All Chapters of หวนรักหนีลิขิต: Chapter 41 - Chapter 50

ฝนที่โปรยปรายกลับกลายเป็นพายุฝนกระหน่ำในชั่วพริบตาแยกไม่ออกว่านั่นเป็นน้ำตาของฉันหรือว่าน้ำฝน แค่รู้สึกว่ามีกลิ่นเค็มลอยโชยในอากาศเขาขับรถออกไปทั้งเช่นนั้น ทิ้งฉันไว้บนพื้นเพียงลำพังความมืดและความหนาวเย็นเข้าครอบงำเจตจำนงของฉันอย่างไม่หยุดหย่อน และห่อหุ้มฉัน กักขังฉันไว้ในกรงอันไร้ที่สิ้นสุดฝันร้ายนี้แทบจะฉีกฉันออกจากกัน หลังห้วงฝันยามเที่ยงคืน ตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นเวลาเช้าตรู่แล้วฉันเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก เสื้อผ้าของฉันชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อเย็นโชคดีที่ทุกอย่างมันจบลงแล้ว และฉันจะไม่มีวันยอมให้ใครโยนทิ้งไปอย่างไม่ไยดีอีกมหาวิทยาลัยปักกิ่งนั้นใหญ่มาก ถ้าไม่ใช่เพราะจงใจ เกรงว่าจะไม่ได้พบกันอีกตลอดกาลมหาวิทยาลัยปักกิ่งเองก็เล็กมาก ดังนั้นหากมีวาสนา ก็อาจจะได้พบกันบ่อย ๆฉันได้ยินมาว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองนั้นดีมากขึ้นเรื่อย ๆ และฉันก็เป็นเหมือนมือที่สามแม้ว่าฉันจะไม่เคยไปปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา แต่ก็มักจะอยู่ในบทสนทนาของพวกเขาเสมอในช่วงเวลาหลังจากนั้น เนื่องจากเพิ่งเปิดเทอม การเรียนจึงยังไม่หนักมากฉันมักจะบังเอิญเจอพวกเขาอย่างไม่น่าเชื่ออยู่เสมอ ดังนั้นฉันจึงริ

ที่น่าแปลกก็คือ เมื่อคืนฉันนอนหลับสบายมากเดิมทีฉันคิดว่าเขาจะติดต่อฉันผ่านทางโทรศัพท์ ส่งข้อความถึงฉันหรือไม่ก็โทรมา เพื่อหารือกับฉันเรื่องจัดสถานที่แต่คืนนี้มันกลับเงียบอย่างน่าประหลาดใจ ราวกับว่าเขาไม่ได้เก็บเรื่องนี้ไปใส่ใจ หรือบางทีเขาอาจจะไม่ต้องการความช่วยเหลือจากฉันทว่าเมื่อคิดอีกมุม ฉันก็เข้าใจเหตุผลทั้งหมดบางทีเขาอาจจะไม่ได้อยากสมัครเข้าชมรมแต่แรก ถ้าไม่ใช่เพราะต้องเก็บหน่วยกิตให้ครบแปดหน่วยกิต เขาก็คงไม่ถูกบังคับให้สมัครเข้าร่วมชมรมวางแผนกิจกรรมและถึงแม้ว่าเขาจะอยู่กลุ่มเดียวกับฉัน แต่ก็ไม่อยากให้เฉินเยวี่ยเข้าใจผิดด้วย ดังนั้นเขาจึงรักษาระยะห่างจากฉันเมื่อคิดได้แบบนี้ ฉันก็รู้สึกในใจว่ามันช่างน่าขำ เพียงแต่ตอนนี้ฉันได้ปล่อยวางแล้ว ทุกอย่างกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยในสายตาฉันไม่ได้มีความรู้สึกขมขื่นวนเวียนอยู่รอบตัวอีกต่อไป ที่แท้การที่ไม่ถูกใครสักคนบงการหัวใจนั้น มันช่างอิสรเสรีถึงเพียงนี้เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันตื่นแต่เช้าเพื่อมาเตรียมมื้อเช้าทันทีที่ลงมาที่ชั้นล่าง ก็เห็นว่าไม่ไกลนักมีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งยอง ๆ อยู่ข้างพุ่มไม้ในวันปกติธรรมดา ก็มักจะเห็นชายหนุ่มหญิ

ขืนยังอยู่เป็นก้างขวางคออีก ก็คงเสียมารยาทแล้ว พอเห็นทั้งสองคนที่แสนจะมีความสุขและหวานหยด ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินท้ายที่สุด คนที่ไม่ถูกรักต่างหากถึงจะเป็นมือที่สามฉันเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองกลับมาถึงหอพักด้วยอารมณ์ความรู้สึกแบบไหน แต่เมื่อฉันนอนลงบนเตียง ภาพที่เขาอุ้มฉันไว้ในอ้อมแขนก็ประเดประดังเข้ามาในหัว ทำให้ฉันรู้สึกแปลกพิกลแต่ด้วยอุปนิสัยเช่นนั้นของเขา แม้ว่าจะเปลี่ยนเป็นคนอื่นเขาก็คงยื่นมือเข้าช่วยเหลือเหมือนกันฉันพยายามขจัดความคิดฟุ้งซ่านในหัวทั้งหมดออกไป จากนั้นก็หลับไปอย่างสงบในความฝัน ฉันฝันว่าพวกเขาสองคนกำลังกอดกัน ส่วนฉันซ่อนตัวอยู่ในมุมมืด เป็นเหมือนหัวขโมยที่คอยแอบดูความสุขของคนอื่นฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมา โชคดีที่ทุกอย่างเป็นเพียงความฝันเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันก็เปลี่ยนไปสวมชุดใหม่ที่สะอาดและคล่องตัว เตรียมจะไปจัดสถานที่คนเดียว แต่กลับได้รับโทรศัพท์จากเบอร์ที่ไม่รู้จักสายหนึ่ง “สวัสดีค่ะ”ฉันกดรับสายอย่างสุภาพ แม้จะไม่รู้ว่าใครโทรมา แต่มันก็ทำให้ฉันประหลาดใจอย่างมาก“ฉันไม่โอเค”น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังส่งมา ทำให้ฉันยิ่งประหลาดใจมากขึ้นไปอีกเขาโทรหาฉันทำไม?

