Share

บทที่ 2

Author: ลูกพีชแสนสวย
ตอนฉันอายุ 18 ปี ฉันคิดว่าการสารภาพแบบนี้คือความกล้าหาญและความสดใสของวัยเยาว์ แต่ตอนนี้ฉันอยากจะตบหน้าตัวเองสักฉาด

ความกล้าหาญ ความสดใสอะไรกันเล่า สมองฉันคงจะผิดปกติไปแล้วแน่ ๆ!

โชคดีที่ตอนนี้ฉันยังไม่ได้สารภาพ ยังพอมีโอกาสแก้ไขสถานการณ์ได้

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ในเมื่อมีโอกาสเริ่มต้นใหม่ ฉันจะไม่ไปยุ่งกับกู้จือโม่อีกแล้ว และจะไม่ซ้ำรอยโศกนาฏกรรมในชีวิตครั้งก่อนอีก

ฉันสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วยกไมโครโฟนขึ้นมาจ่อที่ปาก พูดด้วยท่าทีจริงใจราวกับจะสาบานต่อฟ้าดินว่า “เพื่อนนักเรียนกู้พูดถูก ฉันได้ทบทวนการกระทำของตัวเองอย่างลึกซึ้งแล้ว ฉันขอโทษสำหรับความไม่สะดวกที่ได้สร้างไว้ให้นาย ขอโทษจริง ๆ! นายวางใจได้ ฉันได้กลับตัวกลับใจเป็นคนใหม่แล้ว ต่อจากนี้ไปในใจฉันจะไม่มีเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ อีก มีแต่การเรียนและความฝันเท่านั้น”

กู้จือโม่ตกตะลึง “...”

เด็กหนุ่มดูเหมือนจะมึนงง ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ส่วนฉันหันหลังวิ่งหนีลงจากเวที เร็วกว่ากระต่ายเสียอีก

ทุกคนทำหน้างง

“เฉียวซิงลั่วจะยอมแพ้เรื่องกู้จือโม่แล้วเหรอ?”

“เธอยอมแพ้แล้วเหรอ? กู้จือโม่เย็นชาขนาดไหน ผู้หญิงตั้งเท่าไหร่ที่ถอยเพราะเขา มีแต่เฉียวซิงลั่วที่ไม่ยอมแพ้ โดนปฏิเสธไปตั้งหลายครั้งก็ยังไม่สิ้นความพยายาม เดือนที่แล้วยังพนันกับคนอื่นว่าจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับกู้จือโม่อยู่เลย”

“สงสัยจะคุยโวไว้เยอะ กลัวเสียหน้าเลยยอมแพ้หรือเปล่า?”

“งั้นกู้จือโม่คงดีใจมาก ในที่สุดก็กำจัดคนน่ารำคาญคนนี้ได้แล้ว”

ท่ามกลางเสียงซุบซิบนินทา เด็กหนุ่มจ้องมองไปยังแผ่นหลังที่กำลังวิ่งหนีไปอย่างแน่วแน่ ดวงตาที่คมชัดยิ่งดูเย็นชาขึ้นอย่างไร้ร่องรอยของความสุข

ฉันวิ่งกลับไปที่ห้องเรียน หัวใจยังคงเต้นระรัวไม่หยุด ภาพใบหน้าของฉันสะท้อนอยู่ในกระจกเล็ก ๆ บนโต๊ะ

แม้ว่าฉันในวัยยี่สิบปีจะยังดูอ่อนเยาว์ แต่หลังจากผ่านการแต่งงานและเผชิญปัญหาครอบครัวมาสามปี ดวงตาของฉันก็หมองคล้ำ ใบหน้าซีดเซียวและหยาบกร้านจากการนอนไม่หลับเรื้อรัง ต้องใช้รองพื้นหนา ๆ เพื่อปกปิดรอยคล้ำใต้ตา

แต่ในกระจก ผิวของเด็กสาวขาวละเอียด ดวงตากลมโตริม ฝีปากแดงระเรื่อ ดูสุขภาพดีและสวยงาม เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาของวัยเยาว์

นี่คือฉันตอนอายุสิบแปดจริง ๆ!

ในตอนนี้ ฉันรู้สึกได้ว่าตัวฉันเกิดใหม่แล้วจริง ๆ และหัวใจของฉันก็เต็มไปด้วยความสุข

“จะส่องอะไรนักหนา ถึงสวยยังไงกู้จือโม่ก็คงไม่ชายตามองเธอหรอก” เสียงเยาะเย้ยดังขึ้น “ใคร ๆ ก็รู้ว่ากู้จือโม่กับเฉินเยวี่ยเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก แถมพวกเขายังชอบกันอีก!”

ฉันได้สติ มองไปเห็นเฉินเยวี่ยที่ถูกล้อมรอบด้วยเพื่อนผู้หญิงราวกับดาวล้อมเดือน เธอก้มหน้าลงอย่างเขินอาย แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

ฉันยิ้มให้ผู้หญิงที่พูด “ขอบคุณที่ชมว่าฉันสวย ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน”

สีหน้าของผู้หญิงคนนั้นเปลี่ยนไปดูราวกับกินแมลงวันเข้าไปทันที

การพบกันของศัตรูหัวใจทำให้เกิดความอิจฉาอย่างรุนแรง ยิ่งไปกว่านั้น ในชาติก่อน การกระทำต่าง ๆ ของเฉินเยวี่ยหลังจากที่กู้จือโม่แต่งงานกับฉัน ทำให้ฉันรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก เธอเป็นเหมือนหนามที่คอยทิ่มแทงอยู่ตรงกลางระหว่างฉันกับกู้จือโม่ และเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้ชีวิตแต่งงานของเราพังทลาย

ฉันไม่ชอบเธอ

แต่ตอนนี้ ฉันไม่อยากเป็นตัวละครหลักในรักสามเส้าอันไร้จุดจบนี้อีกต่อไปแล้ว

ฉันมองไปที่เฉินเยวี่ยแล้วพูดว่า “เหลือเวลาอีกแค่สามเดือนก็จะถึงการสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ฉันก็แค่อยากตั้งใจเรียน ขอให้เธอสมหวังในสิ่งที่ต้องการ และได้คนที่เธอชอบมาครองในเร็ววันแล้วกัน”

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ แต่เฉินเยวี่ยกลับมองฉันด้วยความสงสัย แต่ถึงอย่างนั้นบนใบหน้าก็ยังคงมีรอยยิ้มที่อ่อนโยน “ซิงลั่ว ฉันรู้ว่าที่เธอพูดว่าจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยปักกิ่งพร้อมจือโม่เป็นแค่เรื่องล้อเล่น เธอไม่ต้องกดดันตัวเองมากขนาดนั้นหรอก”

