เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 37
บทที่เกี่ยวข้อง
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 38
ในขณะที่ฉันกำลังคิดหาวิธีที่จะหลีกเลี่ยงความอึดอัดนั้น ลั่วอี้ฝานกลับนั่งลงข้าง ๆ ฉัน และเริ่มตักอาหารให้ทุกคน ไม่นานเขาก็เข้ากับเพื่อนร่วมห้องของฉันได้อย่างรวดเร็วไม่แปลกใจเลยที่เขามาที่นี่ เขาคงเตรียมการไว้แล้วด้วยการซื้อใจเพื่อนร่วมห้องของฉันขณะที่บรรยากาศกำลังสนุกสนานดี จู่ ๆ ก็มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญสองคนปรากฏตัวขึ้นโลกช่างแคบจริง ๆ ฉันไม่คิดเลยว่าจะเจอคนที่ฉันไม่อยากเจอที่สุดที่นี่เฉินเยวี่ยเดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เธอคล้องแขนกู้จือโม่ไว้แน่น“ซิงลั่ว บังเอิญจังเลยนะ ไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่!”ไม่ใช่คู่กรรมคงไม่ได้เจอกัน เธอจะตามฉันไปทุกที่จริง ๆ เหรอ?บรรยากาศที่เคยสนุกสนานก็จางหายไปทันทีที่สองคนนั้นปรากฏตัว“นี่เพื่อนเธอเหรอ?”เพื่อนร่วมห้องของฉันไม่เคยเจอเฉินเยวี่ยมาก่อน เมื่อเห็นว่าเธอดูเรียบร้อยและมีท่าทีไร้เดียงสา พวกเธอก็เหมือนจะหลงใหลในบุคลิกของเธอ“แค่เพื่อนร่วมชั้นน่ะ”น้ำเสียงของฉันเย็นชาอย่างที่สุด การเจอเธอที่นี่ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับฉันเลย ความรู้สึกยินดีที่เคยมีหายไปจนหมด“สวัสดีทุกคน ฉันเป็นเพื่อนร่วมชั้นของซิงลั่ว เราเคยเรียนมัธยมปลายด้วยกันน่ะ!”
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 39
ฉันมองแผ่นหลังของพวกเขาที่เดินจากไป พลางหัวเราะเยาะตัวเองในใจไม่ว่าจะเป็นชาติก่อนหรือชาตินี้ สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงก็คือความลำเอียงอย่างไร้ขีดจำกัดของกู้จือโม่ที่มีต่อเฉินเยวี่ยโชคดีที่ครั้งนี้ฉันไม่ได้สารภาพความรู้สึกออกไป และไม่ได้ทำให้ตัวเองต้องอับอายอีกครั้งการรู้จักประเมินสถานการณ์ รู้จักถอย ทำให้ฉันไม่จำเป็นต้องเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อนร่วมห้องของฉันหันมามองหน้ากันด้วยความสับสน แล้วก็หันมามองฉันด้วยสีหน้ากังวล“ดูเหมือนเธอจะเจ็บหนักนะ จะไปโรงพยาบาลไหม?”แต่ฉันก็ได้ยินเสียงที่พวกเธอกำลังคุยกันอยู่เมื่อครู่มุมมองของเพื่อนร่วมห้องทั้งสามคนนั้นเห็นชัดเจนว่าเฉินเยวี่ยตั้งใจเทน้ำร้อนใส่ตัวเอง ซึ่งยิ่งเป็นหลักฐานว่าเธอคือคนที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ฉันเพียงแค่ยิ้มแล้วส่ายหัว จากนั้นก็ปัดน้ำร้อนที่เลอะกระโปรงออก“ไม่เป็นไร แค่เรื่องเล็กน้อย”ถ้าฉันต้องไปโรงพยาบาลแล้วเจอคู่กรณีคู่นั้นอีก ฉันคงรู้สึกเครียดมากแน่ ๆเรื่องโชคร้ายเพียงแค่นี้ก็มากพอแล้ว ฉันไม่อยากเจออะไรที่แย่กว่านี้อีกในขณะที่ฉันปฏิเสธไป ลั่วอี้ฝานก็จับมือฉันไว้ทันที“อย่าละเลยเชียวนะ ถ้ามีรอยแผล
