All Chapters of หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี: Chapter 101 - Chapter 110

ซูหรานไม่ได้คิดอะไรมากในตอนที่มาถึงบริษัท ทันทีที่เดินเข้าประตู เธอก็เห็นว่าพนักงานที่อยู่สำนักงาน พนักงานทุกคนต่างก็นั่งกันเป็นระเบียบเรียบร้อย ต่างคนต่างจัดการกับหน้าที่ของตัวเองซูหรานคิดว่าตัวเองน่าจะกำลังประสาทหลอนอยู่แน่ ๆเห็นได้ชัดว่าเมื่อไม่กี่วันก่อน ทั้งบริษัทรวมเธอแล้วก็มีแค่ห้าคนเท่านั้นขนาดให้โจวหมิงอวี้ประกาศรับสมัครไป ก็แทบไม่มีใครเข้ามาสมัครเลยด้วยซ้ำ แต่สถานการณ์ในตอนนี้นี่มัน......“อรุณสวัสดิ์ค่ะ ประธานซู”หญิงสาวตรงแผนกต้อนรับทักทายเธอพร้อมกับเผยรอยยิ้มบนใบหน้าออกมาซูหรานหันไปมองดูป้ายของบริษัทอีกครั้ง เพื่อจะยืนยันให้แน่ใจ ว่านี่คือ “ซิงหลานจิวเวลรี่” จริง ๆ จากนั้นเธอจึงยิ้มพร้อมกับทักทายตอบ “อรุณสวัสดิ์ค่ะ!”ระหว่างทางเดินไปยังออฟฟิศ ทุกคนที่เธอพบต่างก็ทักทายเธอด้วยรอยยิ้มเธอเองก็ได้ยิ้มตอบพวกเขาทีละคนเช่นกันทันทีที่เข้าไปถึงออฟฟิศ เธอก็รีบโทรหาโจวหมิงอวี้เพื่อสอบถามทันที “นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ?”เวลานี้โจวหมิงอวี้เองก็รู้สึกสับสนไม่ต่างกัน “ผมเองก็ไม่รู้ครับ ว่าเกิดอะไรขึ้น วันนี้ตั้งแต่เช้าก็มีคนแห่เข้ามาสมัครกันเต็มเลย แต่ละคนต่างก็มีประสบการ

เพื่อเป็นการมอบความบันเทิงแก่แขกผู้มีเกียรติอย่างเย่ถิงเซิน ซูหรานจึงกลับไปที่เจินหลินย่วนล่วงหน้าเพื่อเตรียมอาหารทันทีที่เธอเดินเข้าประตูไป เธอก็ได้กลิ่นอาหารลอยฟุ้งออกมาอาหารที่อยู่บนโต๊ะต่างก็เป็นเมนูที่เธอชอบทาน ทั้งสีทั้งกลิ่นทำให้อาหารดูน่าทานมาก ๆ “นี่......” ซูหรานแอบสงสัยว่าตัวเองเข้าผิดประตูหรือเปล่าในขณะที่เธอกำลังจะเดินถอยกลับเพื่อยืนยันให้แน่ใจ สามีตัวพ่อของเธอก็เดินออกมาจากห้องครัว“กลับมาแล้วเหรอ ทำไมวันนี้กลับเร็วจัง นี่เป็นจานสุดท้ายพอดี เดี๋ยวคุณไปล้างมือก่อน แล้วเราก็เริ่มทานกันได้เลย” ฟู่จิ้นหานถือจานผัดผักเอาไว้ในมือ บนตัวสวมเสื้อกันเปื้อน ราวกับเขาเป็นคนที่ลงมือทำกับข้าวด้วยตัวเองใบหน้าหล่อเหลานั้นเมื่อมาอยู่ในชุดนี้ก็แทบไม่ทำให้ดูด้อยค่าลงเลยแม้แต่น้อย กลับกัน นี่ยิ่งทำให้ทุกลมหายใจดูมีชีวิตชีวามากขึ้นกว่าเดิมเสียอีกซูหรานส่ายหัวเรียกสติสายตาจ้องมองไปยังโต๊ะอาหารด้วยความตกใจ “นี่คุณ......ทำเองเหรอ?”“คุณลองชิมดูสิ ไม่รู้ว่าจะถูกปากคุณไหมนะ” ก็ถ้าเธอจะเข้าใจแบบนั้น ก็ใช่ว่าจะไม่ได้!“จุ๊......คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะเก่งขนาดนี้ หน้าตาก็หล่อ แถมยังเข้า

