บทที่ 126

"ลุงรอง……ขอบคุณค่ะ "

เสียงของเสิ่นม่านต่ำมาก

เธอรู้ว่าถ้าเธอหย่ากับป๋อซือเหยียนตอนนี้ ตระกูลเสิ่นต้องลำบากแน่ แต่เธอสาบานว่าช่วงเวลานั้นมันจะอยู่ได้ไม่นาน

ตอนเย็น เสิ่นม่านพักที่บ้านเสิ่น ส่งสาขาย่อยของตระกูลเสิ่นออกไปเสร็จ ลุงรองเสิ่นก็เรียกเสิ่นม่านไปคุยที่ห้องหนังสือ

ที่ผ่านมานี้ลุงรองเสิ่นแก่ลงไปมาก และในขณะนี้มีความกังวลเกี่ยวกับเธอบนใบหน้าเขา:"ม่านม่าน ป๋อซือเหยียน……ทำไม่ดีกับเราใช่ไหม"

"ก็ไม่ได้แย่ค่ะ แค่เขาไม่ชอบหนู"

"แล้วเราล่ะ "

เสิ่นม่านเงียบไปครู่หนึ่ง

สําหรับป๋อซือเหยียน เธอเคยชอบเขาเอามากๆ

แต่ตอนนี้เธอได้ปล่อยวางแล้ว

ลุงรองเสิ่นมองสีหน้าของเสิ่นม่าน เขาเอื้อมมือไปตบไหล่ของเสิ่นม่าน แล้วถอนหายใจ:"ทำให้ม่านม่านของเราเสียใจแล้ว"

เสิ่นม่านส่ายหัว:"ลุงรองคะ หนูมีเรื่องอยากคุยกับท่าน"

"มันเกี่ยวกับเราและป๋อซือเหยียนเหรอ?"

"ไม่ค่ะ หนูต้องการสานต่อตระกูลเสิ่นสักระยะ "

ลุงรองเสิ่นมองไปที่เสิ่นม่านอย่างสงสัย จากนั้นกล่าว:"ม่านม่าน ลุงรองรู้ว่าช่วงที่อยู่ในมหาวิทยาลับเอได้เรียนรู้อะไรมามาก ถ้าเราต้องการฝึกงน บริษัทเล็ก ๆ สองสามแห่งภายของตระกูลเสิ่นลุงสามารถให้เราได้ แต