LOGINShare
บทที่ 22
Related chapters
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 23
จากนั้น พวกเขาก็เข้าไปในห้องพักของโรงแรมด้วยกัน ฉันยืนอยู่ที่เดิมมองดูจนกระทั่งประตูปิดลง ฉันจึงลงไปทานอาหารก่อนลงไปฉันยังหิวมาก อยากกินอะไรหลายอย่าง แต่ตอนนี้มองดูเมนู ฉันกลับไม่มีความอยากอาหารเหลืออยู่เลยพนักงานเสิร์ฟยืนรออยู่ข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆ บนใบหน้าไม่มีแววเบื่อหน่ายเลยแม้แต่น้อยฉันรู้สึกเกรงใจ จึงขอให้เธอแนะนำอาหารชุดของวันนี้ให้ แล้วนั่งนับเมล็ดข้าวไปเรื่อย ๆในหัวคิดถึงภาพที่เห็นพวกเขาเข้าห้องด้วยกันเมื่อครู่นี้ ฉันคิดว่าพวกเขาคงจะไปกันได้สวยมากแล้วแต่ว่า…ในหัวคิดถึงภาพคืนนั้นที่เขาจูบฉันขึ้นมา ทันใดนั้นฉันก็เริ่มคิดว่า ฉันเป็นอะไรกันแน่?ฉันเป็นลูกแมวที่เขาแกล้งเล่นตอนเบื่อ ๆ หรือเป็นแค่ของเล่นที่เขาอยากหยิบมาเล่นเมื่อไหร่ก็ได้?ฉันกำช้อนส้อมในมือแน่นจนเกือบจะหักฉันสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วลุกเดินออกไปเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันไปที่สนามบินก่อนจะทันได้ขึ้นเครื่อง โทรศัพท์ก็ดังขึ้นฉันหยิบโทรศัพท์ออกมา พบว่าเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จักลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ฉันก็รับสายเสียงของลั่วอี้ฝานดังมาจากปลายสาย “ลั่วลั่ว เธอทำแบบนี้ไม่ถูกนะ นัดกินข้าวยังเบี้ยวนัด ตอนนี้ยังเปลี่ยนโร
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 24
หลังจากพูดจบ ฉันก็ก้าวเดินอีกครั้ง เสียงโกรธเกรี้ยวของเฉียวเจี้ยนกั๋วก็ดังขึ้นมาว่า “หยุดอยู่ตรงนั้น!”“ดูสภาพตัวเองตอนนี้สิ! ออกไปข้างนอกก็ไม่บอกไม่กล่าว กลับมาก็ไม่รู้จักทักทายใคร”“แกยังเห็นพ่อคนนี้อยู่ในสายตาไหม! ยังเห็นป้าของแกอยู่ไหม?!”ฉันมองเฉียวเจี้ยนกั๋วที่ทำหน้าบึ้งอย่างใจเย็น มุมปากยกยิ้มจาง ๆ “หนูจะเห็นคุณพ่ออยู่ในสายตาหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับว่าคุณพ่อเห็นหนู ลูกสาวคนนี้อยู่ในสายตาหรือเปล่า”“พ่อ” ฉันพึมพำสองคำนี้ออกมา รู้สึกว่าเฉียวเจี้ยนกั๋วไม่คู่ควรกับคำนี้เลย“หนูนั่งเครื่องบินมาห้าชั่วโมง เหนื่อยแล้ว คุณพ่อ…” ฉันจงใจเน้นเสียงสองคำนี้ “ขอถามว่าตอนนี้หนูขึ้นไปพักผ่อนได้หรือยัง?”คำพูดประชดประชันของฉันทำให้เฉียวเจี้ยนกั๋วโกรธมากยิ่งขึ้น เขาก้าวพรวดเดียวมาหาฉัน ยกมือขึ้นจะตีฉัน หลี่เหม่ยอิงรีบคว้ามือของเขาไว้ทันที “คุณเฉียว คุณกำลังทำอะไร ลูกเหนื่อยก็ให้เธอไปพักผ่อนสิ นี่จะทำอะไรน่ะ?”เธอพูดพลางหันกลับมาพูดกับฉันอย่างอ่อนโยน "ลั่วลั่ว อย่าถือสาพ่อของเธอเลย เธอออกไปข้างนอกตั้งหลายวันแล้ว ไม่โทรกลับบ้านเลย เขาเป็นห่วงเธอน่ะ ไม่มีอะไรแล้ว กลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อน เดี๋ยวท
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 25
