เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 2
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-09-24 15:34:45บทที่เกี่ยวข้อง
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 3
หลังเรียนตอนเย็น กู้จือโม่ไม่ได้ปรากฏตัวอีกเลย เฉินเยวี่ยก็จากไปอย่างรวดเร็วเช่นกันกู้จือโม่ได้รับการตอบรับเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำโดยตรงนานแล้ว และได้ยินมาว่าเขายังได้รับข้อเสนอจากมหาวิทยาลัยต่างประเทศอีกด้วย เขาไม่จำเป็นต้องเข้าเรียนเลยด้วยซ้ำ แต่เขาก็ยังมาโรงเรียนทุกวัน และสุดท้ายยังยอมสละโอกาสไปต่างประเทศ ทุกคนต่างรู้ดีว่าเขาทำเพื่อเฉินเยวี่ยเมื่อมองไปยังที่นั่งว่างเปล่าของทั้งสองคน ฉันรู้สึกขมขื่นในใจอย่างอดไม่ได้จิตใจของฉันสับสนวุ่นวาย บวกกับการทำแบบฝึกหัดจนปวดหัว ตอนที่กลับบ้านในตอนเย็นอารมณ์ของฉันไม่ค่อยดีนัก เมื่อเห็นพ่อสารเลวและแม่เลี้ยงที่กำลังรอฉันอยู่ในห้องนั่งเล่น ฉันก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นฉันทำเป็นไม่สนใจ พยายามจะขึ้นไปชั้นบนทันทีเฉียวเจี้ยนกั๋วตามมาถามว่า “ซิงลั่ว เรื่องที่พ่อให้ลูกไปคุยกับคุณชายกู้เป็นไงบ้าง?”ฉันหัวเราะเยาะเบา ๆ “คุณชายกู้ติดหนี้หนูชาติที่แล้วหรือไง? ทำไมเขาต้องฟังหนูแค่คำพูดประโยคเดียวแล้วเซ็นสัญญามูลค่าร้อยล้านกับพ่อด้วย?”สีหน้าของเฉียวเจี้ยนกั๋วมืดลง เขาเกือบจะโกรธแล้ว แต่หลี่เหม่ยอิงข้าง ๆ ดึงแขนเขาไว้แล้วยิ้มอย่างใจดี “พ่อเธอไม่ได้ห
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-24หวนรักหนีลิขิต บทที่ 4
ชายหนุ่มพิงกำแพงดูโทรศัพท์ ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ดวงตาที่ปกติเย็นชาตอนนี้หรี่ลงเล็กน้อย เผยให้เห็นขนตายาวงอน ดูเย็นชาแต่มีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก หล่อสุด ๆ ไปเลยความรักที่เก็บมานานกว่าสิบปี ไม่ใช่ว่าจะตัดใจได้ง่าย ๆ ตอนนี้หัวใจของฉันเหมือนถูกสะกด ให้เต้นแรงยิ่งกว่ากระต่ายเสียอีกเหมือนได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง กู้จือโม่จึงเงยหน้าขึ้นมามองวินาทีที่สบตากับฉัน มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนจะอารมณ์ดีถึงจะไม่ได้ตามจีบแล้ว แต่ก็ไม่ถึงกับต้องตัดขาดกันไปเลยฉันทักทายอย่างประหม่า “บังเอิญจัง นายก็มาเข้าห้องน้ำเหมือนกันเหรอ?”“...”พอพูดออกไป ฉันก็เกลียดความโง่ของตัวเองแต่โชคดีที่กู้จือโม่ไม่ใส่ใจ เขาแค่ลุกขึ้นแล้วกวักนิ้วเรียกฉัน “มานี่”“?”ฉันลองถาม “เพื่อนนักเรียนกู้ มีอะไรรึเปล่า?”กู้จือโม่มองฉันด้วยสายตาเย็นชา สีหน้าแสดงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดเขาพูดซ้ำ “มานี่!”“...”ฉันเดินไปอย่างไม่เต็มใจสองสามก้าว ยังคงรักษาระยะห่างไว้เพื่อความปลอดภัยสีหน้าของกู้จือโม่ดูไม่พอใจมากขึ้นไปอีก เขาขมวดคิ้วมองฉันเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็กลืนมันกลับลงไปสักครู่หนึ่ง เขาขมวดคิ้วพร้อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-24หวนรักหนีลิขิต บทที่ 5
