บททั้งหมดของ ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: บทที่ 561 - บทที่ 570

จิเหยียนโจวจะต้องเคยแอบอ้างชื่อของเธอ เพื่อใช้ทำร้ายจี้ซือหานแน่เขาถึงได้เย็นชากับเธอแบบนั้น และเก็บฝังจนจนเอาไปฝันถึงหลังจากที่ซูหว่านคิดได้ ก็ส่ายแขนของเขาอย่างร้อนใจ "คุณบอกฉันมา เขาทำอะไรกับคุณกันแน่"จี้ซือหานเห็นว่าซูหว่านร้อนใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล ก็ไม่ได้ตอบ แต่แค่พูดเสียงเบาว่า "หว่านหว่าน เธออยากให้จิเหยียนโจวตายยังไง?"น้ำเสียงแหบพร่าของเขาแฝงไว้ด้วยความเยือกเย็น เต็มไปด้วยความกระหายเลือด ราวกับอยากจะสังหารจิเหยียนโจวในทันทีจิตใจของซูหว่านกระตุกเล็กน้อย ช้อนสายตามองดวงตาที่เต็มไปด้วยความเย็นยะเยือกคู่นั้น "คุณบอกฉันมาก่อน มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"คิ้วของชายหนุ่มที่ขมวดเข้าหากันแน่ ค่อยๆผ่อนคลายลง ปกปิดความทุกข์ทรมานและความสิ้นหวังอย่างลึกซึ้งในดวงตาภาพที่บาดใจเหล่านั้น ราวกับเถาวัลย์ที่มีคมหนาม แผ่กระจายออกจากสมอง รัดเขาเอาไว้แน่นจนอยากจะหลุดออกเขานิ่งอยู่ที่เดิม เงียบไปหลายวินาที จากนั้นยกมือขึ้นลูบดวงตาของซูหว่าน แล้วพูดเสียงเบา "หว่านหว่าน สามเดือนก่อน ฉันเคยไปหาเธอ ตอนนั้นเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น ทำให้ฉันเข้าใจเธอผิด..."ทั้งภาพจากกล้องวงจนปิด ทั้งเครื่อ

ซูหว่านสบดวงตาที่มีแค่เงาของเธอตลอดไปคู่นั้นด้วยดวงตาแดงก่ำเคล้าไปด้วยน้ำตา "ซือหาน ผู้ชายที่ฉันเคยมีมา ก็มีแค่คุณ คนแรกคือคุณ และหลังจากก็จะมีแค่คุณ..."เธอยกนิ้วขึ้น ลูบคิ้วที่ขมวดเข้าหากันแน่นของเขาทีละนิดด้วยความรักสุดซึ้ง แล้วพูดเสียงอ่อนโยน "เรื่องพวกนั้นที่คุณพบเจอมา ฉันจะหาวิธีเดินออกมาพร้อมกับคุณเอง..."น้ำเสียงอ่อนโยนของเธอ มีมนต์สะกดที่ช่วยปลอบประโลมจิตใจคนได้ ทำให้หัวใจที่ว้าวุ่น หวาดกลัว และยากที่จะปล่อยวางของจี้ซือหาน ค่อยๆผ่อนคลายลงเขากอดซูหว่าน ใช้แรงทั้งหมดที่มี โอบร่างเล็กๆของเธอเอามาในอ้อมกอดของตัวเอง "หว่านหว่าน ต่อจากนี้ไปอย่าไปจากฉันอีกนะ"ซูหว่านยื่นมือสองข้างออกมา แล้วกอดเขาแน่นเช่นเดียวกัน "คุณก็เหมือนกัน ห้ามไปจากฉันนะ"พวกเขาสัญญากันว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป งั้นก็ต้องตลอดไป ห้ามจากกันไปไหน นอกจาก...ความตายจะมาพรากไปจากกันหลังจากที่จี้ซือหานปล่อยวางฝันร้ายเหล่านั้น ก็ก้มหน้าถามเธอ "หิวไหม?"ซูหว่านส่ายหน้า เขาก็ถามอีก "ยังง่วงอยู่ไหม?"เธอส่ายหน้าอีกครั้ง มุมปากของชายหนุ่มจึงยกยิ้มขึ้น "งั้นไปอาบน้ำกับฉัน"เขาพูดจบ ก็ช้อนขาทั้งสองข้างของเธอขึ้น ให้เธอ