มาอีกแล้ว

ฉันยิ้มมุมปาก

เฉินเยวี่ยมักจะเป็นแบบนี้ ภายนอกดูอ่อนโยนและเข้าใจคนอื่นเสมอ แต่จริง ๆ แล้วเธอมักจะมีแผนการบางอย่างอยู่ตลอด ค่อย ๆ ผลักคนอื่นไปสู่สถานการณ์ที่ยากลำบากอย่างเงียบ ๆ

และแน่นอน คำพูดของเธอทำให้กลุ่มนักเรียนหญิงเริ่มวิพากษ์วิจารณ์ฉัน

“เกลียดคนแบบนี้ที่สุดเลย ชอบเข้ามายุ่งกับความสัมพันธ์ของคนอื่น หน้าไม่อาย เพื่อจะเรียกร้องความสนใจจากกู้จือโม่ ถึงขนาดพูดเรื่องจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยปักกิ่งขึ้นมาได้”

“แค่สอบเข้ามหาลัยธรรมดาได้ก็บุญแล้ว ยังหวังจะสอบเข้ามหาลัยปักกิ่งอีกเหรอ?”

“พรุ่งนี้ก็สอบจำลองรอบสองแล้ว ฉันจะรอดูเรื่องตลกแล้วกัน!”

ชาติที่แล้ว ฉันมักจะโกรธและเสียใจกับคำพูดพวกนี้ แต่ก็กลัวว่ากู้จือโม่จะคิดว่าฉันจงใจหาเรื่องเฉินเยวี่ย เลยได้แต่อดทน

แต่ตอนนี้ฟังแล้ว รู้สึกว่ามันช่างไร้เดียงสาและน่าขันเหลือเกิน

ฉันจ้องไปที่เฉินเยวี่ย แล้วพูดเย้ยหยัน “เฉินเยวี่ย ฉันจะสอบเข้ามหาลัยปักกิ่ง ส่วนกู้จือโม่ฉันจะไม่ตามตื๊อแล้ว เพราะงั้นเลิกเล่นลูกไม้กับฉันเถอะ บอกให้ลูกกระจ๊อกของเธออยู่ห่าง ๆ ฉันหน่อย ต่อไปเราต่างคนต่างอยู่”

ใบหน้าของเฉินเย่วี่ยแข็งค้างไปครู่หนึ่ง

หญิงสาวข้าง ๆ โกรธจัด “เฉียวซิงลั่ว เธอหมายความว่ายังไง?”

“ไม่ได้หมายความว่าอะไรทั้งนั้น” ฉันยักไหล่ “แค่หวังดี อยากให้เฉินเยวี่ยกับกู้จือโม่สมหวังในความรักกันเร็ว ๆ เท่านั้นเอง”

ในเมื่อชาติที่แล้วทั้งสองคนยอมฝ่าฝืนศีลธรรมเพื่อกลับมารักกันใหม่ ในชาตินี้ฉันก็ขออวยพรให้พวกเขารักกันเหนียวแน่นกว่าเดิม และขอปฏิเสธที่จะเป็นส่วนหนึ่งในเกมของพวกเขาอีก

สิ้นเสียงเธอ กลุ่มคนก็กรูกันเข้ามาจากข้างนอก ซึ่งนำโดยกู้จือโม่

พวกเขามีสีหน้าประหลาดใจ เห็นได้ชัดว่าได้ยินสิ่งที่ฉันพูดเมื่อครู่

เฉินเยวี่ยหน้าแดงเล็กน้อย พูดอย่างเขินอายว่า “จือโม่ เฉียวซิงลั่วล้อเล่นน่ะ”

สายตาเย็นชาของกู้จือโม่กวาดมองมา

ฉันสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าเขาไม่พอใจ แต่แล้วไงล่ะ?

ฉันไม่สนอีกแล้ว

เราสบตากันครู่หนึ่ง แล้วฉันก็ก้มหน้าอ่านหนังสืออย่างใจเย็น

สีหน้าของกู้จือโม่ยิ่งเย็นชาขึ้นไปอีก บรรยากาศกดดัน “ไม่ต้องเรียนกันแล้วหรือไง?”

ทุกคนเงียบกริบ แล้วรีบแยกย้ายกันไป

กู้จือโม่เดินมาอย่างช้า ๆ แขนเสื้อนักเรียนของเขาเฉียดผ่านโต๊ะของฉันไป แล้วเขาก็มานั่งลงข้างหลังฉัน

ถึงแม้จะเป็นเพียงเด็กหนุ่ม แต่เขาก็มีออร่าอันแข็งแกร่งและทรงพลัง

ฉันจับปากกาไว้ ความรู้สึกในใจปั่นป่วนเล็กน้อย

ตอนแรกที่ฉันแย่งที่นั่งหน้ากู้จือโม่ ก็เพื่อจะได้ใช้ข้ออ้างในการถามเรื่องเรียนกับเขาเพื่อที่จะได้อยู่กับเขาให้มากขึ้น ถึงแม้ว่ากู้จือโม่จะเย็นชา แต่เขาก็ไม่เคยปฏิเสธ

ฉันเคยคิดว่าเขาปฏิบัติกับฉันแตกต่างจากคนอื่น เลยยิ่งถลำลึกไปกว่าเดิม

ตอนนี้พอมาคิดดูแล้ว กู้จือโม่คงต้องคงฝืนทนต่อการตอแยของฉันด้วยความรำคาญและความน่ารังเกียจสินะ

ฉันสูดหายใจเข้าลึก ๆ บังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์ลงแล้วเริ่มทำโจทย์

โชคดีที่ตระกูลกู้มีลูกหลานเยอะ ตลอดสามปีที่เป็นแม่บ้านนั้น เพื่อเอาใจคนในตระกูลกู้ ฉันก็ช่วยติวหนังสือให้เด็ก ๆ พวกนั้นอยู่บ่อยครั้ง ไม่อย่างนั้นถ้าได้ย้อนเวลากลับไปเจ็ดปีก่อน โจทย์พวกนี้ฉันคงลืมไปหมดแล้ว

ช่วงบ่ายผ่านไปแล้ว ฉันทำข้อสอบไปสามชุดเพื่อเรียกความรู้สึกช่วงก่อนสอบเข้ามหาลัยให้กลับมาอีกครั้ง แต่ก็ยังมีโจทย์บางข้อที่ยังคิดไม่ออก ฉันเผลอหยิบกระดาษข้อสอบหันไปข้างหลัง แล้วก็สบเข้ากับดวงตาดำขลับของกู้จือโม่

“...”