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 40
เขาไม่มีวันรู้ว่าเขาประเมินความรักที่เฉินเยวี่ยมีต่อกู้จือโม่ต่ำเกินไปในสายตาของทุกคน พวกเขาคือคู่รักที่สมบูรณ์แบบ หล่อสวยและดูเข้ากันมาก แสนจะเหมาะสมและน่ามองแต่ฉันเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งในเกมของพวกเขา เป็นคนที่ไม่ควรปรากฏตัว เป็นบุคคลที่สามที่ไม่ควรเข้ามาขัดขวางความรักของพวกเขาบางทีคำพูดนั้นอาจจะจริง คนที่ไม่ได้รับความรักนั่นแหละคือมือที่สามฉันนึกถึงวันหนึ่งในบ่ายที่ฝนตกปรอย ๆ เฉินเยวี่ยอวดสร้อยคอที่เพิ่งได้มา เป็นสร้อยที่กู้จือโม่ประมูลมาให้เธอด้วยเงินก้อนโตถึงแม้ในวันนั้นจะไม่มีแสงแดด แต่สร้อยคอเพชรนั้นกลับส่องแสงระยิบระยับ“เฉียวซิงลั่ว เธอยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? เขาไม่รักเธอหรอก ต่อให้เธอเป็นภรรยาของเขาแล้วจะยังไง? คนที่ไม่ได้รับความรักก็คือมือที่สามอยู่ดี!”บางทีเฉินเยวี่ยอาจจะสังเกตเห็นฉันแล้ว เธอจึงยิ้มเยาะใส่ฉันด้วยรอยยิ้มของผู้ชนะใช่แล้ว ฉันช่างน่าสมเพชเหลือเกินฉันยื่นจุดอ่อนของตัวเองให้เธอใช้เป็นเครื่องมือในการเหยียบย่ำหัวใจที่อ่อนโยนที่สุดของฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า“ฉันไม่อยากเข้าร่วมในเกมของพวกเธออีกต่อไปแล้ว และอย่ามากวนใจฉันอีกเลย ถ้านายรักเธอจริง ๆ ก็ไปแสดงออกให้
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 41
ฝนที่โปรยปรายกลับกลายเป็นพายุฝนกระหน่ำในชั่วพริบตาแยกไม่ออกว่านั่นเป็นน้ำตาของฉันหรือว่าน้ำฝน แค่รู้สึกว่ามีกลิ่นเค็มลอยโชยในอากาศเขาขับรถออกไปทั้งเช่นนั้น ทิ้งฉันไว้บนพื้นเพียงลำพังความมืดและความหนาวเย็นเข้าครอบงำเจตจำนงของฉันอย่างไม่หยุดหย่อน และห่อหุ้มฉัน กักขังฉันไว้ในกรงอันไร้ที่สิ้นสุดฝันร้ายนี้แทบจะฉีกฉันออกจากกัน หลังห้วงฝันยามเที่ยงคืน ตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นเวลาเช้าตรู่แล้วฉันเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก เสื้อผ้าของฉันชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อเย็นโชคดีที่ทุกอย่างมันจบลงแล้ว และฉันจะไม่มีวันยอมให้ใครโยนทิ้งไปอย่างไม่ไยดีอีกมหาวิทยาลัยปักกิ่งนั้นใหญ่มาก ถ้าไม่ใช่เพราะจงใจ เกรงว่าจะไม่ได้พบกันอีกตลอดกาลมหาวิทยาลัยปักกิ่งเองก็เล็กมาก ดังนั้นหากมีวาสนา ก็อาจจะได้พบกันบ่อย ๆฉันได้ยินมาว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองนั้นดีมากขึ้นเรื่อย ๆ และฉันก็เป็นเหมือนมือที่สามแม้ว่าฉันจะไม่เคยไปปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา แต่ก็มักจะอยู่ในบทสนทนาของพวกเขาเสมอในช่วงเวลาหลังจากนั้น เนื่องจากเพิ่งเปิดเทอม การเรียนจึงยังไม่หนักมากฉันมักจะบังเอิญเจอพวกเขาอย่างไม่น่าเชื่ออยู่เสมอ ดังนั้นฉันจึงริ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 42
