Mag-log inShare
บทที่ 38
Kaugnay na kabanata
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 39
ฉันมองแผ่นหลังของพวกเขาที่เดินจากไป พลางหัวเราะเยาะตัวเองในใจไม่ว่าจะเป็นชาติก่อนหรือชาตินี้ สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงก็คือความลำเอียงอย่างไร้ขีดจำกัดของกู้จือโม่ที่มีต่อเฉินเยวี่ยโชคดีที่ครั้งนี้ฉันไม่ได้สารภาพความรู้สึกออกไป และไม่ได้ทำให้ตัวเองต้องอับอายอีกครั้งการรู้จักประเมินสถานการณ์ รู้จักถอย ทำให้ฉันไม่จำเป็นต้องเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อนร่วมห้องของฉันหันมามองหน้ากันด้วยความสับสน แล้วก็หันมามองฉันด้วยสีหน้ากังวล“ดูเหมือนเธอจะเจ็บหนักนะ จะไปโรงพยาบาลไหม?”แต่ฉันก็ได้ยินเสียงที่พวกเธอกำลังคุยกันอยู่เมื่อครู่มุมมองของเพื่อนร่วมห้องทั้งสามคนนั้นเห็นชัดเจนว่าเฉินเยวี่ยตั้งใจเทน้ำร้อนใส่ตัวเอง ซึ่งยิ่งเป็นหลักฐานว่าเธอคือคนที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ฉันเพียงแค่ยิ้มแล้วส่ายหัว จากนั้นก็ปัดน้ำร้อนที่เลอะกระโปรงออก“ไม่เป็นไร แค่เรื่องเล็กน้อย”ถ้าฉันต้องไปโรงพยาบาลแล้วเจอคู่กรณีคู่นั้นอีก ฉันคงรู้สึกเครียดมากแน่ ๆเรื่องโชคร้ายเพียงแค่นี้ก็มากพอแล้ว ฉันไม่อยากเจออะไรที่แย่กว่านี้อีกในขณะที่ฉันปฏิเสธไป ลั่วอี้ฝานก็จับมือฉันไว้ทันที“อย่าละเลยเชียวนะ ถ้ามีรอยแผล
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 40
เขาไม่มีวันรู้ว่าเขาประเมินความรักที่เฉินเยวี่ยมีต่อกู้จือโม่ต่ำเกินไปในสายตาของทุกคน พวกเขาคือคู่รักที่สมบูรณ์แบบ หล่อสวยและดูเข้ากันมาก แสนจะเหมาะสมและน่ามองแต่ฉันเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งในเกมของพวกเขา เป็นคนที่ไม่ควรปรากฏตัว เป็นบุคคลที่สามที่ไม่ควรเข้ามาขัดขวางความรักของพวกเขาบางทีคำพูดนั้นอาจจะจริง คนที่ไม่ได้รับความรักนั่นแหละคือมือที่สามฉันนึกถึงวันหนึ่งในบ่ายที่ฝนตกปรอย ๆ เฉินเยวี่ยอวดสร้อยคอที่เพิ่งได้มา เป็นสร้อยที่กู้จือโม่ประมูลมาให้เธอด้วยเงินก้อนโตถึงแม้ในวันนั้นจะไม่มีแสงแดด แต่สร้อยคอเพชรนั้นกลับส่องแสงระยิบระยับ“เฉียวซิงลั่ว เธอยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? เขาไม่รักเธอหรอก ต่อให้เธอเป็นภรรยาของเขาแล้วจะยังไง? คนที่ไม่ได้รับความรักก็คือมือที่สามอยู่ดี!”บางทีเฉินเยวี่ยอาจจะสังเกตเห็นฉันแล้ว เธอจึงยิ้มเยาะใส่ฉันด้วยรอยยิ้มของผู้ชนะใช่แล้ว ฉันช่างน่าสมเพชเหลือเกินฉันยื่นจุดอ่อนของตัวเองให้เธอใช้เป็นเครื่องมือในการเหยียบย่ำหัวใจที่อ่อนโยนที่สุดของฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า“ฉันไม่อยากเข้าร่วมในเกมของพวกเธออีกต่อไปแล้ว และอย่ามากวนใจฉันอีกเลย ถ้านายรักเธอจริง ๆ ก็ไปแสดงออกให้
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 41
