ซูหว่านสบดวงตาที่มีแค่เงาของเธอตลอดไปคู่นั้นด้วยดวงตาแดงก่ำเคล้าไปด้วยน้ำตา "ซือหาน ผู้ชายที่ฉันเคยมีมา ก็มีแค่คุณ คนแรกคือคุณ และหลังจากก็จะมีแค่คุณ..."เธอยกนิ้วขึ้น ลูบคิ้วที่ขมวดเข้าหากันแน่นของเขาทีละนิดด้วยความรักสุดซึ้ง แล้วพูดเสียงอ่อนโยน "เรื่องพวกนั้นที่คุณพบเจอมา ฉันจะหาวิธีเดินออกมาพร้อมกับคุณเอง..."น้ำเสียงอ่อนโยนของเธอ มีมนต์สะกดที่ช่วยปลอบประโลมจิตใจคนได้ ทำให้หัวใจที่ว้าวุ่น หวาดกลัว และยากที่จะปล่อยวางของจี้ซือหาน ค่อยๆผ่อนคลายลงเขากอดซูหว่าน ใช้แรงทั้งหมดที่มี โอบร่างเล็กๆของเธอเอามาในอ้อมกอดของตัวเอง "หว่านหว่าน ต่อจากนี้ไปอย่าไปจากฉันอีกนะ"ซูหว่านยื่นมือสองข้างออกมา แล้วกอดเขาแน่นเช่นเดียวกัน "คุณก็เหมือนกัน ห้ามไปจากฉันนะ"พวกเขาสัญญากันว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป งั้นก็ต้องตลอดไป ห้ามจากกันไปไหน นอกจาก...ความตายจะมาพรากไปจากกันหลังจากที่จี้ซือหานปล่อยวางฝันร้ายเหล่านั้น ก็ก้มหน้าถามเธอ "หิวไหม?"ซูหว่านส่ายหน้า เขาก็ถามอีก "ยังง่วงอยู่ไหม?"เธอส่ายหน้าอีกครั้ง มุมปากของชายหนุ่มจึงยกยิ้มขึ้น "งั้นไปอาบน้ำกับฉัน"เขาพูดจบ ก็ช้อนขาทั้งสองข้างของเธอขึ้น ให้เธอ
ซูหว่านที่ถูกชายหนุ่มกดเอาไว้กับกำแพง หน้าแดงฉ่า แง้มริมฝีปากปากออกน้อยๆ จูบริมฝีปากบางที่เม้มเข้าหากันเธอจูบเข้ากับกลีบปากครึ่งบน ไหลไปตามกระแสน้ำ มาพร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆ และสัมผัสนุ่มนวลของเขา...เธอรุกเพียงหนึ่งก้าว เขาก็ไม่อาจหยุดยั้งได้อีกต่อไป ร่างกายสูงส่งนั้น เมื่อเธอสัมผัสถูกเขา เลือดก็พุ่งพล่านขึ้นมาจี้ซือหานจิกเอวของเธออย่างเสียการควบคุม ดึงให้เธอแนบชิดกับร่างกายของตัวเอง จากนั้นเป็นฝ่ายโจมตีใส่เขาเงยหน้าจูบเธอ จูบที่ดูดดื่มเร่าร้อน ไม่ให้โอกาสได้หายใจแม้แต่นิดเดียว หรือก็คือกำลังบังคับชิงเอาลมหายใจของเธอไป...จูบในแต่ละครั้ง แทบอยากจะขยี้เธอจนทนไม่ไหว บังคับกลืนกินเธอเข้าไปในท้อง จนหายใจไม่ออก แต่ก็นำพามาซึ่งความเร้าใจที่แทบจะร้องขอชีวิตซูหว่านกระพริบตาเบาๆ อยากลืมตัวขึ้นมองจี้ซือหานที่กำลังอยู่ในท่วงท่าแห่งความเร่าร้อน ทว่ากลับถูกเขายกมือขึ้นปิดดวงตาเอาไว้ตามมาด้วยลมหายใจอันร้อนแรงที่ลอดผ่านใบหู รวมถึงน้ำเสียงแหบพร่ากระเส่า "หว่านหว่าน เวลาแบบนี้ต้องตั้งใจ"จริงๆแล้วเธอสามารถทนรับกับความบ้าคลั่งไม่อายของจี้ซือหานได้ แต่บางอย่างที่เธอทนไม่ไหวก็คือเวลาที่เขากระซ