ที่แท้ก็เป็นกู้จือโม่ เขายื่นแบบฟอร์มลงทะเบียนในมือมา“น่าจะยังทันใช่ไหมครับ?”เมื่อรุ่นพี่ผู้หญิงเห็นกู้จือโม่เป็นครั้งแรกเธอก็ตกตะลึงอยู่กับที่ ไม่มีแก่ใจมาสนแล้วว่าได้ดึงมือกลับไปหรือไม่ เพียงยืนมองเขาอย่างโง่งมที่เดิมตรงนั้นฉันดึงมือกลับไปอย่างกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย ตอนนี้รุ่นพี่ถึงเพิ่งได้สติกลับมาเธอเม้มริมฝีปากลง รับแบบฟอร์มลงทะเบียนแล้วพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น"ทันจ๊ะ ยินดีต้อนรับเธอเข้ามาเป็นสมาชิกคนสุดท้ายของชมรมวางแผนกิจกรรมของเรา เพื่อนนักศึกษาเฉียว พวกเธอสองคนเข้ามาไล่เลี่ยกัน ช่างบังเอิญจริง ๆ"สายตาของประธานชมรมนั้นที่มองเราสองคนสลับกันไปมาไม่หยุด มันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดใจอย่างมากให้ตายเถอะ ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่?ฉันจำได้ว่าเขาชอบเล่นบาสเกตบอล ทำไมไม่ไปเข้าร่วมชมรมบาสเกตบอลเล่า?หรือไม่ก็ไปเข้าร่วมชมรมอะไรก็ได้กับเฉินเยวี่ย จะต้องมาสมัครชมรมวางแผนกิจกรรมที่เหลืออยู่เป็นชมรมสุดท้ายด้วยเหรอ?หรือว่านี่ก็คือเรื่องอย่างพรหมลิขิตหนีก็หนีไม่พ้น จะหลบก็หลบไม่ได้?แต่ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าทุกสิ่งได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว โชคชะตาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ แต่ฉันสามารถเปลี
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 43
ที่น่าแปลกก็คือ เมื่อคืนฉันนอนหลับสบายมากเดิมทีฉันคิดว่าเขาจะติดต่อฉันผ่านทางโทรศัพท์ ส่งข้อความถึงฉันหรือไม่ก็โทรมา เพื่อหารือกับฉันเรื่องจัดสถานที่แต่คืนนี้มันกลับเงียบอย่างน่าประหลาดใจ ราวกับว่าเขาไม่ได้เก็บเรื่องนี้ไปใส่ใจ หรือบางทีเขาอาจจะไม่ต้องการความช่วยเหลือจากฉันทว่าเมื่อคิดอีกมุม ฉันก็เข้าใจเหตุผลทั้งหมดบางทีเขาอาจจะไม่ได้อยากสมัครเข้าชมรมแต่แรก ถ้าไม่ใช่เพราะต้องเก็บหน่วยกิตให้ครบแปดหน่วยกิต เขาก็คงไม่ถูกบังคับให้สมัครเข้าร่วมชมรมวางแผนกิจกรรมและถึงแม้ว่าเขาจะอยู่กลุ่มเดียวกับฉัน แต่ก็ไม่อยากให้เฉินเยวี่ยเข้าใจผิดด้วย ดังนั้นเขาจึงรักษาระยะห่างจากฉันเมื่อคิดได้แบบนี้ ฉันก็รู้สึกในใจว่ามันช่างน่าขำ เพียงแต่ตอนนี้ฉันได้ปล่อยวางแล้ว ทุกอย่างกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยในสายตาฉันไม่ได้มีความรู้สึกขมขื่นวนเวียนอยู่รอบตัวอีกต่อไป ที่แท้การที่ไม่ถูกใครสักคนบงการหัวใจนั้น มันช่างอิสรเสรีถึงเพียงนี้เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันตื่นแต่เช้าเพื่อมาเตรียมมื้อเช้าทันทีที่ลงมาที่ชั้นล่าง ก็เห็นว่าไม่ไกลนักมีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งยอง ๆ อยู่ข้างพุ่มไม้ในวันปกติธรรมดา ก็มักจะเห็นชายหนุ่มหญิ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 44
ฉันยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ แต่แล้วจู่ ๆ เขาก็หยุดและหันกลับมามองที่ฉัน“ไม่กินมื้อเช้าเหรอ?”ฉันถอนหายใจยาว ทำได้เพียงตามเขาไปอย่างช่วยไม่ได้หลังจากรับประทานมื้อเช้ากันแบบง่าย ๆ เป็นเพราะบรรยากาศอึดอัดเกินไป ฉันก็ไปซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ตกับเขาราวกับกำลังหนีตายระหว่างที่ฉันจ่ายเงิน เขาก็หยิบของหนัก ๆ แล้วเดินออกไปก่อนเรามาถึงสถานที่จัดประชุมและตัดสินใจตกแต่งสถานที่ ที่นี่พวกรุ่นพี่ได้สร้างเวทีที่เรียบง่ายขึ้นเวทีหนึ่ง พวกเราแค่ต้องตกแต่งสถานที่นี้ตามรูปภาพก็พอฉันหยิบทุกอย่างข้างในถุงออกมา แล้วจัดเรียงมันให้ตรงตำแหน่งเพื่อหน่วยกิต ต้องบอกว่าฉันพยายามอย่างหนักจริง ๆ แต่ก็มักจะรู้สึกเหมือนมีสายตาที่เร่าร้อนจับจ้องฉันอยู่ตลอดเวลา ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย แต่กลับไม่รู้ที่มาของสายตานี้ฉันเม้มริมฝีปากลง ค่อย ๆ จัดสถานที่ทีละนิดระหว่างพักเบรก เขายื่นเครื่องดื่มมาให้ฉันหนึ่งขวด ฉันปฏิเสธไปอย่างสุภาพ แต่เขากลับบังคับยัดมันใส่มือฉัน“เราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ไม่จำเป็นต้องเกรงใจขนาดนี้หรอก”นี่ไม่เหมือนเขาเลย แต่...ของฟรีแบบนี้ ทำไมจะไม่เอาล่ะ?ดื่มน้ำอัดลมไปห
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 45
ขืนยังอยู่เป็นก้างขวางคออีก ก็คงเสียมารยาทแล้ว พอเห็นทั้งสองคนที่แสนจะมีความสุขและหวานหยด ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินท้ายที่สุด คนที่ไม่ถูกรักต่างหากถึงจะเป็นมือที่สามฉันเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองกลับมาถึงหอพักด้วยอารมณ์ความรู้สึกแบบไหน แต่เมื่อฉันนอนลงบนเตียง ภาพที่เขาอุ้มฉันไว้ในอ้อมแขนก็ประเดประดังเข้ามาในหัว ทำให้ฉันรู้สึกแปลกพิกลแต่ด้วยอุปนิสัยเช่นนั้นของเขา แม้ว่าจะเปลี่ยนเป็นคนอื่นเขาก็คงยื่นมือเข้าช่วยเหลือเหมือนกันฉันพยายามขจัดความคิดฟุ้งซ่านในหัวทั้งหมดออกไป จากนั้นก็หลับไปอย่างสงบในความฝัน ฉันฝันว่าพวกเขาสองคนกำลังกอดกัน ส่วนฉันซ่อนตัวอยู่ในมุมมืด เป็นเหมือนหัวขโมยที่คอยแอบดูความสุขของคนอื่นฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมา โชคดีที่ทุกอย่างเป็นเพียงความฝันเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันก็เปลี่ยนไปสวมชุดใหม่ที่สะอาดและคล่องตัว เตรียมจะไปจัดสถานที่คนเดียว แต่กลับได้รับโทรศัพท์จากเบอร์ที่ไม่รู้จักสายหนึ่ง “สวัสดีค่ะ”ฉันกดรับสายอย่างสุภาพ แม้จะไม่รู้ว่าใครโทรมา แต่มันก็ทำให้ฉันประหลาดใจอย่างมาก“ฉันไม่โอเค”น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังส่งมา ทำให้ฉันยิ่งประหลาดใจมากขึ้นไปอีกเขาโทรหาฉันทำไม?