ฝนที่โปรยปรายกลับกลายเป็นพายุฝนกระหน่ำในชั่วพริบตาแยกไม่ออกว่านั่นเป็นน้ำตาของฉันหรือว่าน้ำฝน แค่รู้สึกว่ามีกลิ่นเค็มลอยโชยในอากาศเขาขับรถออกไปทั้งเช่นนั้น ทิ้งฉันไว้บนพื้นเพียงลำพังความมืดและความหนาวเย็นเข้าครอบงำเจตจำนงของฉันอย่างไม่หยุดหย่อน และห่อหุ้มฉัน กักขังฉันไว้ในกรงอันไร้ที่สิ้นสุดฝันร้ายนี้แทบจะฉีกฉันออกจากกัน หลังห้วงฝันยามเที่ยงคืน ตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นเวลาเช้าตรู่แล้วฉันเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก เสื้อผ้าของฉันชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อเย็นโชคดีที่ทุกอย่างมันจบลงแล้ว และฉันจะไม่มีวันยอมให้ใครโยนทิ้งไปอย่างไม่ไยดีอีกมหาวิทยาลัยปักกิ่งนั้นใหญ่มาก ถ้าไม่ใช่เพราะจงใจ เกรงว่าจะไม่ได้พบกันอีกตลอดกาลมหาวิทยาลัยปักกิ่งเองก็เล็กมาก ดังนั้นหากมีวาสนา ก็อาจจะได้พบกันบ่อย ๆฉันได้ยินมาว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองนั้นดีมากขึ้นเรื่อย ๆ และฉันก็เป็นเหมือนมือที่สามแม้ว่าฉันจะไม่เคยไปปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา แต่ก็มักจะอยู่ในบทสนทนาของพวกเขาเสมอในช่วงเวลาหลังจากนั้น เนื่องจากเพิ่งเปิดเทอม การเรียนจึงยังไม่หนักมากฉันมักจะบังเอิญเจอพวกเขาอย่างไม่น่าเชื่ออยู่เสมอ ดังนั้นฉันจึงริ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 42
ที่แท้ก็เป็นกู้จือโม่ เขายื่นแบบฟอร์มลงทะเบียนในมือมา“น่าจะยังทันใช่ไหมครับ?”เมื่อรุ่นพี่ผู้หญิงเห็นกู้จือโม่เป็นครั้งแรกเธอก็ตกตะลึงอยู่กับที่ ไม่มีแก่ใจมาสนแล้วว่าได้ดึงมือกลับไปหรือไม่ เพียงยืนมองเขาอย่างโง่งมที่เดิมตรงนั้นฉันดึงมือกลับไปอย่างกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย ตอนนี้รุ่นพี่ถึงเพิ่งได้สติกลับมาเธอเม้มริมฝีปากลง รับแบบฟอร์มลงทะเบียนแล้วพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น"ทันจ๊ะ ยินดีต้อนรับเธอเข้ามาเป็นสมาชิกคนสุดท้ายของชมรมวางแผนกิจกรรมของเรา เพื่อนนักศึกษาเฉียว พวกเธอสองคนเข้ามาไล่เลี่ยกัน ช่างบังเอิญจริง ๆ"สายตาของประธานชมรมนั้นที่มองเราสองคนสลับกันไปมาไม่หยุด มันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดใจอย่างมากให้ตายเถอะ ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่?ฉันจำได้ว่าเขาชอบเล่นบาสเกตบอล ทำไมไม่ไปเข้าร่วมชมรมบาสเกตบอลเล่า?หรือไม่ก็ไปเข้าร่วมชมรมอะไรก็ได้กับเฉินเยวี่ย จะต้องมาสมัครชมรมวางแผนกิจกรรมที่เหลืออยู่เป็นชมรมสุดท้ายด้วยเหรอ?หรือว่านี่ก็คือเรื่องอย่างพรหมลิขิตหนีก็หนีไม่พ้น จะหลบก็หลบไม่ได้?แต่ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าทุกสิ่งได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว โชคชะตาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ แต่ฉันสามารถเปลี
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 43
