บททั้งหมดของ รักครั้งใหม่กับเสด็จอา: บทที่ 31 - บทที่ 40

“สืบเรื่องอันใดมาบ้าง?”เจี่ยงหยวนซิ่งมิคิดมาก เขาอยากจะเล่าเรื่องซุบซิบนินทาใจจะขาด“มากหลายไปหมดพ่ะย่ะค่ะ เริ่มตั้งแต่วันแต่งเลยแล้วกัน”เขาพูดอย่างตื่นเต้น “วันนั้นหลังจากที่ท่านอ๋องไปแล้ว เซียวเหยียนก็มิได้เข้าหอตลอดคืน หนีไปเจอน้องภรรยาเขาอีก แถมได้ยินว่า กอดกันกลมในสวน แถมโดนพระชายาจับได้คาหนังคาเขา แต่เซียวเหยียนกลับเข้าข้างน้องภรรยา เกือบจะหย่ากับพระชายาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ฟังดูก็รู้ว่าเป็นเรื่องซุบซิบที่พวกคนรับใช้ในจวนอ๋องพูดกันต่อ ๆ มา แต่งเติมเสริมจนผิดเพี้ยนไปหมด เจี่ยงหยวนซิ่งพูดเสียงดัง “เซียวเหยียนนี่ทำได้ลงคอจริง ๆ คืนแต่งงานยังไปยุ่งกับน้องภรรยา แถมยังทิ้งพระชายาไว้ แล้วไปส่งน้องภรรยากลับบ้านพ่อแม่เองอีกด้วย คิดว่าดึก ๆ ดื่น ๆ คงไม่มีใครรู้ แต่จริง ๆ ข่าวแพร่สะพัดไปหมดแล้ว”“ที่สนุกกว่านั้นอยู่ส่วนหลังพ่ะย่ะค่ะ”“วันต่อมา ในจวนอ๋องฉู่ใต้ก็มีอี๋เหนียงเพิ่มมาอีกคน ได้ยินว่าเป็นของกำนัลจากไท่เฟย พระชายายังมิทันได้เข้าหอ อี๋เหนียงกลับได้ปรนนิบัติก่อน สุดท้ายเซียวเหยียนก็ยังทะเลาะกับอี๋เหนียงอีกด้วย”“หลังจากนั้นมินาน เซียวเหยียนก็ทะเลาะกับไท่เฟยเพราะน้องภรรยาของเขา ตอ

เจี่ยงหยวนซิ่งลูบหน้าอย่างเขินอาย “หามิได้พ่ะย่ะค่ะ... ข้าน้อยแค่คิดว่า มิใช่ท่านกำลังตามหาสตรีในวัดร้างวันนั้นหรอกหรือ? ทำไมเพียงแค่หันมา ก็ไปสนใจดอกไม้ในเรือนของคนอื่นแล้วเล่าพ่ะย่ะค่ะ?”ตกลงกันแล้วว่าจะมอบป้ายหยกคู่ให้เป็นของหมั้นหมายแล้ว รอแค่เจอตัวก็จะให้องค์จักรพรรดิพระราชทานสมรสให้ทันทีมิใช่หรือ?ปากบุรุษนั้นไซร้เชื่อได้ที่ไหนกันเปลี่ยนใจเร็วกว่าพลิกฝ่ามือเจี่ยงหยวนซิ่งได้แต่คิดในใจ มิกล้าพูดออกมาเซียวจื๋อเยี่ยนเงียบไปเขาค่อย ๆ หมุนแหวนหยกบนนิ้วครู่หนึ่ง ก่อนพูดว่า “กลิ่นกายบนตัวนาง ทำให้ข้ารู้สึกคุ้นเคย”“หืม?”เจี่ยงหยวนซิ่งเงี่ยหู ตั้งใจฟังอย่างสนใจ “กลิ่นอะไรหรือ? กลิ่นตัวของพระชายาฉู่ใต้หรือพ่ะย่ะค่ะ?”เหตุใดเขามิได้กลิ่นเล่า?วันนั้นที่เรือนหอ ท่านอ๋องไปตรงหน้าพระชายาฉู่ใต้ แล้วได้กลิ่นหอมจากตัวนางด้วยหรือ?“พูดยาก”เซียวจื๋อเยี่ยนก็มิแน่ใจเจี่ยงหยวนซิ่งครุ่นคิด “ก่อนหน้านี้ ท่านอ๋องเคยตรัสว่า สตรีที่เจอในวัดร้างวันนั้น มีกลิ่นหอมของยา พระชายาฉู่ใต้เป็นบุตรีของตระกูลถัง อาจจะได้เรียนรู้การแพทย์จากมารดาตั้งแต่เด็ก สัมผัสกับตัวยาเป็นประจำ ตัวนางมีกลิ่นยาติด

