บทที่ 58 หมู่บ้านที่เงียบสงบ

เมื่อทั้งสองเดินทางมาถึงหมู่บ้านเล็กๆ ที่อยู่ห่างไกลจากเมืองใหญ่ หลินหลินรู้สึกถึงบรรยากาศที่แตกต่างอย่างชัดเจน ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้น แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านเมฆหมอกบางเบา สร้างความอบอุ่นให้กับร่างกายที่เหนื่อยล้าของเธอ ขณะที่ซาเอบะเดินเคียงข้างเธอ สายตาของเขายังคงเฝ้าระวังอยู่ตลอดเวลา

หมู่บ้านนี้เงียบสงบ มีบ้านไม้หลังเล็กๆ ตั้งเรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบ บรรยากาศรอบๆ เต็มไปด้วยความเงียบ ไม่มีเสียงผู้คนเดินทาง ไม่มีรถยนต์หรือสิ่งที่บ่งบอกถึงความเร่งรีบในชีวิตประจำวัน หลินหลินเริ่มรู้สึกคลายกังวลลงเล็กน้อย

“ที่นี่ดูเหมือนไม่มีใครอยู่เลย” หลินหลินเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“นั่นอาจจะเป็นสิ่งที่ดี” ซาเอบะตอบขณะเดินนำหน้าไป เขาหยุดยืนมองไปรอบๆ ก่อนจะชี้ไปที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งดูเก่าแก่และโดดเด่นกว่าเพื่อนบ้านหลังอื่น “เราอาจจะเข้าไปพักที่นั่นได้”

หลินหลินมองตามนิ้วของซาเอบะไปที่บ้านหลังนั้น แม้ว่ามันจะดูเก่าคร่ำคร่า แต่ก็ให้ความรู้สึกมั่นคงและเป็นที่พักพิงที่ปลอดภัยชั่วคราว ซาเอบะเดินตรงไปยังประตูบ้าน เขาหยุดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเคาะประตูอย่างเบาๆ

ผ่านไปไม่กี่นาที ประตูบ้านถูกเปิดออกโดยหญิงชราในชุดผ