ที่น่าแปลกก็คือ เมื่อคืนฉันนอนหลับสบายมากเดิมทีฉันคิดว่าเขาจะติดต่อฉันผ่านทางโทรศัพท์ ส่งข้อความถึงฉันหรือไม่ก็โทรมา เพื่อหารือกับฉันเรื่องจัดสถานที่แต่คืนนี้มันกลับเงียบอย่างน่าประหลาดใจ ราวกับว่าเขาไม่ได้เก็บเรื่องนี้ไปใส่ใจ หรือบางทีเขาอาจจะไม่ต้องการความช่วยเหลือจากฉันทว่าเมื่อคิดอีกมุม ฉันก็เข้าใจเหตุผลทั้งหมดบางทีเขาอาจจะไม่ได้อยากสมัครเข้าชมรมแต่แรก ถ้าไม่ใช่เพราะต้องเก็บหน่วยกิตให้ครบแปดหน่วยกิต เขาก็คงไม่ถูกบังคับให้สมัครเข้าร่วมชมรมวางแผนกิจกรรมและถึงแม้ว่าเขาจะอยู่กลุ่มเดียวกับฉัน แต่ก็ไม่อยากให้เฉินเยวี่ยเข้าใจผิดด้วย ดังนั้นเขาจึงรักษาระยะห่างจากฉันเมื่อคิดได้แบบนี้ ฉันก็รู้สึกในใจว่ามันช่างน่าขำ เพียงแต่ตอนนี้ฉันได้ปล่อยวางแล้ว ทุกอย่างกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยในสายตาฉันไม่ได้มีความรู้สึกขมขื่นวนเวียนอยู่รอบตัวอีกต่อไป ที่แท้การที่ไม่ถูกใครสักคนบงการหัวใจนั้น มันช่างอิสรเสรีถึงเพียงนี้เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันตื่นแต่เช้าเพื่อมาเตรียมมื้อเช้าทันทีที่ลงมาที่ชั้นล่าง ก็เห็นว่าไม่ไกลนักมีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งยอง ๆ อยู่ข้างพุ่มไม้ในวันปกติธรรมดา ก็มักจะเห็นชายหนุ่มหญิ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 44
ฉันยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ แต่แล้วจู่ ๆ เขาก็หยุดและหันกลับมามองที่ฉัน“ไม่กินมื้อเช้าเหรอ?”ฉันถอนหายใจยาว ทำได้เพียงตามเขาไปอย่างช่วยไม่ได้หลังจากรับประทานมื้อเช้ากันแบบง่าย ๆ เป็นเพราะบรรยากาศอึดอัดเกินไป ฉันก็ไปซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ตกับเขาราวกับกำลังหนีตายระหว่างที่ฉันจ่ายเงิน เขาก็หยิบของหนัก ๆ แล้วเดินออกไปก่อนเรามาถึงสถานที่จัดประชุมและตัดสินใจตกแต่งสถานที่ ที่นี่พวกรุ่นพี่ได้สร้างเวทีที่เรียบง่ายขึ้นเวทีหนึ่ง พวกเราแค่ต้องตกแต่งสถานที่นี้ตามรูปภาพก็พอฉันหยิบทุกอย่างข้างในถุงออกมา แล้วจัดเรียงมันให้ตรงตำแหน่งเพื่อหน่วยกิต ต้องบอกว่าฉันพยายามอย่างหนักจริง ๆ แต่ก็มักจะรู้สึกเหมือนมีสายตาที่เร่าร้อนจับจ้องฉันอยู่ตลอดเวลา ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย แต่กลับไม่รู้ที่มาของสายตานี้ฉันเม้มริมฝีปากลง ค่อย ๆ จัดสถานที่ทีละนิดระหว่างพักเบรก เขายื่นเครื่องดื่มมาให้ฉันหนึ่งขวด ฉันปฏิเสธไปอย่างสุภาพ แต่เขากลับบังคับยัดมันใส่มือฉัน“เราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ไม่จำเป็นต้องเกรงใจขนาดนี้หรอก”นี่ไม่เหมือนเขาเลย แต่...ของฟรีแบบนี้ ทำไมจะไม่เอาล่ะ?ดื่มน้ำอัดลมไปห
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 45
ขืนยังอยู่เป็นก้างขวางคออีก ก็คงเสียมารยาทแล้ว พอเห็นทั้งสองคนที่แสนจะมีความสุขและหวานหยด ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินท้ายที่สุด คนที่ไม่ถูกรักต่างหากถึงจะเป็นมือที่สามฉันเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองกลับมาถึงหอพักด้วยอารมณ์ความรู้สึกแบบไหน แต่เมื่อฉันนอนลงบนเตียง ภาพที่เขาอุ้มฉันไว้ในอ้อมแขนก็ประเดประดังเข้ามาในหัว