All Chapters of นักสืบจากต่างแดน: Chapter 21 - Chapter 30

เสียงสัญญาณเตือนดังขึ้นพร้อมกับไฟสีแดงกะพริบเป็นสัญญาณอันตราย ทุกอย่างในศูนย์วิจัยเข้าสู่โหมดฉุกเฉินทันที ซาเอบะหันมามองหลินหลินด้วยสีหน้าเคร่งเครียด"ต้องรีบออกไปจากที่นี่ก่อนที่พวกเขาจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!" ซาเอบะตะโกนพลางดึงสายเชื่อมต่ออุปกรณ์ออกจากคอมพิวเตอร์หลินหลินพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว แม้หัวใจจะเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา เธอหันหลังรีบวิ่งตามซาเอบะไปที่ทางออก แต่เสียงฝีเท้าของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เริ่มวิ่งเข้ามาใกล้ทำให้เธอรู้ว่าการหลบหนีครั้งนี้จะไม่ง่ายเลย"เร็วเข้า! เราต้องไปทางนี้!" ซาเอบะพยายามหาทางหนีไปยังช่องทางเล็กๆ ที่เขาเคยสำรวจไว้ก่อนหน้านี้ เป็นทางที่ไม่มีใครรู้จักและไม่มีทางให้เจ้าหน้าที่ตามมาได้ง่ายๆทั้งสองคนวิ่งผ่านทางเดินแคบๆ ไปยังบันไดที่นำไปสู่ทางออกฉุกเฉิน แต่เมื่อพวกเขาเปิดประตูออกมาก็พบว่ามีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอีกกลุ่มหนึ่งดักรออยู่แล้ว"โดนล้อมแล้ว!" หลินหลินร้องออกมาซาเอบะกวาดสายตาไปรอบๆ อย่างรวดเร็ว เขาไม่รอช้าก่อนจะคว้ามือหลินหลินแล้วกระโดดลงจากบันไดชั้นล่างไปยังทางเดินใต้ดิน ความสูงที่น่าหวาดเสียวทำให้หลินหลินร้องออกมาเบาๆ แต่โชคดีที่ทั

เสียงเครื่องยนต์ดังระเบิดขึ้นขณะที่ซาเอบะพุ่งรถของเขาผ่านสะพาน แม่น้ำกว้างเบื้องล่างแผ่ไพศาลออกไป และถนนตรงหน้าเหมือนกับทางรอดเพียงหนึ่งเดียวสำหรับพวกเขา หลินหลินหันมองไปข้างหลัง เห็นรถตำรวจยังคงไล่ตามอย่างกระชั้นชิด พร้อมกับเสียงไซเรนที่ดังลั่นทั้งสองฝั่งของสะพาน"พวกเขาไม่ยอมปล่อยเราไปง่ายๆ แน่!" หลินหลินกล่าวอย่างหวาดกลัว"ก็ต้องทำให้พวกเขายอม!" ซาเอบะกัดฟันก่อนเหยียบคันเร่งจนสุด รถของพวกเขาพุ่งไปด้วยความเร็วเกินกว่า 120 กิโลเมตรต่อชั่วโมง เสียงล้อเสียดสีกับถนนดังก้อง แต่ทันใดนั้น ซาเอบะก็เห็นบางอย่างที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงกว่าเดิมรถบรรทุกขนาดใหญ่จอดอยู่กลางสะพาน ขวางทางไม่ให้พวกเขาผ่านไปได้!"แม่เจ้า!" ซาเอบะเบรกกระทันหัน ล้อของรถหมุนเป็นวงกลมก่อนจะเสียการควบคุม รถหมุนไปทางขวาและซ้ายขณะที่พยายามเลี่ยงการชน หลินหลินกรีดร้องด้วยความตกใจ"เราติดกับดักแล้ว!" เธอร้องออกมาซาเอบะพยายามควบคุมพวงมาลัย ขณะเดียวกันรถตำรวจอีกสองคันก็ตามเข้ามาปิดท้าย ทางเลือกเหลืออยู่น้อยเต็มที ทั้งซาเอบะและหลินหลินรู้ดีว่าตอนนี้พวกเขาไม่มีทางกลับไปเหมือนเดิมอีกแล้ว"ไม่มีทางอื่นแล้ว เราต้องเสี่ยง" ซาเอบะ

