บททั้งหมดของ นักสืบจากต่างแดน: บทที่ 31 - บทที่ 40

เสียงปืนยังคงดังก้องอยู่รอบป่า ซาเอบะยิงสกัดกลุ่มชายชุดดำขณะที่เขาพยายามเคลื่อนตัวไปข้างหน้า กระสุนของเขาเริ่มเหลือน้อยลงเรื่อย ๆ แต่สัญชาตญาณการเอาตัวรอดบังคับให้เขาคิดหาทางหนีออกจากวงล้อมนี้ให้ได้ขณะนั้นหลินหลินหลบซ่อนอยู่หลังพุ่มไม้หนาทึบ หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมา เธอได้ยินเสียงปืนและเสียงฝีเท้าของชายชุดดำที่ค่อย ๆ เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ ความกลัวกัดกินหัวใจเธอ แต่เธอกลับต้องคุมสติให้ดีที่สุด เธอรู้ดีว่าการตื่นตระหนกจะทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงไปอีกซาเอบะเล็งยิงอีกครั้ง เขาล้มชายชุดดำลงได้หนึ่งคน แต่มีอีกหลายคนที่ยังตามมาไม่หยุด “เราต้องหนีเดี๋ยวนี้!” เขาคิดอย่างรวดเร็ว ขณะที่มองหาทางหนีที่หลงเหลืออยู่“ไปทางนี้!” เสียงตะโกนของหลินหลินดังขึ้นจากด้านหลัง เธอชี้ไปที่ทางเล็ก ๆ ที่มองไม่ค่อยชัดเจนในป่าทึบ ซาเอบะหันไปมองก่อนจะตัดสินใจตามเธอ ทั้งคู่รีบวิ่งผ่านความมืดไปด้วยกัน แม้จะเหนื่อยล้าและบาดเจ็บ แต่พวกเขาก็รู้ว่าไม่มีเวลาให้หยุดพักขณะที่พวกเขาวิ่งฝ่าความมืดและความหวาดกลัว เสียงฝีเท้าของกลุ่มชายชุดดำยังคงไล่ตามไม่หยุด ซาเอบะมองไปที่หลินหลินซึ่งวิ่งข้าง ๆ เขาด้วยความตั้งใจ แม้

เช้าวันใหม่มาถึงพร้อมกับความเงียบสงบของป่า ท่ามกลางเสียงนกร้องและใบไม้ไหวในสายลม หลินหลินตื่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวว่าหลับไปเมื่อไร เธอหันมองซาเอบะที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ เขามองออกไปยังป่าราวกับกำลังวางแผนบางอย่างในหัว"คุณตื่นนานแล้วเหรอ?" หลินหลินถามพลางนั่งลงข้าง ๆ เขา"ใช่ ฉันตื่นตั้งแต่เช้าตรู่" ซาเอบะตอบ เขามองเธอด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความเหนื่อยล้าแต่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น "วันนี้เราจะเริ่มตอบโต้พวกมันบ้างแล้ว"หลินหลินขมวดคิ้วด้วยความสงสัย "เราจะทำยังไง? คุณบอกว่าพวกมันมีทั้งจำนวนและอาวุธที่เหนือกว่าเรา"ซาเอบะยิ้มมุมปากเล็กน้อย "ใช่ มันก็จริงที่พวกมันมีมากกว่าเรา แต่เรามีข้อได้เปรียบอย่างหนึ่ง""อะไรเหรอ?""เราอยู่ในป่าแห่งนี้มาหลายวันแล้ว เรารู้จักพื้นที่นี้ดีขึ้นเรื่อย ๆ" ซาเอบะชี้ไปยังเส้นทางที่ซ่อนอยู่ลึกในป่า "พวกมันอาจจะเก่งในเมือง แต่ในป่าแห่งนี้ เราคือผู้ล่า"หลินหลินนิ่งไปครู่หนึ่ง "แล้วแผนคืออะไร?""เราจะเริ่มด้วยการทำให้พวกมันสับสนและหลงทาง" ซาเอบะอธิบาย "เราจะสร้างกับดักและทำลายเสบียงของพวกมัน ทำให้พวกมันเริ่มอ่อนแรง จากนั้นค่อยหาจังหวะโจมตี"หลินหลินรู้สึกถึงความกล้าหาญที่ซ

