บททั้งหมดของ นักสืบจากต่างแดน: บทที่ 51 - บทที่ 60

หลังจากที่ซาเอบะและหลินหลินหนีออกจากบ้านร้าง ทั้งสองต้องหาทางหลบหนีจากการไล่ล่าของกลุ่มคนที่ยังคงตามมาอย่างไม่ลดละ เวลานี้ดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำทิ้งแสงสุดท้ายของวันไว้ พวกเขาทั้งสองเหนื่อยล้า แต่การหยุดพักหมายถึงความตาย พวกเขารู้ดีว่าศัตรูจะตามมาติดๆ ในไม่ช้าซาเอบะพยายามหาทางออกจากตรอกซอยเล็กๆ ที่แคบและมืดสลัวขณะที่หลินหลินคอยสังเกตและฟังเสียงจากด้านหลัง แม้ตอนนี้เธอจะรู้สึกอ่อนล้า แต่ความกลัวและความตื่นตัวก็ทำให้เธอต้องสู้ต่อ“เราต้องหาทางออกไปจากย่านนี้ก่อน” ซาเอบะพูดขณะมองไปรอบๆ เพื่อหาทางหนีที่ปลอดภัยที่สุด “ฉันคิดว่าเราควรหารถสักคันเพื่อจะหนีไปไกลๆ แต่แถวนี้ไม่ค่อยมีรถที่ใช้ได้เลย”หลินหลินมองไปทางถนนใหญ่ ซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกลมาก แต่การเดินไปถึงนั้นดูเหมือนจะเสี่ยงเกินไป เพราะมีคนเฝ้ารออยู่ในซอกมุมต่างๆ เธอพยักหน้า “ฉันเห็นด้วย แต่เราต้องระวัง พวกเขาอาจจะคอยดักเราอยู่”ทั้งคู่หลบไปทางถนนซึ่งเป็นทางแยกที่ไม่ค่อยมีคนผ่าน ซาเอบะสังเกตเห็นรถเก่าคันหนึ่งจอดอยู่ไม่ไกล รถดูทรุดโทรม แต่ก็ดูเหมือนยังใช้งานได้อยู่“นั่นล่ะ รถคันนั้นน่าจะพอช่วยเราได้” ซาเอบะเอ่ยขณะกวาดสายตาดูรอบๆ เพื่อแ

ซาเอบะยังคงนั่งเงียบๆ อยู่ในมุมหนึ่งของห้อง แม้ว่าทุกอย่างรอบตัวจะสงบเงียบไปแล้ว แต่ภายในใจของเขายังคงเต้นไม่หยุด เหตุการณ์ที่พวกเขาผ่านมานั้นช่างน่าหวาดหวั่นและเสี่ยงอันตราย แต่ในท่ามกลางความเครียดเหล่านั้น เขารู้สึกถึงบางอย่างที่เริ่มเปลี่ยนไปเขาหันมองหลินหลินที่นอนหลับอยู่ข้างๆ ใบหน้าเธอแม้จะเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่กลับดูสงบลงอย่างเห็นได้ชัด แสงจันทร์อ่อนๆ สาดส่องผ่านหน้าต่างบ้านร้างเข้ามา ทำให้เห็นใบหน้าของหลินหลินอย่างชัดเจนมากขึ้น ซาเอบะจ้องมองเธอด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่คาดคิดมาก่อน“เราเจอกับอะไรกันมามากเหลือเกิน” ซาเอบะคิดในใจ เขาพยายามย้อนคิดถึงเหตุการณ์ที่เขาและหลินหลินได้ร่วมฝ่าฟันด้วยกัน ตั้งแต่วันแรกที่เขาตัดสินใจช่วยเธอ แม้เขาจะบอกตัวเองอยู่ตลอดว่าเธอเป็นเพียงแค่ภารกิจ แต่ตอนนี้หัวใจของเขากลับไม่ได้คิดเช่นนั้นอีกแล้วในช่วงเวลานี้ ซาเอบะรู้สึกว่าหลินหลินไม่ได้เป็นเพียงแค่ผู้หญิงที่เขาต้องปกป้อง แต่เธอกลายเป็นคนสำคัญ ที่เขาไม่อาจปล่อยให้ห่างไกลได้เสียงลมหายใจเบาๆ ของหลินหลินทำให้ซาเอบะรู้สึกอุ่นใจขึ้นเล็กน้อย เขานั่งมองเธออยู่นาน จนในที่สุดความเหนื่อยล้าที่ก่

