บทที่ 129

เธอเปิดประตูและพยายามปีนออกไป ควันในรถทําให้เธอสำลักไม่หยุด

เสิ่นม่านลงรถ สิ่งแรกที่เห็นคือป๋อซือเหยียนที่สลบไปที่เบาะคนขับ มีเลือดที่หน้าผากและมีรอยแผลเป็นหลายจุดบนร่างกาย

"ป๋อซือเหยียน!"

เสิ่นม่านตะโกน รีบไปเปิดประตูรถลากป๋อซือเหยียนออกมาทันที

"ป๋อซือเหยียนตื่นเถอะ! ตื่นสิ!"

เสิ่นม่านมองไปรอบ ๆ แต่ไม่เจอเลยสักคน มีเพียงรถของเธอและป๋อซือเหยียนสองกันที่ชนกัน และหางตาของเธอก็เหลือบไปเห็นรถขป๋อซือเหยียนเริ่มมีน้ํามันรั่ว และลางสังหรณ์ที่เป็นลางร้ายก็เข้ามาในใจของเธอและเธอก็รีบเขย่าไหล่ของป๋อซือเหยียน:"ป๋อซือเหยียน! ตื่นสิ! ป๋อซือเหยียน!"

ป๋อซือเหยียนขมวดคิ้วหลังจากพยายามลืมตา เขาเห็นเสิ่นม่านที่มีสีหน้าตกใจต่อหน้าเขา

ความทรงจําของเขาค่อนข้างเลือนลาง แต่รู้สึกเหมือนเคยเห็นใบหน้านี้ที่ไหนสักแห่ง

แต่นานมากแล้ว ขนาดเขาก็จำมันไม่ค่อยได้

"ป๋อซือเหยียน!"

เสียงของเสิ่นม่านขาดๆหายๆ:"คุณขยับได้ไหม? ออกมาเร็ว! รถกําลังจะระเบิด!"

มีเปลวไฟอยู่ท้ายรถแล้ว และเธอเห็นว่าป๋อซือเหยียนไม่สามารถพูดอะไรได้สักคํา ดังนั้นเธอจึงอาศัยตอนที่เขายังตื่นอยู่ และใช้กําลังทั้งหมดของเธอลากร่างของเขา

"มันไม่ม