บทล่าสุด
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 348
แววตาของเขาสะท้อนอารมณ์ที่ซับซ้อนออกมาเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยขึ้นว่า “ฉันแค่เป็นห่วงเธอ ไม่อยากให้เธอได้รับบาดเจ็บหรือเจอเรื่องร้าย”ฉันถอนหายใจเบา ๆ ในใจรู้สึกซับซ้อนอยู่ไม่น้อยความห่วงใยของกู้จือโม่ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกกดดันไปด้วยฉันไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด และยิ่งไม่อยากให้เขาทำอะไรที่หุนหันพลันแล่นเพราะความเข้าใจผิดนั้น“กู้จือโม่ ฉันรู้ว่านายหวังดี แต่ฉันกับซูข่ายเหวินเป็นแค่เพื่อนกันจริง ๆ เราทั้งคู่กำลังพยายามเปิดโปงความผิดของศาสตราจารย์จาง ฉันหวังว่านายจะเข้าใจนะ”ฉันพยายามทำให้น้ำเสียงของตัวเองฟังดูจริงใจที่สุดเขาเงียบไปสักพัก แล้วค่อย ๆ พยักหน้า“ได้ ฉันเชื่อเธอ แต่เธอต้องระวังตัวให้ดี ศาสตราจารย์จางไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่าย ๆ”ฉันมองเขาด้วยความซาบซึ้งใจ แล้วพยักหน้าเบา ๆ“ฉันจะระวังตัว ขอบคุณนะ กู้จือโม่”เขายิ้มบาง ๆ ดวงตาสะท้อนความอ่อนโยนออกมาเล็กน้อย“ไม่ต้องเกรงใจ ไปเถอะ ฉันจะไปส่งเธอที่หอพักเอง”พวกเราเดินไปด้วยกันในบริเวณโรงเรียน แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องกระทบตัวเรา ให้ความรู้สึกอบอุ่นและเงียบสงบฉันรู้สึกถึงความสงบและความมั่นใจที่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 347
ฉันแค่นหัวเราะเย็นโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ส่วนผู้หญิงตรงหน้าดูจะไม่พอใจอย่างมากในตอนนี้“ฉันก็ไม่อยากพูดคำสวยหรูพวกนี้กับคุณ และก็ไม่มีเวลาจะเสียไปมากกว่านี้ เพราะฉะนั้นพอแค่นี้เถอะ ฉันจะไปแล้ว”ฉันหันหลังแล้วเดินจากไป ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นตะโกนด่าทออยู่ข้างหลัง แต่ก็ทำอะไรฉันไม่ได้เลยพอฉันกลับมาถึงมหาวิทยาลัยก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นอยู่ไม่ไกลตามคาดกู้จือโม่เดินเข้ามาหาทันที พร้อมจ้องมองฉันด้วยสายตาร้อนแรง“ได้ยินมาว่าเธอได้รับบาดเจ็บ เป็นยังไงบ้าง?”ฉันยิ้มบาง ๆ พยายามทำให้ตัวเองไม่ดูอ่อนแอจนเกินไป“ไม่มีอะไรน่าห่วง แค่บาดแผลเล็กน้อยเท่านั้น”กู้จือโม่ดูเหมือนไม่ค่อยเชื่อคำพูดของฉันนัก เขาขมวดคิ้วแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล“เธอแน่ใจนะ? ถ้าต้องการความช่วยเหลือ ต้องบอกฉันนะ”ฉันพยักหน้าเบา ๆ ความอบอุ่นเอ่อล้นขึ้นในใจในโลกที่ซับซ้อนใบนี้ การมีใครสักคนที่ห่วงใยอยู่เสมอเป็นเรื่องที่อบอุ่นใจฉันไม่ได้แหลมคมเฉียบขาดเหมือนเมื่อก่อน และก็ไม่มีออร่าที่แข็งแกร่งแบบเดิมอีกแล้ว“ขอบคุณนะ ฉันจะระวังตัว”กู้จือโม่ดูเหมือนจะอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของฉั
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 346