“แต่ท่านอ๋อง กลับมิกริ้วโกรธเมื่อพระชายาของท่านถูกกล่าวหา แต่เมื่อหม่อมฉันพูดถึงเจียงเสวี่ยลั่ว ท่านก็กริ้วเป็นฟืนเป็นไฟเลยหรือ?”เซียวเหยียนถึงกับพูดมิออกเจียงอี๋เหนียงก็ตกใจเช่นกัน “ฮวนเอ๋อร์… ข้ามิได้หมายความเช่นนั้น ข้าแค่เป็นห่วงเสวี่ยลั่ว เจ้าอย่าเข้าใจผิด!”“เจียงเสวี่ยลั่วเป็นหลานสาวของอี๋เหนียง ดวงกินพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก โชคชะตาอาภัพนัก อี๋เหนียงสงสารจึงพามาอยู่ด้วย แล้วขอให้ท่านพ่อรับเป็นลูกบุญธรรม เลี้ยงดูอย่างคุณหนู ท่านกับนางเป็นญาติสนิทกัน แต่กับข้าไม่มีสายเลือดผูกพัน การที่ท่านเป็นห่วงนางก็เป็นเรื่องธรรมดา”เสียงของอวิ๋นชิงฮวนนุ่มนวล แต่ทุกคำพูดราวกับคมมีดทุกคำเสียดแทงหัวใจ!“อี๋เหนียงมิต้องห่วง ข้าจะเข้าใจผิดได้อย่างไร?”สีหน้าของเจียงอี๋เหนียงซีดเผือด แทบจะเป็นหมดสติไป “เจ้า เจ้าพูดถึงเสวี่ยลั่วอย่างนี้ได้อย่างไร?!”ดวงกินพ่อแม่ โชคชะตาอาภัพนี่มิใช่การด่าว่าเจียงเสวี่ยลั่วเป็นกาลกิณีหรอกหรือ?อีกอย่าง พ่อแม่ที่แท้จริงของเสวี่ยลั่วก็คือ…นางกำลังสาปแช่งพวกเขา!สีหน้าของอวิ๋นหงเย่ก็ดูแย่ลงเช่นกัน “ฮวนเอ๋อร์ เจ้าพูดอะไรเช่นนั้น? คำพูดสาปแช่งร้ายกาจเช่นนี้ เจ้า