บรรยากาศเหมือนถูกแช่แข็งไปชั่วขณะ

กู้จือโม่ขยับคิ้วเล็กน้อย ราวกับเข้าใจ เขามีสีหน้าเรียบเฉย ยื่นมือมาเตรียมจะรับกระดาษข้อสอบ

ฉันรีบชักมือกลับอย่างรวดเร็ว และวางกระดาษข้อสอบลงบนโต๊ะของเจี่ยงหมิงอันเพื่อนที่นั่งข้างเขาอย่างเก้ ๆ กัง ๆ “เทพเจี่ยง ช่วยดูข้อนี้ให้หน่อย”

ความกดอากาศรอบตัวลดลงอย่างกะทันหัน

เจี่ยงหมิงอันขยับแว่นอย่างงุนงง และพูดเป็นนัยว่า “เธอ...ถามผิดคนหรือเปล่า?”

ฉันแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง “ไม่ผิดหรอก”

เจี่ยงหมิงอันเหลือบมองกู้จือโม่หนึ่งครั้ง พูดไม่ออก

เด็กผู้ชายที่มาหากู้จือโม่กลับทำหน้าประหลาดใจแทนและพูดแทนเขาว่า “เฉียวซิงลั่ว เธอไม่ถามพี่โม่เหรอ?”

ฉันยิ้มอย่างสุภาพแล้วพูดว่า “เพื่อนนักเรียนกู้ช่วยฉันมาเยอะแล้ว ต่อไปจะไม่รบกวนเขาอีก”

เด็กผู้ชายคนนั้นอ้าปากค้าง

โอ้โห เริ่มเรียกเพื่อนนักเรียนกู้แล้วสินะ

บรรยากาศกดดันขึ้นมาทันที อุณหภูมิรอบ ๆ ดูเหมือนจะลดลงไปหลายองศา

ฉันเร่งเจี่ยงหมิงอัน “เร็ว ๆ สิ อธิบายจบจะเลี้ยงไอศกรีมนะ”

เจี่ยงหมิงอันหยิบกระดาษข้อสอบขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทา

ปัง! กู้จือโม่เม้มริมฝีปากแน่น ขว้างปากกาลงบนโต๊ะ แล้วลุกออกจากห้องเรียนไปทันที

Continue to read this book for free
Scan code to download App
Comments (1)
goodnovel comment avatar
Napatsaya
จือโม่ก็ออกแววหึงหวงตั้งแต่สมัยเรียนแล้วนี่ แสดงว่าหลังแต่งงานที่โกรธนางเอกน่าจะโดนใครเป่าหู ไม่ก็คิดว่านางเอกแต่งเพราะเงิน
VIEW ALL COMMENTS

Related chapters

  • หวนรักหนีลิขิต   บทที่ 3

    หลังเรียนตอนเย็น กู้จือโม่ไม่ได้ปรากฏตัวอีกเลย เฉินเยวี่ยก็จากไปอย่างรวดเร็วเช่นกันกู้จือโม่ได้รับการตอบรับเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำโดยตรงนานแล้ว และได้ยินมาว่าเขายังได้รับข้อเสนอจากมหาวิทยาลัยต่างประเทศอีกด้วย เขาไม่จำเป็นต้องเข้าเรียนเลยด้วยซ้ำ แต่เขาก็ยังมาโรงเรียนทุกวัน และสุดท้ายยังยอมสละโอกาสไปต่างประเทศ ทุกคนต่างรู้ดีว่าเขาทำเพื่อเฉินเยวี่ยเมื่อมองไปยังที่นั่งว่างเปล่าของทั้งสองคน ฉันรู้สึกขมขื่นในใจอย่างอดไม่ได้จิตใจของฉันสับสนวุ่นวาย บวกกับการทำแบบฝึกหัดจนปวดหัว ตอนที่กลับบ้านในตอนเย็นอารมณ์ของฉันไม่ค่อยดีนัก เมื่อเห็นพ่อสารเลวและแม่เลี้ยงที่กำลังรอฉันอยู่ในห้องนั่งเล่น ฉันก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นฉันทำเป็นไม่สนใจ พยายามจะขึ้นไปชั้นบนทันทีเฉียวเจี้ยนกั๋วตามมาถามว่า “ซิงลั่ว เรื่องที่พ่อให้ลูกไปคุยกับคุณชายกู้เป็นไงบ้าง?”ฉันหัวเราะเยาะเบา ๆ “คุณชายกู้ติดหนี้หนูชาติที่แล้วหรือไง? ทำไมเขาต้องฟังหนูแค่คำพูดประโยคเดียวแล้วเซ็นสัญญามูลค่าร้อยล้านกับพ่อด้วย?”สีหน้าของเฉียวเจี้ยนกั๋วมืดลง เขาเกือบจะโกรธแล้ว แต่หลี่เหม่ยอิงข้าง ๆ ดึงแขนเขาไว้แล้วยิ้มอย่างใจดี “พ่อเธอไม่ได้ห

  • หวนรักหนีลิขิต   บทที่ 4

    ชายหนุ่มพิงกำแพงดูโทรศัพท์ ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ดวงตาที่ปกติเย็นชาตอนนี้หรี่ลงเล็กน้อย เผยให้เห็นขนตายาวงอน ดูเย็นชาแต่มีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก หล่อสุด ๆ ไปเลยความรักที่เก็บมานานกว่าสิบปี ไม่ใช่ว่าจะตัดใจได้ง่าย ๆ ตอนนี้หัวใจของฉันเหมือนถูกสะกด ให้เต้นแรงยิ่งกว่ากระต่ายเสียอีกเหมือนได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง กู้จือโม่จึงเงยหน้าขึ้นมามองวินาทีที่สบตากับฉัน มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนจะอารมณ์ดีถึงจะไม่ได้ตามจีบแล้ว แต่ก็ไม่ถึงกับต้องตัดขาดกันไปเลยฉันทักทายอย่างประหม่า “บังเอิญจัง นายก็มาเข้าห้องน้ำเหมือนกันเหรอ?”“...”พอพูดออกไป ฉันก็เกลียดความโง่ของตัวเองแต่โชคดีที่กู้จือโม่ไม่ใส่ใจ เขาแค่ลุกขึ้นแล้วกวักนิ้วเรียกฉัน “มานี่”“?”ฉันลองถาม “เพื่อนนักเรียนกู้ มีอะไรรึเปล่า?”กู้จือโม่มองฉันด้วยสายตาเย็นชา สีหน้าแสดงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดเขาพูดซ้ำ “มานี่!”“...”ฉันเดินไปอย่างไม่เต็มใจสองสามก้าว ยังคงรักษาระยะห่างไว้เพื่อความปลอดภัยสีหน้าของกู้จือโม่ดูไม่พอใจมากขึ้นไปอีก เขาขมวดคิ้วมองฉันเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็กลืนมันกลับลงไปสักครู่หนึ่ง เขาขมวดคิ้วพร้อ