มีคนอดทนไม่ไหวแล้วพูดขึ้นมาว่า “กู้จือโม่ เฉียวซิงลั่วทำเกินไปแล้วนะ ชอบรังแกเฉินเยวี่ยตลอดเลย!”ดวงตาของเฉินเยวี่ยแดงก่ำขึ้นมาทันที น้ำเสียงทั้งเศร้าและอดทน “จือโม่ ฉันไม่เป็นไรหรอก แค่ซิงลั่วอาจจะเข้าใจอะไรผิดไป”สายตาเย็นชาของกู้จือโม่มองมาที่ฉัน แฝงไปด้วยความเย็นยะเยือกบรรยากาศตึงเครียดฉันมองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย มือจิกแน่นโดยไม่รู้ตัว หัวใจเต็มไปด้วยความเย้ยหยันอะไรกัน เขาจะเข้าข้างเฉินเยวี่ยเหรอ?สายตาของกู้จือโม่จ้องไปที่บอร์ดจัดอันดับ มองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหันกลับมามองฉัน คิ้วขมวดเข้าหากัน “สอบวิชาภาษาจีนได้คะแนนแค่นี้เองเหรอ?”สีหน้าของเขาจริงจัง น้ำเสียงไม่พอใจ ฟังดูเหมือนกำลังเยาะเย้ยฉันนี่เขากำลังระบายอารมณ์แทนเฉินเยวี่ยหรือไง?ฉันรู้สึกไม่พอใจ กำลังจะโต้ตอบกลับด้วยความเย็นชาแต่ในวินาทีต่อมา กู้จือโม่ก็ผ่อนคลายสีหน้าลงและพูดเบา ๆ ว่า “โดยรวมแล้วสอบได้ดีนะ ตั้งใจต่อไปล่ะ”“?”น้ำเสียงของเขาเรียบเฉย ราวกับกำลังพูดถึงสภาพอากาศวันนี้แต่ฉันกลับงุนงง มองเขาเหมือนเห็นผีกู้จือโม่... บ้าไปแล้วเหรอ?เมื่อเห็นฉันมองเขาด้วยสายตาเลื่อนลอย เสียงของชายหนุ่มก็เย็นชาขึ้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-24หวนรักหนีลิขิต บทที่ 6
ทำไมนอกจากกู้จือโม่แล้ว ยังมีปู่ของกู้จือโม่ กู้เซิ่งเหยียน ผู้ก่อตั้งบริษัทตระกูลกู้ที่เกษียณไปแล้วด้วย?งานเลี้ยงวันนี้ตระกูลเฉียวเป็นเจ้าภาพ แต่ตระกูลเฉียวตกต่ำถึงเพียงนี้แล้ว แขกที่มาร่วมงานก็เป็นเพียงตระกูลร่ำรวยแต่เปลือก ทำไมวันนี้ถึงเชิญประมุขตระกูลกู้ที่เพียงกระทืบเท้าก็ทำให้อวิ๋นเฉิงสั่นสะเทือนได้?ฉันขมวดคิ้วอยู่กับที่ มองพวกเขา สองปู่หลานตระกูลกู้ คนหนึ่งมองฉันด้วยแววตาเย็นชาและรังเกียจ อีกคนมีความยิ่งใหญ่ปนกับการดูถูก เป็นท่าทางที่ฉันคุ้นเคยที่สุดในอดีตเฉียวเจี้ยนกั๋วเรียกฉันสองครั้งติด แต่ฉันยังคงไม่ตอบสนองเฉียวเจี้ยนกั๋วหน้าดำถมึงทึง หลี่เหม่ยอิงที่อยู่ข้าง ๆ เขารีบเดินมาดึงแขนฉันไปทันทีในชีวิตครั้งก่อน ฉันได้พบกับกู้เซิ่งเหยียนเพียงสามครั้ง และทุกครั้งที่พบกัน ก็เริ่มต้นด้วยการที่เขาสร้างความลำบากให้ฉัน และจบลงด้วยการดูถูกเหยียดหยามฉันเฉินเยวี่ยเป็นหลานสาวของเพื่อนร่วมรบของกู้เซิ่งเหยียน เพื่อนเก่าทั้งสองได้หมั้นหมายหลาน ๆ ของพวกเขาตั้งแต่ยังเด็ก แต่น่าเสียดายที่ฉันเข้ามาขัดขวาง ทำให้เฉินเยวี่ยต้องไปอยู่ไกลถึงต่างประเทศ ดังนั้นกู้เซิ่งเหยียนจึงเกลียดฉันมากแม้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-24หวนรักหนีลิขิต บทที่ 7