วันต่อมาในช่วงบ่าย ซูหว่านตื่นจากความฝัน สิ่งแรกที่เห็นก็คือ ใบหน้าด้านข้างที่งดงามไร้ที่ติของจี้ซือหานซูหว่านชะโงกหน้าขึ้นจากอ้อมกอดของเขา แล้วยกมือทั้งสองข้างขึ้น เท้าไว้ใต้แก้มของตัวเอง แล้วสำรวจจี้ซือหานจากระยะใกล้...เมื่อก่อนตอนที่เธอทำงานที่กลุ่มบริษัทหนิง พวกเพื่อนร่วมงานโจวโจว เคยจัดอันดับตระกูลไฮโซ แล้วให้จี้ซือหานเป็นอันดับหนึ่งโจวโจวบอกว่าคนที่สามารถเข้ารอบการจัดอันดับนี้ได้ นอกจากจะรวยแล้ว ต้องหน้าตาดีด้วย ถ้ามองจากทั่วประเทศแล้ว อันดับหนึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากจี้ซือหานเธอในเวลานั้น ไม่ได้สนใจกับเรื่องนี้นัก แต่ตอนนี้พอได้สำรวจดูแล้ว คุณจี้ของเธอนับว่าทำถึงจริงๆเธอคิดมาถึงตรงนี้ ก็ยกยิ้มมุมปากน้อยๆ แล้วอยากจะจุ๊บชายหนุ่มที่เป็นอันดับหนึ่งในบุคคลชนชั้นสูงอย่างใจกล้าเธอกำลังเขยิบเข้าไปใกล้ชายหนุ่ม ดวงตาทั้งสองข้างที่หลับสนิทของชายหนุ่ม ก็ค่อยๆเปิดขึ้น "คุณนายจี้ เธอคิดจะทำอะไรกับฉัน?"ดวงตาที่เป็นประกายระยิบระยับนั่น กำลังมองเธอคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม ราวกับอ่านความคิดของเธอออกซูหว่านที่คิดจะลักหลับ ถูกจับได้คาหนังคาเขาก็อึกอักเล็กน้อย แต่ยังแสร้งทำเหมือนกับไม
จี้ซือหานอุ้มซูหว่าน ลงนั่งที่โต๊ะอาหารได้ไม่ทันไร ด้านนอกคฤหาสน์ก็มีโรลลอยส์คันนึงขับเข้ามา...จี้เหลียงชวนลงมาจากบนรถ คลุมเสื้อโค้ทสีกรมท่า สาวขายาวๆเดินเข้าวิลล่ามาอย่างรวดเร็วเขาถอดเสื้อโค้ทตัวใหญ่ส่งให้คนรับใช้ แล้วจึงยกมือขึ้นสางเกล็ดหิมะบนเส้นผม จากนั้นถามคนรับใช้ "พี่รองของฉันล่ะ?"คนรับใช้ชี้ไปยังทิศทางห้องอาหารอย่างระมัดระวัง "คุณหนูสองกำลังรับประทานอาหารอยู่ค่ะ"จี้เหลียงชวนมองตามสายตาของคนรับใช้ไปยังห้องอาหาร เมื่อเห็นหญิงสาวที่ถูกพี่รองกอดอยู่ในอ้อมกอด สีหน้าก็ตึงขึ้นทันทีเขารวบรัดฝีเท้า ก้าวฉับๆมาตรงหน้าทั้งสองคน ชี้หน้าซูหว่านแล้วพูดอย่างเดือดดาล "ทำไมเธอยังมีหน้ามาหาพี่รองยู่อีก?"ไม่รอให้ซูหว่านเอ่ยปาก ชายหนุ่มที่กอดเธออยู่นั้น จู่ๆก็ช้อนสายตาเย็นยะเยือกกวาดมองจี้เหลียงชวนอย่างเย็นชา "แกอยากโดนตัดนิ้วทิ้งไหม?"จี้เหลียงชวนถึงได้สำรวจว่าตัวเองทำเกินกว่าเหตุ รีบดึงนิ้วเก็บ ปะทะกับสายตาเย็นชาของพี่รอง แล้วถามอย่างไม่เข้าใจ "พี่รอง ก่อนหน้านี้เธอเคยทำร้ายพี่ ทำไมยังอยู่กับเธออีก?"สามเดือนก่อน พี่รองถูกหามกลับมา สลบไปหลายวัน หลังจากฟื้นขึ้นมาก็เสียใจจนกระอักเลือด