  • หวนรักหนีลิขิต   บทที่ 5

    มีคนอดทนไม่ไหวแล้วพูดขึ้นมาว่า “กู้จือโม่ เฉียวซิงลั่วทำเกินไปแล้วนะ ชอบรังแกเฉินเยวี่ยตลอดเลย!”ดวงตาของเฉินเยวี่ยแดงก่ำขึ้นมาทันที น้ำเสียงทั้งเศร้าและอดทน “จือโม่ ฉันไม่เป็นไรหรอก แค่ซิงลั่วอาจจะเข้าใจอะไรผิดไป”สายตาเย็นชาของกู้จือโม่มองมาที่ฉัน แฝงไปด้วยความเย็นยะเยือกบรรยากาศตึงเครียดฉันมองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย มือจิกแน่นโดยไม่รู้ตัว หัวใจเต็มไปด้วยความเย้ยหยันอะไรกัน เขาจะเข้าข้างเฉินเยวี่ยเหรอ?สายตาของกู้จือโม่จ้องไปที่บอร์ดจัดอันดับ มองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหันกลับมามองฉัน คิ้วขมวดเข้าหากัน “สอบวิชาภาษาจีนได้คะแนนแค่นี้เองเหรอ?”สีหน้าของเขาจริงจัง น้ำเสียงไม่พอใจ ฟังดูเหมือนกำลังเยาะเย้ยฉันนี่เขากำลังระบายอารมณ์แทนเฉินเยวี่ยหรือไง?ฉันรู้สึกไม่พอใจ กำลังจะโต้ตอบกลับด้วยความเย็นชาแต่ในวินาทีต่อมา กู้จือโม่ก็ผ่อนคลายสีหน้าลงและพูดเบา ๆ ว่า “โดยรวมแล้วสอบได้ดีนะ ตั้งใจต่อไปล่ะ”“?”น้ำเสียงของเขาเรียบเฉย ราวกับกำลังพูดถึงสภาพอากาศวันนี้แต่ฉันกลับงุนงง มองเขาเหมือนเห็นผีกู้จือโม่... บ้าไปแล้วเหรอ?เมื่อเห็นฉันมองเขาด้วยสายตาเลื่อนลอย เสียงของชายหนุ่มก็เย็นชาขึ้

  • หวนรักหนีลิขิต   บทที่ 6

    ทำไมนอกจากกู้จือโม่แล้ว ยังมีปู่ของกู้จือโม่ กู้เซิ่งเหยียน ผู้ก่อตั้งบริษัทตระกูลกู้ที่เกษียณไปแล้วด้วย?งานเลี้ยงวันนี้ตระกูลเฉียวเป็นเจ้าภาพ แต่ตระกูลเฉียวตกต่ำถึงเพียงนี้แล้ว แขกที่มาร่วมงานก็เป็นเพียงตระกูลร่ำรวยแต่เปลือก ทำไมวันนี้ถึงเชิญประมุขตระกูลกู้ที่เพียงกระทืบเท้าก็ทำให้อวิ๋นเฉิงสั่นสะเทือนได้?ฉันขมวดคิ้วอยู่กับที่ มองพวกเขา สองปู่หลานตระกูลกู้ คนหนึ่งมองฉันด้วยแววตาเย็นชาและรังเกียจ อีกคนมีความยิ่งใหญ่ปนกับการดูถูก เป็นท่าทางที่ฉันคุ้นเคยที่สุดในอดีตเฉียวเจี้ยนกั๋วเรียกฉันสองครั้งติด แต่ฉันยังคงไม่ตอบสนองเฉียวเจี้ยนกั๋วหน้าดำถมึงทึง หลี่เหม่ยอิงที่อยู่ข้าง ๆ เขารีบเดินมาดึงแขนฉันไปทันทีในชีวิตครั้งก่อน ฉันได้พบกับกู้เซิ่งเหยียนเพียงสามครั้ง และทุกครั้งที่พบกัน ก็เริ่มต้นด้วยการที่เขาสร้างความลำบากให้ฉัน และจบลงด้วยการดูถูกเหยียดหยามฉันเฉินเยวี่ยเป็นหลานสาวของเพื่อนร่วมรบของกู้เซิ่งเหยียน เพื่อนเก่าทั้งสองได้หมั้นหมายหลาน ๆ ของพวกเขาตั้งแต่ยังเด็ก แต่น่าเสียดายที่ฉันเข้ามาขัดขวาง ทำให้เฉินเยวี่ยต้องไปอยู่ไกลถึงต่างประเทศ ดังนั้นกู้เซิ่งเหยียนจึงเกลียดฉันมากแม้

  • หวนรักหนีลิขิต   บทที่ 7

    เสียงของลั่วอี้ฝานดังขึ้นอย่างร่าเริงและเย้าแหย่ ฉันไม่มีแม้แต่ความคิดที่จะหันกลับไปฉันไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับกู้จือโม่ และยิ่งไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาเลยเขาเดินมาข้าง ๆ ฉัน กอดอกมองฉันอย่างไม่ปิดบัง ลูบคางแล้วพูดต่อ “เธอแตกต่างจากข่าวลือมากนะ ทุกคนบอกว่าเธอตามจีบกู้จือโม่ชนิดไม่ยอมปล่อย ทำไมเมื่อกี้ดูเหมือนรีบตีตัวออกห่างจากเขาล่ะ?”พูดจบ ลั่วอี้ฝานก็เข้ามาใกล้ฉันทันที ลมหายใจของเขาพ่นลงบนแก้มฉัน “แผนใหม่เหรอ? ใช้กลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับรึยังไง?”ฉันเกลียดการเข้าใกล้ของคนแปลกหน้า จึงพยายามจะหลบตามสัญชาตญาณ แต่ก่อนที่ฉันจะขยับได้ ไหล่ของฉันก็ถูกมือใหญ่อันอบอุ่นจับไว้มีคนมาดึงฉันจากด้านหลัง ทำให้ฉันล้มเข้าไปในอ้อมกอดที่คุ้นเคย มีกลิ่นหอมของไม้สนซีดาร์“อยู่ให้ห่างจากเธอซะ!” เสียงของกู้จือโม่เต็มไปด้วยความเย็นชาฉันเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว เห็นริมฝีปากบางของเขาที่เม้มเข้าหากัน และความหงุดหงิดแสดงออกผ่านทางดวงตาและคิ้วของเขาฉันไม่รู้ว่าเขาหงุดหงิดอะไรแต่การที่เขาโอบกอดฉันไว้แนบชิดแบบนี้ ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว“ปล่อยฉันนะ” ฉันดิ้นหลุดจากอ้อมกอดของเขา ถอยหลังไป