ในช่วงหลายวันต่อมา ฉันและซูข่ายเหวินให้ความร่วมมือกับการสืบสวนของตำรวจอย่างเต็มที่ พร้อมทั้งติดตามข่าวจากสื่ออย่างใกล้ชิดไม่นานนัก อาชญากรรมของศาสตราจารย์จางก็ถูกเปิดเผยออกมาทีละเรื่องแต่สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจก็คือ เรื่องนี้กลับถูกกลบด้วยเหตุการณ์อื่นอย่างรวดเร็วและเรื่องนี้ก็ถูกตำรวจจัดการเรียบร้อยแล้ว แต่ฉันไม่คาดคิดเลยว่าคำตอบสุดท้ายจะทำให้ฉันประหลาดใจมาก โดยเฉพาะตอนที่ตำรวจยืนอยู่ตรงหน้าฉันและอธิบายทุกอย่างให้ฟัง“จากการสืบสวนของเรา พบว่าผู้ก่อเหตุเพียงแค่ต้องการปล้นเท่านั้น และไม่ได้มีเจตนาถูกจ้างวานให้ฆ่าแต่อย่างใด”ฉันเบิกตากว้าง แทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยินปล้นงั้นเหรอ?เป็นไปได้ยังไง?คนนั้นชัดเจนว่าเล็งเป้าหมายมาที่ฉันโดยตรง แถมยังทิ้งคำพูดที่เกี่ยวข้องกับศาสตราจารย์จางไว้หลังจากก่อเหตุ นี่มันจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญได้จริง ๆ เหรอ?“แต่... มีดในมือของเขา วิธีที่เขาโจมตีฉัน รวมถึงคำพูดนั้น...”ฉันพยายามอธิบาย แต่เสียงของฉันกลับอ่อนลงเรื่อย ๆซูข่ายเหวินจับมือฉันไว้ เป็นสัญญาณให้ฉันสงบสติอารมณ์ลงเขาหันไปมองตำรวจ ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยและความไม่เข้าใจตำรวจดู
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 345
ฉันตกใจอย่างมาก คาดไม่ถึงเลยว่าคนคนนี้จะลงมือทำร้ายฉันจริง ๆฉันรีบปรับสภาพจิตใจของตัวเองอย่างรวดเร็ว เตรียมพร้อมรับมือกับการโจมตีที่อาจตามมาคนขี่มอเตอร์ไซค์ดูเหมือนไม่คิดจะให้ฉันมีโอกาสได้พักหายใจเลย เขาเงื้อไม้เบสบอลขึ้นอีกครั้งแล้วฟาดมาทางฉันอย่างรุนแรง!ฉันหลบหลีกอย่างคล่องแคล่ว พลางมองหาจังหวะที่จะตอบโต้กลับไปหลังจากปะทะกันไปหลายครั้ง ฉันสังเกตได้ว่าคนคนนี้มีฝีมือพอตัว แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผ่านการฝึกฝนอย่างเป็นทางการฉันรู้สึกยินดีอยู่ลึก ๆ ในใจ เพราะเห็นโอกาสเล็กน้อยที่จะเอาชนะเขาได้ฉันเริ่มเป็นฝ่ายโจมตีก่อน พยายามทำลายจังหวะของเขาเพื่อให้เขาเสียสมดุลและเปิดช่องโหว่หลังจากการต่อสู้ที่ดุเดือดอยู่พักหนึ่ง ฉันก็พบช่องโหว่และซัดหมัดตรงเข้าที่ท้องของเขาเต็มแรง!เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้นฉันถือโอกาสพุ่งเข้าไป หวังจะควบคุมตัวเขาให้สิ้นฤทธิ์แต่ในขณะนั้นเอง เขากลับควักมีดออกมาจากกระเป๋าแล้วพุ่งแทงมาทางฉัน!ฉันตกใจสุดขีด รีบถอยหลังออกไปทันทีแต่ฉันก็เป็นเพียงผู้หญิงที่ไม่มีแรงมากนัก จะรับมือกับชายที่ดุดันเช่นนี้ได้อย่างไร?มีดสั้นพุ่งตรงมาทางฉัน ก่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 344
“บางทีคุณอาจพูดถูก หากไม่มีการสนับสนุนจากคุณ ฉันอาจต้องเผชิญกับอุปสรรคและความท้าทายมากขึ้น แต่ฉันก็เชื่อว่า ตราบใดที่ฉันพยายามมากพอและยืนหยัดอย่างมั่นคง สักวันหนึ่งฉันจะทำให้ความฝันของตัวเองเป็นจริงได้ และฉันก็เชื่อว่า บนโลกนี้ยังมีอีกหลายคนที่มีความฝันและพรสวรรค์เหมือนฉัน พวกเขาไม่จำเป็นต้องพึ่งพาคุณ แต่ก็สามารถประสบความสำเร็จในวงการนี้ได้!”เขาชัดเจนว่าโกรธจัดเพราะคำพูดของฉัน ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธขณะที่จ้องมองฉันอย่างดุดัน“เธอคิดว่าพูดแบบนี้แล้วจะเปลี่ยนอะไรได้งั้นเหรอ? ฉันจะบอกให้รู้ไว้เลยนะว่าเธอคิดผิด! เธอจะต้องเสียใจในทุกสิ่งที่เธอทำในวันนี้แน่นอน!”