และต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนี้ก็คือหลี่เหม่ยอิง และเฉียวเจี้ยนกั๋วตอนนั้นเองที่ฉันถึงได้รู้ว่า ภายใต้ใบหน้าที่อ่อนโยนและมีสติปัญญานั้น ซ่อนความชั่วร้ายไว้มากมายเพียงใดฉันส่ายหัว รอฟังคำพูดต่อไปของเธอ“ก็ดีแล้ว” หลี่เหม่ยอิงจับมือฉัน “พ่อลูกกัน จะมีเรื่องบาดหมางกันข้ามคืนได้ยังไง จริงไหม?”ฉันดึงมือออกจากมือของหลี่เหม่ยอิง “คุณมีอะไรก็พูดมาตรง ๆ เลยเถอะ ไม่ต้องอ้อมค้อมนานขนาดนี้หรอก”หลี่เหม่ยอิงรู้สึกเขินอายกับคำพูดของฉัน บีบมืออย่างไม่สบายใจก่อนจะพูดออกมา “คืออย่างนี้ เธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้อันดับที่สองของเมืองอวิ๋นเฉิง พ่อของเธอรู้สึกว่าเธอทำให้เขาภูมิใจ เขาเลยอยากจะจัดงานเลี้ยงฉลองให้เธอ”ฉันหัวเราะเยาะ มันเป็นงานเลี้ยงฉลอง หรือเป็นการเอาฉันออกไปเปรียบเทียบเพื่อดูว่าฉันมีค่าแค่ไหนกันแน่?“ตกลงค่ะ” ฉันพยักหน้าตอบรับ “แต่หนูขอสองล้านห้าแสนบาทนะ ใกล้เปิดเทอมแล้ว หนูอยากซื้อเสื้อผ้ากับอุปกรณ์การเรียนนิดหน่อย ได้ไหม?” พวกเขาอยากจะรีดไถผลประโยชน์จากฉัน ฉันก็ต้องเอาบ้างเมื่อหลี่เหม่ยอิงได้ยินว่าฉันขอตั้งสองล้านห้าแสนบาท เธอก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็คลายออกอย่างรวดเร็ว “ก็สมควรแล
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 26
เพียงเพราะเขาช่วยฉันลุกขึ้นตอนที่ฉันล้มตอนอายุสิบหกปี ให้ปลาสเตอร์ปิดแผลฉัน แล้วถามว่าฉันเจ็บไหมฉันกลืนความรู้สึกเจ็บปวดในลำคอลงไป ข่มความอ่อนแอทั้งหมดเอาไว้มันก็ดีนะ ตอนนี้ก็ดีแล้วฉันไม่คาดหวังอะไรจากพวกเขาอีกแล้ว เมื่อรู้ว่าพวกเขาไม่ได้รักฉัน ฉันก็ไม่จำเป็นต้องรักพวกเขา ไม่มีสิ่งเหล่านี้ ฉันรู้สึกโล่งใจ……งานเลี้ยงฉลองการศึกษาต่อของฉันถูกกำหนดไว้ในอีกสามวันข้างหน้า ก่อนจะถึงวันนั้นเฉียวเจี้ยนกั๋วและหลี่เหม่ยอิงใช้เงินไปกับฉันเป็นจำนวนมากหลี่เหม่ยอิงนัดช่างดูแลผิวที่ดีที่สุดในเมืองอวิ๋นเฉิงมาให้ฉันทำทรีทเมนท์ผิวติดต่อกันสองวัน แล้วก็พาฉันไปทำผม ทำเล็บ และอื่น ๆ ตั้งใจจะทำให้ทุกส่วนในร่างกายของฉันดูสวยงามคืนก่อนงานเลี้ยง ชุดราตรีที่เฉียวเจี้ยนกั๋วสั่งตัดให้ฉันก็มาส่ง เป็นชุดกระโปรงทรงเจ้าหญิงสีแชมเปญ ตกแต่งชายกระโปรงด้วยเพชรเม็ดเล็ก ๆ ฉันลองใส่แล้ว สวยมากเลยทีเดียว ให้ความรู้สึกทั้งใสซื่อและเซ็กซี่ในเวลาเดียวกันฉันไม่ได้รู้สึกอะไรมาก แต่ทุกคนบอกว่าฉันสวย แม้แต่เฉียวเจี้ยนกั๋วยังชมว่า “ลูกสาวฉันเหมือนนางฟ้าลงมาจากสวรรค์” ฉันเงยหน้ามองเขา เห็นว่าเฉียวซิงอวี่กำล
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 27