  • หวนรักหนีลิขิต   บทที่ 8

    กู้จือโม่มาหาฉัน? ยังหาบ้านของเฉิงเฉิงเจอด้วยเหรอ?ฉันรู้สึกเหลือเชื่ออยู่บ้าง เขารังเกียจฉันขนาดนั้น จะมาหาฉันทำไม?เมื่อคืนฉันไม่มีเงินติดตัวแม้แต่แดงเดียว ไม่ได้กลับบ้านทั้งคืน พ่อของฉันยังไม่คิดจะมาตามหาฉันเลยเขาคงมาหาฉันเพื่อให้ไปขอโทษเฉินเยวี่ยล่ะสิพอนึกถึงท่าทางที่เขาให้ฉันไปขอโทษเฉินเยวี่ยเมื่อคืน ฉันก็ยิ้มออกมา หยิบปากกาและข้อสอบขึ้นมาใหม่ “เขาอยากเจอฉัน ฉันก็ต้องให้เจอด้วยเหรอ? ถ้าเขาอยากรอ ก็ให้เขารอไปสิ”คะแนนสอบจำลองก่อนปิดเทอมยังต่ำกว่าที่ฉันคาดไว้ตั้งสองคะแนน สองคะแนนในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยสามารถแซงคนไปได้ตั้งเท่าไหร่? ทำไมฉันต้องเสียเวลาไปกับคนที่ไม่สำคัญด้วย?ฉันตั้งใจทำข้อสอบ แต่กลับเป็นเฉิงเฉิงที่นั่งไม่ติดแทนเธอแอบมองฉันบ้าง ลุกขึ้นดื่มน้ำหรือไปเข้าห้องน้ำบ้าง โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะสั่นไม่หยุด เฉิงเฉิงปิดเสียงอีกครั้ง แต่ในที่สุดก็ทนไม่ไหว หยิบปากกาและกระดาษข้อสอบของฉันไป “ที่รัก เธอไม่ต้องเขียนแล้ว บอกฉันทีว่าเธอคิดยังไงกันแน่?”หลังจากจ้องมองกระดาษข้อสอบมาหลายชั่วโมง ดวงตาของฉันก็รู้สึกแสบและล้า เฉิงเฉิงหยิบปากกาและกระดาษข้อสอบไป ฉันจึงได้พักสายตา “คิดย

  • หวนรักหนีลิขิต   บทที่ 9

    ฉันจับจ้องสีหน้าของกู้จือโม่ มองดูความรังเกียจที่ผุดขึ้นมาอย่างรวดเร็วบนใบหน้าของเขาหลังจากที่ฉันพูดจบ เหมือนกับทุกครั้งเห็นไหม นี่แหละผู้ชายจริง ๆ ก็ไม่แปลกหรอก คนที่รักนายมาเนิ่นนาน ตื๊อนายชนิดแทบจะไม่เหลือศักดิ์ศรี แล้วจู่ ๆ มาบอกว่าไม่ได้รักนายแล้ว ถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงไม่เชื่อเหมือนกันเพราะแบบนี้ เขาถึงได้ยอมรับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของฉันไม่ได้ แล้วก็แสดงความรังเกียจออกมาตอนที่ฉันเพิ่งถามเขาว่า “นายเป็นใครสำหรับฉัน”ทั้งที่มันเป็นแค่การลองใจเล็กน้อยเท่านั้นฉันยิ้มออกมาเบา ๆ พลางถอยหลังไปสองก้าว “เห็นไหม นายตอบไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?”“ที่ฉันบอกว่าฉันไม่ชอบนายแล้ว มันเป็นเรื่องจริง ทุกสิ่งที่ฉันทำช่วงนี้ไม่ใช่เพราะฉันเล่นตัว”“กู้จือโม่” ฉันเรียกชื่อเขาอย่างจริงจัง “เชื่อฉันเถอะ ฉันจะไม่ตามตื๊อนายอีกแล้ว”“อีกแค่ห้าวัน อีกแค่ห้าวันเราก็จะจบการศึกษาแล้ว หลังจากจบการศึกษา เราจะไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป”“เมืองนี้มันเล็กมาก เล็กจนถ้าเราตั้งใจหลีกเลี่ยงกัน เราก็จะไม่เจอกันอีกได้จริง ๆ”พูดจบ ฉันก็ไม่ได้มองเขาอีก และหันหลังกลับ“เธอไม่ชอบฉันแล้ว งั้นเธอชอบใครล่ะ?”ฉันเด

