอกท้อของเขาเลยเขาพูดว่า "ตอนนี้เธอคงอยากจะหัวเราะเยาะฉันใช่ไหมล่ะ?"ฉันเม้มริมฝีปากลงและเงียบ เขานั่งลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ ฉัน มองลงไปที่พื้นแล้วพูดอย่างเยาะเย้ยตัวเองว่า "หัวเราะเถอะ ฉันนี่มันน่าหัวเราะจริง ๆ"ลั่วอี้ฝานไม่ควรเป็นแบบนี้เขาเป็นคนโรแมนติก มากรัก และหยิ่งยโสมาโดยตลอด เพราะเขามีความมั่นใจและมีคุณสมบัติที่จะทำแบบนั้นเขาควรจะเป็นเสือชีตาห์ที่ซุ่มซ่อนอยู่ในทุ่งหญ้า แต่ไม่ใช่สภาพน่าเวทนาเหมือนในตอนนี้ฉันมองลงไปที่ศีรษะที่ก้มต่ำของเขา "เกิดอะไรขึ้น?"“เธอเต็มใจที่จะรับฟังไหม?” ลั่วอี้ฝานเงยหน้าขึ้นและมองมาที่ฉันครู่หนึ่งฉันมองเขาแล้วพยักหน้าค่ำคืนนี้ยาวนานมาก เรื่องราวของลั่วอี้ฝานเองก็เช่นกันฉันได้รู้จากปากของเขาว่าทำไมเขาและกู้จือโม่จึงกลายเป็นศัตรูกัน ยังได้รู้เกี่ยวกับความแค้นที่ถูกส่งต่อมาจากรุ่นก่อน ๆ ด้วย…