จี้เหลียงชวนเก็บความบึ้งตึงไว้ในใจ อึดอัดร้อนรุ่มจนพูดอะไรไม่ออกจี้ซือหานช้อนดวงตาที่เย็นสะท้านราวหิมะ กวาดมองเขาอีกรอบนึง "ยังไม่ไป?"จี้เหลียงชวนโมโหจนแย่งเสื้อโค้ทมาจากมือคนรับใช้ สะบัดลงบนบ่า หมุนตัวเดินจากไปซูหว่านรีบลงมาจากบนตัวของจี้ซือหาน เอ่ยเรียกจี้เหลียงชวนเอาไว้ "รอเดี๋ยวก่อน นายน้อยที่เจ็ดจี้"จี้เหลียงชวนที่กำลังหัวร้อน จะสนใจซูหว่านซะที่ไหน ทว่าเมื่อนึกถึงคำเตือนของพี่รองขึ้นมาได้ สุดท้ายจึงหยุดฝีเท้าลงอย่างว่าง่ายไม่มีทางเลือก เลือดมันข้นกว่าน้ำ ตั้งแต่เด็กจนโตมันติดมาจนเป็นนิสัย คำพูดของพี่รอง ใครจะกล้าขัด?ซูหว่านเดินไปตรงหน้าจี้เหลียงชวน มองเขา แล้วอธิบายอย่างจริงจัง "นายน้อยที่เจ็ดจี้ คุณอย่าเข้าใจผิด ฉันไม่ได้หักหลังพี่รองของคุณ แต่มีคนตั้งใจส่งคนไปปลอมตัวเป็นฉัน เพื่อไม่ให้พี่รองของคุณหาฉันเจอ ทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องโกหก..."จี้เหลียงชวนได้ยินดังนั้น ก็มองซูหว่านที่ร่างกายซูบผอมนิดหน่อย "งั้นครึ่งปีมานี้เธอไปอยู่ที่ไหน ทำไมไม่มาหาพี่รอง?"ซูหว่านทอดสายตาลงต่ำ มองไปยังข้อมือซ้ายของตัวเอง แล้วตอบตามจริง "ฉันถูกจิเหยียนโจวกักขังเอาไว้ หนีออกมาไม่ได้"จี้เหล
จี้เหลียงชวนโกรธจนยกขาขึ้นได้ก็เดินออกไปจี้ซือหานจ้องแผ่นหลังนั่น แล้วพูดกับซูหว่านว่า "หว่านหว่าน คุณเฉียวยังไม่รู้ว่าเธอกลับมาแล้ว พรุ่งนี้ฉันพาเธอไปเจอเขาก็แล้วกัน"ซูหว่านที่กำลังคิดเรื่องนี้อยู่พอดี ก็รีบพยักหน้า "ดีค่ะ ฉันก็กำลังตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะไปเจอเธออยู่พอดี หายตัวไปครึ่งปี เธอคงร้อนใจจนเป็นบ้าแล้วแน่ๆ"จี้เหลียงชวนที่กำลังจะเลี้ยว ได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ ก็รีบหยุดฝีเท้าลงเขายืนอยู่ที่เดิม ลังเลอยู่สักพัก ก็กัดฟันหันกลับไปที่ห้องอาหารนายน้อยที่เจ็ดจี้ที่รูปร่างเพอร์เฟ็ก หน้าตาคมสัน มาตรงหน้าซูหว่าน ยื่นมือเรียวยาวออกมาวางบนแผงอก ทำท่าเคารพอย่างสุภาพบุรุษ จากนั้นขอโทษซูหว่านอย่างเป็นทางการอีกครั้ง"พี่สะใภ้รอง ขอโทษจริงๆครับ เมื่อกี้ผมไร้มารยาทกับคุณมาก แล้วก็ไม่ควรออกความเห็น หรือสงสัยในตัวคุณเลย ได้โปรดให้อภัยที่ผมเสียมารยาทด้วย"ซูหว่านตกใจกับการกระทำนี้ของจี้เหลียงชวน ยังไม่ทันได้ตอบสนอง ก็เห็นชายหนุ่มที่กอดตัวเองอยู่ เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ"ตกลงจะขออะไร?"จี้เหลียงชวนเห็นว่าในที่สุดพี่รองก็สนใจเขาแล้ว จึงตอบสนองช้าๆอย่างอดไม่ได้พี่รองของเขาใจไม้ไส้ระกำซะจริง เ