เสียงของลั่วอี้ฝานดังขึ้นอย่างร่าเริงและเย้าแหย่ ฉันไม่มีแม้แต่ความคิดที่จะหันกลับไปฉันไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับกู้จือโม่ และยิ่งไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาเลยเขาเดินมาข้าง ๆ ฉัน กอดอกมองฉันอย่างไม่ปิดบัง ลูบคางแล้วพูดต่อ “เธอแตกต่างจากข่าวลือมากนะ ทุกคนบอกว่าเธอตามจีบกู้จือโม่ชนิดไม่ยอมปล่อย ทำไมเมื่อกี้ดูเหมือนรีบตีตัวออกห่างจากเขาล่ะ?”พูดจบ ลั่วอี้ฝานก็เข้ามาใกล้ฉันทันที ลมหายใจของเขาพ่นลงบนแก้มฉัน “แผนใหม่เหรอ? ใช้กลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับรึยังไง?”ฉันเกลียดการเข้าใกล้ของคนแปลกหน้า จึงพยายามจะหลบตามสัญชาตญาณ แต่ก่อนที่ฉันจะขยับได้ ไหล่ของฉันก็ถูกมือใหญ่อันอบอุ่นจับไว้มีคนมาดึงฉันจากด้านหลัง ทำให้ฉันล้มเข้าไปในอ้อมกอดที่คุ้นเคย มีกลิ่นหอมของไม้สนซีดาร์“อยู่ให้ห่างจากเธอซะ!” เสียงของกู้จือโม่เต็มไปด้วยความเย็นชาฉันเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว เห็นริมฝีปากบางของเขาที่เม้มเข้าหากัน และความหงุดหงิดแสดงออกผ่านทางดวงตาและคิ้วของเขาฉันไม่รู้ว่าเขาหงุดหงิดอะไรแต่การที่เขาโอบกอดฉันไว้แนบชิดแบบนี้ ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว“ปล่อยฉันนะ” ฉันดิ้นหลุดจากอ้อมกอดของเขา ถอยหลังไป
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-24หวนรักหนีลิขิต บทที่ 8
กู้จือโม่มาหาฉัน? ยังหาบ้านของเฉิงเฉิงเจอด้วยเหรอ?ฉันรู้สึกเหลือเชื่ออยู่บ้าง เขารังเกียจฉันขนาดนั้น จะมาหาฉันทำไม?เมื่อคืนฉันไม่มีเงินติดตัวแม้แต่แดงเดียว ไม่ได้กลับบ้านทั้งคืน พ่อของฉันยังไม่คิดจะมาตามหาฉันเลยเขาคงมาหาฉันเพื่อให้ไปขอโทษเฉินเยวี่ยล่ะสิพอนึกถึงท่าทางที่เขาให้ฉันไปขอโทษเฉินเยวี่ยเมื่อคืน ฉันก็ยิ้มออกมา หยิบปากกาและข้อสอบขึ้นมาใหม่ “เขาอยากเจอฉัน ฉันก็ต้องให้เจอด้วยเหรอ? ถ้าเขาอยากรอ ก็ให้เขารอไปสิ”คะแนนสอบจำลองก่อนปิดเทอมยังต่ำกว่าที่ฉันคาดไว้ตั้งสองคะแนน สองคะแนนในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยสามารถแซงคนไปได้ตั้งเท่าไหร่? ทำไมฉันต้องเสียเวลาไปกับคนที่ไม่สำคัญด้วย?ฉันตั้งใจทำข้อสอบ แต่กลับเป็นเฉิงเฉิงที่นั่งไม่ติดแทนเธอแอบมองฉันบ้าง ลุกขึ้นดื่มน้ำหรือไปเข้าห้องน้ำบ้าง โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะสั่นไม่หยุด เฉิงเฉิงปิดเสียงอีกครั้ง แต่ในที่สุดก็ทนไม่ไหว หยิบปากกาและกระดาษข้อสอบของฉันไป “ที่รัก เธอไม่ต้องเขียนแล้ว บอกฉันทีว่าเธอคิดยังไงกันแน่?”หลังจากจ้องมองกระดาษข้อสอบมาหลายชั่วโมง ดวงตาของฉันก็รู้สึกแสบและล้า เฉิงเฉิงหยิบปากกาและกระดาษข้อสอบไป ฉันจึงได้พักสายตา “คิดย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-24หวนรักหนีลิขิต บทที่ 9