  • หวนรักหนีลิขิต   บทที่ 10

    “ซวยจริง ๆ” เฉิงเฉิงแสดงความไม่พอใจเฉินเยวี่ยทันทีที่เห็นเธอ หันมาดึงฉันออกไปทันที “ลั่วลั่ว ที่นี่แมลงวันเยอะเกินไป เราไปร้านอื่นกันเถอะ”ฉันมองเฉินเยวี่ยแวบหนึ่ง ด้วยความที่ฉันรู้จักเธอดี เธอต้องหาเรื่องอะไรแน่ ๆส่วนฉันเองก็เฉย ๆ ไม่อยากเสียเวลาหรือแรงกายแรงใจไปกับพวกเธอฉันพยักหน้าให้เฉิงเฉิง “ได้ ไปกันเถอะ”ฉันกับเฉิงเฉิงเดินออกไป ลูกน้องของเฉินเยวี่ยมองเธอแวบหนึ่ง แล้วพูดจิกกัดขึ้นมา “เสแสร้งไปทำไมกัน ใคร ๆ ก็รู้ว่าใกล้จะล้มละลายแล้วยังทำท่าหยิ่งยโสอีก”เฉินเยวี่ยแกล้งห้ามลูกน้อง “อย่าพูดเลย”“เธอว่าใคร?” เฉิงเฉิงหันกลับอย่างรวดเร็ว เดินตรงไปยังลูกน้องคนนั้นด้วยท่าทีดุดัน เธอผลักเฉินเยวี่ยจนเซไปชนราวแขวนเสื้อ “โอ๊ย!” เฉินเยวี่ยกรีดร้องขึ้นมาลูกน้องอีกคนของเฉินเยวี่ยรีบเข้าไปประคองเธอ “เยวี่ยเยวี่ย เธอไม่เป็นไรใช่ไหม? เฉิงเฉิง ทำไมเธอถึงทำร้ายคนอื่นแบบนี้?”“แล้วทำไมฉันจะทำร้ายพวกเธอไม่ได้? ปากดีนัก ระวังจะโดนฉันซ้อมจนหน้าบวมเหมือนหัวหมู!” เฉิงเฉิงเคลื่อนไหวเร็วมาก ฉันยังไม่ทันตั้งตัว เธอก็พุ่งไปหาอีกฝ่ายแล้ว ยกมือขึ้นเตรียมจะตบไม่ต้องพูดถึงเรื่องจำนวนคน ฉันกับเฉิงเฉิงแ

Latest chapter

  • หวนรักหนีลิขิต   บทที่ 370

    “อย่าให้เธอหนีไปได้!”เสียงคำรามของหัวหน้าชายดังมาจากด้านหลัง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยอำนาจที่ไม่อาจปฏิเสธได้ และแฝงความเร่งรีบอย่างชัดเจนแต่ฉันรู้ดีว่า นี่คือโอกาสสุดท้ายของฉันฉันพุ่งเข้าไปในห้องนอนโดยไม่ลังเล โถมตัวเข้าหาหน้าต่างทันที ใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเปิดบานหน้าต่างที่หนักและเก่าไปสุดแรงสายลมเย็นพัดกระทบใบหน้า พร้อมกับกลิ่นอายของค่ำคืน ทำให้ฉันลืมความหวาดกลัวและความเหนื่อยล้าไปชั่วขณะฉันลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันตัวเตรียมหนีไป แต่ทันใดนั้นเอง ปลายเสื้อของฉันก็ถูกกระชากเอาไว้!“ปล่อยฉันนะ!”ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจ พยายามดิ้นรนสุดแรง แต่แรงที่จับฉันไว้นั้นแข็งแกร่งอย่างน่ากลัว ราวกับจะดึงฉันกลับเข้าไปในห้องอย่างไม่ปรานีในช่วงเวลาที่คับขันที่สุด ฉันเหวี่ยงมีดปอกผลไม้ในมือออกไปอย่างสุดแรง แม้ว่าจะไม่ได้แทงเข้าเป้าตรง ๆ แต่คมมีดก็เฉือนเข้าที่แขนของเขา ทิ้งรอยแผลลึกไว้พร้อมกับเลือดที่ไหลซึมออกมา!ความเจ็บปวดทำให้เขาเผลอคลายมือโดยไม่รู้ตัว ฉันฉวยโอกาสนี้สะบัดตัวหลุดจากการควบคุม แล้วกระโจนออกไปทันที ร่างของฉันลอยอยู่กลางอากาศ แขวนตัวอยู่เหนือพื้นด้านล่าง!‘กระโดดเร็ว!’ฉันตะโกน

  • หวนรักหนีลิขิต   บทที่ 369

    ในตอนนั้นเอง ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัวของฉันอย่างกะทันหันฉันต้องการหลักฐานเพิ่มเติมเพื่อพิสูจน์ตัวตนของพวกเขา หรืออย่างน้อยก็ถ่วงเวลาไว้ เพื่อรอโอกาสที่อาจเปลี่ยนสถานการณ์ได้แต่ฉันก็นึกถึงความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่ง นั่นคือพวกเขากำลังทดสอบขีดจำกัดของฉันฉันเป็นผู้หญิงที่อาศัยอยู่ตามลำพัง ไร้ที่พึ่งพาเผชิญกับสถานการณ์ฉุกเฉินเช่นนี้ ฉันรู้ดีว่าตัวเองไม่สามารถทำอะไรบุ่มบ่ามได้ จำเป็นต้องรักษาความสงบและใช้สติปัญญาอย่างถึงที่สุดฉันกวาดตามองชายเหล่านั้นอย่างเงียบ ๆ โดยประมาณแล้วดูเหมือนว่าจะมีเพียงสามคนฉันคำนวณในใจเงียบ ๆ หากจำเป็นต้องลงมือ อย่างน้อยฉันต้องพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของพวกเขาเสียก่อนดังนั้น ฉันจึงจงใจเพิ่มระดับเสียง ทำท่าเหมือนกำลังหาโทรศัพท์ไปด้วย ขณะเดียวกันก็ใช้หางตาสังเกตปฏิกิริยาของพวกเขาอย่างระมัดระวัง“ขอโทษค่ะ ดูเหมือนว่าโทรศัพท์ของฉันจะอยู่ในห้องนั่งเล่น รอสักครู่ค่ะ เดี๋ยวฉันกลับมา”พูดจบ ฉันค่อย ๆ หมุนตัวทำท่าเหมือนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง แต่แท้จริงแล้ว ฉันใช้ปลายเท้าเกี่ยวเข้ากับกระถางต้นไม้ที่วางอยู่ตรงขอบประตู กระถางนั้นเป็นเพียงของตกแต่งในชีวิตประจ

  • หวนรักหนีลิขิต   บทที่ 368

    ชายคนหนึ่งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ยังคงแฝงไปด้วยความหนักแน่นฉันพยักหน้า พยายามทำให้เสียงของตัวเองฟังดูนิ่งสงบที่สุด“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรเหรอคะ?”“พวกเราเป็นทีมปฏิบัติการพิเศษของตำรวจ เกี่ยวกับเหตุการณ์ปล้นในช่วงเช้าวันนี้ เรามีบางเรื่องที่ต้องสอบถามคุณเพิ่มเติม”ชายที่เป็นผู้นำยื่นบัตรประจำตัวให้ดู น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความจริงจังที่ไม่อาจมองข้ามได้ฉันชะงักไปเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่าเหตุปล้นที่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องธรรมดา จะโยงมาถึงตัวฉันได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ฉันก็พยายามทำตัวให้สงบที่สุด ก่อนจะขยับตัวหลบไปด้านข้าง เตรียมให้พวกเขาเข้ามาในบ้านแต่ฉันฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ดึกขนาดนี้ ตำรวจจะมาหาฉันถึงบ้านได้อย่างไรกัน?ฉันหยุดเดินทันที ความระแวงพุ่งขึ้นสุดขีด สายตากวาดมองไปมาระหว่างชายเหล่านั้น พยายามจับพิรุธจากแววตาของพวกเขาในตอนนั้นเอง เบาะแสเล็กน้อยบางอย่างก็สะดุดตาฉันชายที่เป็นหัวหน้าถึงแม้จะแสดงบัตรออกมา แต่ในสายตาที่พร่ามัวของฉัน บัตรใบนั้นดูเหมือนจะมีแสงสะท้อนที่ผิดปกติ ไม่เหมือนกับวัสดุพลาสติกทั่วไปที่ควรจะเป็นเมื่ออยู่ใต้แสงไฟ