อวิ๋นชิงฮวนคร้านจะฟังเรื่องไร้สาระพวกนี้ชาติที่แล้วนางก็ว่าง่ายเชื่อฟังไปทุกอย่าง แล้วได้อะไรกลับมา?แม้แต่ลูกที่นางคลอดเองยังถูกจับกดน้ำตาย แล้วนางจะต้องรักษาคุณธรรมความดีงามอะไรอีก?นางยกถ้วยชาขึ้นมา พูดอย่างเรียบเฉยว่า “เจียงเสวี่ยลั่วในคืนแต่งงานของข้า แอบมีความสัมพันธ์คลุมเครือกับเซียวเหยียน แขกเหรื่อทั่วเมืองหลวงก็รู้กันหมดแล้ว ท่านพ่อมีเวลาสั่งสอนข้า มิสู้ไปคิดว่าจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรดีกว่าหรือ”อวิ๋นหงเย่สีหน้าเปลี่ยน “เจ้ายังพูดถึงเรื่องนี้อีก…”“ข้าเดาว่า หลังจากที่เจียงเสวี่ยลั่วกลับมาต้องไปพูดกับท่านแล้ว เซียวเหยียนจะช่วยนางปกปิดเรื่องนี้ มิให้ชื่อเสียงนางเสียหาย ท่านพ่อถึงได้มิรีบร้อน อีกทั้งยังมีแก่ใจมาอบรมสั่งสอนข้าอีก”อวิ๋นชิงฮวนมิแม้แต่จะเงยหน้าขึ้น มองฝาถ้วยชาไปเรื่อย ๆ“ข้าพูดไปแล้ว คนที่จับได้ว่านางกับเซียวเหยียนมีความสัมพันธ์ลับคือ เซ่อเจิ้งอ๋อง ท่านคิดว่าเซียวเหยียนมีความสามารถปิดปากเซ่อเจิ้งอ๋องได้หรือ?”เรื่องอื้อฉาวแบบนี้ แค่มีคนพูดออกไปคนเดียว คนทั่วเมืองหลวงก็จะรู้กันหมดตระกูลอวิ๋นยังต้องการชื่อเสียงอยู่หรือไม่?ในที่สุดอวิ๋นหงเย่ก็เปลี่ยนสีหน

นี่เป็นการเปิดโปงความสัมพันธ์ลับระหว่างนางและเซียวเหยียน ตอนนี้เรื่องราวกลายเป็นใหญ่โตไปแล้ว ในที่สุดเจียงเสวี่ยลั่วก็รู้จักกลัวแล้ว นางมิอยากเป็นอี๋เหนียงเลยแม้แต่น้อยและยิ่งมิอยากเป็นอี๋เหนียงภายใต้อวิ๋นชิงฮวนนั่นมิใช่การทำให้เจียงเสวี่ยลั่วอยู่ภายใต้อวิ๋นชิงฮวนไปตลอดชีวิต และไม่มีวันเงยหน้าขึ้นได้หรอกหรือ?“เสวี่ยลั่ว เจ้ามิต้องกลัว ข้าจะมิทำให้เจ้าต้องอดสูเช่นนี้”เซียวเหยียนรีบปลอบโยนนาง แล้วหันไปมองอวิ๋นชิงฮวน เสียงของเขาเย็นชาอย่างมาก“เจ้ารู้ทั้งรู้ว่าเสวี่ยลั่วกำลังป่วย แต่ยังพูดจาทำร้ายจิตใจนางอีก เจ้าต้องการให้นางเสียใจและป่วยหนักถึงจะพอใจใช่หรือไม่?”“ข้ามิได้น่าเบื่ออย่างที่เจ้าคิด”อวิ๋นชิงฮวนพูดอย่างเย็นชา “ที่หม่อมฉันมา ก็เพราะท่านพ่อให้หม่อมฉันมาถามว่า ท่านจะรับผิดชอบเจียงเสวี่ยลั่วหรือไม่?” “ข้าจะรับผิดชอบเสวี่ยลั่วอย่างแน่นอน!”“เช่นนั้นท่านก็ไปบอกหมู่เฟยเอง แล้วเลือกวันที่จะรับนางเข้าจวนเถิด”“ข้ามิได้หมายถึงความรับผิดชอบเช่นนี้!”“แล้วท่านจะรับผิดชอบอย่างไร?” อวิ๋นชิงฮวนรู้สึกตลกขบขัน “หรือไม่ ก็เข้าวังไปขอฝ่าบาทให้ท่านปลดหม่อมฉันจากตำแหน่งพระชายาเอ