All Chapters of หวนรักหนีลิขิต: Chapter 21 - Chapter 30

ลั่วอี้ฝานหันมามองฉัน ดวงตาเหมือนดอกท้อของเขาดูเต็มไปด้วยความรักฉันขมวดคิ้ว แล้วก้าวไปข้างหน้า “ถ้านายอยากจะบ้า ก็อย่ามาลากฉันเข้าไปเกี่ยวด้วย”“นี่” ลั่วอี้ฝานตามฉันมา “แค่ล้อเล่นเอง ทำไมต้องโกรธด้วย”……ร้านอาหารที่ฉันพาลั่วอี้ฝานไปทาน เป็นร้านที่เฉิงเฉิงแนะนำให้ครอบครัวลุงของเฉิงเฉิงอยู่ในปักกิ่ง เธอใช้ชีวิตที่นี่จนถึงอายุสิบขวบ ถือว่าเป็นคนปักกิ่งครึ่งหนึ่งร้านอาหารนี้เป็นร้านที่เธอแนะนำให้ฉัน ฉันคิดว่าร้านที่เฉิงเฉิงแนะนำต้องดีกว่าร้านดังในอินเทอร์เน็ตที่ลั่วอี้ฝานพาฉันไปแน่นอนเมื่อถึงร้านอาหาร ลั่วอี้ฝานไปจอดรถ ส่วนฉันยืนรออยู่ที่หน้าประตูรออยู่พักใหญ่ ลั่วอี้ฝานก็ยังไม่กลับมาฉันกำลังจะไปดู ก็พบว่า กู้จือโม่และเฉินเยวี่ยก็มาด้วยก่อนที่พวกเขาจะเห็นฉัน ฉันก็รีบหลบไปอีกทางในขณะที่ฉันกำลังดีใจที่ตัวเองเคลื่อนไหวรวดเร็วและไม่หันกลับไปมองพวกเขา กู้จือโม่ก็ปรากฏตัวต่อหน้าฉันเหมือนกับผีฉันตกใจ ร้อง “อ๊ะ” ออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนสะดุดก้อนหินขณะถอยหลัง จนหงายหลังไปทั้งตัวฉันหลับตาลง ความเจ็บปวดที่คาดไว้ไม่ได้เกิดขึ้น มีแขนมาโอบรอบเอวของฉันเอาไว้ชั่วพริบตา ฉันก็ถูกดึง

หลังจากพูดจบ ฉันก็ก้าวเดินอีกครั้ง เสียงโกรธเกรี้ยวของเฉียวเจี้ยนกั๋วก็ดังขึ้นมาว่า “หยุดอยู่ตรงนั้น!”“ดูสภาพตัวเองตอนนี้สิ! ออกไปข้างนอกก็ไม่บอกไม่กล่าว กลับมาก็ไม่รู้จักทักทายใคร”“แกยังเห็นพ่อคนนี้อยู่ในสายตาไหม! ยังเห็นป้าของแกอยู่ไหม?!”ฉันมองเฉียวเจี้ยนกั๋วที่ทำหน้าบึ้งอย่างใจเย็น มุมปากยกยิ้มจาง ๆ “หนูจะเห็นคุณพ่ออยู่ในสายตาหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับว่าคุณพ่อเห็นหนู ลูกสาวคนนี้อยู่ในสายตาหรือเปล่า”“พ่อ” ฉันพึมพำสองคำนี้ออกมา รู้สึกว่าเฉียวเจี้ยนกั๋วไม่คู่ควรกับคำนี้เลย“หนูนั่งเครื่องบินมาห้าชั่วโมง เหนื่อยแล้ว คุณพ่อ…” ฉันจงใจเน้นเสียงสองคำนี้ “ขอถามว่าตอนนี้หนูขึ้นไปพักผ่อนได้หรือยัง?”คำพูดประชดประชันของฉันทำให้เฉียวเจี้ยนกั๋วโกรธมากยิ่งขึ้น เขาก้าวพรวดเดียวมาหาฉัน ยกมือขึ้นจะตีฉัน หลี่เหม่ยอิงรีบคว้ามือของเขาไว้ทันที “คุณเฉียว คุณกำลังทำอะไร ลูกเหนื่อยก็ให้เธอไปพักผ่อนสิ นี่จะทำอะไรน่ะ?”เธอพูดพลางหันกลับมาพูดกับฉันอย่างอ่อนโยน "ลั่วลั่ว อย่าถือสาพ่อของเธอเลย เธอออกไปข้างนอกตั้งหลายวันแล้ว ไม่โทรกลับบ้านเลย เขาเป็นห่วงเธอน่ะ ไม่มีอะไรแล้ว กลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อน เดี๋ยวท

