All Chapters of หวนรักหนีลิขิต: Chapter 31 - Chapter 40

ฉันรู้สึกราวกับได้ยินเรื่องตลกชวนหัวเราะ เขาทำให้ฉันโกรธจนต้องหลุดหัวเราะออกมาเฉียวเจี้ยนกั๋วนั่งอยู่บนโซฟา สูบบุหรี่พลางครุ่นคิด ตอนแรกเขาอาจจะกำลังคิดอะไรบางอย่าง แต่จากนั้นเขาก็ทำการตัดสินใจเขาสูดบุหรี่ลึก ๆ เข้าไปครั้งหนึ่ง แล้วพ่นควันเป็นวงหนาออกมาสายตาแข็งกร้าวของเขาจ้องมองมาที่ฉัน ไม่แสดงออกถึงอารมณ์ใด ๆมองเห็นเพียงการชั่งน้ำหนักเรื่องผลประโยชน์"ยังไงซะในร่างกายของแกก็มีเลือดของฉันไหลเวียนอยู่ แกยังใช้แซ่เฉียว ก็ควรต้องทำอะไรให้ครอบครัวบ้างสิ มัวแต่ยืนงงอะไรอยู่? หรือว่าจะให้ฉันเป็นคนจัดการทุกอย่างให้แกด้วยตัวเอง?"เขาคิดว่าฉันเป็นสิ่งของที่สามารถซื้อขายได้ตามใจชอบจริง ๆ แบบนี้ฉันก็เป็นเพียงของเล่นที่สามารถถูกซื้อขายได้ในสายตาของเขางั้นเหรอ?ความโกรธที่ไม่อาจอธิบายได้อัดแน่นอยู่ในอก ฉันน่าจะรู้ตั้งนานแล้วว่าตอนนี้ฉันไม่มีบ้านอีกต่อไปหลังจากที่พวกเขาทั้งสองหย่าร้างกัน ฉันก็สูญเสียทุกอย่างไปแล้วสถานที่ที่มีพ่อแท้ ๆ ของฉันอยู่ไม่สามารถเรียกว่าบ้านได้ เพราะเขามีลูกสาวและภรรยาของตัวเองสถานที่ที่มีแม่แท้ ๆ ของฉันอยู่ก็ไม่สามารถเรียกว่าบ้านได้เช่นกัน เพราะในชีวิตที่มีคว

ใบหน้าของฉันเคร่งเครียด “เรื่องนี้ทำให้ฉันรู้สึกแย่เหมือนกันนะคะ แต่ก็ไม่ใช่ข้ออ้างให้คุณมาด่าฉันอย่างไม่มีเหตุผล ถ้าคุณมีหลักฐานก็แจ้งตำรวจได้เลย ไม่อย่างนั้นแล้วละก็คุณกำลังหมิ่นประมาทและทำร้ายร่างกายฉันอยู่ คุณคิดว่าคุณรับผิดชอบผลทางกฎหมายที่ตามมาได้หรือเปล่า?”เมื่อเห็นเธอทำท่าทางเป็นคนขี้โวยวาย ฉันก็ไม่คิดจะยอมง่าย ๆต่างคนก็ต่างเคยเกิดมาเป็นมนุษย์ครั้งแรก ฉันไม่มีเหตุผลที่จะต้องยอมเธอไปเสียทุกเรื่องใครจะรู้ว่าคำพูดของฉันกลับยิ่งทำให้แม่ของเฉินเยวี่ยโมโหยิ่งขึ้นใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวราวกับสัตว์ร้าย แล้วเธอก็พุ่งเข้าหาฉันยังไม่ทันที่ฉันจะตอบสนอง เธอก็เหวี่ยงมือมาที่แก้มของฉันฉันหลับตาแน่น แต่กลับไม่มีเสียงฝ่ามือกระทบอย่างที่คาดไว้ และใบหน้าของฉันก็ไม่รู้สึกเจ็บเลยมีร่างสูงโปร่งร่างหนึ่งยืนขวางฉันไว้"ที่นี่คือโรงพยาบาล มีเรื่องอะไรอย่าทะเลาะกันที่นี่เลยครับ"เสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ดังขึ้นจากเหนือศีรษะของฉัน ที่แท้ก็เสียงของกู้จือโม่ฉันประหลาดใจที่เขามาปกป้องฉัน ในขณะที่ยังตกใจ สายตาของฉันก็จับจ้องไปที่คนสามคนตรงหน้าเฉินเยวี่ยยืนอยู่ไม่ไกลนัก ดูน่าสงสาร เธอยืนน