หลี่เหม่ยอิงถีบเฉียวซิงอวี่ด้วยความโกรธที่เธอไม่รู้จักโต “ยังกล้าพูดอีกเหรอ? จำไม่ได้แล้วเหรอว่าคืนนั้นแม่พูดกับลูกว่าอะไร?”“เฉียวซิงลั่วตอนนี้ยังมีประโยชน์ต่อตระกูลเฉียว ตระกูลเฉียวอยากสร้างสัมพันธ์กับผู้มีอำนาจมากกว่านี้ เฉียวซิงลั่วก็คือกุญแจสำคัญที่จะไขประตูบานนั้น”“แล้วหนูล่ะ?” เฉียวซิงอวี่ร้องไห้อย่างหนัก “หนูก็เป็นลูกสาวตระกูลเฉียว ทำไมทุกเรื่องเราต้องพึ่งเฉียวซิงลั่วด้วย?”หลี่เหม่ยอิงไม่คิดว่าเฉียวซิงอวี่จะมีความคิดแบบนี้ เธอตกใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปหาเฉียวซิงอวี่ จับมือเธอไว้ “ไม่ใช่ว่าเราต้องพึ่งเฉียวซิงลั่วทุกเรื่อง แต่แม่ไม่อยากให้ลูกต้องลำบาก”“ลูกคิดว่าการเกาะผู้มีอำนาจมันง่ายนักเหรอ? ตั้งแต่เด็กแม่ก็ทะนุถนอมลูกเหมือนแก้วตาดวงใจ”“แม่กลัวลูกจะเจ็บจะช้ำ กลัวลูกจะต้องทนเจ็บปวด สิ่งที่แม่ทำให้ลูก แม่จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้เท่านั้น” หลี่เหม่ยอิงยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้เฉียวซิงอวี่ แล้วจัดแต่งทรงผมให้เธอ “ตระกูลเฉียวไม่ได้ร่ำรวย ถ้าเฉียวซิงอวี่อยากแต่งงานกับคนรวย จะต้องถูกดูหมิ่นเหยียดหยามในบ้านสามีแน่”“ลูกเข้าใจที่แม่พูดไหม?”เฉียวซิงอวี่พยักหน้าอย่างงุนงง แต่เ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 28
ลั่วอีวฝานมองใบหน้าเย็นชาของฉัน แต่ก็ไม่ได้เปิดโปงเฉียวเจี้ยนกั๋ว “อย่างนั้นเหรอ ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยครับ”พูดจบ ลั่วอี้ฝานก็หยิบกล่องของขวัญออกมาจากด้านหลัง “นี่เป็นของขวัญแสดงความยินดีที่เธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้”ฉันมองเขา สุดท้ายก็รับกล่องมา “ขอบคุณ”ทันทีที่ฉันพูดจบ ก็มีคนอีกสองคนเข้ามาทางประตูกู้จือโม่กับเฉินเยวี่ย และยังมีฟางฉิงหยางด้วยฉันมองเฉียวเจี้ยนกั๋วแวบหนึ่ง รู้สึกว่าเขามีความสามารถมาก ที่สามารถเชิญบุคคลสำคัญเช่นนี้มาได้เฉียวเจี้ยนกั๋วสั่งให้ฉันพาลั่วอี้ฝานเข้าไปข้างใน แล้วก็รีบเดินไปหาหน้ากู้จือโม่คืนนี้ กู้จือโม่และเฉินเยวี่ยใส่ชุดคู่มาด้วยกัน ทั้งคู่สวมชุดราตรีสีดำ ดูเข้ากันอย่างมาก ฉันมองเพียงแวบเดียวก็เบือนหน้าหนีไปลั่วอี้ฝานยื่นแขนมาให้ ฉันหันไปมองเขาลั่วอี้ฝานยิ้มและพูดว่า “ฉันคิดว่าในงานเลี้ยงวันนี้ มีเพียงฉันเท่านั้นที่คู่ควรจะเป็นคู่ของเธอ เธอคิดว่าไง?”ฉันยิ้ม แต่ไม่ได้วางมือลงบนแขนของเขา “บางครั้งความมั่นใจมากเกินไปก็กลายเป็นความหลงตัวเองได้”พูดจบ ฉันก็รีบเดินเข้าไปในฝูงชนงานเลี้ยงเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ หลังจากที่ฉันถูกพาไป
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 29
ฉันเม้มริมฝีปากแน่น กระชับกอดเสื้อคลุมที่เขาคลุมให้ฉันไว้แน่นขึ้นเมื่อเงยหน้าขึ้น ฉันเหลือบมองไปด้านข้าง เห็นเฉินเยวี่ยยืนอยู่ข้าง ๆ มองมาที่ฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังแสดงให้เห็นถึงความรังเกียจที่เธอมีต่อฉัน และยิ่งโกรธมากขึ้นเมื่อเห็นฉันกับกู้จือโม่จากไปด้วยกันใช่แล้ว เมื่อผู้หญิงเกิดความอิจฉาขึ้นมา เธอจะไล่ตามศัตรูในจินตนาการของเธออย่างไม่ลดละรู้สึกได้ถึงสายตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉาและเกลียดชังของเฉินเยวี่ยที่มองมาจากด้านหลัง