ฉันยิ้มบาง ๆ อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืน“บางทีฉันอาจจะเสียใจ แต่ฉันจะไม่มีวันเสียใจในสิ่งที่ฉันเลือก เพราะฉันรู้ดีว่า มีเพียงหนทางนี้เท่านั้นที่ทำให้ฉันเป็นตัวของตัวเอง และทำให้ฉันสามารถเติมเต็มความฝันของตัวเองได้ และสำหรับคุณ ศาสตราจารย์จาง คุณจะต้องกลายเป็นฝันร้ายของตัวเอง”พูดจบ ฉันหันหลังแล้วเดินออกจากห้องไปตอนนั้นเอง ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาซูข่ายเหวิน“หลักฐานทั้งหมดเก็บรวบรวมเรียบร้อยหรือ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 343
คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกและเหยียดหยาม ราวกับว่าเขาได้จัดฉันให้อยู่ในกลุ่มเดียวกับเด็กสาวที่ยอมประนีประนอมเพื่อผลประโยชน์ไปแล้วอย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้อ่อนแอและถูกกดขี่ยังไงก็ได้อย่างที่เขาคิด ฉันมีหลักการและขอบเขตของตัวเองฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อทำให้จิตใจสงบลง จากนั้นก็มองเขาด้วยสายตาที่เยือกเย็น“ศาสตราจารย์จาง บางทีคุณอาจเข้าใจอะไรผิดไป ฉันมาที่นี่เพราะความหลงใหลในงานออกแบบและความกระหายในความรู้ ไม่ใช่เพราะเหตุผลอย่างที่คุณว่า ถ้าคุณคิดว่าการกระทำของคุณจะทำให้ฉันยอมจำนน ฉันคงต้องบอกว่าคุณคิดผิดแล้ว”เขาไม่คาดคิดว่าฉันจะกล้าตอบโต้เขาอย่างตรงไปตรงมา สีหน้าของเขาพลันมืดครึ้มลงทันที ดวงตาเผยให้เห็นแววโกรธเคืองแวบหนึ่งอย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้ถอยหนีเพราะเหตุนี้ ฉันยังคงอธิบายจุดยืนของตัวเองต่อไป“ฉันรู้ว่า ในวงการนี้มีบางคนที่ใช้ตำแหน่งและอำนาจของตัวเองทำเรื่องที่ไม่เหมาะสม แต่ฉันอยากบอกว่าฉันไม่ใช่คนแบบนั้น และฉันก็จะไม่มีวันเป็นแบบนั้น ฉันให้เกียรติตัวเอง ทั้งยังให้เกียรติผู้อื่น ฉันหวังว่าคุณจะเคารพการตัดสินใจของฉันด้วย”เขานิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะเยาะออกมาเบา
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 342
บางทีอาจเป็นเพราะฉันเคยพบเจอผู้คนมามากมาย จึงทำให้ฉันเข้าใจได้ว่าคนประเภทนี้มีความคิดที่รอบคอบเพียงใด และยังทำให้ฉันรับรู้ได้ถึงเจตนาที่แท้จริงของพวกเขาด้วยนี่คิดจะใช้วิธีนี้เพื่อล่อให้ฉันตกหลุมพรางงั้นเหรอ? ดูเหมือนจะโง่ไปหน่อยนะ แต่ฉันจะไม่รีบร้อนหรอก ของดีมักจะมาในตอนท้าย และฉันมั่นใจว่าจะสามารถจับจุดอ่อนของเขาได้แน่นอนฉันแสร้งทำเป็นมีท่าทีคาดหวังอย่างตั้งใจ สีหน้าของเขาก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไปเป็นความหมายที่ยากจะคาดเดา จากนั้นสายตาของเขาก็เริ่มเปล่งประกายร้อนแรงขณะมองมาที่ฉัน แล้วก้าวเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น“ฉันได้พิจารณาแบบร่างของเธออย่างละเอียดแล้ว ก็ต้องบอกตรง ๆ ว่าค่อนข้างธรรมดานะ แต่ที่เธอสามารถโดดเด่นขึ้นมาได้ในครั้งนี้ คงเป็นเพราะโชคช่วยเสียมากกว่า เพราะอันดับของเธอไม่ได้อยู่ในระดับต้น ๆ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ครั้งนี้เธอได้รับโอกาสที่ดีมาก ก็หวังว่าเธอจะสามารถใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์และค้นพบศักยภาพของตัวเองได้อย่างเต็มที่”เมื่อได้ยินคำวิจารณ์ของเขา ฉันแทบกลั้นขำไว้ไม่อยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้จักนิสัยที่แท้จริงของฉันเลย แต่การที่เขาพูดแบบนี้ออกมาก็ถือว่าเป็นเรื่องที่น่าสนใจไม่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 341