ทำให้ฉันรู้สึกแปลกพิกลแต่ด้วยอุปนิสัยเช่นนั้นของเขา แม้ว่าจะเปลี่ยนเป็นคนอื่นเขาก็คงยื่นมือเข้าช่วยเหลือเหมือนกันฉันพยายามขจัดความคิดฟุ้งซ่านในหัวทั้งหมดออกไป จากนั้นก็หลับไปอย่างสงบในความฝัน ฉันฝันว่าพวกเขาสองคนกำลังกอดกัน ส่วนฉันซ่อนตัวอยู่ในมุมมืด เป็นเหมือนหัวขโมยที่คอยแอบดูความสุขของคนอื่นฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมา โชคดีที่ทุกอย่างเป็นเพียงความฝันเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันก็เปลี่ยนไปสวมชุดใหม่ที่สะอาดและคล่องตัว เตรียมจะไปจัดสถานที่คนเดียว แต่กลับได้รับโทรศัพท์จากเบอร์ที่ไม่รู้จักสายหนึ่ง “สวัสดีค่ะ”ฉันกดรับสายอย่างสุภาพ แม้จะไม่รู้ว่าใครโทรมา แต่มันก็ทำให้ฉันประหลาดใจอย่างมาก“ฉันไม่โอเค”น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังส่งมา ทำให้ฉันยิ่งประหลาดใจมากขึ้นไปอีกเขาโทรหาฉันทำไม?
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 46
ชั่วครู่หนึ่ง ฉันถูกบีบให้เข้าสู่ภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ถ้าฉันปฏิเสธเขา ฉันจะกลายเป็นคนถ่อยที่เนรคุณคนทันทีแต่ถ้าฉันตอบตกลง ก็กลัวว่าจะเข้าไปพัวพันกับเขาอีก“ฉันไม่บังคับเธอหรอกนะ ถ้าเธอไม่เต็มใจ ก็ลืมมันไปซะเถอะ อย่างที่คิดไว้เลย ทำดีไม่ได้ดีจริง ๆ ด้วย”กู้จือโม่ที่อยู่อีกฟากหนึ่งของสายถอนหายใจยาว เสียงนี้เป็นเหมือนกับเสียงของปีศาจที่วนเวียนอยู่ในหัวใจของฉันไม่หยุด“อีกเดี๋ยวฉันจะไปถึงที่นั่น”ขณะที่เขากำลังจะวางสาย ฉันก็ตอบตกลงต่อให้เราจะใกล้ชิดกันสักสองสามวันแล้วจะทำไม ฉันไม่มีทางเกิดความรู้สึกที่ไม่ควรมีกับเขาอย่างมากสุด อีกหน่อยก็อยู่ให้ห่างจากเขาเยอะหน่อยฟังจากที่พูดมา เหมือนว่าเขาจะยังไม่ได้กินข้าวเช้า ฉันเลยรีบนั่งแท็กซี่ไปที่ร้านอาหารเช้าใกล้โรงพยาบาล แล้วซื้ออาหารเช้าสองสามอย่างแล้วหิ้วมันไปที่โรงพยาบาลด้วยกันกู้จือโม่ในเวลานี้กำลังนอนอยู่บนเตียงอย่างสง่างาม เขาก็แค่กระดูกมือหัก ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมเขาถึงต้องเข้าแอดมิดในโรงพยาบาลด้วยเมื่อเห็นฉันมาถึง เขาก็เริ่มทักทายฉันทันที“เมื่อวานฉันนอนเฝ้าดูอาการอยู่ที่นี่ตลอดทั้งคืน ดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ต
Pinakabagong kabanata
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 370
“อย่าให้เธอหนีไปได้!”เสียงคำรามของหัวหน้าชายดังมาจากด้านหลัง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยอำนาจที่ไม่อาจปฏิเสธได้ และแฝงความเร่งรีบอย่างชัดเจนแต่ฉันรู้ดีว่า นี่คือโอกาสสุดท้ายของฉันฉันพุ่งเข้าไปในห้องนอนโดยไม่ลังเล โถมตัวเข้าหาหน้าต่างทันที ใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเปิดบานหน้าต่างที่หนักและเก่าไปสุดแรงสายลมเย็นพัดกระทบใบหน้า พร้อมกับกลิ่นอายของค่ำคืน ทำให้ฉันลืมความหวาดกลัวและความเหนื่อยล้าไปชั่วขณะฉันลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันตัวเตรียมหนีไป แต่ทันใดนั้นเอง ปลายเสื้อของฉันก็ถูกกระชากเอาไว้!