บททั้งหมดของ รักครั้งใหม่กับเสด็จอา: บทที่ 1 - บทที่ 10

ปัง! ปัง! ปัง!......เสียงประทัดดังสนั่นและเสียงดนตรีอันรื่นเริงดังก้องอยู่ในหูอวิ๋นชิงฮวนได้สติกลับมาทันที เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็เห็นแต่สีแดงสดใส ที่ทำให้แสบตา“คุณหนู ไฉนท่านยังนั่งเหม่ออยู่อีกเล่าเจ้าคะ? เกี้ยวของท่านอ๋องเกือบจะถึงหน้าประตูแล้ว ท่านรีบเตรียมตัวขึ้นเกี้ยวเถอะเจ้าค่ะ!”เสียงของสาวใช้ อิงเสวี่ย ดังขึ้น แล้วรีบนำผ้าคลุมหน้ามาคลุมศีรษะของนางอวิ๋นชิงฮวนคว้ามือของนางไว้ “เกี้ยวงั้นรึ?”“คุณหนูดีใจจนมึนไปแล้วหรือเจ้าคะ? วันนี้เป็นวันมงคลสมรสของคุณหนูกับท่านอ๋องฉู่ใต้ เวลาอันเป็นมงคลใกล้เข้ามาแล้วนะเจ้าคะ” อิงเสวี่ยดุอย่างขบขัน“คุณหนูชื่นชมท่านอ๋องมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้ฝันเป็นจริงแล้ว ความโชคดีรออยู่ข้างหลังแล้วนะเจ้าคะ”สาวใช้และแม่นมในห้องก็หัวเราะตาม“คุณหนูของพวกเราทั้งมีการศึกษา มีมารยาท งดงามและมีพรสวรรค์ ท่านอ๋องเห็นแล้วต้องหลงรักเหมือนของล้ำค่าเป็นแน่เจ้าค่ะ”“ท่านอ๋องฉู่ใต้ก็เป็นคุณชายที่เพียบพร้อมที่สุดในเมืองหลวง เหมาะสมกับคุณหนูของเรายิ่งนัก”“ต้องขอบพระทัยองค์จักรพรรดิที่พระราชทานสมรส นี่สิที่เรียกว่ากิ่งทองใบหยก!”เสียงหัวเราะเยินยอเต็มห้อง ราวกับเข็มท

เกี้ยวเจ้าสาวที่ประดับประดาอย่างวิจิตรจอดอยู่หน้าประตูจวนอวิ๋นรอบ ๆ เต็มไปด้วยชาวบ้านที่มามองดูเสียงดนตรีบรรเลงยังคงดังมิขาดสาย แต่ก็กลบเสียงซุบซิบมิได้“เวลาอันเป็นมงคลผ่านไปตั้งนานแล้ว เหตุใดเจ้าสาวยังมิออกมาอีกเล่า?”“นั่นสิ เกี้ยวก็รอมาตั้งครึ่งค่อนวันแล้ว...”เซียวเหยียนสวมชุดเจ้าบ่าวสีแดงสด ใบหน้าหล่อเหลาและสง่างามเย็นชาดุจน้ำแข็ง ยืนกอดอกอยู่ในห้องโถงใหญ่ แววตาเย็นยะเยือก โกรธจนแทบหัวเราะ“ช่างเป็นการต้อนรับที่ยอดเยี่ยมเสียจริง!”ภายในใจของเขาโกรธอย่างมากจวนอ๋องส่งขบวนมารับเจ้าสาว แต่เกี้ยวกลับต้องรออยู่หน้าประตูจวนตั้งนานโดยมิเห็นแม้แต่เงาของเจ้าสาวนี่มันเรื่องอันใดกัน?นี่เป็นการตบหน้าเขาชัด ๆ ให้คนทั้งเมืองหลวงหัวเราะเยาะจวนอ๋องฉู่ใต้!ใครที่มิรู้คงคิดว่าเขาเป็นฝ่ายวิ่งตามขอแต่งงานกับอวิ๋นชิงฮวนวางท่าใหญ่โตจริงเชียว!พ่อบ้านข้าง ๆ เหงื่อแตกพลั่กพร้อมใบหน้าซีดเผือด ก้มหัวขอโทษขอโพยมิหยุด “ท่านอ๋องโปรดระงับความพิโรธด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ มิใช่ว่าจวนอวิ๋นของเราจงใจละเลย แต่คุณหนูใหญ่… เดิมทีเตรียมจะออกเรือนแล้ว แต่คุณหนูใหญ่กลับบอกว่าสินเดิมยังมิพอ ขอให้จวนอวิ๋นเพิ่