เมื่อมีความคิดเช่นนี้ ฉันก็รักษาสีหน้าที่อ่อนโยนไว้ทันที เพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ จนกระทั่งรถจอดลงที่นี่ ฉันก็เดินตามผู้ชายคนนั้นขึ้นไปบนชั้นอย่างรวดเร็วขณะอยู่ในลิฟต์ เขาหันกลับมามองฉันแวบหนึ่ง จากนั้นสายตาของเขาก็แฝงไปด้วยอารมณ์ที่ทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจและแปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก“ศาสตราจารย์จางเป็นอาจารย์ที่ทุกคนยกย่องมาโดยตลอด การที่เธอได้รับโอกาสนี้ถือว่าเป็นเรื่องที่หายาก แต่มีบางเรื่องที่ฉันต้องอธิบายให้เธอเข้าใจ”ฉันพยักหน้าเล็กน้อย พร้อมแสร้งทำท่าทางเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลย เพราะมีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้อีกฝ่ายเชื่อจริง ๆ ว่าฉันเป็นคนไร้เดียงสาและใสซื่อ“ต่อจากนี้ ศาสตราจารย์จางอาจจะให้คำแนะนำเธอเกี่ยวกับบางประเด็น และยังเสนอวิธีที่ดียิ่งขึ้นให้กับเธอ เพื่อที่เธอจะสามารถก้าวไปได้ไกลขึ้นบนเส้นทางที่เกี่ยวข้องนี้”ฉันย่อมรู้ดีว่า ‘วิธี’ ที่ว่าก็คือการเรียนการสอนตามเส้นทางที่เป็นทางการเท่านั้น แต่ในตอนนี้ ฉันกลับแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรเลย พร้อมกับถามเขาด้วยท่าทีไร้เดียงสา“แล้วทำไมถึงนัดที่นี่ล่ะคะ? นัดในห้องเรียนไม่ได้เหรอ?”ฉันแสร้งทำเป็นรู้
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 340
หลังจากวางสาย ฉันรีบแจ้งเรื่องนี้ให้ซูข่ายเหวินรู้เป็นอันดับแรก แต่เขากลับไม่ได้แสดงท่าทีประหลาดใจอย่างที่ฉันคาดไว้เลย ตรงกันข้าม เขากลับดูสงบนิ่งเป็นพิเศษ จากนั้นก็เผยรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้า“ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามที่ฉันคาดไว้ ถ้าอย่างนั้น ต่อจากนี้คงต้องลำบากเธอหน่อย การต้องอยู่กับคนเลวแบบนี้คงเป็นเรื่องที่เหนื่อยแน่ ๆ เธอต้องทำให้เขาตายใจและลดความระมัดระวังลงให้ได้”ฉันพยักหน้าตอบรับ แน่นอนว่าฉันรู้ดีว่าสิ่งนี้อันตรายแค่ไหน และก็รู้เช่นกันว่าต้องจัดการเรื่องนี้อย่างรอบคอบให้ดีที่สุด“อุปกรณ์ที่ฉันให้เธอ อย่าลืมใช้ล่ะ เรื่องนี้ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดแน่ ๆ แต่มั่นใจได้เลยว่าอุปกรณ์ที่ฉันให้ จะสามารถบันทึกหลักฐานความผิดของเขาได้ทั้งหมด”ฉันพยักหน้า เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่ซูข่ายเหวินให้ฉันนั้นต้องมีประโยชน์อย่างมาก ดังนั้นฉันจะไม่ยอมให้เกิดข้อผิดพลาดขึ้นอย่างแน่นอนด้วยแผนการที่รอบคอบของเราทั้งสองคน เชื่อว่าเรื่องนี้จะต้องถูกเปิดโปงอย่างแน่นอน และเมื่อนั้นก็จะไม่มีใครสามารถคุกคามสาว ๆ ที่ไร้เดียงสาเหล่านี้ได้อีกต่อไปเมื่อลมเย็นพัดผ่านตัวฉันในค่ำคืนนี้ ฉันก็รู้ได้ทันทีว่าเวลานัดห