ฉันรู้สึกว่ามันช่างน่าขัน ฉันพยายามสงบสติอารมณ์ ก้าวเท้าเร็วขึ้นไม่สนใจเสียงพูดคุยที่อยู่ด้านหลัง ฉันแค่อยากหนีไปจากที่นี่สำหรับเฉียวเจี้ยนกั๋วแล้ว โลกนี้มันก็แค่ที่แสวงหาชื่อเสียงและผลประโยชน์ ในสายตาเขา ฉันก็แค่เครื่องมือที่เขาจะใช้เพื่อเข้าหาคนมีอำนาจและไต่เต้าขึ้นไปสู่สังคมชั้นสูง โดยเฉพาะตอนที่เขาเห็นฉันถูกกู้จือโม่พาตัวไป เขายังมีสีหน้าพอใจซะอีกฉันเดินมาถึงประตู หายใจรับอากาศแห่งอิสรภาพ“ฉันจะพาเธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”น้ำเสียงเขาเย็นชา แต่ก็มีความไม่พอใจแฝงอยู่“ไม่ต้อง”ฉันรีบพูดขัดจังหวะขึ้นมา ใครจะไปรู้ว่าฉันอยา
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 30
ฉันรู้จักนิสัยของเฉียวเจี้ยนกั๋วดี เมื่อวานไม่เพียงแต่เขาจะไม่สามารถสร้างสัมพันธ์กับคนในสังคมชั้นสูงได้ตามที่ต้องการ แต่ยังเสียหน้าและสูญเสียธุรกิจไปด้วย ตอนนี้เขาคงเกลียดฉันมาก เกลียดเข้ากระดูกดำเลยก็ว่าได้“เฉียวซิงลั่ว!”เขาคำรามเหมือนสัตว์ร้ายที่ถอดหนังมนุษย์ออกทันทีที่เฉียวเจี้ยนกั๋วลุกขึ้น ฉันก็เดินไปหาเขา“แกยังมีหน้ากลับมาอีกเหรอ แกไม่รู้จักความละอายบ้างเลยหรือไง รู้ไหมว่าแกสร้างความเสียหายให้กับบริษัทมากแค่ไหน?”เมื่อเห็นฉันยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างสงบ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เงียบสงบเหมือนน้ำนิ่ง เขาโกรธมากยิ่งขึ้น“แกกล้าดียังไงถึงทำเรื่องน่าอับอายแบบนี้ ตอนนี้แกก่อเรื่องใหญ่แล้ว แกจะทำยังไง?”เฉียวเจี้ยนกั๋วจ้องมองฉันด้วยความโกรธราวกับว่าเขาต้องการให้ฉันรับผิดชอบต่อสัญญาที่ล้มเหลวเหล่านี้ฉันหัวเราะเยาะอย่างเย็นชาพร้อมกับแววตาที่แสดงความดูถูกเหยียดหยามบางทีหัวใจของฉันอาจจะเย็นชาเกินกว่าจะรู้สึกเจ็บปวดได้อีกแล้วฉันเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเขา แต่เขากลับไม่สนใจสถานการณ์ของฉัน ไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องนี้จะส่งผลกระทบต่อฉันมากแค่ไหน เขากลับตำหนิฉันอย่างรุนแรงว่าฉันทำให้เขาสูญเส
Latest chapter
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 348
แววตาของเขาสะท้อนอารมณ์ที่ซับซ้อนออกมาเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยขึ้นว่า “ฉันแค่เป็นห่วงเธอ ไม่อยากให้เธอได้รับบาดเจ็บหรือเจอเรื่องร้าย”ฉันถอนหายใจเบา ๆ ในใจรู้สึกซับซ้อนอยู่ไม่น้อยความห่วงใยของกู้จือโม่ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกกดดันไปด้วยฉันไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด และยิ่งไม่อยากให้เขาทำอะไรที่หุนหันพลันแล่นเพราะความเข้าใจผิดนั้น“กู้จือโม่ ฉันรู้ว่านายหวังดี แต่ฉันกับซูข่ายเหวินเป็นแค่เพื่อนกันจริง ๆ เราทั้งคู่กำลังพยายามเปิดโปงความผิดของศาสตราจารย์จาง ฉันหวังว่านายจะเข้าใจนะ”ฉันพยายามทำให้น้ำเสียงของตัวเองฟังดูจริงใจที่สุดเขาเงียบไปสักพัก