“ปล่อยฉันนะ!”ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจ พยายามดิ้นรนสุดแรง แต่แรงที่จับฉันไว้นั้นแข็งแกร่งอย่างน่ากลัว ราวกับจะดึงฉันกลับเข้าไปในห้องอย่างไม่ปรานีในช่วงเวลาที่คับขันที่สุด ฉันเหวี่ยงมีดปอกผลไม้ในมือออกไปอย่างสุดแรง แม้ว่าจะไม่ได้แทงเข้าเป้าตรง ๆ แต่คมมีดก็เฉือนเข้าที่แขนของเขา ทิ้งรอยแผลลึกไว้พร้อมกับเลือดที่ไหลซึมออกมา!ความเจ็บปวดทำให้เขาเผลอคลายมือโดยไม่รู้ตัว ฉันฉวยโอกาสนี้สะบัดตัวหลุดจากการควบคุม แล้วกระโจนออกไปทันที ร่างของฉันลอยอยู่กลางอากาศ แขวนตัวอยู่เหนือพื้นด้านล่าง!‘กระโดดเร็ว!’ฉันตะโกน
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 369
ในตอนนั้นเอง ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัวของฉันอย่างกะทันหันฉันต้องการหลักฐานเพิ่มเติมเพื่อพิสูจน์ตัวตนของพวกเขา หรืออย่างน้อยก็ถ่วงเวลาไว้ เพื่อรอโอกาสที่อาจเปลี่ยนสถานการณ์ได้แต่ฉันก็นึกถึงความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่ง นั่นคือพวกเขากำลังทดสอบขีดจำกัดของฉันฉันเป็นผู้หญิงที่อาศัยอยู่ตามลำพัง ไร้ที่พึ่งพาเผชิญกับสถานการณ์ฉุกเฉินเช่นนี้ ฉันรู้ดีว่าตัวเองไม่สามารถทำอะไรบุ่มบ่ามได้ จำเป็นต้องรักษาความสงบและใช้สติปัญญาอย่างถึงที่สุดฉันกวาดตามองชายเหล่านั้นอย่างเงียบ ๆ โดยประมาณแล้วดูเหมือนว่าจะมีเพียงสามคนฉันคำนวณในใจเงียบ ๆ หากจำเป็นต้องลงมือ อย่างน้อยฉันต้องพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของพวกเขาเสียก่อนดังนั้น ฉันจึงจงใจเพิ่มระดับเสียง ทำท่าเหมือนกำลังหาโทรศัพท์ไปด้วย ขณะเดียวกันก็ใช้หางตาสังเกตปฏิกิริยาของพวกเขาอย่างระมัดระวัง“ขอโทษค่ะ ดูเหมือนว่าโทรศัพท์ของฉันจะอยู่ในห้องนั่งเล่น รอสักครู่ค่ะ เดี๋ยวฉันกลับมา”พูดจบ ฉันค่อย ๆ หมุนตัวทำท่าเหมือนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง แต่แท้จริงแล้ว ฉันใช้ปลายเท้าเกี่ยวเข้ากับกระถางต้นไม้ที่วางอยู่ตรงขอบประตู กระถางนั้นเป็นเพียงของตกแต่งในชีวิตประจ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 368
ชายคนหนึ่งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ยังคงแฝงไปด้วยความหนักแน่นฉันพยักหน้า พยายามทำให้เสียงของตัวเองฟังดูนิ่งสงบที่สุด“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรเหรอคะ?”“พวกเราเป็นทีมปฏิบัติการพิเศษของตำรวจ เกี่ยวกับเหตุการณ์ปล้นในช่วงเช้าวันนี้ เรามีบางเรื่องที่ต้องสอบถามคุณเพิ่มเติม”ชายที่เป็นผู้นำยื่นบัตรประจำตัวให้ดู น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความจริงจังที่ไม่อาจมองข้ามได้ฉันชะงักไปเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่าเหตุปล้นที่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องธรรมดา จะโยงมาถึงตัวฉันได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ฉันก็พยายามทำตัวให้สงบที่สุด ก่อนจะขยับตัวหลบไปด้านข้าง เตรียมให้พวกเขาเข้ามาในบ้านแต่ฉันฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ดึกขนาดนี้ ตำรวจจะมาหาฉันถึงบ้านได้อย่างไรกัน?