เวลาผ่านไปอีกไม่กี่ชั่วโมง ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีจากสีส้มอ่อนๆ เป็นสีฟ้าสดใส หลินหลินที่นอนหลับอยู่พิงไหล่ซาเอบะเริ่มขยับตัวเบาๆ ดวงตาของเธอค่อยๆ ลืมขึ้นช้าๆ หลังจากได้พักเต็มที่ ทำให้เธอรู้สึกสดชื่นขึ้น แต่เมื่อสายตาหันไปมองชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ เธอก็รู้ทันทีว่าซาเอบะไม่ได้นอนเลยตลอดคืน เขานั่งเงียบๆ จ้องมองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนเฝ้าระวังสิ่งที่อาจเกิดขึ้น “คุณไม่ได้นอนเลยเหรอ?” หลินหลินถามด้วยเสียงนุ่มๆ ราวกับเป็นห่วง ซาเอบะหันมาสบตาเธอและยิ้มบางๆ “ฉันไม่อยากให้ใครเข้ามาโจมตีเราโดยไม่ทันตั้งตัว” แม้ว่าเธอจะรู้สึกอุ่นใจที่ซาเอบะคอยปกป้อง แต่ก็รู้สึกผิดที่เขาไม่ได้พักเหมือนเธอ หลินหลินพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนและมองออกไปนอกหน้าต่างเช่นกัน บ้านร้างที่พวกเขาใช้เป็นที่หลบภัยนั้นเงียบสงบเกินไป ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำให้เธอกังวล “เราจะไปจากที่นี่เมื่อไหร่ดี?” หลินหลินถามขณะที่เธอเริ่มเก็บข้าวของของตัวเอง “อีกไม่นาน แต่ต้องแน่ใจก่อนว่าเส้นทางข้างหน้าไม่มีอันตราย” ซาเอบะตอบเสียงต่ำ เขายังคงระวังภัยที่อาจจะเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว ขณะที่พวกเขาเตรียมตัวเพื่อออกเดินทาง เสียงบางอย่างก็ดังขึ้นจาก

เมื่อทั้งสองเดินทางมาถึงหมู่บ้านเล็กๆ ที่อยู่ห่างไกลจากเมืองใหญ่ หลินหลินรู้สึกถึงบรรยากาศที่แตกต่างอย่างชัดเจน ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้น แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านเมฆหมอกบางเบา สร้างความอบอุ่นให้กับร่างกายที่เหนื่อยล้าของเธอ ขณะที่ซาเอบะเดินเคียงข้างเธอ สายตาของเขายังคงเฝ้าระวังอยู่ตลอดเวลาหมู่บ้านนี้เงียบสงบ มีบ้านไม้หลังเล็กๆ ตั้งเรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบ บรรยากาศรอบๆ เต็มไปด้วยความเงียบ ไม่มีเสียงผู้คนเดินทาง ไม่มีรถยนต์หรือสิ่งที่บ่งบอกถึงความเร่งรีบในชีวิตประจำวัน หลินหลินเริ่มรู้สึกคลายกังวลลงเล็กน้อย“ที่นี่ดูเหมือนไม่มีใครอยู่เลย” หลินหลินเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา“นั่นอาจจะเป็นสิ่งที่ดี” ซาเอบะตอบขณะเดินนำหน้าไป เขาหยุดยืนมองไปรอบๆ ก่อนจะชี้ไปที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งดูเก่าแก่และโดดเด่นกว่าเพื่อนบ้านหลังอื่น “เราอาจจะเข้าไปพักที่นั่นได้”หลินหลินมองตามนิ้วของซาเอบะไปที่บ้านหลังนั้น แม้ว่ามันจะดูเก่าคร่ำคร่า แต่ก็ให้ความรู้สึกมั่นคงและเป็นที่พักพิงที่ปลอดภัยชั่วคราว ซาเอบะเดินตรงไปยังประตูบ้าน เขาหยุดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเคาะประตูอย่างเบาๆผ่านไปไม่กี่นาที ประตูบ้านถูกเปิดออกโดยหญิงชราในชุดผ

หลังจากพักผ่อนกันพอสมควรที่ลำธาร หลินหลินและซาเอบะลุกขึ้นและเตรียมตัวออกเดินทางต่อ ทั้งสองรู้ดีว่าจุดหมายต่อไปคือการหาทางกลับไปที่สำนักงานนักสืบของซาเอบะ ซึ่งเป็นที่เดียวที่พวกเขาจะสามารถรวบรวมข้อมูลและเตรียมตัวเผชิญกับศัตรูได้ซาเอบะมองแผนที่ในมือแล้วหันไปพูดกับหลินหลิน “เราต้องเดินตามเส้นทางนี้ไปอีกสักระยะ ถึงจะออกจากป่าได้ แต่ปัญหาคือจากนั้นเราจะต้องหาพาหนะสำหรับเดินทางกลับไปที่เมือง”“แล้วถ้าเราหาไม่ได้ล่ะ?” หลินหลินถามด้วยความกังวล“ถ้าหาไม่ได้ เราก็ต้องใช้เท้าเดินต่อไป” ซาเอบะตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย แต่ก็แฝงไปด้วยความมุ่งมั่นหลินหลินพยักหน้าแม้จะรู้สึกเหนื่อยล้าจากการเดินทาง แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินต่อไป เธอรู้ดีว่าซาเอบะมีเป้าหมายที่ชัดเจน และเธอก็เชื่อมั่นในตัวเขาการเดินทางในป่าผ่านไปอย่างช้าๆ เสียงใบไม้กรอบแกรบใต้ฝีเท้าทำให้บรรยากาศดูเงียบสงบ แม้ทั้งสองจะไม่พูดอะไรกันมากนัก แต่ในใจของหลินหลินกลับเต็มไปด้วยคำถามและความรู้สึกหลายอย่างที่เธอไม่สามารถบรรยายได้เมื่อเดินทางผ่านไปจนถึงขอบป่า ซาเอบะหยุดและมองไปข้างหน้า “เรามาถึงถนนแล้ว” เขากล่าวอย่างเบาๆ “ตอนนี้เ