แล้วค่อย ๆ พยักหน้า“ได้ ฉันเชื่อเธอ แต่เธอต้องระวังตัวให้ดี ศาสตราจารย์จางไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่าย ๆ”ฉันมองเขาด้วยความซาบซึ้งใจ แล้วพยักหน้าเบา ๆ“ฉันจะระวังตัว ขอบคุณนะ กู้จือโม่”เขายิ้มบาง ๆ ดวงตาสะท้อนความอ่อนโยนออกมาเล็กน้อย“ไม่ต้องเกรงใจ ไปเถอะ ฉันจะไปส่งเธอที่หอพักเอง”พวกเราเดินไปด้วยกันในบริเวณโรงเรียน แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องกระทบตัวเรา ให้ความรู้สึกอบอุ่นและเงียบสงบฉันรู้สึกถึงความสงบและความมั่นใจที่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 347
ฉันแค่นหัวเราะเย็นโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ส่วนผู้หญิงตรงหน้าดูจะไม่พอใจอย่างมากในตอนนี้“ฉันก็ไม่อยากพูดคำสวยหรูพวกนี้กับคุณ และก็ไม่มีเวลาจะเสียไปมากกว่านี้ เพราะฉะนั้นพอแค่นี้เถอะ ฉันจะไปแล้ว”ฉันหันหลังแล้วเดินจากไป ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นตะโกนด่าทออยู่ข้างหลัง แต่ก็ทำอะไรฉันไม่ได้เลยพอฉันกลับมาถึงมหาวิทยาลัยก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นอยู่ไม่ไกลตามคาดกู้จือโม่เดินเข้ามาหาทันที พร้อมจ้องมองฉันด้วยสายตาร้อนแรง“ได้ยินมาว่าเธอได้รับบาดเจ็บ เป็นยังไงบ้าง?”ฉันยิ้มบาง ๆ พยายามทำให้ตัวเองไม่ดูอ่อนแอจนเกินไป“ไม่มีอะไรน่าห่วง แค่บาดแผลเล็กน้อยเท่านั้น”กู้จือโม่ดูเหมือนไม่ค่อยเชื่อคำพูดของฉันนัก เขาขมวดคิ้วแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล“เธอแน่ใจนะ? ถ้าต้องการความช่วยเหลือ ต้องบอกฉันนะ”ฉันพยักหน้าเบา ๆ ความอบอุ่นเอ่อล้นขึ้นในใจในโลกที่ซับซ้อนใบนี้ การมีใครสักคนที่ห่วงใยอยู่เสมอเป็นเรื่องที่อบอุ่นใจฉันไม่ได้แหลมคมเฉียบขาดเหมือนเมื่อก่อน และก็ไม่มีออร่าที่แข็งแกร่งแบบเดิมอีกแล้ว“ขอบคุณนะ ฉันจะระวังตัว”กู้จือโม่ดูเหมือนจะอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของฉั
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 346
ในช่วงหลายวันต่อมา ฉันและซูข่ายเหวินให้ความร่วมมือกับการสืบสวนของตำรวจอย่างเต็มที่ พร้อมทั้งติดตามข่าวจากสื่ออย่างใกล้ชิดไม่นานนัก อาชญากรรมของศาสตราจารย์จางก็ถูกเปิดเผยออกมาทีละเรื่องแต่สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจก็คือ เรื่องนี้กลับถูกกลบด้วยเหตุการณ์อื่นอย่างรวดเร็วและเรื่องนี้ก็ถูกตำรวจจัดการเรียบร้อยแล้ว แต่ฉันไม่คาดคิดเลยว่าคำตอบสุดท้ายจะทำให้ฉันประหลาดใจมาก โดยเฉพาะตอนที่ตำรวจยืนอยู่ตรงหน้าฉันและอธิบายทุกอย่างให้ฟัง“จากการสืบสวนของเรา พบว่าผู้ก่อเหตุเพียงแค่ต้องการปล้นเท่านั้น และไม่ได้มีเจตนาถูกจ้างวานให้ฆ่าแต่อย่างใด”ฉันเบิกตากว้าง แทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยินปล้นงั้นเหรอ?เป็นไปได้ยังไง?คนนั้นชัดเจนว่าเล็งเป้าหมายมาที่ฉันโดยตรง แถมยังทิ้งคำพูดที่เกี่ยวข้องกับศาสตราจารย์จางไว้หลังจากก่อเหตุ นี่มันจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญได้จริง ๆ เหรอ?“แต่... มีดในมือของเขา วิธีที่เขาโจมตีฉัน รวมถึงคำพูดนั้น...”ฉันพยายามอธิบาย แต่เสียงของฉันกลับอ่อนลงเรื่อย ๆซูข่ายเหวินจับมือฉันไว้ เป็นสัญญาณให้ฉันสงบสติอารมณ์ลงเขาหันไปมองตำรวจ ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยและความไม่เข้าใจตำรวจดู