ฉันจับจ้องสีหน้าของกู้จือโม่ มองดูความรังเกียจที่ผุดขึ้นมาอย่างรวดเร็วบนใบหน้าของเขาหลังจากที่ฉันพูดจบ เหมือนกับทุกครั้งเห็นไหม นี่แหละผู้ชายจริง ๆ ก็ไม่แปลกหรอก คนที่รักนายมาเนิ่นนาน ตื๊อนายชนิดแทบจะไม่เหลือศักดิ์ศรี แล้วจู่ ๆ มาบอกว่าไม่ได้รักนายแล้ว ถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงไม่เชื่อเหมือนกันเพราะแบบนี้ เขาถึงได้ยอมรับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของฉันไม่ได้ แล้วก็แสดงความรังเกียจออกมาตอนที่ฉันเพิ่งถามเขาว่า “นายเป็นใครสำหรับฉัน”ทั้งที่มันเป็นแค่การลองใจเล็กน้อยเท่านั้นฉันยิ้มออกมาเบา ๆ พลางถอยหลังไปสองก้าว “เห็นไหม นายตอบไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?”“ที่ฉันบอกว่าฉันไม่ชอบนายแล้ว มันเป็นเรื่องจริง ทุกสิ่งที่ฉันทำช่วงนี้ไม่ใช่เพราะฉันเล่นตัว”“กู้จือโม่” ฉันเรียกชื่อเขาอย่างจริงจัง “เชื่อฉันเถอะ ฉันจะไม่ตามตื๊อนายอีกแล้ว”“อีกแค่ห้าวัน อีกแค่ห้าวันเราก็จะจบการศึกษาแล้ว หลังจากจบการศึกษา เราจะไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป”“เมืองนี้มันเล็กมาก เล็กจนถ้าเราตั้งใจหลีกเลี่ยงกัน เราก็จะไม่เจอกันอีกได้จริง ๆ”พูดจบ ฉันก็ไม่ได้มองเขาอีก และหันหลังกลับ“เธอไม่ชอบฉันแล้ว งั้นเธอชอบใครล่ะ?”ฉันเด
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-24หวนรักหนีลิขิต บทที่ 10
“ซวยจริง ๆ” เฉิงเฉิงแสดงความไม่พอใจเฉินเยวี่ยทันทีที่เห็นเธอ หันมาดึงฉันออกไปทันที “ลั่วลั่ว ที่นี่แมลงวันเยอะเกินไป เราไปร้านอื่นกันเถอะ”ฉันมองเฉินเยวี่ยแวบหนึ่ง ด้วยความที่ฉันรู้จักเธอดี เธอต้องหาเรื่องอะไรแน่ ๆส่วนฉันเองก็เฉย ๆ ไม่อยากเสียเวลาหรือแรงกายแรงใจไปกับพวกเธอฉันพยักหน้าให้เฉิงเฉิง “ได้ ไปกันเถอะ”ฉันกับเฉิงเฉิงเดินออกไป ลูกน้องของเฉินเยวี่ยมองเธอแวบหนึ่ง แล้วพูดจิกกัดขึ้นมา “เสแสร้งไปทำไมกัน ใคร ๆ ก็รู้ว่าใกล้จะล้มละลายแล้วยังทำท่าหยิ่งยโสอีก”เฉินเยวี่ยแกล้งห้ามลูกน้อง “อย่าพูดเลย”“เธอว่าใคร?” เฉิงเฉิงหันกลับอย่างรวดเร็ว เดินตรงไปยังลูกน้องคนนั้นด้วยท่าทีดุดัน เธอผลักเฉินเยวี่ยจนเซไปชนราวแขวนเสื้อ “โอ๊ย!” เฉินเยวี่ยกรีดร้องขึ้นมาลูกน้องอีกคนของเฉินเยวี่ยรีบเข้าไปประคองเธอ “เยวี่ยเยวี่ย เธอไม่เป็นไรใช่ไหม? เฉิงเฉิง ทำไมเธอถึงทำร้ายคนอื่นแบบนี้?”“แล้วทำไมฉันจะทำร้ายพวกเธอไม่ได้? ปากดีนัก ระวังจะโดนฉันซ้อมจนหน้าบวมเหมือนหัวหมู!” เฉิงเฉิงเคลื่อนไหวเร็วมาก ฉันยังไม่ทันตั้งตัว เธอก็พุ่งไปหาอีกฝ่ายแล้ว ยกมือขึ้นเตรียมจะตบไม่ต้องพูดถึงเรื่องจำนวนคน ฉันกับเฉิงเฉิงแ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-24
บทล่าสุด
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 220