“คุณซูครับ ผม......วันนี้ผมยังมีธุระที่ต้องไปจัดการครับ คงจะไปไม่ได้แล้ว!”เย่ถิงเซินมองดูรถสองสามคันที่ยังคงล็อคตัวเขาเอาไว้อยู่ ในใจเต็มไปด้วยความหงุดหงิดหลังจากพูดจบ สายก็ตัดทันทีซูหรานรู้สึกสับสนเล็กน้อยรีบขนาดนั้นเลยเหรอ ตกลงแล้วเกิดอะไรขึ้นกับคุณชายใหญ่เย่กันแน่?ฟู่จิ้นหานที่อยู่ด้านข้างก็เดินตรงไปยังทางเข้า และกำลังจะเปลี่ยนรองเท้าเพื่อที่จะออกไปข้างนอก จากสีหน้าของซูหราน เขาก็เดาได้ว่าเย่ถิงเซินจะไม่มาแล้วแต่ดูเหมือนว่าเขายังคงต้องแสร้งทำต่อไปอยู่“ไปสิ!” ฟู่จิ้นหานทำท่าทีเร่งเร้าซูหรานลดสายตาลง “ไม่ต้องแล้วล่ะ คุณชายใหญ่เย่มีธุระนิดหน่อย มาไม่ได้แล้ว”“มาไม่ได้แล้วงั้นเหรอ? งั้น......ก็น่าเสียดายมากเลยน่ะสิ ผมคิดว่าจะได้มีโอกาสได้รู้จักเขาเสียอีก”ฟู่จิ้นหานถอนหายใจราวกับกำลังผิดหวัง และมองไปทางอาหารบนโต๊ะ “ไม่อย่างงั้น......พวกเราก็กินกันก่อนดีไหม?”“อืม” คงทำได้แค่นี้แล้วแหละ!ซูหรานเองก็หิวอยู่นิดหน่อยจริง ๆ เธอจึงลองชิมดูสองสามคำ ถึงได้รู้ว่ารสชาติแทบจะเทียบเท่าเชฟมืออาชีพเลยทีเดียวแต่เมื่อนึกถึงไข่ดาวที่ดูน่าสมเพช แล้วก็เบคอนไหม้ในตอนเช้า ซูหรานก็มองสา

“ผมเองก็มีเรื่องอยากจะคุยกับคุณเหมือนกัน”ฟู่จิ้นหานจ้องมองไปทางซูหราน แววตาที่กระตือรือร้นของเขาทำให้ซูหรานหน้าแดงซูหรานหลีกเลี่ยงสายตาที่เร่าร้อนของเขา และจ้องมองที่ขากางเกงของเขา “คุณพูดก่อน”“งั้นคุณก็หลับตาก่อน!” เขาอยากจะทำให้เธอประหลาดใจซูหรานขมวดคิ้ว ไม่รู้เลยว่าเขาพยายามจะเล่นกลอะไรอยู่กันแน่ แต่เธอก็ยังคงหลับตาลง จากนั้นก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ อยู่พักหนึ่ง และทันใดนั้นสามีตัวพ่อของเธอก็จับมือของเธอเอาไว้ขณะที่ซูหรานกำลังจะลืมตา สามีตัวพ่อของเธอก็เตือนขึ้นว่า “ห้ามลืมตานะ!”หลังจากนั้น ซูหรานก็รู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่เย็น ๆ อยู่บนข้อมือของเธอตั้งแต่ที่เธอศึกษาหาความรู้เกี่ยวกับเครื่องประดับมาหลายปี ซูหรานก็รู้ได้ในทันทีว่ามันคือสร้อยข้อมือเขามอบสร้อยข้อมือให้กับเธองั้นเหรอ?ซูหรานตกใจเล็กน้อย ขณะที่เธอกำลังสงสัยว่าเขากำลังจะทำอะไรกันแน่ เสียงของสามีตัวพ่อของเธอก็ดังก้องเข้ามาในหู“คุณย่าของผมบอกว่า ถ้าผมเจอคนที่ชอบ ก็ให้ผมมอบให้คนนั้น ซูหราน ตอนนี้ผมยกมันให้คุณแล้วนะ”น้ำเสียงของเขาทุ้มลึก ทั้งยังมีเสน่ห์ในหัวสมองของซูหรานแทบจะขาวโพลนไปหมด หลังจากนั้นครู่

ตอนที่ฟู่จิ้หานกำลังคุยโทรศัพท์ เย่ซือเหยียนก็เห็นชื่อผู้โทรเขียนว่า “ภรรยา” อย่างคลุมเครือ เธอก็รู้ได้ในทันทีว่าอีกฝ่ายคือใครเธอไม่เคยเห็นสีหน้าที่ดูกระตือรือร้นแบบนี้ของฟู่จิ้นหานมาก่อนฟู่จิ้นหานขับรถกลับไปที่เจินหลินย่วนทันทีเย่ซือเหยียนอยากที่จะตามไป แต่ก็ต้องหยุดการกระทำลงตรงล็อบบี้ของโรงแรม เย่ซือเหยียนจ้องมองไปทางที่ฟู่จิ้นหานหายตัวไปอย่างว่างเปล่านี่เธอมาสายเกินไปอย่างนั้นเหรอ?เธอลูบบาดแผลตรงแก้ม งานแข่งขันเครื่องประดับครั้งล่าสุด เธอก็ตั้งใจจะมาที่ไห่เฉิงอยู่แล้วแต่หนึ่งชั่วโมงก่อนออกเดินทาง เช่าอันที่ดื่มจนเมาก็มาก่อกวนเธอ ทั้งสองยื้อยุดฉุดกระชากกันไปมา จากนั้นเขาก็ลงมือทำร้ายเธอเย่ซือเหยียนรู้สึกเสียใจมากหากในตอนแรกไม่ใช่เป็นเพราะทุกคนคิดว่าฟู่จิ้นหานจะพ่ายแพ้ในการชิงอำนาจผู้สืบทอดฟู่ซือกรุ๊ป เธอก็คงไม่หันไปเลือกคนอื่นแบบนี้ถ้าตอนนั้นเธอเลือกยืนหยัดที่จะอยู่เคียงข้างจิ้นหาน ตอนนี้ เธอก็คงเป็นคุณนายฟู่ไปแล้ว ยิ่งไม่ต้องลำบากมายื่นฟ้องหย่าเพื่อเลือกใหม่เหมือนในตอนนี้ด้วยซ้ำแต่ตอนนี้ ต่อให้จะสามารถเลือกใหม่ได้ เวลาก็สายเกินไปอยู่ดีแววตาของเย่ซือเหยียนเต็