  • หวนรักหนีลิขิต   บทที่ 367

    สำหรับกู้จือโม่ ความรักของเขามีหรือไม่มี ก็ไม่สำคัญสำหรับฉันอีกต่อไปบางที สักวันหนึ่ง เขาอาจยอมทิ้งฉันเพื่อครอบครัวของเขาก็เป็นได้คิดมาถึงตรงนี้ ฉันเผลอแสดงรอยยิ้มขมขื่นออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่ในรอยยิ้มนั้นกลับแฝงไปด้วยความปล่อยวางเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันเก็บข้าวของเสร็จล่วงหน้าแล้วและออกเดินไปตามทางแสงแดดลอดผ่านกลุ่มเมฆบางเบา โปรยเป็นลวดลายลงบนพื้น เติมความอบอุ่นให้กับเช้าวันนี้ที่เงียบเหงาขึ้นมาเล็กน้อยฉันสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปลึก ๆ พยายามปล่อยความหม่นหมองของเมื่อคืนออกไปทั้งหมด และเตรียมตัวต้อนรับวันใหม่บนท้องถนน ผู้คนเริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกคนต่างก้าวเดินอย่างเร่งรีบและวุ่นวายกับชีวิตของตัวเองฉันเดินไปอย่างไร้จุดหมาย แต่ในใจกลับมีทิศทางที่ชัดเจน ฉันจะมุ่งมั่นกับชีวิตและหน้าที่ของตัวเองให้มากขึ้น และจะไม่ให้ความรู้สึกมาผูกมัดฉันอีกต่อไปขณะที่ฉันกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบก็ดังขึ้น ทำลายความเงียบสงบรอบตัวฉันหันกลับไปมอง เห็นชายคนหนึ่งวิ่งตรงมาหาฉันด้วยท่าทางตื่นตระหนก ขณะที่ด้านหลังของเขามีกลุ่มชายฉกรรจ์สีหน้าดุดันไล่ตามมาอย่างกระชั้นชิด เห็นได้ชัดว

  • หวนรักหนีลิขิต   บทที่ 366

    เมื่อหลินเฉี่ยนได้ยินดังนั้น ดวงตาของเธอแดงก่ำ แต่เธอพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมาการอยู่ที่นี่ต่อไปจะยิ่งทำให้สถานการณ์น่าอึดอัดขึ้น ฉันหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาแล้วเดินออกไปทันทีเดินอยู่บนถนนอันเงียบสงัด ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก เด็กหนุ่มที่เคยอ่อนโยนและน่ารักในวันวาน กลับมาทะเลาะกันเพราะเรื่องของความรู้สึกในตอนนี้ดูเหมือนจะสามารถสืบทอดกิจการของครอบครัวได้ แต่กลับสูญเสียอิสรภาพในการเลือกความรักของตัวเองไม่รู้ว่าเดินมาได้นานแค่ไหน ฉันก็พบว่าตัวเองมาถึงริมแม่น้ำแล้ว ตอนนี้เป็นช่วงพลบค่ำพอดีสายลมยามค่ำคืนพัดผ่านเบา ๆ นำพาความเย็นเล็กน้อย แต่ก็ดูเหมือนจะช่วยพัดพาความหงุดหงิดในใจให้จางหายไปด้วยฉันเดินทอดน่องเพียงลำพังบนถนนที่มีแสงไฟสลัว ในหัวยังคงฉายภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในร้านกาแฟซ้ำแล้วซ้ำเล่าความรัก ความรับผิดชอบ ผลประโยชน์ของครอบครัว... คำเหล่านี้สานกันเป็นใยซับซ้อนในความคิดของฉัน ทำให้ยากที่จะหลุดพ้นบางเรื่องฉันเคยผ่านมันมาแล้ว แต่บางเรื่องกลับทำให้ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน แม้ว่าจะมีโอกาสเริ่มต้นใหม่ ฉันก็ยังไม่ได้คำตอบที่ต้องการอยู่ดีฉันหยุดเดิน เ

  • หวนรักหนีลิขิต   บทที่ 365

    สีหน้าของลู่เฉินเต็มไปด้วยความสับสน เขามองฉันแวบหนึ่งก่อนจะรีบหลบสายตากลับไป ราวกับกำลังชั่งใจและตัดสินใจบางอย่างในใจฉันรับรู้ได้ถึงความสับสนและความเจ็บปวดในใจของเขา ไม่ใช่แค่เพราะหลินเฉี่ยนที่อยู่ตรงหน้า แต่ยังเป็นเพราะทางเลือกที่เขาเคยทำ รวมถึงความไม่แน่นอนต่ออนาคตของตัวเอง“หลินเฉี่ยน เธอใจเย็น ๆ ก่อนนะ”น้ำเสียงของลู่เฉินพยายามรักษาความสงบ แต่ความเหนื่อยล้าและความสิ้นหวังที่ซ่อนอยู่กลับไม่อาจปกปิดได้“ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับคุยเรื่องนี้ เราหาเวลาคุยกันให้ดีอีกทีได้ไหม?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของหลินเฉี่ยนไม่ได้ดีขึ้นมากนัก แต่เธอดูเหมือนจะตระหนักได้ว่าสถานการณ์ตรงนี้ไม่เหมาะสมสำหรับการพูดคุยเรื่องนี้ เธอจึงสูดลมหายใจลึก พยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง“ก็ได้ แต่ฉันต้องการคำตอบที่ชัดเจนจากคุณตอนนี้เลย เกี่ยวกับการหมั้นของเรา คุณคิดยังไงกันแน่?”ลู่เฉินนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยปากพูดอย่างช้า ๆ ในที่สุด“หลินเฉี่ยน ผมรู้ว่าฉันติดค้างคำอธิบายกับคุณ เกี่ยวกับการหมั้น ผมไม่เคยคิดจะหนี เพียงแต่... ผมต้องใช้เวลาเพื่อจัดการความคิดของตัวเอง ธุรกิจของครอบครัว อนาคตของเราสักหน่อย เร