จริงดังคาด พอเขากลับถึงบ้าน เพียงคิดถึงหน้าฉันในตอนกลางคืน ใบหน้าก็บิดเบี้ยวด้วยความโกรธจัด ส่วนเรื่องที่เขาพยายามจะหลอกเอาเงินจากฉัน ฉันก็ได้บอกกับลั่วอี้ฝานแล้วเหมือนกัน ตอนที่เขารู้เรื่องนี้ สีหน้าของเขาดูไม่สู้ดีนักและเต็มไปด้วยความสับสน “ทั้งที่เป็นครอบครัวกันแท้ ๆ ทำไมต้องมาถึงขั้นนี้ด้วย?” ลั่วอี้ฝานถามด้วยความไม่เข้าใจ ดวงตาเผยให้เห็นถึงความสับสนและไม่แน่ใจ ฉันตอบเขาอย่างตรงไปตรงมา “บนโลกใบนี้มีคนมากมายที่ทำทุกอย่างเพียงเพราะผลประโยชน์ และพวกเขาก็เหมือนกับปลิงฝูงหนึ่ง ที่นอกจากดูดเลือดก็ไม่รู้จะทำอะไรได้อีกแล้ว” ใบหน้าของลั่วอี้ฝานเผยความตกตะลึงออกมา คงไม่เคยคาดคิดว่าคำพูดจากปากของฉันจะไร้ความปรานีถึงเพียงนี้ “เราจำเป็นต้องทำลายตระกูลเฉียวจริง ๆ เหรอ?” ลั่วอี้ฝานจ้องหน้าฉัน พยายามจับความเปลี่ยนแปลงในสีหน้าของฉัน น่าเสียดาย ที่ฉันยังเหมือนเดิม เย็นชาเหมือนน้ำแข็งก้อนหนึ่ง และจะแสดงความเป็นมนุษย์ออกมาเพียงเล็กน้อยในช่วงเวลาที่ไม่มีใครล่วงรู้เท่านั้น “ตระกูลเฉียวโลภไม่รู้จักพอ ฉันเคยถูกพวกเขาดูดจนหมดตัวมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนี้จะไม่ยอมอีกต่อไป” ฉันจะไม่คาดหวัง
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 219
โครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์เป็นพื้นที่ที่มีข้อได้เปรียบด้านสิ่งแวดล้อมอย่างมาก หากใช้แผนงานนี้ อาจทำให้ที่นี่กลายเป็นสัญลักษณ์แห่งใหม่ของอวิ๋นเฉิงก็เป็นได้ “ขอบคุณสำหรับความทุ่มเท” ฉันไม่ลังเลที่จะชื่นชมลั่วอี้ฝาน เพราะแผนงานนี้ได้แสดงให้เห็นถึงศักยภาพของโครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์ได้อย่างเต็มที่ จนไม่ต้องกังวลเลยว่าจะไม่มีเงินไหลมาเทมา เงื่อนไขสำคัญคือพวกเธอต้องสามารถดำเนินแผนงานนี้ได้อย่างราบรื่น หลังจากพิจารณาแผนงานนี้อย่างละเอียดแล้ว ฉันกับลั่วอี้ฝานก็จัดประชุมเล็ก ๆ เพื่อปรับแก้ไขแผนงานนี้ เมื่อแก้ไขจนเกือบสมบูรณ์แล้ว ก็ถือว่าเสร็จสิ้นไปส่วนหนึ่ง เหลือเพียงแค่ดำเนินการตามแผนงานนี้ให้สำเร็จ ขณะที่ฉันกำลังยุ่งวุ่นวาย สายโทรศัพท์ที่เข้ามาก็ทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา “เรื่องของย่าแก ฉันมีเรื่องจะพูดกับแก” เสียงของเฉียวเจี้ยนกั๋วดังมาจากปลายสาย “มีอะไรก็พูดมาในโทรศัพท์นี่แหละ” ตอนนี้ฉันกำลังยุ่งอยู่ ไม่มีเวลาเล่นเกมทายปริศนากับเขา “ถ้าอยากรู้ว่าย่าของแกทิ้งของสำคัญอะไรไว้ให้ก่อนตาย ก็มาเจอฉันที่สตาร์ไลท์ คาเฟ่” เฉียวเจี้ยนกั๋วพูดจบแล้ววางสายไปทันที
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 218
“ดี ดี ดี” วันหน้ายังอีกยาวไกลใช่ไหม? งั้นก็รอไป รอจนเธอกลับมา แล้วค่อยสะสางบัญชีของวันนี้ทีละเรื่องให้หมดจด! เฉินเยวี่ยเอ่ยคำว่า “ดี” สามครั้งติดกัน ก่อนจะกลั้นความโกรธไว้แล้วก้าวขึ้นเครื่องบินเที่ยวนี้ไป ฉันรู้ดีว่า การต่อสู้ระหว่างฉันกับเธอยังไม่จบสิ้น แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนักหรอก “เฉินเยวี่ยโชคดีจริง ๆ” เฉิงเฉิงเบ้ปาก แสดงความไม่พอใจกับผลลัพธ์นี้ “ใช่แล้วล่ะ” ฉันหัวเราะเยาะในใจ แต่ภายนอกยังคงสงบนิ่ง เฉินเยวี่ยฆ่าคนแต่กลับไม่ต้องรับโทษ ก็เพราะมีกู้เซิ่งเหยียนคอยช่วยเหลือทุกทาง ส่งเธอหนีไปต่างประเทศเพื่อหลบเลี่ยงปัญหา