ซาเอบะและหลินหลินใช้เวลาที่ผ่านมาในการวางแผนกับดักเพื่อหยุดยั้งกลุ่มศัตรูที่กำลังติดตามพวกเขา ด้วยการนำสิ่งของรอบตัวมาใช้ให้เกิดประโยชน์ที่สุด พวกเขาใช้ไม้และเศษเหล็กสร้างกับดักที่สามารถทำให้ศัตรูสะดุดล้มลงได้ นอกจากนี้ พวกเขายังเลือกสถานที่เพื่อสร้างความได้เปรียบในการต่อสู้“เราจะตั้งกับดักไว้ที่นี่” ซาเอบะชี้ไปที่ทางแคบที่เป็นโค้งเล็กๆ ที่ปกคลุมไปด้วยต้นไม้ “เมื่อพวกมันมาถึงที่นี่ พวกเราจะให้พวกมันได้ประสบกับกับดักและใช้โอกาสนี้ในการโจมตี”หลินหลินพยักหน้าอย่างมั่นใจ “แต่เราต้องแน่ใจว่าพวกมันจะมาทางนี้จริงๆ” เธอแนะนำ ขณะที่มองไปยังบริเวณรอบๆ เพื่อหาจุดอ่อนที่สามารถใช้ได้พวกเขาใช้เวลานานพอสมควรในการเตรียมการ จนในที่สุดพวกเขาก็มั่นใจว่ากับดักถูกตั้งขึ้นอย่างเรียบร้อย จนถึงเวลาที่จะรอคอยให้ศัตรูเข้ามาเสียงของใบไม้แห้งกรอบดังกังวานในความเงียบสงัด ขณะที่ซาเอบะและหลินหลินซ่อนตัวอยู่ในมุมที่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน หลินหลินรู้สึกใจเต้นตึกตัก เพราะรู้ว่าทุกอย่างอยู่ในมือพวกเขาในตอนนี้“เราต้องมีสมาธิ” ซาเอบะเตือน ขณะที่เขาจับมือหลินหลินให้แน่นขึ้น “เมื่อถึงเวลาให้รีบเข้ามาช่วย”เวลาผ่านไปนา

ซาเอบะและหลินหลินมองไปที่กลุ่มคนที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เสียงกระซิบของพวกเขาดังเข้ามาในหู ทำให้ทั้งสองรู้สึกตึงเครียด พวกเขารู้ดีว่าทุกการเคลื่อนไหวต้องระมัดระวัง โดยเฉพาะในสถานการณ์ที่ไม่คุ้นเคยเช่นนี้“ดูเหมือนพวกเขากำลังพูดคุยเกี่ยวกับอะไรบางอย่างที่สำคัญ” ซาเอบะกระซิบ ขณะพยายามฟังเสียงของกลุ่มคนเหล่านั้น“เราต้องหาทางเข้าไปใกล้กว่านี้ แต่ไม่ให้พวกเขารู้ตัว” หลินหลินกล่าวอย่างระมัดระวัง ขณะที่พวกเขาเริ่มเคลื่อนตัวไปยังจุดที่มืดมนที่สุดทั้งสองพยายามใช้ความเงียบและความมืดเป็นประโยชน์ ทำให้ไม่ถูกเปิดเผยตัวตน ขณะที่พวกเขาเข้าใกล้กลุ่มคนมากขึ้น หลินหลินเริ่มแอบได้ยินบางคำที่พวกเขาพูดกัน“ถ้าเราจัดการได้ พวกเขาจะไม่รอดไปถึงเช้า” เสียงหนึ่งในกลุ่มพูดด้วยความมั่นใจ“แต่เราต้องระวังเพราะพวกเขาอาจมีความช่วยเหลือ” อีกคนตอบเสียงต่ำซาเอบะและหลินหลินแลกเปลี่ยนสายตากัน พวกเขารู้สึกว่ากำลังอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายมากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่กลุ่มคนดูเหมือนจะมีแผนที่จะกำจัดพวกเขา“ถ้าเราไม่ทำอะไรซักอย่าง เราอาจจะเป็นเป้าหมายต่อไป” หลินหลินพูดเสียงเบา ขณะที่เธอรู้สึกว่าเวลาไม่อยู่ข้างพวกเขา“เราต้องหาท

รุ่งเช้าวันใหม่ ซาเอบะและหลินหลินตื่นขึ้นมาพร้อมกับความกังวลและความมุ่งมั่นที่เพิ่มมากขึ้น กลุ่มคนที่มารวมตัวกันในที่หลบภัยกำลังเตรียมตัวสำหรับการต่อสู้ที่อาจเป็นการต่อสู้ครั้งสุดท้าย ในขณะที่อากาศยังเย็นอยู่ แสงแดดเริ่มส่องเข้ามาอย่างค่อยเป็นค่อยไป พร้อมกับความหวังที่รอคอยอยู่ข้างหน้า“เราต้องทำให้แน่ใจว่าเราเตรียมพร้อมสำหรับทุกอย่าง” ซาเอบะพูดขณะมองไปที่กลุ่มคนที่กำลังเตรียมอาวุธและอุปกรณ์ “ให้ทุกคนเข้าใจแผนของเรา และมั่นใจว่าไม่มีใครขาดตกบกพร่อง”“หลินหลิน” เขาหันไปหาหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “คุณได้เตรียมความพร้อมเรื่องการสร้างภาพลวงตาหรือยัง?”“เรียบร้อยแล้วค่ะ” หลินหลินตอบด้วยความมั่นใจ “ฉันมีแผนการสร้างเสียงและแสงที่จะทำให้ศัตรูสับสน”เมื่อซาเอบะเดินไปพูดคุยกับคนอื่น ๆ หลินหลินก็กำลังทำการเตรียมการทางเทคนิค เธอรู้ดีว่าผลของการสร้างภาพลวงตาอาจจะเป็นตัวเปลี่ยนเกมในครั้งนี้ภายในไม่กี่ชั่วโมง กลุ่มคนทั้งหมดก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับศัตรู ทุกคนตั้งใจแน่วแน่และมีพลังที่กระตือรือร้น ซาเอบะได้แบ่งหน้าที่ให้กับทุกคนอย่างชัดเจน และทุกคนก็รู้ว่าตนเองมีบทบาทสำคัญในการต่อสู้ครั้งนี้“เมื่อเราท