เช้าวันรุ่งขึ้น นาน ๆ ทีฉันจะมีโอกาสได้ตื่นสาย หลังจากสอนมาทั้งสัปดาห์ เด็ก ๆ ก็คงต้องการพักผ่อนเช่นกันฉันเพิ่งจะลุกจากเตียงมาเก็บกวาดห้องเล็กน้อย กระป๋องเบียร์ที่ว่างเปล่าทั้งสองใบก็ถูกฉันโยนลงถังขยะไปบางที นี่อาจหมายถึงว่าชีวิตของฉันกำลังจะก้าวเข้าสู่บทใหม่ที่สดใสกว่าเดิม ขณะที่ฉันกำลังเตรียมตัวรับชีวิตใหม่ที่เต็มไปด้วยความหวัง จู่ ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังมาจากข้างนอกแทบไม่มีใครรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ นั่นทำให้ฉันแปลกใจเล็กน้อยเมื่อฉันมองผ่านช่องตาแมว ก็เห็นเฉียวเจี้ยนกั๋วกับเฉียวซิงอวี่ยืนอยู่หน้าประตู ฉันก็ตกใจไม่น้อย“ซิงลั่ว เปิดประตูเถอะ นี่พ่อเอง”เฉียวเจี้ยนกั๋วดูรีบร้อน เคาะประตูไม่หยุดแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าเขามาทำอะไรที่นี่ แต่ก็ทำให้ฉันรู้สึกกังวลเล็กน้อย อย่างไรก็ตามฉันไม่อาจทิ้งพวกเขาไว้ข้างนอกได้ จึงตัดสินใจเปิดประตูทันทีที่ฉันเปิดประตู พวกเขาสองคนก็พากันเข้ามาทันทีเฉียวเจี้ยนกั๋วดูท่าทางร้อนใจ ส่วนเฉียวซิงอวี่มีสีหน้าวางเฉย“ที่พ่อทำไม่ดีวันนั้น มันเป็นความผิดของพ่อที่เผลอโมโหใส่ลูก ลูกต้องเข้าใจพ่อนะ ตอนนี้พ่อทุ่มเทกับธุรกิจมาก ก็เลยอาจจะละเลยความรู้สึกของล

ยังไม่ทันที่ฉันจะปฏิเสธ เขาก็หยิบกระเป๋าของฉันไปโดยอัตโนมัติ ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างสดใส“ฉันคนเดียวก็ทำเองได้นะ”ฉันพยายามจะดึงกระเป๋าคืนมา แต่เขาก็ไม่เปิดโอกาสให้ฉันเลยเขาเดินอย่างรวดเร็วพร้อมกับหิ้วกระเป๋าของฉันนำหน้าไป จนกระทั่งมาถึงใกล้หอพักหญิง เขาจึงหยุดและหันมามองฉันฉันหยิบสมุดรายชื่อนักเรียนใหม่ออกมา แล้วหาหมายเลขห้องของตัวเอง เขาเพียงแค่ก้มลงดูนิดเดียว จากนั้นก็ยกกระเป๋าของฉันเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็วฉันตกใจกับการกระทำของเขาจนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่เดินตามหลังเขาไปด้วยความรีบเร่งเมื่อถึงห้องพัก เขาก็วางกระเป๋าลงบนพื้นทันที จากนั้นก็เริ่มจัดเตียงให้ฉันอีก“ไม่ต้องลำบากขนาดนี้ก็ได้ ฉันทำเองได้”ฉันไม่อยากติดหนี้บุญคุณใคร และไม่อยากมีอะไรข้องเกี่ยวกับเขามากนัก แต่เขากลับทำเหมือนไม่ได้ยินเขากำลังจัดของอย่างแข็งขัน ทำงานด้วยความกระตือรือร้น“เธอคือเฉียวซิงลั่วใช่ไหม? แฟนของเธอเท่มากเลยนะ พลังแฟนหนุ่มมาเต็มสุด ๆ!”เมื่อได้ยินเพื่อนร่วมห้องเข้าใจผิดว่าเขาเป็นแฟนฉัน ก็ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันทีฉันพยายามอธิบาย แต่เพื่อนร่วมห้องของฉันดูเหมือนจะไม่สนใจเท่าไร พวกเธอกลับคุย

ฉันมองแผ่นหลังของพวกเขาที่เดินจากไป พลางหัวเราะเยาะตัวเองในใจไม่ว่าจะเป็นชาติก่อนหรือชาตินี้ สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงก็คือความลำเอียงอย่างไร้ขีดจำกัดของกู้จือโม่ที่มีต่อเฉินเยวี่ยโชคดีที่ครั้งนี้ฉันไม่ได้สารภาพความรู้สึกออกไป และไม่ได้ทำให้ตัวเองต้องอับอายอีกครั้งการรู้จักประเมินสถานการณ์ รู้จักถอย ทำให้ฉันไม่จำเป็นต้องเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อนร่วมห้องของฉันหันมามองหน้ากันด้วยความสับสน แล้วก็หันมามองฉันด้วยสีหน้ากังวล“ดูเหมือนเธอจะเจ็บหนักนะ จะไปโรงพยาบาลไหม?”แต่ฉันก็ได้ยินเสียงที่พวกเธอกำลังคุยกันอยู่เมื่อครู่มุมมองของเพื่อนร่วมห้องทั้งสามคนนั้นเห็นชัดเจนว่าเฉินเยวี่ยตั้งใจเทน้ำร้อนใส่ตัวเอง ซึ่งยิ่งเป็นหลักฐานว่าเธอคือคนที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ฉันเพียงแค่ยิ้มแล้วส่ายหัว จากนั้นก็ปัดน้ำร้อนที่เลอะกระโปรงออก“ไม่เป็นไร แค่เรื่องเล็กน้อย”ถ้าฉันต้องไปโรงพยาบาลแล้วเจอคู่กรณีคู่นั้นอีก ฉันคงรู้สึกเครียดมากแน่ ๆเรื่องโชคร้ายเพียงแค่นี้ก็มากพอแล้ว ฉันไม่อยากเจออะไรที่แย่กว่านี้อีกในขณะที่ฉันปฏิเสธไป ลั่วอี้ฝานก็จับมือฉันไว้ทันที“อย่าละเลยเชียวนะ ถ้ามีรอยแผล