แต่ถ้าเป็นคนธรรมดาทำแบบนี้ ต่อให้มีเหตุผลแค่ไหน ก็ต้องติดคุกสิบกว่ายี่สิบปีอยู่ดี ต้องยอมรับว่าคำพูดของเฉิงเฉิงไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย เฉินเยวี่ยโชคดีจริง ๆสายตาฉันแวบผ่านความเยือกเย็น ก่อนจะพูดกับเฉิงเฉิงว่า “พวกเรากลับกันเถอะ” ละครฉากนี้จบลงแล้ว ก็ควรไปทำเรื่องอื่นต่อได้แล้ว เฉิงเฉิงชะงักไปครู่หนึ่ง ยังไม่ทันได้ตั้งตัว เห็นฉันกำลังจะเดินลับไปไกล จึงรีบเร่งตามมาอย่างกระหืดกระหอบ หลังจากฉันกับเฉิงเฉิงออกจากสนามบิน ฉันก็สั่งให้คนไปตรวจสอบเรื่องต
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 217
เฉินเยวี่ยได้ยินดังนั้น ก็รีบควักโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าทันที“หนูจะโทรเดี๋ยวนี้ จะโทรเดี๋ยวนี้เลย” ด้วยความร้อนรน มือของเฉินเยวี่ยสั่นไปหมด ค้นกระเป๋าอยู่หลายครั้งก็ยังหยิบโทรศัพท์ออกมาไม่ได้ ตำรวจดึงตัวโจวอวิ๋นขึ้น พร้อมแสดงเอกสารที่เกี่ยวข้องให้เฉินเยวี่ยดู “เราจะพาตัวเธอไปที่สถานีก่อน หากมีปัญหาอะไร พวกคุณสามารถให้ทนายมาติดต่อที่สถานีได้” พูดจบก็เตรียมจะพาตัวโจวอวิ๋นไปทันที โจวอวิ๋นตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ร้องไห้โวยวายลั่นว่า “ฉันจะไม่ไปสถานีตำรวจ! ฉันจะไปต่างประเทศ! ฉันต้องไปต่างประเทศ!” “เยวี่ยเยวี่ย รีบโทรหาคุณปู่กู้เดี๋ยวนี้!” เฉินเยวี่ยร้องไห้ พลางพยายามหาโทรศัพท์จนเจอและกดโทรออก แต่ทางฝั่งกู้เซิ่งเหยียนไม่มีใครรับสาย โทรติดต่อไปอีกหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีใครรับสายเลยสักครั้ง เสียงประกาศดังขึ้นแจ้งเตือนว่าเที่ยวบินของเฉินเยวี่ยกำลังผ่านจุดตรวจ เฉินเยวี่ยหันไปมองโจวอวิ๋นด้วยความลนลาน พูดอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรว่า “แม่ โทรหาคุณปู่กู้ไม่ได้ หนูติดต่อเขาไม่ได้เลย จะทำยังไงดี?” “แม่ แม่บอกหนูมาเถอะ แม่ทำเรื่องผิดกฎหมายจริง ๆ ใช่ไหม?” “ถ้าแม่กู้เงินนอกร
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 216
ฉันไม่อยากเจอกู้จือโม่ ฉันรังเกียจเขา เกลียดเขา สิ่งเดียวที่เขาจะทำได้ในตอนนี้ คือจับตัวคนที่ทำร้ายเธอทั้งหมดมาส่งตรงถึงฉัน กู้จือโม่ขึ้นมานั่งบนรถ มองผ่านกระจกหน้าต่างจ้องไปยังห้องวีไอพีที่ฉันอยู่ หลังจากผ่านไปนานแสนนาน กู้จือโม่ก็สตาร์ตรถแล้วขับมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาล…… สามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา ก่อนจะโทรหาเฉิงเฉิงอีกครั้ง ก่อนหน้านี้เฉิงจื่อเคยบอกไว้ว่า ถ้ามีเรื่องสนุกต้องชวนเธอไปดูให้ได้ ฉันรู้ว่าเธอกลัวว่าฉันจะทำอะไรโง่ ๆ เพื่อให้เธอสบายใจ โทรศัพท์สายนี้ฉันต้องโทรให้ได้ อีกอย่าง นี่ก็ถือว่าเป็นเรื่องสนุกที่น่าดูจริง ๆ สายโทรศัพท์ถูกเชื่อมต่อ ฉันพูดว่า “ไปกันเถอะ ถึงเวลาชมเรื่องสนุกแล้ว” “ได้เลย ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!” เฉิงเฉิงตอบอย่างตื่นเต้น