วันต่อมาในช่วงบ่าย ซูหว่านตื่นจากความฝัน สิ่งแรกที่เห็นก็คือ ใบหน้าด้านข้างที่งดงามไร้ที่ติของจี้ซือหานซูหว่านชะโงกหน้าขึ้นจากอ้อมกอดของเขา แล้วยกมือทั้งสองข้างขึ้น เท้าไว้ใต้แก้มของตัวเอง แล้วสำรวจจี้ซือหานจากระยะใกล้...เมื่อก่อนตอนที่เธอทำงานที่กลุ่มบริษัทหนิง พวกเพื่อนร่วมงานโจวโจว เคยจัดอันดับตระกูลไฮโซ แล้วให้จี้ซือหานเป็นอันดับหนึ่งโจวโจวบอกว่าคนที่สามารถเข้ารอบการจัดอันดับนี้ได้ นอกจากจะรวยแล้ว ต้องหน้าตาดีด้วย ถ้ามองจากทั่วประเทศแล้ว อันดับหนึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากจี้ซือหานเธอในเวลานั้น ไม่ได้สนใจกับเรื่องนี้นัก แต่ตอนนี้พอได้สำรวจดูแล้ว คุณจี้ของเธอนับว่าทำถึงจริงๆเธอคิดมาถึงตรงนี้ ก็ยกยิ้มมุมปากน้อยๆ แล้วอยากจะจุ๊บชายหนุ่มที่เป็นอันดับหนึ่งในบุคคลชนชั้นสูงอย่างใจกล้าเธอกำลังเขยิบเข้าไปใกล้ชายหนุ่ม ดวงตาทั้งสองข้างที่หลับสนิทของชายหนุ่ม ก็ค่อยๆเปิดขึ้น "คุณนายจี้ เธอคิดจะทำอะไรกับฉัน?"ดวงตาที่เป็นประกายระยิบระยับนั่น กำลังมองเธอคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม ราวกับอ่านความคิดของเธอออกซูหว่านที่คิดจะลักหลับ ถูกจับได้คาหนังคาเขาก็อึกอักเล็กน้อย แต่ยังแสร้งทำเหมือนกับไม

จี้เหลียงชวนเก็บความบึ้งตึงไว้ในใจ อึดอัดร้อนรุ่มจนพูดอะไรไม่ออกจี้ซือหานช้อนดวงตาที่เย็นสะท้านราวหิมะ กวาดมองเขาอีกรอบนึง "ยังไม่ไป?"จี้เหลียงชวนโมโหจนแย่งเสื้อโค้ทมาจากมือคนรับใช้ สะบัดลงบนบ่า หมุนตัวเดินจากไปซูหว่านรีบลงมาจากบนตัวของจี้ซือหาน เอ่ยเรียกจี้เหลียงชวนเอาไว้ "รอเดี๋ยวก่อน นายน้อยที่เจ็ดจี้"จี้เหลียงชวนที่กำลังหัวร้อน จะสนใจซูหว่านซะที่ไหน ทว่าเมื่อนึกถึงคำเตือนของพี่รองขึ้นมาได้ สุดท้ายจึงหยุดฝีเท้าลงอย่างว่าง่ายไม่มีทางเลือก เลือดมันข้นกว่าน้ำ ตั้งแต่เด็กจนโตมันติดมาจนเป็นนิสัย คำพูดของพี่รอง ใครจะกล้าขัด?ซูหว่านเดินไปตรงหน้าจี้เหลียงชวน มองเขา แล้วอธิบายอย่างจริงจัง "นายน้อยที่เจ็ดจี้ คุณอย่าเข้าใจผิด ฉันไม่ได้หักหลังพี่รองของคุณ แต่มีคนตั้งใจส่งคนไปปลอมตัวเป็นฉัน เพื่อไม่ให้พี่รองของคุณหาฉันเจอ ทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องโกหก..."จี้เหลียงชวนได้ยินดังนั้น ก็มองซูหว่านที่ร่างกายซูบผอมนิดหน่อย "งั้นครึ่งปีมานี้เธอไปอยู่ที่ไหน ทำไมไม่มาหาพี่รอง?"ซูหว่านทอดสายตาลงต่ำ มองไปยังข้อมือซ้ายของตัวเอง แล้วตอบตามจริง "ฉันถูกจิเหยียนโจวกักขังเอาไว้ หนีออกมาไม่ได้"จี้เหล

เธอก้มหน้าลงครุ่นคิดอย่างละเอียด แล้วช้อนดวงตาขึ้นใหม่ มองชายหนุ่มตรงหน้าที่กำลังรอคอยคำตอบ แล้วตอบเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล"ฉันเองก็ไม่รู้ว่าหลงรักคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แค่ว่าพอคุณพูดว่าชอบผู้หญิงผมยาว ฉันก็เลยไว้ผมยาวเพื่อคุณ คุณบอกว่ากระเพาะไม่ดี เลยไม่ค่อยอยากกินอะไร ฉันก็เลยต้มโจ๊กอ่อนๆไว้เพื่อคุณ""ทุกครั้งที่คุณมารับฉัน ฉันจะดีใจอยู่นานมาก พอเห็นคุณโกรธแล้วจากไป ฉันเองก็เสียใจมากเหมือนกัน ฉันว่า ตอนที่ทุกสายตาของคุณ ทุกการเคลื่อนไหว ทุกคำพูดของคุณมีผลต่อความรู้สึกฉัน ตอนนั้นแหละมั้งที่ฉันหลงรักคุณ"เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นจากเธอ ความรักลึกซึ้งในดวงตาของจี้ซือหาน ก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเป็นทวีคูณเธอไม่ได้บอกเขาว่าสรุปแล้วเธอหลงรักเขาตั้งแต่วินาทีไหน ทว่ากลับทำให้เขาเข้าใจว่าอะไรที่เรียกว่านานวันเข้าจึงแปรเปลี่ยนเป็นความรักหว่านหว่านของเขาอาจจะเผลอตกหลุมรักเขาในระหว่างที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่เช้ายันตกกลางคืน ซึ่งเกรงว่าแม้แต่เธอเองก็ไม่รู้ตัวแต่ก็ไม่เป็นไร ตอนนี้ได้รู้ว่าหลงรักเขาแล้ว ก็ไม่นับว่าสายเกินไป...สิ่งเดียวที่เสียดายก็คือ สิ่งที่ทั้งสองคนคลาดไป ไม่ใช่อีกฝ่าย แต่เป็นเว