บทที่ 5

มีคนอดทนไม่ไหวแล้วพูดขึ้นมาว่า “กู้จือโม่ เฉียวซิงลั่วทำเกินไปแล้วนะ ชอบรังแกเฉินเยวี่ยตลอดเลย!”

ดวงตาของเฉินเยวี่ยแดงก่ำขึ้นมาทันที น้ำเสียงทั้งเศร้าและอดทน “จือโม่ ฉันไม่เป็นไรหรอก แค่ซิงลั่วอาจจะเข้าใจอะไรผิดไป”

สายตาเย็นชาของกู้จือโม่มองมาที่ฉัน แฝงไปด้วยความเย็นยะเยือก

บรรยากาศตึงเครียด

ฉันมองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย มือจิกแน่นโดยไม่รู้ตัว หัวใจเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

อะไรกัน เขาจะเข้าข้างเฉินเยวี่ยเหรอ?

สายตาของกู้จือโม่จ้องไปที่บอร์ดจัดอันดับ มองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหันกลับมามองฉัน คิ้วขมวดเข้าหากัน “สอบวิชาภาษาจีนได้คะแนนแค่นี้เองเหรอ?”

สีหน้าของเขาจริงจัง น้ำเสียงไม่พอใจ ฟังดูเหมือนกำลังเยาะเย้ยฉัน

นี่เขากำลังระบายอารมณ์แทนเฉินเยวี่ยหรือไง?

ฉันรู้สึกไม่พอใจ กำลังจะโต้ตอบกลับด้วยความเย็นชา

แต่ในวินาทีต่อมา กู้จือโม่ก็ผ่อนคลายสีหน้าลงและพูดเบา ๆ ว่า “โดยรวมแล้วสอบได้ดีนะ ตั้งใจต่อไปล่ะ”

“?”

น้ำเสียงของเขาเรียบเฉย ราวกับกำลังพูดถึงสภาพอากาศวันนี้

แต่ฉันกลับงุนงง มองเขาเหมือนเห็นผี

กู้จือโม่... บ้าไปแล้วเหรอ?

เมื่อเห็นฉันมองเขาด้วยสายตาเลื่อนลอย เสียงของชายหนุ่มก็เย็นชาขึ้นราวกับกำลังสั่งสอน “โง่ไปแล้วหรือไง? เขียนเรียงความเยอะ ๆ หน่อย อย่าไปสนใจเรื่องไร้สาระ”

เขาพูดจบก็เดินจากไปโดยไม่สนใจปฏิกิริยาของคนอื่น ๆ เลย

“...”

เมื่อมองแผ่นหลังของเขา ทุกคนมีสีหน้าที่แปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก

เขากำลังด่าเฉียวซิงลั่วอยู่ใช่ไหม?

ใช่...ไหมนะ?

ในใจฉันยิ่งตกใจ แต่เมื่อเห็นเฉินเยวี่ย อารมณ์ก็ดีขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล

ตอนนี้เธอยังเด็ก อยากจะรักษาความอ่อนโยน แต่สีหน้าบนใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวเล็กน้อย รอยยิ้มแทบจะปริออกแล้ว

ฉันแค่นเสียงหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา แล้วดึงเฉิงเฉิงออกไป

เมื่อกลับมาที่ห้องเรียน ที่นั่งของกู้จือโม่ว่างเปล่า

ฉันเปิดหนังสือรวมข้อสอบบนโต๊ะอย่างไม่ตั้งใจ พลิกไปสองสามหน้า ทันใดนั้นก็รู้สึกคุ้นตา

นี่ไม่ใช่เล่มที่ครูประจำชั้นของชาติที่แล้วให้ฉันเหรอ?

ตอนนั้นฉันยังคิดอยู่เลยว่า ข้อสอบในนั้นเหมือนกับว่าถูกจัดทำขึ้นมาเพื่อโจมตีจุดอ่อนของฉันโดยเฉพาะ

มันมาอยู่ในกระเป๋าที่กู้จือโม่ให้ฉันได้ยังไง?

“ซิงลั่ว กู้จือโม่เพิ่งชมเธอใช่ไหม?” เฉิงเฉิงเข้ามาใกล้ขัดความคิดของฉัน พร้อมกับความตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก

“...”

เจี่ยงหมิงอันที่อยู่ด้านหลังเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจ “วันนี้กู้จือโม่ต้องไปต่างประเทศเพื่อแข่งขัน เวลานี้เขาน่าจะอยู่ระหว่างทางไปสนามบินแล้ว เขามาโรงเรียนได้ยังไง?”