ความดีใจของเธอส่งผ่านคลื่นสัญญาณตรงเข้าสู่หัวใจของฉัน ฉันยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนวางสายแล้วเดินออกจากบ้าน หลังจากเจอกับเฉิงเฉิงแล้ว เรามุ่งหน้าไปยังสนามบินนานาชาติอวิ๋นเฉิงทันที “ที่สนามบินมีอะไรน่าสนุกหรอ?” ทันทีที่ลงจากรถ เฉิงเฉิงก็เริ่มขมวดคิ้ว เธอหันมามองฉันแล้วพูดว่า “ลั่วเป่า เธอไม่ได้หลอกฉัน
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 215
เฉิงเฉิงได้รับการปกป้องจากพ่อแม่และครอบครัวของเธอเป็นอย่างดี แต่ช่วงนี้ เพราะเรื่องของฉัน เธอกลายเป็นเหมือน ‘วัวน้อยผู้กล้าหาญ’ ที่ไม่ว่าเรื่องอะไร ก็พร้อมพุ่งชนทุกสิ่งที่ขวางหน้า เธอกำลังปกป้องฉัน และเป็นห่วงฉัน ฉันยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนยื่นมือไปกอดเธอไว้แน่น “เฉิงจื่อ เธอไม่ต้องห่วงนะ ถึงแม้คุณย่าจะจากไปแล้ว แต่ฉันยังมีพวกเธออยู่ ฉันจะไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องเสี่ยงอันตรายง่าย ๆ ส่วนเหตุผลที่ฉันต้องสืบเรื่องของโจวอวิ๋นกับลูกสาว...” ฉันยกยิ้มเย็นชาแล้วพูดว่า “อีกไม่กี่วัน เธอก็จะได้รู้เอง” นักสืบบอกว่า อีกสองวันโจวอวิ๋นกับลูกสาวจะเดินทางออกนอกประเทศ ฉันต้องรีบจัดการเรื่องนี้โดยด่วน หากชักช้าเกินไป ของขวัญชิ้นนี้ก็คงมอบให้ไม่ทันแล้ว หลังจากนั้น ฉันก็พูดคุยเล่นกับเฉิงเฉิงไปพลาง พร้อมกับจัดการสิ่งต่าง ๆ ไปด้วย พอจัดการทุกอย่างเสร็จ รถก็เดินทางมาถึงจุดหมายปลายทางพอดี เฉิงเฉิงบอกว่าจะจัดการต้อนรับฉันอย่างเต็มที่ พูดแล้วก็ต้องทำจริง เธอพาฉันตรงไปที่ร้านจวี้เต๋อลั่ว สั่งอาหารอร่อยเต็มโต๊ะไว้เรียบร้อย และกำลังรอพวกเราไปลิ้มลองอยู่ ขณะที่ก้าวเข้าไปในประตู ร่างหนึ่งก็แวบผ่านไปในหา
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 214
“อืม ฉันกลับมาแล้ว” ฉันกลับมาเพื่อแก้แค้น ฉันกอดกับเฉิงเฉิงอยู่สักพัก เธอก็ปล่อยฉัน แล้วรับกระเป๋าเดินทางจากฉันมาถือไว้ พร้อมกับจูงมือฉันพาเดินออกไปด้านนอกสนามบิน ระหว่างเดินเธอก็พูดไปด้วยว่า “เธอบอกว่าจะมาถึงวันนี้ ฉันรอคอยตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ” “แต่ก็น่าเสียดายนะ ฟางฉิงหยางติดธุระเลยมาไม่ได้ ช่วงนี้ลั่วอี้ฝานก็ยุ่งมากจนมาไม่ได้เหมือนกัน เขายังฝากบอกฉันด้วยว่า ให้ฉันจัดการต้อนรับเธอให้เต็มที่เลย” ฉันตอบรับเบา ๆ “อืม” แล้วเอียงหน้ามองเธอ “ช่วงนี้ลั่วอี้ฝานยุ่งมากเหรอ?” “ใช่สิ” เฉิงเฉิงพาฉันมาถึงข้างรถ เปิดฝากระโปรงหลังแล้วจัดการยกกระเป๋าเดินทางของฉันใส่เข้าไปให้เรียบร้อย จากนั้นก็ปิดฝากระโปรงแล้วพาฉันขึ้นรถ หลังจากแจ้งที่อยู่กับคนขับเสร็จ เธอก็พูดต่อ “ฉันได้ยินฟางฉิงหยางบอกว่า เขาเพิ่งได้งานอะไรสักอย่างเกี่ยวกับ...โครงการพัฒนาอะไรสักอย่าง ตอนนี้เลยยุ่งมาก” ฉันนึกออกแล้ว เป็นโครงการพัฒนาที่ดินเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์ นี่เป็นโครงการใหญ่ ลั่วอี้ฝานคงยุ่งน่าดูเลยเฉิงเฉิงเป็นคนร่าเริง ตลอดทางเธอพูดไม่หยุด เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่อวิ๋นเฉิงในช่วงหลายวันที่ผ่านมา รวมถึงพ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 213