ฉันหยุดเดินทันที ความระแวงพุ่งขึ้นสุดขีด สายตากวาดมองไปมาระหว่างชายเหล่านั้น พยายามจับพิรุธจากแววตาของพวกเขาในตอนนั้นเอง เบาะแสเล็กน้อยบางอย่างก็สะดุดตาฉันชายที่เป็นหัวหน้าถึงแม้จะแสดงบัตรออกมา แต่ในสายตาที่พร่ามัวของฉัน บัตรใบนั้นดูเหมือนจะมีแสงสะท้อนที่ผิดปกติ ไม่เหมือนกับวัสดุพลาสติกทั่วไปที่ควรจะเป็นเมื่ออยู่ใต้แสงไฟ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 367
สำหรับกู้จือโม่ ความรักของเขามีหรือไม่มี ก็ไม่สำคัญสำหรับฉันอีกต่อไปบางที สักวันหนึ่ง เขาอาจยอมทิ้งฉันเพื่อครอบครัวของเขาก็เป็นได้คิดมาถึงตรงนี้ ฉันเผลอแสดงรอยยิ้มขมขื่นออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่ในรอยยิ้มนั้นกลับแฝงไปด้วยความปล่อยวางเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันเก็บข้าวของเสร็จล่วงหน้าแล้วและออกเดินไปตามทางแสงแดดลอดผ่านกลุ่มเมฆบางเบา โปรยเป็นลวดลายลงบนพื้น เติมความอบอุ่นให้กับเช้าวันนี้ที่เงียบเหงาขึ้นมาเล็กน้อยฉันสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปลึก ๆ พยายามปล่อยความหม่นหมองของเมื่อคืนออกไปทั้งหมด และเตรียมตัวต้อนรับวันใหม่บนท้องถนน ผู้คนเริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกคนต่างก้าวเดินอย่างเร่งรีบและวุ่นวายกับชีวิตของตัวเองฉันเดินไปอย่างไร้จุดหมาย แต่ในใจกลับมีทิศทางที่ชัดเจน ฉันจะมุ่งมั่นกับชีวิตและหน้าที่ของตัวเองให้มากขึ้น และจะไม่ให้ความรู้สึกมาผูกมัดฉันอีกต่อไปขณะที่ฉันกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบก็ดังขึ้น ทำลายความเงียบสงบรอบตัวฉันหันกลับไปมอง เห็นชายคนหนึ่งวิ่งตรงมาหาฉันด้วยท่าทางตื่นตระหนก ขณะที่ด้านหลังของเขามีกลุ่มชายฉกรรจ์สีหน้าดุดันไล่ตามมาอย่างกระชั้นชิด เห็นได้ชัดว
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 366
เมื่อหลินเฉี่ยนได้ยินดังนั้น ดวงตาของเธอแดงก่ำ แต่เธอพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมาการอยู่ที่นี่ต่อไปจะยิ่งทำให้สถานการณ์น่าอึดอัดขึ้น ฉันหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาแล้วเดินออกไปทันทีเดินอยู่บนถนนอันเงียบสงัด ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก เด็กหนุ่มที่เคยอ่อนโยนและน่ารักในวันวาน กลับมาทะเลาะกันเพราะเรื่องของความรู้สึกในตอนนี้ดูเหมือนจะสามารถสืบทอดกิจการของครอบครัวได้ แต่กลับสูญเสียอิสรภาพในการเลือกความรักของตัวเองไม่รู้ว่าเดินมาได้นานแค่ไหน ฉันก็พบว่าตัวเองมาถึงริมแม่น้ำแล้ว ตอนนี้เป็นช่วงพลบค่ำพอดีสายลมยามค่ำคืนพัดผ่านเบา ๆ นำพาความเย็นเล็กน้อย แต่ก็ดูเหมือนจะช่วยพัดพาความหงุดหงิดในใจให้จางหายไปด้วยฉันเดินทอดน่องเพียงลำพังบนถนนที่มีแสงไฟสลัว ในหัวยังคงฉายภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในร้านกาแฟซ้ำแล้วซ้ำเล่าความรัก