บทที่ 125

เมื่อได้ยินสิ่งที่เสิ่นม่านพูดรอยยิ้มบนใบหน้าของคุณฉินก็หายไปในทันที เธอลุกจากเก้าอี้และเสียงของเธอก็ดังขึ้น:

"อะไรนะ? หย่า? "

"ป้าสอง ท่านตกใจอะไรคะ?"

"ธะ เธอจะหย่าได้ยังไง? นั่นคือป๋อซือเหยียนนะ!"

ใบหน้าคุณฉินเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

เมื่อก่อน เสิ่นม่านชอบป๋อซือเหยียนมากๆ เพื่อที่จะแต่งงานกับป๋อซือเหยียนพูดได้เลยว่าได้ใช้ความพยายามอย่างมาก

มันจะเป็นไปได้อย่างไรหลังจากแต่งงานไม่กี่เดือน ก็จะหย่า?

ลุงรองเสิ่นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งถาม:"เป็นความคิดของป๋อซือเหยียนเหรอ?"

"ไม่ค่ะ เป็นความคิดหนู"

"เราคิดดีแล้ว?"

เสิ่นม่านพยักหน้า:"คิดดีแล้วค่ะ"

ฟังเสิ่นม่านพูดเช่นนั้น ลุงรองเสิ่นดูเหมือนจะตัดสินใจอะไรได้แล้วพูดว่า:"ได้! งั้นก็หย่า!"

"ยัยโง่! หย่าอะไร?"

คุณฉินลุกขึ้นและผลักลุงรองเสิ่นออก ตะโกนใส่เสิ่นม่าน:"คุณหนูใหญ่ คุณเห็นว่าการแต่งงานเป็นเรื่องล้อเล่นเหรอ! ถ้าคุณหย่ากับป๋อซือเหยียน คุณจะให้ตระกูลเสิ่นของเราทำยังไง? คุณไม่รู้สึกผิดต่อลุงรองเหรอ?"

เสิ่นม่านมองดูอย่างเย็นชา ลุงรองเสิ่นคราวนี้ก็ได้ใจจกล้าขึ้นมา ก็ได้ลากคุณฉินไปข้างหลัง:"หุบปาก! เธอไม่มีสิทธิ์มาพูดที่นี่!"

"เสิ่