เธอก้มหน้าลงครุ่นคิดอย่างละเอียด แล้วช้อนดวงตาขึ้นใหม่ มองชายหนุ่มตรงหน้าที่กำลังรอคอยคำตอบ แล้วตอบเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล"ฉันเองก็ไม่รู้ว่าหลงรักคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แค่ว่าพอคุณพูดว่าชอบผู้หญิงผมยาว ฉันก็เลยไว้ผมยาวเพื่อคุณ คุณบอกว่ากระเพาะไม่ดี เลยไม่ค่อยอยากกินอะไร ฉันก็เลยต้มโจ๊กอ่อนๆไว้เพื่อคุณ""ทุกครั้งที่คุณมารับฉัน ฉันจะดีใจอยู่นานมาก พอเห็นคุณโกรธแล้วจากไป ฉันเองก็เสียใจมากเหมือนกัน ฉันว่า ตอนที่ทุกสายตาของคุณ ทุกการเคลื่อนไหว ทุกคำพูดของคุณมีผลต่อความรู้สึกฉัน ตอนนั้นแหละมั้งที่ฉันหลงรักคุณ"เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นจากเธอ ความรักลึกซึ้งในดวงตาของจี้ซือหาน ก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเป็นทวีคูณเธอไม่ได้บอกเขาว่าสรุปแล้วเธอหลงรักเขาตั้งแต่วินาทีไหน ทว่ากลับทำให้เขาเข้าใจว่าอะไรที่เรียกว่านานวันเข้าจึงแปรเปลี่ยนเป็นความรักหว่านหว่านของเขาอาจจะเผลอตกหลุมรักเขาในระหว่างที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่เช้ายันตกกลางคืน ซึ่งเกรงว่าแม้แต่เธอเองก็ไม่รู้ตัวแต่ก็ไม่เป็นไร ตอนนี้ได้รู้ว่าหลงรักเขาแล้ว ก็ไม่นับว่าสายเกินไป...สิ่งเดียวที่เสียดายก็คือ สิ่งที่ทั้งสองคนคลาดไป ไม่ใช่อีกฝ่าย แต่เป็นเว
หลังจากที่รถของจี้ซือหานขับไปได้ครึ่งทาง จู่ ๆ เขาได้รับโทรศัพท์จากอาเจ๋อว่า"คุณชายครับ มีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น กรุณามาที่คฤหาสน์ของคุณจิเหยียนโจวด้วยครับ"ชายที่กำลังขับรถด้วยมือข้างเดียว ได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของเขาก็มืดครึ้มขึ้นมาทันใด "เกิดอะไรขึ้น?"ทางด้านอาเจ๋อที่อยู่ปลายสาย มองยังภาพด้านหน้าของตนก็รู้สึกยากเหลือเกินที่จะเอ่ยปากออกมา"เมื่อมาถึง คุณก็จะทราบเองครับ"จี้ซือหานขมวดคิ้วเข้มของตนเองเบาๆ ความเคร่งขรึมเอาจริงเอาจังที่แผ่ออกมาจากดวงตาของเขานั้นช่างเยือกเย็นราวกับพายุหิมะที่กำลังลอยล่องอยู่นอกหน้าต่างเขากดโทรศัพท์ด้วยใบหน้าที่เย็นชา จากนั้นก็เปลี่ยนทิศทางไปยังคฤหาส์นของจิเหยียนโจวอย่างรวดเร็ว——ซูหว่านที่เพิ่งตื่นจากการหลับไหล ก็สัมผัสไปยังที่นอนด้านข้างตนด้วยความเคยชิน กลับพบแต่ที่นอนที่เย็ดชืดเขาไม่อยู่อย่างงั้นหรือ?ซูหว่านตื่นตระหนกขึ้นมาทันที เธอรีบสะบัดผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นไปเปิดไฟที่หัวเตียง จากนั้นก็รีบลงจากเตียงแม้แต่รองเท้าแตะก็ยังไม่ทันได้สวมด้วยซ้ำ เธอรีบตามหาเขาไปทั่วไม่ว่าจะเป็นห้องน้ำ ห้องแต่งตัว หรือห้องอ่านหนังสือก็ตาม แต่ไม่ว่าที่ไหนเธอก็ไม่