ความรับผิดชอบ ผลประโยชน์ของครอบครัว... คำเหล่านี้สานกันเป็นใยซับซ้อนในความคิดของฉัน ทำให้ยากที่จะหลุดพ้นบางเรื่องฉันเคยผ่านมันมาแล้ว แต่บางเรื่องกลับทำให้ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน แม้ว่าจะมีโอกาสเริ่มต้นใหม่ ฉันก็ยังไม่ได้คำตอบที่ต้องการอยู่ดีฉันหยุดเดิน เ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 365
สีหน้าของลู่เฉินเต็มไปด้วยความสับสน เขามองฉันแวบหนึ่งก่อนจะรีบหลบสายตากลับไป ราวกับกำลังชั่งใจและตัดสินใจบางอย่างในใจฉันรับรู้ได้ถึงความสับสนและความเจ็บปวดในใจของเขา ไม่ใช่แค่เพราะหลินเฉี่ยนที่อยู่ตรงหน้า แต่ยังเป็นเพราะทางเลือกที่เขาเคยทำ รวมถึงความไม่แน่นอนต่ออนาคตของตัวเอง“หลินเฉี่ยน เธอใจเย็น ๆ ก่อนนะ”น้ำเสียงของลู่เฉินพยายามรักษาความสงบ แต่ความเหนื่อยล้าและความสิ้นหวังที่ซ่อนอยู่กลับไม่อาจปกปิดได้“ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับคุยเรื่องนี้ เราหาเวลาคุยกันให้ดีอีกทีได้ไหม?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของหลินเฉี่ยนไม่ได้ดีขึ้นมากนัก แต่เธอดูเหมือนจะตระหนักได้ว่าสถานการณ์ตรงนี้ไม่เหมาะสมสำหรับการพูดคุยเรื่องนี้ เธอจึงสูดลมหายใจลึก พยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง“ก็ได้ แต่ฉันต้องการคำตอบที่ชัดเจนจากคุณตอนนี้เลย เกี่ยวกับการหมั้นของเรา คุณคิดยังไงกันแน่?”ลู่เฉินนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยปากพูดอย่างช้า ๆ ในที่สุด“หลินเฉี่ยน ผมรู้ว่าฉันติดค้างคำอธิบายกับคุณ เกี่ยวกับการหมั้น ผมไม่เคยคิดจะหนี เพียงแต่... ผมต้องใช้เวลาเพื่อจัดการความคิดของตัวเอง ธุรกิจของครอบครัว อนาคตของเราสักหน่อย เร
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 364
ในคำพูดของเขา มีทั้งความจำใจต่อสถานการณ์ปัจจุบัน ความคิดถึงอดีต และความสับสนต่ออนาคตที่ไม่แน่นอนฉันตระหนักได้ว่าหนทางชีวิตของแต่ละคนล้วนมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว เราต่างก็ใช้วิธีของตัวเองในการประนีประนอมกับโลกใบนี้ และพูดคุยกับตัวเองภายในใจฉันแตะหลังมือของเขาเบา ๆ อย่างแผ่วเบา มอบกำลังใจให้เขาโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด ๆ“จริง ๆ แล้ว ทุกเส้นทางชีวิตล้วนมีคุณค่าและความหมายในแบบของตัวเอง การที่นายรับช่วงต่อธุรกิจของครอบครัว นั่นก็เป็นความรับผิดชอบและความกล้าหาญในอีกรูปแบบหนึ่ง ส่วนเรื่องการแต่งงาน แม้ว่าตอนแรกอาจจะรู้สึกไม่คุ้นเคย แต่ชีวิตเต็มไปด้วยความเปลี่ยนแปลง ใครจะรู้ได้ล่ะว่า คู่ชีวิตในอนาคตอาจกลายเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของนายก็ได้?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น แววตาของเขาฉายแววคลายกังวลขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากค่อย ๆ ปรากฏรอยยิ้มบาง ๆ อย่างไม่รู้ตัว“เธอพูดถูกนะ เฉียวเฉียว บางทีฉันอาจจะมองโลกในแง่ร้ายเกินไป”ท่ามกลางบทสนทนา กลิ่นหอมของกาแฟอบอวลไปทั่วอากาศ ราวกับพาเราย้อนกลับไปสู่ช่วงเวลามัธยมที่ไร้กังวลอีกครั้ง“จริง ๆ แล้ว นายอาจรู้สึกว่าชีวิตตอนนี้เหมือนกรงขัง แต่พวกเราที่ดิ้นรนต่อสู้อยู่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 363
