บทที่ 573

ซูหว่านที่กำลังขึ้นไปชั้นบน เมื่อได้ยินเสียงปืนดังขึ้น ก็พลันตัวสั่นไปทั้งตัว มือของเธอจับราวบันไดแน่นจึงจะสงบสติอารมณ์ลงได้

เธอรีบขึ้นไปชั้นบนฝ่าฝูงชนที่รายล้อมอยู่จนกระทั่งได้เห็นภาพเหตุการณ์ในห้องกระจก ตอนนั้นเองสีหน้าของเธอก็ซีดเผือดลงทันที...

สายตาของเธอจับจ้องไปยังจี้ซือหานที่กำลังยิงปืนอย่างบ้าคลั่ง มือที่กำลังถือปืนอยู่นั้นสั่นสะท้านบ่งบอกได้ว่าเขาทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

เธออยากจะวิ่งเข้าไปหาจี้ซือหาน แต่กลับถูกจิเหยียนโจวคว้ามือเอาไว้ ก่อนจะเอ่ย "ปล่อยให้เขาได้เห็นกับตาตัวเอง ไม่งั้นเขาจะจำมันไว้ตลอดเวลา"

เรื่องแบบนี้ต่อให้เป็นเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งก็เหมือนบาดแผลที่ฝังรากลึกลงในจิตใจทั้งนั้น ยิ่งปล่อยให้เวลาผ่านไปนาน เขาก็จะยิ่งระแวงมากขึ้น

ซูหว่านไม่ได้เข้าใจความหมายของจิเหยียนโจวมากนัก เธอเงยหน้าจ้องมองเขาด้วยสายตาเกลียดชัง ก่อนจะเอ่ย "เดิมทีเรื่องพวกนี้ก็สร้างบาดแผลในใจเขามามากพอแล้วนะ คุณยังจะมาทำร้ายเขาแบบนี้อีก นี่มันชักจะโหดร้ายเกินไปแล้ว"

จิเหยียนโจวแค่นหัวเราะเสียงเย็น "ผมเนี่ยนะโหดร้าย?"

เขาค่อย ๆ ยกมุมปากขึ้นยิ้มสมเพชตัวเอง พลางมองแผ่นหลังของจี้ซือหานจากระยะไก