บททั้งหมดของ ชีวิตหลังความตายของเซินมาน: บทที่ 121 - บทที่ 130

"ใครเป็นคนทํา?""หลังเกิดเหตุคณะกรรมการตรวจสอบวินัยมาที่มหาลัยตรวจสอบครั้งหนึ่ง และผู้หญิงคนหนึ่งชื่อหลิวจิงจิงเป็นคนทำครับ และผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนที่ดีของคุณซู"ป๋อซือเหยียนขมวดคิ้วเลขาหลี่ พูดว่า:"ประธานป๋อไม่แน่เรื่องนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับคุณซู คุณต้องการตรวจสอบต่อไปไหมครับ?"ป๋อซือเหยียนนวดขมับถูกแต่งข่าวลือ ถูกรังแก เรื่องใหญ่ขนาดนี้เสิ่นม่าน ไม่ได้พูดต่อหน้าเขาแม้แต่คําเดียวหรือว่าในใจเสิ่นม่าน เขาไม่สำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ?"คณะกรรมการตรวจสอบวินัยได้ตรวจสอบเรียบร้อยไปแล้ว ก็ไม่จําเป็นต้องตรวจสอบอีก”ป๋อซือเหยียนพูดเรียบๆ:"ให้เฉี่ยนเฉี่ยนติดต่อกับนักเรียนเหล่านั้นน้อยลง อย่าปล่อยให้พวกเขาพาเธอไปในทางที่ไม่ดี"เลขาหลี่ต้องการพูดแต่ก็หยุด แต่หลังจากเห็นสีหน้าของป๋อซือเหยียนเขาก็ตอบได้เพียง:"……ครับ ประธานป๋อ"เสิ่นม่านลากเจียงฉินไปอาคารสอง เจียงฉินก็คิดไม่ถึงว่าป๋อซือเหยียนจะแอบฟังอยู่ที่มุมห้อง และเรื่องก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ในทันใด:"ตรงหน้าเธอเขาก็ปกป้องซูเฉี่ยนเฉี่ยนแบบนี้ คิดๆก็น่าโมโหจริงๆ!"เจียงฉินโกรธ แต่เขาเป็นห่วงสถานการณ์ของเสิ่นม่านมากกว่า:"เธอฉีกหน้าป๋อซือเหยียน

"ที่แท้คุณก็รู้ว่ามันไม่น่าฟัง"เสิ่นม่านอดหัวเราะเยาะตัวเองไม่ได้:"แล้วคุณคิดบางไหมว่าคําพูดที่ไม่น่าฟังกว่านี้ร้อยเท่าจะทําร้ายฉัน?"ป๋อซือเหยียนเงียบไปครู่หนึ่ง และในที่สุดก็พูด:"ผมจะจัดการให้เรียบร้อย""ไม่จําเป็น"เสิ่นม่านหันหลังกลับและอยากออกไป"คุณถูกใส่ร้ายในมหาลัยทําไมคุณไม่บอกผม"เท้าของเสิ่นม่านหยุด ราวกับว่าเธอได้ยินเรื่องตลก:"บอกคุณ?"น้ำเสียงของเสิ่นม่านทําให้ป๋อซือเหยียนอึดอัดมากเขาขมวดคิ้วและพูดว่า:"ถ้าคุณมาบอกผม ผมจะ……""ถ้าฉันบอกคุณว่าคนที่แต่งเรื่องคือซูเฉี่ยนเฉี่ยน คุณจะเชื่อไหม?"เสิ่นม่านขัดคําพูดของป๋อซือเหยียน ป๋อซือเหยียนอึ้งแล้วพูด:"ผมถามเฉี่ยนเฉี่ยนแล้ว เธอไม่ได้เป็นคนทำเรื่องนี้"เสิ่นม่านขำออกมาอย่างเย็นชา:"ดังนั้นพวกเราไม่มีอะไรต้องคุยกัน"พูดตรงๆ ป๋อซือเหยียนเชื่อซูเฉี่ยนเฉี่ยนแบบนั้นเสิ่นม่านหันกลับจะออกไป ป๋อซือเหยียนเอื้อมมือไปจับแขนของเสิ่นม่าน และพูดด้วยใบหน้าที่มืดมน:"คุณอยากบอกว่าผมลำเอียงเฉี่ยนเฉี่ยน?""ลำเอียงไหมคุณรู้อยู่แก่ใจ!""คุณรู้ได้อย่างไรว่าผมไม่ได้ให้คนตรวจสอบ? คุณมั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอว่าเฉี่ยนเฉี่ยนเป็นคนทำ ?"ป๋อซือ