นิ้วเรียวยาวของเขากำลังดึงสายกางเกง เหมือนว่าจะเป็นเพราะมือของเขาเข้าเฝือกอยู่ เลยทำให้มัดเชือกได้ยากถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาสวมกางเกงเสร็จแล้ว ฉันคงได้เห็นเขาล่อนจ้อนจริง ๆวินาทีนั้น ฉันรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองแดงเหมือนกุ้งที่เพิ่งต้มสุกเลย“นาย…”ฉันอยากจะตำหนิเขา แต่ก็รู้สึกเขินอายอย่างมาก จึงหันหลังกลับและรีบวิ่งออกไปให้ตายสิ ทำไมเขาถึงได้น่ารำคาญขนาดนี้นะ?ฉันที่ยืนอยู่ที่ประตูรู้สึกเหมือนหัวใจตึกตักไม่หยุด ใบหน้าแดงก่ำมากขึ้นเรื่อย ๆ กระทั่งแดงจนร้อนผ่าวแม้แต่การหายใจก็ยังหอบกระชั้น แทบจะขาดอากาศหายใจอยู่แล้วฉันหลับตาลงอย่างตื่นเต้น แต่ในหัวก็เอาแต่นึกถึงนิ้วยาวของเขาที่กำลังดึงสายกางเกงไม่หยุดมองดูผ้าห่มที่ยังไม่ได้พับซึ่งกองอยู่บนเตียง ฉันก็รีบปรี่ขึ้นไปแล้วพับผ้าห่มผืนนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกระทั่งเขาเดินออกมา ฉันถึงได้วางผ้าห่มไว้ข้าง ๆฉันหันหน้าหนีทันที ไม่กล้าเผชิญหน้าเขาส่วนเขารอบตัวกลับปลดปล่อยกลิ่นอายที่เจ้าเล่ห์ออกมาอย่างไม่น่าเชื่อ ซึ่งเป็นด้านหนึ่งของกู้จือโม่ที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน“อะไร เธอเขินเหรอ?”น้ำเสียงของเขามีเสน่ห์อย่างมาก ฉันรู้สึกเหมือนว่าขื

หลังจากที่เฉินเยวี่ยพูดจบ ฉันก็ตกตะลึงไปสองวินาทีก่อนที่จะกลับมาได้สติอีกครั้งเธอเดินขึ้นมา จับมือของฉันแล้วถามฉันอย่างจริงใจ “ลั่วลั่ว เธอจะอวยพรให้กับฉันและอาโม่ใช่ไหม?"ฉันมองดูท่าทางคาดหวังของเฉินเยวี่ย แล้วดึงมือของตัวเองกลับ“ขอโทษทีนะ ฉันคิดว่าพวกเธอไม่ต้องการคำอวยพรจากฉันหรอก ยังไงพวกเธอก็ต้องมีชีวิตที่ดีมากอยู่แล้ว”“แต่พวกเราไม่ใช่เพื่อนกันเหรอ?”ฉันอยากจะหัวเราะเล็กน้อย เฉินเยวี่ยเห็นว่าฉันเป็นนางโง่รึไง?ไม่ใช่ว่าฉันจะสัมผัสถึงการเปลี่ยนแปลงในพักนี้ของกู้จือโม่ไม่ได้ เพียงแต่ว่าถูกงูกัดครั้งหนึ่งกลัวเชือกไปสิบปี ฉันยังจดจำหลักการนี้ได้อย่างขึ้นใจตอนนี้ฉันมีความฝันที่อยากจะทำมันให้สำเร็จแล้ว มีชีวิตที่อยากจะมี ห้วงทุกข์ในอดีต มีแต่จะเตือนฉันว่าให้อยู่ให้ห่างจากเขา“เฉินเยวี่ย” ฉันมองเธออย่างเย็นชาและยิ้ม “สิ่งที่สำคัญที่สุดไม่ใช่ว่าเธอกำลังจะกลายเป็นหลานสะใภ้ของตระกูลกู้ และเป็นคู่หมั้นของกู้จือโม่ในเร็ว ๆ นี้หรอกเหรอ?”“ทำไมฉันถึงมองเห็นความหวาดกลัวจากในสายตาของเธอกันล่ะ?”ฉันเปิดโปงความคิดของเฉินเยวี่ยออกมาอย่างโจ่งแจ้ง ใบหน้าที่ไร้เดียงสานั้นฉับพลันจึงบิดเบี้ย