“แวะมาดูผลสอบงั้นเหรอ?”

“ที่หนึ่งอยู่ทางใต้ อีกที่หนึ่งอยู่ทางเหนือ จะมาแวะผ่านทางไหนล่ะ?” เจี่ยงหมิงอันดันแว่นตา “อีกอย่างเขาก็ไม่ได้สอบ จะมาดูผลสอบทำไมกัน?”

ฉันมองดูชุดข้อสอบตรงหน้า รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างติดอยู่ในใจ รู้สึกคิดไม่ตก

ในชีวิตที่แล้ว ทุกครั้งที่ฉันมีความก้าวหน้าแม้เพียงเล็กน้อย ฉันก็อยากจะอวดมันต่อหน้ากู้จือโม่เป็นคนแรก แต่เขาไม่เคยให้สีหน้าที่ดีกับฉันเลย เปิดปากทีไรก็มีแต่ตำหนิฉัน

แต่เมื่อครู่นี้ เขามาปรากฏตัวที่หน้าบอร์ดจัดอันดับ แล้วยังบอกว่าฉันสอบได้ไม่เลวอีก?

ในความเงียบนั้น เฉินเยวี่ยและเพื่อน ๆ ก็เข้ามาในห้อง พร้อมกับเสียงร้องด้วยความประหลาดใจ “เยวี่ยเยวี่ย กู้จือโม่มาโรงเรียนเพื่อดูผลสอบของเธอโดยเฉพาะ ช่างใส่ใจเธอจริง ๆ!”

อารมณ์ของเฉินเยวี่ยกลับมาเป็นปกติแล้ว เธอพูดเสียงหวานและเขินอาย “ฉันก็ไม่คิดว่าเขาจะมาเหมือนกัน”

“...”

ไขคดีได้แล้ว

อยากจะตีตัวเองที่คิดฟุ้งซ่านเมื่อครู่นี้จริง ๆ

“เรียน เรียน!”

ฉันสงบสติอารมณ์ลงและตั้งใจทำโจทย์ต่อไป

ต่อไปเขาจะทำอะไร พูดอะไร ก็ไม่เกี่ยวกับฉันแล้ว ฉันเบื่อหน่ายกับชีวิตที่ต้องคอยกังวลกับอารมณ์ที่ไม่มั่นคงและเอาแน่เอานอนไม่ได้ของเขาเต็มทีแล้ว!

หลังจากตั้งใจเรียน เวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ในการสอบจำลองครั้งที่สาม ฉันได้ที่สิบของระดับชั้น ถือว่าเป็นการทำได้ตามปกติ

หลังจากสอบจำลองครั้งที่สาม กู้จือโม่ก็มาปรากฏตัวอีกครั้งหนึ่ง หลังจากดูบอร์ดจัดอันดับแล้วก็รีบจากไป จากนั้นก็ไม่มาโรงเรียนอีกเลย

เขาใส่ใจเฉินเยวี่ยจริง ๆ

ฉันไม่ได้สนใจ แต่กลับถูกบังคับให้ได้ยินข่าวของเขาจากปากเจี่ยงหมิงอันอยู่เสมอ

“กู้จือโม่ได้รับรางวัลจากการแข่งขัน เขาได้รับเชิญจากศาสตราจารย์ต่างชาติที่เคยได้รับรางวัลโนเบลให้ไปร่วมทีมวิจัย โอกาสนี้หายากมากเลยนะ!”

“กู้จือโม่กลับประเทศแล้ว แต่พ่อของเขาให้เขาช่วยบริหารบริษัท เขาก็เลยยุ่งมาก”

“กู้จือโม่ไปต่างประเทศอีกแล้ว เขาจะไปเข้าร่วมการประชุมนานาชาติ และเจรจาความร่วมมือทางธุรกิจให้กับครอบครัวของเขาด้วย”

“...”

เจี่ยงหมิงอันไม่รู้ได้รับข่าวพวกนี้จากที่ไหน แต่เขารู้รายละเอียดเกี่ยวกับกู้จือโม่เป็นอย่างดีราวกับคอยจับตามองอยู่เสมอ แถมยังต้องพูดออกมาอีก ถ้าฉันไม่ต้องการถามเรื่องการบ้านเขา ฉันคงจะเปลี่ยนที่นั่งไปนานแล้ว

แต่ว่า ชีวิตครั้งก่อน กู้จือโม่ยุ่งขนาดนี้เลยเหรอ?

