บทที่ 8

กู้จือโม่มาหาฉัน? ยังหาบ้านของเฉิงเฉิงเจอด้วยเหรอ?

ฉันรู้สึกเหลือเชื่ออยู่บ้าง เขารังเกียจฉันขนาดนั้น จะมาหาฉันทำไม?

เมื่อคืนฉันไม่มีเงินติดตัวแม้แต่แดงเดียว ไม่ได้กลับบ้านทั้งคืน พ่อของฉันยังไม่คิดจะมาตามหาฉันเลย

เขาคงมาหาฉันเพื่อให้ไปขอโทษเฉินเยวี่ยล่ะสิ

พอนึกถึงท่าทางที่เขาให้ฉันไปขอโทษเฉินเยวี่ยเมื่อคืน ฉันก็ยิ้มออกมา หยิบปากกาและข้อสอบขึ้นมาใหม่ “เขาอยากเจอฉัน ฉันก็ต้องให้เจอด้วยเหรอ? ถ้าเขาอยากรอ ก็ให้เขารอไปสิ”

คะแนนสอบจำลองก่อนปิดเทอมยังต่ำกว่าที่ฉันคาดไว้ตั้งสองคะแนน สองคะแนนในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยสามารถแซงคนไปได้ตั้งเท่าไหร่? ทำไมฉันต้องเสียเวลาไปกับคนที่ไม่สำคัญด้วย?

ฉันตั้งใจทำข้อสอบ แต่กลับเป็นเฉิงเฉิงที่นั่งไม่ติดแทน

เธอแอบมองฉันบ้าง ลุกขึ้นดื่มน้ำหรือไปเข้าห้องน้ำบ้าง

โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะสั่นไม่หยุด เฉิงเฉิงปิดเสียงอีกครั้ง แต่ในที่สุดก็ทนไม่ไหว หยิบปากกาและกระดาษข้อสอบของฉันไป “ที่รัก เธอไม่ต้องเขียนแล้ว บอกฉันทีว่าเธอคิดยังไงกันแน่?”

หลังจากจ้องมองกระดาษข้อสอบมาหลายชั่วโมง ดวงตาของฉันก็รู้สึกแสบและล้า เฉิงเฉิงหยิบปากกาและกระดาษข้อสอบไป ฉันจึงได้พักสายตา “คิดยังไงเรื่องอะไรเหรอ?”

ฉันหลับตาแล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็ยังรู้สึกแห้งอยู่ดี

“เรื่องกู้จือโม่ไง” เฉิงเฉิงขยับเข้ามาใกล้ฉัน บังคับให้ฉันหันหน้าไปทางเขา “เธอจะยอมแพ้จริง ๆ เหรอ?”

“ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนเธอขาดเขาไม่ได้”

ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนขาดเขาไม่ได้

ฉันทวนประโยคนี้ในใจอย่างเงียบ ๆ ทันใดนั้นก็มีความรู้สึกเจ็บปวดแล่นขึ้นมาในอก

ใช่แล้ว ฉันเคยขาดเขาไม่ได้จริง ๆ

แต่เฉิงเฉิง ถ้ามีคนทำร้ายเธอซ้ำ ๆ ต่อให้เธอรักเขามากแค่ไหน สุดท้ายเธอก็ต้องปล่อยเขาไป

ฉันเคยผ่านการไล่ตามแบบนักพนันมาแล้วครั้งหนึ่ง ความรู้สึกนั้นมันเหนื่อยเกินไป

เหนื่อยมากจริง ๆ

ฉันไม่อยากจะสัมผัสความรู้สึกอ่อนแอที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายแบบนั้นอีกแล้ว

“จู่ ๆ ก็นึกออกแล้ว” ฉันมองตาเฉิงเฉิง “ก็เหมือนกับไอดอลที่เธอคลั่งไคล้เมื่อก่อนไง ไม่ใช่ว่าจู่ ๆ เธอก็เลิกคลั่งไคล้เขาไปแล้วเหรอ?”