ในตอนนั้น หัวใจของฉันเจ็บปวดราวกับถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ แต่ยังต้องฝืนยิ้มต่อหน้าผู้คน และเล่นตามบทบาทในพิธีศพอันแสนไร้สาระทุกครั้งที่ฉันมองแผ่นหลังของไอ้สารเลวนั่น ความโกรธและความเศร้าที่ไม่อาจบรรยายได้ก็เอ่อล้นขึ้นมาในใจคนที่ควรจะเป็นที่พึ่งพาที่มั่นคงที่สุดของฉัน กลับเลือกที่จะใช้การจากไปของคุณย่าเพื่อตอบสนองความต้องการเห็นแก่ตัวของตัวเอง ในช่วงเวลาที่ฉันต้องการความเข้าใจและการสนับสนุนมากที่สุดหลังจากพิธีศพจบลง ฉันเดินวนเวียนอยู่เพียงลำพังในสวนหลังบ้าน แสงจันทร์สาดส่องลงมา ทำให้บรรยากาศยิ่งเย็นเยียบและเงียบเหงาเป็นพิเศษฉันหวนคิดถึงทุกช่วงเวลาที่แสนอบอุ่นที่เคยใช้ร่วมกับคุณย่า รอยยิ้มของเธอ คำสอนของย่า ราวกับยังคงก้องอยู่ข้างหูน้ำตาไหลรินอย่างเงียบงันในช่วงเวลานี้ ความคับแค้น ความโกรธ และความไม่ยอมรับทุกอย่าง ถูกปลดปล่อยออกมาในที่สุดแต่ตอนนี้ คนที่เจ็บปวดจริง ๆ คือเฉิงเฉิง ฉันรู้สึกทรมานใจเหลือเกินเห็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันกลายเป็นคนหมดอาลัยตายอยากหลังจากการจากไปของคุณย่า ฉันเองก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกันฉันสูดลมหายใจลึก พยายามทำให้ตัวเองสงบลง แล้วหันไปมองเฉิงเฉิงด้วยความต
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 362
“ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอ เฉียวเฉียว การสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักเป็นความเจ็บปวดที่ยากจะลืมเลือน แต่เช่นเดียวกับที่เธอกล่าวไว้ เราทุกคนจำเป็นต้องหาหนทางที่จะก้าวออกจากความเศร้าและกลับมาใช้ชีวิตอีกครั้ง คุณทำได้ และฉันเชื่อว่าฉันก็ทำได้เช่นกัน”เสียงของเฉิงเฉิงเต็มไปด้วยความหนักแน่นมากขึ้น แม้ว่าดวงตาจะยังคงแดงก่ำ แต่ความปรารถนาที่จะใช้ชีวิตก็ได้ปรากฏขึ้นอย่างเงียบ ๆ“ฉันจำได้ว่า คุณย่าเคยบอกฉันว่า ชีวิตก็เหมือนการเดินทาง เราจะได้พบเจอผู้คนมากมาย และก็ต้องลาจากกับหลายคนเช่นกัน การจากไปของแต่ละคนมีไว้เพื่อให้เราซาบซึ้งกับคนที่ยังอยู่เคียงข้างเรามากขึ้น และให้เห็นคุณค่าของเส้นทางชีวิตข้างหน้าของตัวเอง ฉันคิดว่า ตอนนี้ย่าคงอยู่ที่ไหนสักแห่ง มองฉันด้วยความอ่อนโยน และหวังให้ฉันเข้มแข็งก้าวต่อไป”ฉันจับมือเธอเบา ๆ มอบกำลังใจให้เธอโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด ๆ“เฉิงเฉิง คำพูดของย่าเธอถูกต้องแล้ว เราต้องก้าวต่อไปโดยมีความรักของเธออยู่กับเรา พรุ่งนี้เราจะเผชิญกับพิธีศพด้วยกัน แม้ว่ามันจะยาก แต่ก็นับเป็นการอำลาย่าของเธอ และเป็นก้าวสำคัญของการเติบโตของเราเอง”คืนนั้น เราคุยกันมากมาย ตั้งแต่ความทรง
