บทที่ 570

เธอก้มหน้าลงครุ่นคิดอย่างละเอียด แล้วช้อนดวงตาขึ้นใหม่ มองชายหนุ่มตรงหน้าที่กำลังรอคอยคำตอบ แล้วตอบเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

"ฉันเองก็ไม่รู้ว่าหลงรักคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แค่ว่าพอคุณพูดว่าชอบผู้หญิงผมยาว ฉันก็เลยไว้ผมยาวเพื่อคุณ คุณบอกว่ากระเพาะไม่ดี เลยไม่ค่อยอยากกินอะไร ฉันก็เลยต้มโจ๊กอ่อนๆไว้เพื่อคุณ"

"ทุกครั้งที่คุณมารับฉัน ฉันจะดีใจอยู่นานมาก พอเห็นคุณโกรธแล้วจากไป ฉันเองก็เสียใจมากเหมือนกัน ฉันว่า ตอนที่ทุกสายตาของคุณ ทุกการเคลื่อนไหว ทุกคำพูดของคุณมีผลต่อความรู้สึกฉัน ตอนนั้นแหละมั้งที่ฉันหลงรักคุณ"

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นจากเธอ ความรักลึกซึ้งในดวงตาของจี้ซือหาน ก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเป็นทวีคูณ

เธอไม่ได้บอกเขาว่าสรุปแล้วเธอหลงรักเขาตั้งแต่วินาทีไหน ทว่ากลับทำให้เขาเข้าใจว่าอะไรที่เรียกว่านานวันเข้าจึงแปรเปลี่ยนเป็นความรัก

หว่านหว่านของเขาอาจจะเผลอตกหลุมรักเขาในระหว่างที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่เช้ายันตกกลางคืน ซึ่งเกรงว่าแม้แต่เธอเองก็ไม่รู้ตัว

แต่ก็ไม่เป็นไร ตอนนี้ได้รู้ว่าหลงรักเขาแล้ว ก็ไม่นับว่าสายเกินไป...

สิ่งเดียวที่เสียดายก็คือ สิ่งที่ทั้งสองคนคลาดไป ไม่ใช่อีกฝ่าย แต่เป็นเว