ขบวนเจ้าสาวของนาง ไปชนกับขบวนของเซ่อเจิ้งอ๋องได้อย่างไร? ทั้ง ๆ ที่ชาติที่แล้วไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น… หรือเป็นเพราะชาตินี้นางเรียกร้องสินเดิมของท่านแม่ ทำให้เสียเวลา จนบังเอิญมาเจอกันพอดี?อวิ๋นชิงฮวนมิทันได้คิดอะไรมาก ได้ยินเสียงดังมาจากข้างนอก ก็แอบเปิดมุมผ้าม่านเล็กน้อย แล้วมองออกไปข้างนอกในเวลาเดียวกัน เซียวเหยียนขี่ม้าอยู่นั้นมีสีหน้ามิสู้ดีนักตรงข้ามกับขบวนเจ้าสาว มีขบวนรถม้าเหล็กขนาดใหญ่คันหนึ่ง มีกองทหารเกราะหนักติดอาวุธครบมือคอยคุ้มกันขบวนรถม้าอย่างแน่นหนา ขวางอยู่กลางถนน มิยอมหลีกทางให้แม้แต่น้อยท่าทางแบบนั้น บรรยากาศแบบนั้น คนที่มิรู้อาจจะคิดว่ามาชิงเจ้าสาวชาวบ้านที่อยู่ข้างทางต่างพากันซุบซิบ“ข้าน้อยคือเซียวเหยียนแห่งจวนอ๋องฉู่ใต้ วันนี้ข้าน้อยมาเพื่อรับพระชายาตามพระราชโองการ มินึกว่าจะขวางทางของเซ่อเจิ้งอ๋อง ขอเซ่อเจิ้งอ๋องโปรดทรงอภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ”เซียวเหยียนกล่าวพร้อมกับโค้งคำนับภายในรถม้าที่ทำจากเหล็กดำนั้นเงียบสนิท ไม่มีผู้ใดสนใจเขา“จวนอ๋องฉู่ใต้นับว่าเป็นอะไร?” หัวหน้าองครักษ์ เจี่ยงหยวนซิ่ง ผู้ยืนอยู่หน้าแถวพูดอย่างดูถูก “คิดว่ามีราชโองการแล้วจะให

คู่หงส์ป่าพลันตกใจเจียงเสวี่ยลั่วตกใจสุดขีด รีบหลบไปอยู่ข้างหลังเซียวเหยียนทันทีเซียวเหยียนยื่นมือออกไปปกป้องนาง สีหน้าเคร่งขรึมมองไปที่ปากซอย “องครักษ์เจี่ยง? เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”ที่ปากทางตรอก แสงไฟสว่างไสวกองทหารเกราะหนักที่ดูคุ้นเคยดีกำลังคุ้มกันขบวนรถม้าหุ้มเหล็กสุดหรูหราโอ่อ่าที่จอดอยู่ตรงปากทางตรอก หน้าต่างรถม้าเปิดออกครึ่งหนึ่ง แต่ก็มองมิเห็นว่าผู้ใดนั่งอยู่ข้างในเจี่ยงหยวนซิ่งยืนอยู่หน้ารถม้า กอดอก พลางพูดจาเยาะเย้ย“อ๋องฉู่ใต้ช่างโชคดีอะไรเช่นนี้! ก่อนหน้านี้ยังแอบพบหญิงงามที่ภัตตาคาร วันนี้ก็เพิ่งแต่งงานกับพระชายาองค์ใหม่ที่มีชื่อเสียงโด่งดัง บัดนี้ยังมิทันเข้าหอ ก็มาพบปะกับหญิงงามในตรอกมืดอีก โชคดีเรื่องสตรีเช่นนี้ ไฉนมิสอนกระหม่อมบ้างเล่า?”“ท่านพี่เซียวเหยียน...”เจียงเสวี่ยลั่วได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจ รีบจับอาภรณ์ของเขา“หากองครักษ์เจี่ยงอยากมาดื่มเหล้าฉลองที่จวนของข้า ข้ายินดีต้อนรับ แต่เรื่องส่วนตัวของข้า มิต้องลำบากเจ้ามาสนใจหรอก” เซียวเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเจี่ยงหยวนซิ่งคิดในใจ คนหน้าไหว้หลังหลอกผู้นี้หน้าหนาจริงๆ “ท่านอ๋องของเรามาแสดงความยินด

ในชั่วพริบตา ดวงตาของเซียวเหยียนหดเกร็ง เขาคว้าคอเสื้อของเซียวจื๋อเยี่ยนอย่างแรง เสียงของเขาเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง“เซียวจื๋อเยี่ยน!”เซียวจื๋อเยี่ยนมิตกใจเลยแม้แต่น้อย เขาสูงกว่าเซียวเหยียนเล็กน้อย ดวงตาที่เรียวยาวมองลงมาที่เขา นั่นคือการดูถูกเหยียดหยามจากเบื้องบน…และความเย่อหยิ่งดูถูกที่เพิกเฉยต่อผู้อื่นโดยสิ้นเชิง“อาเหยียน!”“เหยียนเอ๋อร์!”องค์รัชทายาท ไท่เฟยฉู่ใต้ และแขกผู้มีเกียรติต่างตกตะลึง องค์รัชทายาทรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดเขา “อาเหยียน เจ้ากำลังทำอะไร? อย่าได้แสดงความมิเคารพต่อเสด็จอา รีบปล่อยมือเดี๋ยวนี้!”“เหยียนเอ๋อร์ เขาคือเซ่อเจิ้งอ๋อง เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ?”เซียวเหยียนมิได้ยิน และจ้องมองเซียวจื๋อเยี่ยนด้วยความโกรธราวกับอยากจะต่อยหน้าเขา“เซียวเหยียน!” องค์รัชทายาทก็โกรธเช่นกันเมื่อเห็นสถานการณ์ชุลมุน แขกเหรื่อจึงรีบเข้ามาห้ามปรามอวิ๋นชิงฮวนเองก็ทนดูต่อไปมิไหว นางขมวดคิ้วเล็กน้อย ก้าวไปข้างหน้าจับแขนของเซียวเหยียน“เซียวเหยียน ท่านปล่อยเขาก่อน สงบลงหน่อย”เซียวเหยียนกัดฟันกรอด ปล่อยมือ แล้วมองไปที่อวิ๋นชิงฮวนอีกครั้งอวิ๋นชิงฮวนกำลังมองเซียวจื๋อเยี่