ฉันจำได้อย่างชัดเจนว่าตอนที่ฉันอยู่มัธยมปลายปีที่สาม เขาอยู่ในโรงเรียนตลอดเวลา และฉันก็คอยตามตื๊อให้เขาสอนฉันอยู่ทุกวัน…

หนึ่งสัปดาห์ก่อนการสอบเข้ามหาวิทยาลัย เฉียวเจี้ยนกั๋วไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร ถึงอยากให้ฉันไปงานเลี้ยงกับเขา

ฉันก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ และพูดอย่างรำคาญว่า “ไม่ไป”

เฉียวเจี้ยนกั๋วตบโต๊ะ “เฉียวซิงลั่ว อย่าลืมนะว่าลูกยังใช้เงินของพ่อ และยังอยู่บ้านพ่อด้วย!”

ฉันพูดไม่ออก

ฉันเพิ่งอายุสิบแปดปีสามเดือน เฉียวเจี้ยนกั๋วจะมาคิดเล็กคิดน้อยกับฉันเรื่องนี้เนี่ยนะ?

เมื่อเห็นว่าฉันไม่เล่นด้วย เฉียวเจี้ยนกั๋วก็เปลี่ยนเป็นพูดเสียงอ่อน “ซิงลั่ว ถือว่าช่วยพ่อหน่อยได้ไหม? ลูกไม่ใช่ว่าชอบกระโปรงกาแล็กซีเหรอ? เดี๋ยวพ่อซื้อคอลเลกชันล่าสุดให้เลย!”

ฉันวางปากกาลง ยื่นมือออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ฤดูใบไม้ผลิ ฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วง ฤดูหนาว อย่างละห้าชุด”

กาแล็กซีราคาไม่ใช่ถูก ๆ ห้าชุดอย่างน้อยก็ต้องหกหลักขึ้นไป

ฉันเรียกราคาสูง แต่ไม่ใช่ว่าไร้เหตุผล ฉันกะไว้พอดีกับขีดจำกัดของเฉียวเจี้ยนกั๋ว ทำให้เขาเสียเงินเยอะแต่ก็ไม่ลำบากเกินไป

และแน่นอนว่า สีหน้าเขาบิดเบี้ยว แต่ก็กัดฟันตอบตกลง “ได้!”

คืนต่อมา ฉันตามเฉียวเจี้ยนกั๋วไปที่โรงแรม

เฉียวเจี้ยนกั๋ววุ่นอยู่กับการทักทายผู้คน ฉันไม่มีอะไรทำจึงถือจานเค้กมากิน

“คนสวย ดื่มด้วยกันสักแก้วไหม?”

แชมเปญถูกส่งมาตรงหน้า ฉันเงยหน้าขึ้น มองเห็นสายตาแวววับที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก็รู้ทันทีว่าเขาเป็นเสือผู้หญิง

ดูคุ้น ๆ แต่นึกไม่ออกว่าใคร

ฉันหลีกเลี่ยงแชมเปญ และพูดไปว่า “ขอโทษด้วยค่ะ ฉันยังไม่บรรลุนิติภาวะ”

ดวงตาดอกท้อเบิกกว้างและพูดโดยไม่รู้ตัว “ขอโทษด้วย…”

เขาชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “กฎหมายกำหนดไม่ให้ผู้เยาว์ดื่มแอลกอฮอล์หรือ?”

มันก็ไม่ใช่อย่างนั้น

ฉันยิ้มอย่างสุภาพ “ฉันแพ้แอลกอฮอล์ค่ะ”

คำแก้ตัวที่ไม่ใส่ใจเช่นนี้ ทำให้ชายหนุ่มตาพราวหัวเราะออกมา

รอยยิ้มนี้ทำให้ความกะล่อนบนใบหน้าเขาจางหายไป ดูสดใสขึ้นมาก

ชายหนุ่มตาพราวมองมาที่ฉันด้วยความสนใจ “มาทำความรู้จักกันหน่อยสิ ฉันชื่อ ลั่วอี้ฝาน”

ลั่วอี้ฝาน?

ฉันตกใจเล็กน้อย ในที่สุดก็นึกออกว่าเขาคือใคร

ลั่วอี้ฝานยิ้มและถามฉันว่า “เธอชื่ออะไร?”

“ซิงลั่ว มาทักทายคุณชายกู้หน่อย!” เสียงของเฉียวเจี้ยนกั๋วดังมาจากข้างหลัง

ฉันหันกลับไปโดยไม่รู้ตัว และเมื่อเห็นภาพเบื้องหลัง รู้สึกเหมือนเลือดในร่างกายเย็นเฉียบลงในทันที!

เฉียวเจี้ยนกั๋ว เขาคิดทำอะไร?!