เพียงเพราะเขาช่วยฉันลุกขึ้นตอนที่ฉันล้มตอนอายุสิบหกปี ให้ปลาสเตอร์ปิดแผลฉัน แล้วถามว่าฉันเจ็บไหมฉันกลืนความรู้สึกเจ็บปวดในลำคอลงไป ข่มความอ่อนแอทั้งหมดเอาไว้มันก็ดีนะ ตอนนี้ก็ดีแล้วฉันไม่คาดหวังอะไรจากพวกเขาอีกแล้ว เมื่อรู้ว่าพวกเขาไม่ได้รักฉัน ฉันก็ไม่จำเป็นต้องรักพวกเขา ไม่มีสิ่งเหล่านี้ ฉันรู้สึกโล่งใจ……งานเลี้ยงฉลองการศึกษาต่อของฉันถูกกำหนดไว้ในอีกสามวันข้างหน้า ก่อนจะถึงวันนั้นเฉียวเจี้ยนกั๋วและหลี่เหม่ยอิงใช้เงินไปกับฉันเป็นจำนวนมากหลี่เหม่ยอิงนัดช่างดูแลผิวที่ดีที่สุดในเมืองอวิ๋นเฉิงมาให้ฉันทำทรีทเมนท์ผิวติดต่อกันสองวัน แล้วก็พาฉันไปทำผม ทำเล็บ และอื่น ๆ ตั้งใจจะทำให้ทุกส่วนในร่างกายของฉันดูสวยงามคืนก่อนงานเลี้ยง ชุดราตรีที่เฉียวเจี้ยนกั๋วสั่งตัดให้ฉันก็มาส่ง เป็นชุดกระโปรงทรงเจ้าหญิงสีแชมเปญ ตกแต่งชายกระโปรงด้วยเพชรเม็ดเล็ก ๆ ฉันลองใส่แล้ว สวยมากเลยทีเดียว ให้ความรู้สึกทั้งใสซื่อและเซ็กซี่ในเวลาเดียวกันฉันไม่ได้รู้สึกอะไรมาก แต่ทุกคนบอกว่าฉันสวย แม้แต่เฉียวเจี้ยนกั๋วยังชมว่า “ลูกสาวฉันเหมือนนางฟ้าลงมาจากสวรรค์” ฉันเงยหน้ามองเขา เห็นว่าเฉียวซิงอวี่กำล

ลั่วอีวฝานมองใบหน้าเย็นชาของฉัน แต่ก็ไม่ได้เปิดโปงเฉียวเจี้ยนกั๋ว “อย่างนั้นเหรอ ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยครับ”พูดจบ ลั่วอี้ฝานก็หยิบกล่องของขวัญออกมาจากด้านหลัง “นี่เป็นของขวัญแสดงความยินดีที่เธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้”ฉันมองเขา สุดท้ายก็รับกล่องมา “ขอบคุณ”ทันทีที่ฉันพูดจบ ก็มีคนอีกสองคนเข้ามาทางประตูกู้จือโม่กับเฉินเยวี่ย และยังมีฟางฉิงหยางด้วยฉันมองเฉียวเจี้ยนกั๋วแวบหนึ่ง รู้สึกว่าเขามีความสามารถมาก ที่สามารถเชิญบุคคลสำคัญเช่นนี้มาได้เฉียวเจี้ยนกั๋วสั่งให้ฉันพาลั่วอี้ฝานเข้าไปข้างใน แล้วก็รีบเดินไปหาหน้ากู้จือโม่คืนนี้ กู้จือโม่และเฉินเยวี่ยใส่ชุดคู่มาด้วยกัน ทั้งคู่สวมชุดราตรีสีดำ ดูเข้ากันอย่างมาก ฉันมองเพียงแวบเดียวก็เบือนหน้าหนีไปลั่วอี้ฝานยื่นแขนมาให้ ฉันหันไปมองเขาลั่วอี้ฝานยิ้มและพูดว่า “ฉันคิดว่าในงานเลี้ยงวันนี้ มีเพียงฉันเท่านั้นที่คู่ควรจะเป็นคู่ของเธอ เธอคิดว่าไง?”ฉันยิ้ม แต่ไม่ได้วางมือลงบนแขนของเขา “บางครั้งความมั่นใจมากเกินไปก็กลายเป็นความหลงตัวเองได้”พูดจบ ฉันก็รีบเดินเข้าไปในฝูงชนงานเลี้ยงเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ หลังจากที่ฉันถูกพาไป

ฉันรู้จักนิสัยของเฉียวเจี้ยนกั๋วดี เมื่อวานไม่เพียงแต่เขาจะไม่สามารถสร้างสัมพันธ์กับคนในสังคมชั้นสูงได้ตามที่ต้องการ แต่ยังเสียหน้าและสูญเสียธุรกิจไปด้วย ตอนนี้เขาคงเกลียดฉันมาก เกลียดเข้ากระดูกดำเลยก็ว่าได้“เฉียวซิงลั่ว!”เขาคำรามเหมือนสัตว์ร้ายที่ถอดหนังมนุษย์ออกทันทีที่เฉียวเจี้ยนกั๋วลุกขึ้น ฉันก็เดินไปหาเขา“แกยังมีหน้ากลับมาอีกเหรอ แกไม่รู้จักความละอายบ้างเลยหรือไง รู้ไหมว่าแกสร้างความเสียหายให้กับบริษัทมากแค่ไหน?”เมื่อเห็นฉันยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างสงบ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เงียบสงบเหมือนน้ำนิ่ง เขาโกรธมากยิ่งขึ้น“แกกล้าดียังไงถึงทำเรื่องน่าอับอายแบบนี้ ตอนนี้แกก่อเรื่องใหญ่แล้ว แกจะทำยังไง?”เฉียวเจี้ยนกั๋วจ้องมองฉันด้วยความโกรธราวกับว่าเขาต้องการให้ฉันรับผิดชอบต่อสัญญาที่ล้มเหลวเหล่านี้ฉันหัวเราะเยาะอย่างเย็นชาพร้อมกับแววตาที่แสดงความดูถูกเหยียดหยามบางทีหัวใจของฉันอาจจะเย็นชาเกินกว่าจะรู้สึกเจ็บปวดได้อีกแล้วฉันเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเขา แต่เขากลับไม่สนใจสถานการณ์ของฉัน ไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องนี้จะส่งผลกระทบต่อฉันมากแค่ไหน เขากลับตำหนิฉันอย่างรุนแรงว่าฉันทำให้เขาสูญเส