ท่ามกลางความมืดมิดของคืนที่อัดแน่นไปด้วยความตึงเครียด ซาเอบะและหลินหลินยังคงวิ่งหลบหนีจากตำรวจที่ตามมาอย่างกระชั้นชิด เสียงไซเรนที่ดังก้องและเสียงตะโกนเรียกของเจ้าหน้าที่ทำให้ทั้งคู่รู้สึกถึงอันตรายที่ใกล้เข้ามา“ไปทางนี้!” ซาเอบะตะโกน ขณะชี้ไปที่ซอยเล็กๆ ที่อยู่ข้างหน้า เขาและหลินหลินหมุนตัวเข้าไปในซอยแห่งหนึ่ง หลีกเลี่ยงการมองเห็นจากตำรวจด้านหลัง“ซาเอบะ! เราจะทำยังไงต่อ?” หลินหลินถามด้วยความวิตก ขณะที่พวกเขาแอบอยู่หลังกำแพงของบ้านร้าง“เราต้องหาที่หลบซ่อนและคิดแผนการใหม่” ซาเอบะตอบเสียงต่ำ พวกเขาหายใจอย่างหนักด้วยความตื่นเต้น ขณะที่เสียงของตำรวจยังคงดังก้องอยู่รอบตัวเขามองไปที่หน้าต่างบ้านเก่าข้างหน้า และเห็นว่ามันยังเปิดอยู่ “เข้าไปในบ้านนั้น!” เขาสั่งอย่างเด็ดขาด ทั้งคู่รีบเข้าไปในบ้าน และปิดประตูเบาๆ ขณะที่เสียงนอกบ้านเริ่มใกล้เข้ามาในบ้านมืดสลัวและเต็มไปด้วยฝุ่น ซาเอบะใช้ไฟฉายส่องไปทั่วห้อง เขาเห็นเฟอร์นิเจอร์เก่าและผนังที่ล้มเลิก ผิวหนังของเขารู้สึกถึงความเย็นยะเยือกจากอากาศที่แผ่ซ่านในห้องนี้“เราไม่ควรอยู่ที่นี่นาน” หลินหลินพูดเสียงเบา ขณะมองหาทางออก“เราต้องแน่ใจว่าพวกเขา

ซาเอบะและหลินหลินยังคงซ่อนตัวอยู่ในห้องนอน ขณะเสียงตำรวจดังเข้ามาใกล้ ความวิตกกังวลพุ่งสูงขึ้นในอกของพวกเขา ซาเอบะพยายามคิดแผนการให้เร็วที่สุด ในขณะที่หลินหลินนั่งอยู่ข้างเขา ตาสั่นระริกด้วยความกลัว“หากพวกเขาเปิดประตูเข้ามา เราจะทำอย่างไร?” หลินหลินถามเสียงเบา สัมผัสได้ถึงความตึงเครียดในอากาศ“เราจะต้องทำให้พวกเขาคิดว่าเราออกไปแล้ว” ซาเอบะตอบ ขณะมองหาทางออกจากสถานการณ์นี้ “ถ้าเราสามารถใช้ความมืดเพื่อหลอกพวกเขาได้ นั่นจะเป็นทางออกที่ดี”เสียงตำรวจเริ่มมีการเคลื่อนไหว “นี่คือหน่วยตำรวจ เราขอให้คุณออกมาที่นี่ทันที!” เสียงของตำรวจดังก้องไปทั่วบ้าน ซาเอบะรู้สึกว่าความกดดันเพิ่มขึ้น“พวกเขากำลังจะเข้ามา” หลินหลินกระซิบ ขณะมองไปที่ประตูห้องนอนที่ปิดอยู่“เราไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาจับเราได้” ซาเอบะพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “เราจะต้องหาทางหลบหนีให้ได้”เขาลุกขึ้นและเดินไปที่หน้าต่างเพื่อมองดูสภาพภายนอก ช่วงเวลานั้นเองที่เขาพบเห็นโอกาส เมื่อเขาเห็นสายไฟที่ห้อยลงมาจากหลังคา“หลินหลิน!” เขาเรียกเธอ “มาที่นี่เร็ว!”หลินหลินรีบไปหาเขา “เกิดอะไรขึ้น?” เธอถาม“เราอาจจะมีทางออกแล้ว” ซาเอบะชี้ไปที่หน้าต่า

หลังจากหนีจากกลุ่มชายชุดดำได้สำเร็จบนหลังคา ซาเอบะและหลินหลินพักหายใจชั่วครู่ แม้ความเหนื่อยล้าจะเริ่มกัดกินทั้งคู่ แต่พวกเขารู้ดีว่าต้องไม่หยุดนานเกินไป การไล่ล่าครั้งนี้ยังไม่จบ “เราต้องไปให้ไกลจากที่นี่ที่สุด” ซาเอบะพูด ขณะที่มองไปรอบ ๆ เมืองที่เงียบสงัดในยามค่ำคืน “แล้วเราจะไปที่ไหนต่อ?” หลินหลินถามด้วยความกังวล เธอรู้สึกเหมือนมีเงาลาง ๆ คอยตามหลังมาอยู่ตลอดเวลา ซาเอบะครุ่นคิดสักครู่ ก่อนจะตอบ “มีที่หนึ่งที่เราจะปลอดภัยในระยะสั้น ๆ แต่ต้องระวังทุกย่างก้าว เธอพร้อมไหม?” หลินหลินพยักหน้าด้วยความมุ่งมั่น แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความกลัว แต่เธอก็รู้ว่าไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว ทั้งคู่รีบปีนลงจากหลังคาแล้ววิ่งฝ่าความมืดของซอยเล็ก ๆ ไป พวกเขามุ่งหน้าสู่ย่านหนึ่งของเมืองที่เงียบสงบ ซึ่งเป็นที่ที่ซาเอบะคาดหวังว่าจะปลอดภัยพอสมควร ทันทีที่พวกเขาไปถึง ซาเอบะหยุดยืนตรงหน้าประตูเหล็กบานหนึ่ง ก่อนจะเคาะประตูเป็นจังหวะลับ หลินหลินมองเขาด้วยความสงสัย ประตูเปิดออกช้า ๆ เผยให้เห็นชายชราในชุดเสื้อคลุมเก่า ๆ ยืนอยู่ด้านใน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยย่นจากกาลเวลา แต่แววตากลับแฝงไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะ