All Chapters of นักสืบจากต่างแดน: Chapter 41 - Chapter 50

หลังจากที่ซาเอบะและหลินหลินหนีออกมาจากศูนย์บัญชาการลับ พวกเขารีบกลับไปยังฐานของพวกเขาเพื่อเตือนให้ทุกคนเตรียมพร้อมสำหรับการโจมตีที่กำลังจะมาถึง คืนนี้เป็นคืนที่เงียบสงบ แต่ความเงียบงันนั้นเต็มไปด้วยความตึงเครียดของสิ่งที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้เมื่อมาถึงฐาน ซาเอบะและหลินหลินรายงานข้อมูลที่พวกเขาได้ค้นพบให้กับหัวหน้าทีมและสมาชิกทุกคน “ศัตรูกำลังวางแผนโจมตีครั้งใหญ่ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า พวกเขามีอาวุธและกำลังคนจำนวนมากที่พร้อมจะเคลื่อนตัว” ซาเอบะบอกอย่างจริงจัง“เราต้องรีบวางแผนป้องกัน” หัวหน้าทีมกล่าว “แต่จะทำยังไงเมื่อพวกมันมีจำนวนมากกว่าเรา?”หลินหลินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้น “เรายังมีโอกาส ถ้าเราใช้ความเร็วและความฉลาดเป็นอาวุธ การโจมตีไม่จำเป็นต้องใช้กำลังมาก แต่ต้องใช้ความแม่นยำและกลยุทธ์ที่เฉียบแหลม”“เราจะจัดทีมเป็นกลุ่มเล็กๆ แล้วเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วโจมตีจุดยุทธศาสตร์ของพวกมัน” ซาเอบะเสริม “ถ้าเราทำให้พวกมันเสียหายก่อนที่จะเริ่มการโจมตี พวกเราจะมีโอกาสมากขึ้น”หลังจากการปรึกษากันเป็นเวลานาน ทีมทั้งหมดตกลงที่จะทำตามแผนของซาเอบะ พวกเขาแบ่งกลุ่มออกเป็นสามทีม โดยมีเป้าหมา

หลังจากได้รับโทรศัพท์ลึกลับ ซาเอบะนั่งอยู่ในห้องที่เงียบสงัด สายตาของเขามองออกไปนอกหน้าต่าง ขณะที่ข้อมูลที่ได้รับยังคงวนเวียนอยู่ในหัว เขาพลิกดูบันทึกที่เขียนสรุปแผนการไว้บนกระดาษอย่างระมัดระวัง ท่ามกลางความเงียบ หลินหลินเดินเข้ามาใกล้“ใครโทรมาคะ?” หลินหลินถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัย เธอมองไปยังแผ่นกระดาษในมือของซาเอบะก่อนจะนั่งลงที่โซฟาข้างๆซาเอบะหันมามองเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงแผ่ว “เป็นข้อมูลที่อาจเปลี่ยนแผนของเราได้ แต่มันเสี่ยงมาก”“แล้วคุณจะไปเจอเขางั้นเหรอ?” หลินหลินถาม ขณะที่ความไม่สบายใจปรากฏชัดบนใบหน้าของเธอ ดวงตาของเธอสะท้อนแสงไฟจากหน้าต่าง เธอรู้ดีว่าทุกครั้งที่ซาเอบะออกไปทำภารกิจ มันเต็มไปด้วยอันตรายที่ไม่สามารถคาดเดาได้“ใช่ ฉันต้องไป” ซาเอบะตอบพลางลุกขึ้นยืน ดวงตาของเขาเปี่ยมด้วยความตั้งใจ “แต่ครั้งนี้เธอควรพัก หลินหลิน เธอทำงานหนักมาตลอด และตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่สถานการณ์อาจรุนแรงเกินไป”หลินหลินขมวดคิ้วและยืนเงียบไปครู่หนึ่ง แม้ว่าเธออยากจะไปช่วย แต่เธอก็รู้ดีว่าซาเอบะต้องการให้เธอพักจริงๆ “ถ้าอย่างนั้น คุณต้องระวังตัวด้วยนะคะ ฉันไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกั

แสงแดดยามบ่ายที่สาดส่องผ่านตึกสูงในเขตใจกลางเมือง ซาเอบะมองกระจกหลังขณะขับรถอยู่บนถนน สายตาเขายังติดอยู่กับภาพของกลุ่มที่เขาเพิ่งจากมา โดยเฉพาะโจ ชายหนุ่มผู้กล้าหาญที่ร่วมต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเขาในช่วงเวลาที่ผ่านมา แม้ว่าการร่วมมือกันของพวกเขาจะเกิดขึ้นเพียงชั่วคราว แต่ความผูกพันที่เกิดขึ้นนั้นกลับลึกซึ้งเกินกว่าที่จะลืมได้ในเวลาอันสั้น“นายแน่ใจแล้วเหรอว่าจะไปคนเดียว?” หลินหลินถามเสียงเบา ขณะที่เธอนั่งข้างๆ เขาในรถ ความสงสัยและกังวลยังคงแฝงอยู่ในน้ำเสียง เธอไม่เคยเห็นซาเอบะปล่อยให้คนอื่นเข้ามาในชีวิตมากนัก และการที่เขาตัดสินใจจะไปเผชิญหน้าคนเดียวในครั้งนี้ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจซาเอบะพยักหน้าพลางยิ้มเล็กๆ “มันอันตรายเกินไป ฉันไม่อยากให้เธอและคนอื่นๆ เข้ามาเสี่ยงอีก” น้ำเสียงของเขามีความมุ่งมั่น แต่ในสายตาของหลินหลินกลับมองเห็นความห่วงใยที่แฝงอยู่ การตัดสินใจครั้งนี้ไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆ สำหรับซาเอบะเช่นกันความทรงจำถึงการต่อสู้อันดุเดือดเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนยังคงชัดเจน โจและพรรคพวกของเขาเป็นกำลังสำคัญที่ช่วยให้ซาเอบะผ่านอุปสรรคต่างๆ มาได้ แม้ว่าทั้งคู่เพิ่งรู้จักกันไม่นาน แต่พวก