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 345
ฉันตกใจอย่างมาก คาดไม่ถึงเลยว่าคนคนนี้จะลงมือทำร้ายฉันจริง ๆฉันรีบปรับสภาพจิตใจของตัวเองอย่างรวดเร็ว เตรียมพร้อมรับมือกับการโจมตีที่อาจตามมาคนขี่มอเตอร์ไซค์ดูเหมือนไม่คิดจะให้ฉันมีโอกาสได้พักหายใจเลย เขาเงื้อไม้เบสบอลขึ้นอีกครั้งแล้วฟาดมาทางฉันอย่างรุนแรง!ฉันหลบหลีกอย่างคล่องแคล่ว พลางมองหาจังหวะที่จะตอบโต้กลับไปหลังจากปะทะกันไปหลายครั้ง ฉันสังเกตได้ว่าคนคนนี้มีฝีมือพอตัว แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผ่านการฝึกฝนอย่างเป็นทางการฉันรู้สึกยินดีอยู่ลึก ๆ ในใจ เพราะเห็นโอกาสเล็กน้อยที่จะเอาชนะเขาได้ฉันเริ่มเป็นฝ่ายโจมตีก่อน พยายามทำลายจังหวะของเขาเพื่อให้เขาเสียสมดุลและเปิดช่องโหว่หลังจากการต่อสู้ที่ดุเดือดอยู่พักหนึ่ง ฉันก็พบช่องโหว่และซัดหมัดตรงเข้าที่ท้องของเขาเต็มแรง!เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้นฉันถือโอกาสพุ่งเข้าไป หวังจะควบคุมตัวเขาให้สิ้นฤทธิ์แต่ในขณะนั้นเอง เขากลับควักมีดออกมาจากกระเป๋าแล้วพุ่งแทงมาทางฉัน!ฉันตกใจสุดขีด รีบถอยหลังออกไปทันทีแต่ฉันก็เป็นเพียงผู้หญิงที่ไม่มีแรงมากนัก จะรับมือกับชายที่ดุดันเช่นนี้ได้อย่างไร?มีดสั้นพุ่งตรงมาทางฉัน ก่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 344
“บางทีคุณอาจพูดถูก หากไม่มีการสนับสนุนจากคุณ ฉันอาจต้องเผชิญกับอุปสรรคและความท้าทายมากขึ้น แต่ฉันก็เชื่อว่า ตราบใดที่ฉันพยายามมากพอและยืนหยัดอย่างมั่นคง สักวันหนึ่งฉันจะทำให้ความฝันของตัวเองเป็นจริงได้ และฉันก็เชื่อว่า บนโลกนี้ยังมีอีกหลายคนที่มีความฝันและพรสวรรค์เหมือนฉัน พวกเขาไม่จำเป็นต้องพึ่งพาคุณ แต่ก็สามารถประสบความสำเร็จในวงการนี้ได้!”เขาชัดเจนว่าโกรธจัดเพราะคำพูดของฉัน ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธขณะที่จ้องมองฉันอย่างดุดัน“เธอคิดว่าพูดแบบนี้แล้วจะเปลี่ยนอะไรได้งั้นเหรอ? ฉันจะบอกให้รู้ไว้เลยนะว่าเธอคิดผิด! เธอจะต้องเสียใจในทุกสิ่งที่เธอทำในวันนี้แน่นอน!”ฉันยิ้มบาง ๆ อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืน“บางทีฉันอาจจะเสียใจ แต่ฉันจะไม่มีวันเสียใจในสิ่งที่ฉันเลือก เพราะฉันรู้ดีว่า มีเพียงหนทางนี้เท่านั้นที่ทำให้ฉันเป็นตัวของตัวเอง และทำให้ฉันสามารถเติมเต็มความฝันของตัวเองได้ และสำหรับคุณ ศาสตราจารย์จาง คุณจะต้องกลายเป็นฝันร้ายของตัวเอง”พูดจบ ฉันหันหลังแล้วเดินออกจากห้องไปตอนนั้นเอง ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาซูข่ายเหวิน“หลักฐานทั้งหมดเก็บรวบรวมเรียบร้อยหรือ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 343
คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกและเหยียดหยาม ราวกับว่าเขาได้จัดฉันให้อยู่ในกลุ่มเดียวกับเด็กสาวที่ยอมประนีประนอมเพื่อผลประโยชน์ไปแล้วอย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้อ่อนแอและถูกกดขี่ยังไงก็ได้อย่างที่เขาคิด ฉันมีหลักการและขอบเขตของตัวเองฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อทำให้จิตใจสงบลง จากนั้นก็มองเขาด้วยสายตาที่เยือกเย็น“ศาสตราจารย์จาง บางทีคุณอาจเข้าใจอะไรผิดไป ฉันมาที่นี่เพราะความหลงใหลในงานออกแบบและความกระหายในความรู้ ไม่ใช่เพราะเหตุผลอย่างที่คุณว่า ถ้าคุณคิดว่าการกระทำของคุณจะทำให้ฉันยอมจำนน ฉันคงต้องบอกว่าคุณคิดผิดแล้ว”เขาไม่คาดคิดว่าฉันจะกล้าตอบโต้เขาอย่างตรงไปตรงมา สีหน้าของเขาพลันมืดครึ้มลงทันที ดวงตาเผยให้เห็นแววโกรธเคืองแวบหนึ่งอย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้ถอยหนีเพราะเหตุนี้ ฉันยังคงอธิบายจุดยืนของตัวเองต่อไป“ฉันรู้ว่า ในวงการนี้มีบางคนที่ใช้ตำแหน่งและอำนาจของตัวเองทำเรื่องที่ไม่เหมาะสม แต่ฉันอยากบอกว่าฉันไม่ใช่คนแบบนั้น และฉันก็จะไม่มีวันเป็นแบบนั้น ฉันให้เกียรติตัวเอง ทั้งยังให้เกียรติผู้อื่น ฉันหวังว่าคุณจะเคารพการตัดสินใจของฉันด้วย”เขานิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะเยาะออกมาเบา
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 342
บางทีอาจเป็นเพราะฉันเคยพบเจอผู้คนมามากมาย จึงทำให้ฉันเข้าใจได้ว่าคนประเภทนี้มีความคิดที่รอบคอบเพียงใด และยังทำให้ฉันรับรู้ได้ถึงเจตนาที่แท้จริงของพวกเขาด้วยนี่คิดจะใช้วิธีนี้เพื่อล่อให้ฉันตกหลุมพรางงั้นเหรอ? ดูเหมือนจะโง่ไปหน่อยนะ แต่ฉันจะไม่รีบร้อนหรอก ของดีมักจะมาในตอนท้าย และฉันมั่นใจว่าจะสามารถจับจุดอ่อนของเขาได้แน่นอนฉันแสร้งทำเป็นมีท่าทีคาดหวังอย่างตั้งใจ สีหน้าของเขาก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไปเป็นความหมายที่ยากจะคาดเดา จากนั้นสายตาของเขาก็เริ่มเปล่งประกายร้อนแรงขณะมองมาที่ฉัน แล้วก้าวเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น“ฉันได้พิจารณาแบบร่างของเธออย่างละเอียดแล้ว ก็ต้องบอกตรง ๆ ว่าค่อนข้างธรรมดานะ แต่ที่เธอสามารถโดดเด่นขึ้นมาได้ในครั้งนี้ คงเป็นเพราะโชคช่วยเสียมากกว่า เพราะอันดับของเธอไม่ได้อยู่ในระดับต้น ๆ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ครั้งนี้เธอได้รับโอกาสที่ดีมาก ก็หวังว่าเธอจะสามารถใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์และค้นพบศักยภาพของตัวเองได้อย่างเต็มที่”เมื่อได้ยินคำวิจารณ์ของเขา ฉันแทบกลั้นขำไว้ไม่อยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้จักนิสัยที่แท้จริงของฉันเลย แต่การที่เขาพูดแบบนี้ออกมาก็ถือว่าเป็นเรื่องที่น่าสนใจไม่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 341