เฉิงเฉิงแย้งว่า “ฉันแค่เจอเรื่องที่สำคัญกว่าที่ต้องทำต่างหาก”

“ฉันก็เหมือนกัน” ฉันยิ้มและยกมือขึ้นจัดผมข้างหูของเฉิงเฉิง “เฉิงเฉิง ฉันชอบการออกแบบเสื้อผ้า ฉันชอบความมั่นใจและความสดใสของผู้หญิงทุกคนที่ได้สวมใส่เสื้อผ้าที่เหมาะกับตัวเอง”

“ฉันยังอยากทำเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พอจะทำได้ เพื่อช่วยเหลือคนที่ต้องการความช่วยเหลือ”

“เรื่องคนรัก…” ฉันหยุดไปครู่หนึ่ง “เรื่องคนรักมันทำให้เราเหนื่อยมาก ฉันอยากเป็นตัวของตัวเอง”

หลังจากที่ฉันพูดจบ เฉิงเฉิงก็กอดฉันทันทีและพูดด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวดว่า “ได้ งั้นฉันหวังว่าลั่วลั่วจะเป็นตัวเองที่ดีที่สุดในชีวิตนี้”

“แน่นอน”

ฉันยิ้มและกอดเฉิงเฉิงตอบ

ในขณะที่ฉันกำลังจะบอกให้เธอทำโจทย์ต่อ คนรับใช้ที่บ้านของพวกเธอก็วิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบและพูดว่า “คุณหนูคะ คุณชายจากตระกูลกู้กำลังปีนรั้วเข้ามาค่ะ”

“อะไรนะ?” เฉิงเฉิงปล่อยมือจากฉัน เบิกตากว้างมองออกไปข้างนอก “กู้จือโม่กำลังปีนรั้วบ้านของเราเหรอ?”

“ใช่ค่ะ คุณหนู”

เฉิงเฉิงตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืนทันที พลางถลกแขนเสื้อขึ้นเตรียมจะออกไปข้างนอก “ลั่วลั่ว เธอรออยู่ที่นี่นะ ฉันจะไปไล่เขาออกไปเดี๋ยวนี้แหละ!”

“ฉันไปเอง” ฉันจับเฉิงเฉิงไว้ มองออกไปข้างนอก เห็นเด็กหนุ่มสวมเสื้อยืดสีขาว กำลังปีนขึ้นไปบนกำแพงอย่างคล่องแคล่ว ท่ามกลางสายฝนโปรยปราย

ในวินาทีที่ฉันมองออกไป เขาก็เห็นฉันพอดี สายตาของเราทั้งสองสบประสานกัน

ฉันไม่อยากเสียเวลาไปทำเรื่องไร้สาระกับกู้จือโม่ แต่ฉันไม่อยากให้เฉิงเฉิงต้องเดือดร้อน

“เธอไปบอกกู้จือโม่ว่าฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้ บอกเขาให้รอหน่อย”

ฉันพูดกับคนรับใช้ แล้วให้เธอไปหยิบร่มมาให้ฉัน จากนั้นก็ค่อย ๆ เดินออกไป

ฝนตกปรอย ๆ ตกลงบนร่มใส แล้วรวมตัวกันเป็นหยดน้ำไหลลงมา

กู้จือโม่ยืนอยู่ใต้ต้นอู๋ถงข้างถนน ทั้งตัวเขาดูแผ่ความเย็นออกมา

ฉันหยุดอยู่กับที่ครู่หนึ่ง กู้จือโม่ก็เงยหน้าขึ้นมองมา

แววตาของเขาใสสะอาด แต่ก็เหมือนตัวเขา ดูเย็นชา และปน...ความกระวนกระวายใจ?

จากตอนที่เขาโทรหาเฉิงเฉิงจนถึงตอนนี้ก็แค่ประมาณยี่สิบนาทีเท่านั้นเอง ทำไมถึงรีบร้อนขนาดนี้? กระวนกระวายขนาดนี้เชียว?

ฉันเลิกคิ้ว รู้สึกตลกดี

“เฉียวซิงลั่ว เธอนี่ใช้ได้เลย” เสียงของเด็กหนุ่มฟังดูแหบเล็กน้อย และมีเสียงขึ้นจมูกนิดหน่อย

ฉันยกมือขึ้นลูบข้อมือตัวเอง มือที่เมื่อกี้อยู่ในห้องยังอุ่น ๆ อยู่ ตอนนี้เย็นไปหมดแล้ว

อากาศก็เย็นจริง ๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉันคงจะเริ่มเป็นห่วงว่าเขาจะไม่สบายเอา แต่ตอนนี้ฉันแค่อยากรู้ว่าถ้าฉันไม่สบายขึ้นมา จะไปขอเงินค่ารักษาพยาบาลจากเขาได้หรือไม่

“ฉันใช้ได้เรื่องอะไร?” ฉันถือร่มเดินเข้าไป ยืนอยู่ห่างจากเขาประมาณหนึ่งเมตร เอียงคอมองเขาเล็กน้อย “ที่ฉันไม่ได้ออกมาเจอนายทันทีที่นายโทรมา หรือเพราะฉันถือร่มมองนายตากฝนกันล่ะ?”

