บทที่ 32 เกมล่าที่ไม่จบสิ้น

น้ำเย็นเฉียบที่กระแทกตัวพวกเขาทำให้ซาเอบะและหลินหลินช็อกไปชั่วขณะ ทั้งคู่ถูกพัดลงไปตามกระแสน้ำอันเชี่ยวกราก ซาเอบะพยายามคว้าหลินหลินไว้ไม่ให้ไหลไปไกลกว่านี้ พวกเขาต้องต่อสู้กับกระแสน้ำที่แรงจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้

“จับมือฉันไว้!” ซาเอบะตะโกนท่ามกลางเสียงน้ำเชี่ยวกราก เขาคว้ามือหลินหลินแน่น ขณะที่พยายามพยุงตัวขึ้นจากน้ำ กระแสน้ำพัดพาพวกเขาลงไปตามแม่น้ำที่เต็มไปด้วยโขดหินขรุขระ หินบางก้อนแทบจะบาดผิวพวกเขาเป็นแผลแต่โชคดีที่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บรุนแรง

หลังจากต่อสู้กับกระแสน้ำอยู่พักใหญ่ ในที่สุดทั้งคู่ก็ถูกพัดมาที่ตลิ่งน้ำ พวกเขาคลานขึ้นฝั่งด้วยความเหนื่อยล้า หลินหลินหายใจหอบ เหมือนกับว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้หายใจเต็มปอดตั้งแต่เริ่มหนีมา เธอนั่งลงบนพื้นดินชื้นที่เต็มไปด้วยเศษใบไม้และหญ้าเปียก ขณะที่ซาเอบะนั่งเงียบ มองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง

“เรารอดแล้วใช่ไหม?” หลินหลินถามเสียงสั่น ขณะที่ยังคงมองไปที่ซาเอบะอย่างหวังคำตอบที่ดี

ซาเอบะหันมามองเธอ สายตาที่เคยอ่อนโยนกลับเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด “ยังไม่รอดดีนัก” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น แม้จะพ้นจากน้ำมาได้ แต่เขารู้ดีว่านี่ไม่ใช่จุดจบขอ