เมื่อมีความคิดเช่นนี้ ฉันก็รักษาสีหน้าที่อ่อนโยนไว้ทันที เพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ จนกระทั่งรถจอดลงที่นี่ ฉันก็เดินตามผู้ชายคนนั้นขึ้นไปบนชั้นอย่างรวดเร็วขณะอยู่ในลิฟต์ เขาหันกลับมามองฉันแวบหนึ่ง จากนั้นสายตาของเขาก็แฝงไปด้วยอารมณ์ที่ทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจและแปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก“ศาสตราจารย์จางเป็นอาจารย์ที่ทุกคนยกย่องมาโดยตลอด การที่เธอได้รับโอกาสนี้ถือว่าเป็นเรื่องที่หายาก แต่มีบางเรื่องที่ฉันต้องอธิบายให้เธอเข้าใจ”ฉันพยักหน้าเล็กน้อย พร้อมแสร้งทำท่าทางเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลย เพราะมีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้อีกฝ่ายเชื่อจริง ๆ ว่าฉันเป็นคนไร้เดียงสาและใสซื่อ“ต่อจากนี้ ศาสตราจารย์จางอาจจะให้คำแนะนำเธอเกี่ยวกับบางประเด็น และยังเสนอวิธีที่ดียิ่งขึ้นให้กับเธอ เพื่อที่เธอจะสามารถก้าวไปได้ไกลขึ้นบนเส้นทางที่เกี่ยวข้องนี้”ฉันย่อมรู้ดีว่า ‘วิธี’ ที่ว่าก็คือการเรียนการสอนตามเส้นทางที่เป็นทางการเท่านั้น แต่ในตอนนี้ ฉันกลับแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรเลย พร้อมกับถามเขาด้วยท่าทีไร้เดียงสา“แล้วทำไมถึงนัดที่นี่ล่ะคะ? นัดในห้องเรียนไม่ได้เหรอ?”ฉันแสร้งทำเป็นรู้
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 340
หลังจากวางสาย ฉันรีบแจ้งเรื่องนี้ให้ซูข่ายเหวินรู้เป็นอันดับแรก แต่เขากลับไม่ได้แสดงท่าทีประหลาดใจอย่างที่ฉันคาดไว้เลย ตรงกันข้าม เขากลับดูสงบนิ่งเป็นพิเศษ จากนั้นก็เผยรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้า“ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามที่ฉันคาดไว้ ถ้าอย่างนั้น ต่อจากนี้คงต้องลำบากเธอหน่อย การต้องอยู่กับคนเลวแบบนี้คงเป็นเรื่องที่เหนื่อยแน่ ๆ เธอต้องทำให้เขาตายใจและลดความระมัดระวังลงให้ได้”ฉันพยักหน้าตอบรับ แน่นอนว่าฉันรู้ดีว่าสิ่งนี้อันตรายแค่ไหน และก็รู้เช่นกันว่าต้องจัดการเรื่องนี้อย่างรอบคอบให้ดีที่สุด“อุปกรณ์ที่ฉันให้เธอ อย่าลืมใช้ล่ะ เรื่องนี้ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดแน่ ๆ แต่มั่นใจได้เลยว่าอุปกรณ์ที่ฉันให้ จะสามารถบันทึกหลักฐานความผิดของเขาได้ทั้งหมด”ฉันพยักหน้า เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่ซูข่ายเหวินให้ฉันนั้นต้องมีประโยชน์อย่างมาก ดังนั้นฉันจะไม่ยอมให้เกิดข้อผิดพลาดขึ้นอย่างแน่นอนด้วยแผนการที่รอบคอบของเราทั้งสองคน เชื่อว่าเรื่องนี้จะต้องถูกเปิดโปงอย่างแน่นอน และเมื่อนั้นก็จะไม่มีใครสามารถคุกคามสาว ๆ ที่ไร้เดียงสาเหล่านี้ได้อีกต่อไปเมื่อลมเย็นพัดผ่านตัวฉันในค่ำคืนนี้ ฉันก็รู้ได้ทันทีว่าเวลานัดห