ลมจากใบพัดของเฮลิคอปเตอร์ที่โทโมะยืนอยู่ฟาดแรงจนเสื้อผ้าของซาเอบะสะบัดอย่างรุนแรง เขาจ้องมองศัตรูเก่าของเขาอย่างแน่วแน่ ขณะเดียวกัน เสียงหัวเราะของโทโมะดังขึ้นกลบเสียงลม เสียงนั้นแสดงถึงความเหนือกว่าที่ชัดเจน ซึ่งทำให้สถานการณ์ตึงเครียดมากยิ่งขึ้น“นายคิดจริงๆ เหรอว่าหนีไปจากฉันได้?” โทโมะพูดพร้อมกับหยิบปืนสไนเปอร์จากลูกน้องของเขา โทโมะไม่ใช่คนที่มักจะลงมือเองบ่อยๆ แต่เมื่อถึงคราวสำคัญ เขาก็ไม่ลังเลที่จะทำซาเอบะกวาดตามองหาช่องทางหนี แม้เขาจะเป็นนักสู้ที่เก่งกาจและมีประสบการณ์ แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะเป็นหนึ่งในภารกิจที่ยากที่สุดในชีวิต เขาไม่เพียงแต่ต้องปกป้องตัวเอง แต่ยังต้องปกป้องหลินหลินด้วย“นายควรจะยอมแพ้ได้แล้ว ซาเอบะ!” โทโมะตะโกนสั่ง น้ำเสียงที่แฝงด้วยความมั่นใจว่าชัยชนะอยู่ในมือเขา“ฉันไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอกโทโมะ” ซาเอบะพูดเสียงต่ำ ขณะที่เขาขยับเท้าอย่างระมัดระวัง รอจังหวะเหมาะๆหลินหลินที่อยู่ใกล้เขาพยายามจะช่วยเหลือ แต่ซาเอบะรีบยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้เธอหยุด “อย่าเข้ามาเกี่ยว ฉันจัดการเอง” เขากล่าวอย่างเด็ดขาด สายตาของเขามองไปยังเฮลิคอปเตอร์อย่างแน่วแน่โทโมะยิงปืนสไนเปอร์ลงมาด้วย

เสียงฝีเท้าของพวกสมุนโทโมะที่ใกล้เข้ามาทำให้ซาเอบะรู้ว่าเขามีเวลาไม่มากนัก โทโมะยังคงนอนทรุดอยู่ที่พื้น ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้จากแรงกระแทกที่ซาเอบะพุ่งเข้าหาเมื่อครู่ แม้ว่าโทโมะจะพยายามคว้าปืนของตัวเองขึ้นมา แต่แรงเจ็บจากกระดูกซี่โครงที่ถูกถีบจนหักก็ทำให้มันไม่มีแรงสู้ต่อ ซาเอบะใช้โอกาสนี้ประเมินสถานการณ์รอบตัวอย่างรวดเร็ว เพื่อหาทางหนี ก่อนจะนึกถึงหลินหลินที่ยังซ่อนตัวอยู่ในอีกมุมของอาคาร“ต้องพาหลินหลินออกไปจากที่นี่ด้วย…” เขาพึมพำกับตัวเอง ขณะที่มือหนึ่งคว้าปืนของโทโมะที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ปืนของโทโมะยังมีลูกกระสุนอีกไม่กี่นัดพอให้เขาใช้ป้องกันตัวในสถานการณ์นี้เสียงปืนที่ดังมาจากนอกอาคารทำให้ซาเอบะรู้ว่าเวลาเขาสั้นมากแล้ว เขารีบตรงไปที่ซอกหนึ่งในมุมห้องที่หลินหลินแอบอยู่ เธอตัวสั่นเล็กน้อย แต่สายตาของเธอยังคงเด็ดเดี่ยว พร้อมรับมือทุกสถานการณ์ ซาเอบะยื่นมือไปหาเธอ พร้อมพูดเสียงหนักแน่น“หลินหลิน เราต้องออกจากที่นี่เดี๋ยวนี้ พวกมันมาแล้ว”หลินหลินพยักหน้าอย่างเงียบๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน เธอก้าวออกจากที่ซ่อนอย่างรวดเร็ว ราวกับเข้าใจถึงความเร่งด่วนของสถานการณ์นี้ ซาเอบะพยายามท