  • หวนรักหนีลิขิต   บทที่ 364

    ในคำพูดของเขา มีทั้งความจำใจต่อสถานการณ์ปัจจุบัน ความคิดถึงอดีต และความสับสนต่ออนาคตที่ไม่แน่นอนฉันตระหนักได้ว่าหนทางชีวิตของแต่ละคนล้วนมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว เราต่างก็ใช้วิธีของตัวเองในการประนีประนอมกับโลกใบนี้ และพูดคุยกับตัวเองภายในใจฉันแตะหลังมือของเขาเบา ๆ อย่างแผ่วเบา มอบกำลังใจให้เขาโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด ๆ“จริง ๆ แล้ว ทุกเส้นทางชีวิตล้วนมีคุณค่าและความหมายในแบบของตัวเอง การที่นายรับช่วงต่อธุรกิจของครอบครัว นั่นก็เป็นความรับผิดชอบและความกล้าหาญในอีกรูปแบบหนึ่ง ส่วนเรื่องการแต่งงาน แม้ว่าตอนแรกอาจจะรู้สึกไม่คุ้นเคย แต่ชีวิตเต็มไปด้วยความเปลี่ยนแปลง ใครจะรู้ได้ล่ะว่า คู่ชีวิตในอนาคตอาจกลายเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของนายก็ได้?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น แววตาของเขาฉายแววคลายกังวลขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากค่อย ๆ ปรากฏรอยยิ้มบาง ๆ อย่างไม่รู้ตัว“เธอพูดถูกนะ เฉียวเฉียว บางทีฉันอาจจะมองโลกในแง่ร้ายเกินไป”ท่ามกลางบทสนทนา กลิ่นหอมของกาแฟอบอวลไปทั่วอากาศ ราวกับพาเราย้อนกลับไปสู่ช่วงเวลามัธยมที่ไร้กังวลอีกครั้ง“จริง ๆ แล้ว นายอาจรู้สึกว่าชีวิตตอนนี้เหมือนกรงขัง แต่พวกเราที่ดิ้นรนต่อสู้อยู่

  • หวนรักหนีลิขิต   บทที่ 363

    ในตอนนั้น หัวใจของฉันเจ็บปวดราวกับถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ แต่ยังต้องฝืนยิ้มต่อหน้าผู้คน และเล่นตามบทบาทในพิธีศพอันแสนไร้สาระทุกครั้งที่ฉันมองแผ่นหลังของไอ้สารเลวนั่น ความโกรธและความเศร้าที่ไม่อาจบรรยายได้ก็เอ่อล้นขึ้นมาในใจคนที่ควรจะเป็นที่พึ่งพาที่มั่นคงที่สุดของฉัน กลับเลือกที่จะใช้การจากไปของคุณย่าเพื่อตอบสนองความต้องการเห็นแก่ตัวของตัวเอง ในช่วงเวลาที่ฉันต้องการความเข้าใจและการสนับสนุนมากที่สุดหลังจากพิธีศพจบลง ฉันเดินวนเวียนอยู่เพียงลำพังในสวนหลังบ้าน แสงจันทร์สาดส่องลงมา ทำให้บรรยากาศยิ่งเย็นเยียบและเงียบเหงาเป็นพิเศษฉันหวนคิดถึงทุกช่วงเวลาที่แสนอบอุ่นที่เคยใช้ร่วมกับคุณย่า รอยยิ้มของเธอ คำสอนของย่า ราวกับยังคงก้องอยู่ข้างหูน้ำตาไหลรินอย่างเงียบงันในช่วงเวลานี้ ความคับแค้น ความโกรธ และความไม่ยอมรับทุกอย่าง ถูกปลดปล่อยออกมาในที่สุดแต่ตอนนี้ คนที่เจ็บปวดจริง ๆ คือเฉิงเฉิง ฉันรู้สึกทรมานใจเหลือเกินเห็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันกลายเป็นคนหมดอาลัยตายอยากหลังจากการจากไปของคุณย่า ฉันเองก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกันฉันสูดลมหายใจลึก พยายามทำให้ตัวเองสงบลง แล้วหันไปมองเฉิงเฉิงด้วยความต

  • หวนรักหนีลิขิต   บทที่ 362

    “ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอ เฉียวเฉียว การสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักเป็นความเจ็บปวดที่ยากจะลืมเลือน แต่เช่นเดียวกับที่เธอกล่าวไว้ เราทุกคนจำเป็นต้องหาหนทางที่จะก้าวออกจากความเศร้าและกลับมาใช้ชีวิตอีกครั้ง คุณทำได้ และฉันเชื่อว่าฉันก็ทำได้เช่นกัน”เสียงของเฉิงเฉิงเต็มไปด้วยความหนักแน่นมากขึ้น แม้ว่าดวงตาจะยังคงแดงก่ำ แต่ความปรารถนาที่จะใช้ชีวิตก็ได้ปรากฏขึ้นอย่างเงียบ ๆ“ฉันจำได้ว่า คุณย่าเคยบอกฉันว่า ชีวิตก็เหมือนการเดินทาง เราจะได้พบเจอผู้คนมากมาย และก็ต้องลาจากกับหลายคนเช่นกัน การจากไปของแต่ละคนมีไว้เพื่อให้เราซาบซึ้งกับคนที่ยังอยู่เคียงข้างเรามากขึ้น และให้เห็นคุณค่าของเส้นทางชีวิตข้างหน้าของตัวเอง ฉันคิดว่า ตอนนี้ย่าคงอยู่ที่ไหนสักแห่ง มองฉันด้วยความอ่อนโยน และหวังให้ฉันเข้มแข็งก้าวต่อไป”ฉันจับมือเธอเบา ๆ มอบกำลังใจให้เธอโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด ๆ“เฉิงเฉิง คำพูดของย่าเธอถูกต้องแล้ว เราต้องก้าวต่อไปโดยมีความรักของเธออยู่กับเรา พรุ่งนี้เราจะเผชิญกับพิธีศพด้วยกัน แม้ว่ามันจะยาก แต่ก็นับเป็นการอำลาย่าของเธอ และเป็นก้าวสำคัญของการเติบโตของเราเอง”คืนนั้น เราคุยกันมากมาย ตั้งแต่ความทรง

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status