"ลุงรอง……ขอบคุณค่ะ "เสียงของเสิ่นม่านต่ำมากเธอรู้ว่าถ้าเธอหย่ากับป๋อซือเหยียนตอนนี้ ตระกูลเสิ่นต้องลำบากแน่ แต่เธอสาบานว่าช่วงเวลานั้นมันจะอยู่ได้ไม่นานตอนเย็น เสิ่นม่านพักที่บ้านเสิ่น ส่งสาขาย่อยของตระกูลเสิ่นออกไปเสร็จ ลุงรองเสิ่นก็เรียกเสิ่นม่านไปคุยที่ห้องหนังสือที่ผ่านมานี้ลุงรองเสิ่นแก่ลงไปมาก และในขณะนี้มีความกังวลเกี่ยวกับเธอบนใบหน้าเขา:"ม่านม่าน ป๋อซือเหยียน……ทำไม่ดีกับเราใช่ไหม""ก็ไม่ได้แย่ค่ะ แค่เขาไม่ชอบหนู""แล้วเราล่ะ "เสิ่นม่านเงียบไปครู่หนึ่งสําหรับป๋อซือเหยียน เธอเคยชอบเขาเอามากๆแต่ตอนนี้เธอได้ปล่อยวางแล้วลุงรองเสิ่นมองสีหน้าของเสิ่นม่าน เขาเอื้อมมือไปตบไหล่ของเสิ่นม่าน แล้วถอนหายใจ:"ทำให้ม่านม่านของเราเสียใจแล้ว"เสิ่นม่านส่ายหัว:"ลุงรองคะ หนูมีเรื่องอยากคุยกับท่าน""มันเกี่ยวกับเราและป๋อซือเหยียนเหรอ?""ไม่ค่ะ หนูต้องการสานต่อตระกูลเสิ่นสักระยะ "ลุงรองเสิ่นมองไปที่เสิ่นม่านอย่างสงสัย จากนั้นกล่าว:"ม่านม่าน ลุงรองรู้ว่าช่วงที่อยู่ในมหาวิทยาลับเอได้เรียนรู้อะไรมามาก ถ้าเราต้องการฝึกงน บริษัทเล็ก ๆ สองสามแห่งภายของตระกูลเสิ่นลุงสามารถให้เราได้ แต

"คืนนี้รบกวนด้วย ผมจะไปเคลีย์กับม่านม่านดีๆ"สายตาของป๋อซือเหยียนยังคงดูบนร่างเสิ่นม่าน พยายามมองอารมณ์บนใบหน้าของเสิ่นม่าน แต่หลังจากที่เขาเข้าประตู เสิ่นม่านก็ไม่ได้มองเขาเลย"ม่านม่าน……"ลุงรองเสิ่นต้องการบอกอะไร แต่เสิ่นม่านรู้อยู่ในใจ:"ลุงรองหนูไปก่อนนะคะ"ลุงรองเสิ่นหายใจเข้าลึก ๆพูด:"เดินทางปลอดภัย"เสิ่นม่านพยักหน้า แล้วตามป๋อซือเหยียนออกจากประตูของตระกูลเสิ่น"คุณขับรถคุณเถอะ ฉันขับรถมาเอง"หลังจากพูดจบ เสิ่นม่านก็หันตัวเดินไปที่โรงรถ ป๋อซือเหยียนคว้ามือของเสิ่นม่านและขมวดคิ้ว:"ยังโกรธอยู่?"เสิ่นม่านไม่พูด ป๋อซือเหยียนพูดเบาๆ:"คราวนี้ผมผิดเอง ผมควบคุมอารมณ์ไม่ได้""ป๋อซือเหยียน นั่นไม่ใช่ปัญหาหลัก”เสิ่นม่านดึงมือออก:"มีอะไรกลับบ้านค่อยคุย"เสิ่นม่านหันหลังกลับและเข้าไปในโรงรถ ป๋อซือเหยียนมองแผ่นหลังของเสิ่นม่านเหม่อลอยเล็กน้อยรถสองคันกําลังขับบนถนนตามกัน ป๋อซือเหยียนรู้ว่าเสิ่นม่านกำลังโมโห ดังนั้นเขาจึงไม่ขับรถเร็วมาก ขับตามหลังรถของเสิ่นม่านอย่างเงียบๆ โดยรักษาระยะห่างไว้ไม่มีใครอยู่บนถนนในเวลากลางคืนก็ดูเหมือนว่าถนนกว้างมาก เสิ่นม่านเปิดเพลงที่สงบและกําลังค

เสิ่นม่านหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าของป๋อซือเหยียน พยายามประคองสติของเธอกดโทรสายด่วน 120จากนั้นสติได้เลือนลานแล้วสลบไปวันรุ่งขึ้น เสิ่นม่านอยู่ในมึนเมาลืมตาขึ้น เห็นเลขาหลี่อยู่ข้างๆกำลังยุ่งอยู่ข้างๆ เสียงของเธอแหบและอ่อนแอ:"ป๋อซือเหยียนล่ะ?"เมื่อได้ยินเสียงของเสิ่นม่าน สีหน้าที่ดีใจก็ได้ปรากฏบนใบหน้าของเลขาหลี่ และเขารีบพูดว่า:"คุณหญิงอยากดื่มน้ำเหรอครับ?"เสิ่นม่านส่ายหัวถามว่า"ป๋อซือเหยียน……ป๋อซือเหยียนอยู่ที่ไหน""ประธารป๋อ……"เลขาหลี่ลำบากใจเล็กน้อย:"ประธานป๋อเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและตอนนี้อยู่ในห้องไอซียู"เลขาหลี่พูดแบบนี้ เสิ่นม่านพยายามลุกขึ้นและเลขาหลี่ รีบกดแขนของเสิ่นม่าน:"คุณหญิง! แพทย์บอกว่าอาการบาดเจ็บของคุณก็สาหัสเช่นกัน ตอนนี้คุณขยับไม่ได้นะครับ!"เสิ่นม่านไม่มีแรงพูดในเวลานี้ ป๋อซือเหยียนได้รับบาดเจ็บเพราะช่วยเธอไม่เห็นป๋อซือเหยียนด้วยตาของเธอเองเธอไม่วางใจ"คุณหญิง……"เลขาหลี่พยายามห้าม แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงดังอยู่นอกประตู"ม่านม่านล่ะ? เป็นไงบ้าง?!"เสิ่นม่านรู้ว่านี่คือเสียงของลุงรองเสิ่น เลขาหลี่เดินออกไปนอกห้องเพื่อตรวจสอบ เป็นลุงรองเสิ่นและคุ