สีหน้าของกู้จือโม่ค่อย ๆ มืดลง ขณะที่เขาพูดออกมาว่า “เฉียวซิงลั่ว เธอตั้งใจใช่ไหม?”

“เธอตั้งใจทำให้ฉันโกรธเหรอ? ตั้งใจบอกว่าไม่ชอบฉันกะทันหัน? ตั้งใจที่จะใกล้ชิดกับลั่วอี้ฝานใช่ไหม?”

“เธอตั้งใจทำเรื่องพวกนี้เพราะคิดว่าฉันจะหึงหรือจะตกใจใช่ไหม?”

“แล้วต่อไปล่ะ?” กู้จือโม่พูดคำว่าตั้งใจหลายครั้ง ทุกครั้งที่เขาพูด เขาจะเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น เมื่อเขาพูดจบ เขาก็เข้ามาอยู่ใต้ร่มของฉันแล้ว “เธอยังมีแผนอะไรอีก? หืม?”

ตอนที่ฉันออกมา ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมกู้จือโม่ถึงมาหาฉัน

ตอนนี้ ฉันคิดว่าฉันเข้าใจแล้ว

เขาคิดว่าทุกสิ่งที่ฉันทำในช่วงนี้เป็นแค่กลอุบายที่จะทำให้เขาสนใจ

เขาคิดว่าฉันกำลังเล่นเกมกับเขา

ฉันมองเขา เขาก็มองฉันตอบเช่นกัน

หลังจากผ่านไปหลายวินาที ฉันก็พูดขึ้นว่า “นายรู้ไหมว่านายหยิ่งยโสแค่ไหน?”

ฉันถอยหลังไปหนึ่งก้าว ดึงร่มออกจากศีรษะเขา ฝนตกปรอย ๆ ไหลลงมาตามคิ้วและตาที่สวยงามของเขาไปยังกราม และหยดลงบนเสื้อยืดสีดำของเขา “หรือความสามารถทางภาษาของนายลึกซึ้งเกินกว่าที่คนอื่นจะเข้าใจ?”

“เข้าใจทุกอย่างแบบกลับตาลปัตรแบบนี้? นายไม่กลัวสอบตกเหรอ?”

หลังจากที่ฉันพูดจาประชดประชัน กู้จือโม่ก็เริ่มกัดฟันพูดว่า “เฉียวซิงลั่ว!”

“ฉันอยู่นี่ไง!” ฉันขมวดคิ้ว เริ่มรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย “คุณชายกู้ พูดเบา ๆ หน่อยสิ อย่าเสียงดัง ฉันไม่ได้หูหนวก ฉันได้ยินน่า”

หน้าของกู้จือโม่เปลี่ยนจากดำเป็นเขียว แล้วจากเขียวก็กลับเป็นดำอีกครั้ง เส้นเลือดบนหน้าผากของเขาเต้นตุบ ๆ สองครั้ง ในที่สุด เขาหายใจเข้าลึก ๆ สองสามครั้ง กัดฟันพูดว่า “เธอห้ามติดต่อกับลั่วอี้ฝานอีก!”

“ทำไมล่ะ?” ฉันทำหน้าเย็นชา “นายมีสิทธิ์อะไรมาแทรกแซงสิทธิ์ในการเลือกคบเพื่อนของฉัน?”

“ฉันบอกว่าไม่ได้ไง!” กู้จือโม่เริ่มหมดความอดทน

“นายบอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้เหรอ? นายเป็นใคร?”

ฉันยกมือขึ้นปัดผมที่ปลิวไปตามลม ยิ้มหวานให้เขา แล้วพูดด้วยท่าทางจริตจะกร้านเหมือนเฉินเยวี่ย “หรือนายเป็นใครสำหรับฉันเหรอ?”