ทันทีที่เฉิงเฉิงจากไป ลานบ้านก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง เมื่อไม่มีความวุ่นวายของเมืองใหญ่ จังหวะชีวิตของฉันก็ช้าลงเล็กน้อย ทุกวันฉันจัดระเบียบลานบ้าน และยังไปซื้อดอกไม้มามากมายเพื่อแต่งเติมลานบ้านให้เต็มไปด้วยชีวิตชีวา วันเวลาค่อย ๆ ผ่านไปอย่างช้า ๆ ราวกับสายน้ำ ความรู้สึกของฉันก็สงบสุขมากขึ้นเรื่อย ๆ ความคิดที่ยุ่งเหยิง ในที่สุดก็ถูกจัดระเบียบได้เรียบร้อย ฉันจะล้างแค้น! ในเมื่อความยุติธรรมที่ฉันต้องการไม่มีใครมอบให้ได้ ฉันก็จะลงมือทำเอง มีตระกูลกู้อยู่ ฉันทำอะไรเฉินเยวี่ยไม่ได้ แต่โอกาสต้องมาถึงในสักวันแน่ ขณะที่ฉันอยู่ชนบทได้ครึ่งเดือน โทรศัพท์ของเฉียวเจี้ยนกั๋วก็โทรเข้ามา เดิมทีฉันไม่อยากรับสาย เพราะฉันไม่คิดว่าจะมีอะไรที่ต้องพูดคุยกับเขาอีกแล้ว แต่ด้วยมือที่สั่น ฉันเผลอกดรับสายโดยไม่ตั้งใจยังไม่ทันที่ฉันจะวางสาย เสียงด่าด้วยความโกรธของเฉียวเจี้ยนกั๋วก็ดังขึ้นจากปลายสาย “เฉียวซิงลั่ว! แกไปก่อเรื่องอะไรอีก!” ฉันขมวดคิ้ว กำลังจะยกมือกดวางสาย แต่เสียงของเฉียวเจี้ยนกั๋วก็แทรกเข้ามาอีก “ฉันบอกแกไว้เลยนะ! หัดอยู่นิ่ง ๆ เวลาที่อยู่ข้างนอก ถ้ายังทำเรื่องที่ทำให้คนอื่นไม่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 212
แต่ฉันไม่คาดคิดเลยว่า วันถัดมา จะมีกลุ่มคนที่ฉันไม่คาดฝันมาที่ลานบ้านเล็ก ๆ ของฉัน วันรุ่งขึ้น ขณะที่ฉันกำลังจัดเก็บของเก่าในลานบ้าน จู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นจากหน้าประตูว่า “ลั่วเป่า” ฉันหันกลับไป ก็สบเข้ากับดวงตาคู่หนึ่งที่แดงก่ำ เฉิงเฉิงเดินเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็ว อ้าแขนทั้งสองข้างและกอดฉันแน่น เสียงของเขาสั่นเครือพร้อมกับสะอื้นเบา ๆ “ลั่วเป่า ทำไมเธอจากมาโดยไม่บอกพวกเราเลย เธอทำให้ฉันตกใจแทบตาย” ฟางฉิงหยางเดินตามหลังเฉิงเฉิงมา สายตาจับจ้องมาที่ฉัน ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย “หลังจากที่เธอไป พวกเราก็พยายามตามหาเธอมาตลอด จนกระทั่งเมื่อวานนี้ ถึงได้ข่าวของเธอจากคนขับรถตู้คนหนึ่ง” “เฉิงจื่อทนอยู่เฉยไม่ได้ เดิมทีตั้งใจจะมาหาเธอตั้งแต่เมื่อคืน แต่ตอนนั้นดึกมากแล้ว ฉันเลยห้ามเธอไว้ และตัดสินใจมาหาเธอวันนี้แทน” เมื่อได้ยินคำพูดของฟางฉิงหยาง ความรู้สึกผิดก็แวบขึ้นมาในใจของฉันแต่ฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไร นอกจากคำว่า “ขอโทษ” เฉิงเฉิงกอดฉันไว้ร้องไห้อยู่นาน พอเธอสงบลงได้ ก็เริ่มมองสำรวจสภาพแวดล้อมรอบ ๆ และถามฉันด้วยความไม่พอใจว่าทำไมถึงไม่เปิดโทรศัพท์ ฉันรู้สึกผิดเล็กน้อยจนต้อ
