ซูหว่านอุ้มกั่วกัวที่ตอนนี้ตกใจร้องไห้จนไม่กล้าส่งเสียงต่อแล้วขึ้นมาส่งให้จอร์จอย่างระมัดระวัง ก่อนจะเดินกลับไปหาทั้งสองคนอีกครั้งเธอมองจี้ซือหานที่ยังไม่ยอมวางปืนจนถึงตอนนี้ ก่อนจะเอ่ยกับเขาเสียงเบา "ซือหาน ฉันขอพูดอะไรกับเขาสักหน่อยได้ไหม?"ดวงตาของจี้ซือหานขยับเล็กน้อยดูไม่ค่อยอยากให้ซูหว่านคุยกับจิเหยียนโจวสักเท่าไหร่ แต่ก็ค่อย ๆ ลดมือลงและยอมให้เธอคุยซูหว่านอยากก้าวเข้าไปอยู่ตรงหน้าของจิเหยียนโจว แต่กลับถูกจี้ซือหานคว้ามือเธอเอาไว้ดึงให้กลับมาอยู่ที่เดิม "คุยตรงนี้สิ"ซูหว่านมองจี้ซือหานก่อนจะมองไปยังจิเหยียนโจวที่นั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์ก้มหน้าดื่มเหล้าอยู่อย่างนั้น"คุณเพิ่งบอกว่าสิ่งที่คุณเจอล้วนเป็นความจริง แต่คุณเคยคิดบ้างไหมว่าพี่ฉันไล่ตามคุณมาเป็นสิบปีแล้ว คนที่รักคุณขนาดนี้จะทรยศคุณง่าย ๆ ได้ยังไง มันต้องมีเรื่องเข้าใจผิดอะไรแน่ ๆ ฉันหวังว่าคุณจะลองคิดดูอีกที อีกอย่าง..."ซูหว่านหันกลับไปมองกั่วกัวที่กำลังสะอื้นไห้เบา ๆ อยู่ในอ้อมแขนของจอร์จ "ฉันรู้สึกมาตลอดว่ากั่วกัวเป็นลูกของคุณกับพี่สาวฉัน"นิ้วของจิเหยียนโจวที่จับแก้วเหล้าอยู่หยุดชะงักก่อนจะส่งเสียงหัวเราะเยา
จิเหยียนโจวดูไม่สะทกสะท้านอะไร ก่อนจะหัวเราะเยาะจี้ซือหาน "นายน่าจะรักเธอมากเลยสิท่า ถึงขั้นยอมปล่อยศัตรูไปเพื่อรักษาความรู้สึกของเธอเลย?"ใบหน้าอันแสนเยือกเย็นของจี้ซือหานไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมา แววตาที่ดูซับซ้อนเย็นชาจนไม่สามารถเดาอะไรได้จับจ้องไปยังจิเหยียนโจว "ฉันจะรักหรือไม่รักเธอแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย?"ราวกับว่าจิเหยียนโจวสามารถมองทะลุเข้าไปในใจของจี้ซือหานได้ เขาแค่นหัวเราะเยาะอย่างไม่แยแส "มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันหรอก ฉันแค่รู้สึกว่าถ้านายยังใจอ่อนเพื่อผู้หญิงคนนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วสักวันหนึ่งนายได้ตายคามือเธอแน่"จี้ซือหานที่ตอนแรกยอมผ่อนลงแล้ว เมื่อได้ยินสิ่งที่จิเหยียนโจวพูดใส่ร้ายป้ายสีซูหว่าน แววตาที่คมกริบดั่งใบมีดน้ำแข็งก็ฉาบไปด้วยรังสีอาฆาต"ถ้าอยากตายมากนัก ฉันจะสงเคราะห์ให้——"หลังจากสิ้นสุดน้ำเสียงเฉียบขาดแสนเยือกเย็นนั้น มือที่ลดปืนลงในตอนแรกก็ยกขึ้นเล็งไปที่ต้นขาของจิเหยียนโจว ก่อนจะลั่นไกปืนด้วยความรวดเร็วก่อนที่เขาจะทันได้ตั้งตัว กั่วกัวที่อยู่ไกลออกไปราวกับว่าเธอสัมผัสได้ถึงอันตรายที่จะเกิดขึ้นล่วงหน้า เธอจึงส่งเสียงกรีดร้องและร้องไห้ออกมา"แง
หลังจากที่จ้องมองอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ละสายตาที่แฝงด้วยความโดดเดี่ยวบางอย่างและหันไปมองร่างของเด็กน้อยที่หลุดออกจากตัวจอร์จวิ่งมากอดต้นขาของเขาใต้จมูกของเด็กคนนี้มีน้ำมูกที่ไหลเป็นทางยาว และดูน่าจะไหลออกมายาวและมากขึ้นเรื่อย ๆ...จิเหยียนโจวขมวดคิ้วและกำลังจะหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดจมูกเธอให้สะอาด แต่ก็เห็นเธอดึงกางเกงเขาขึ้นมาเช็ดจมูกตัวเองซะก่อน...จิเหยียนโจวขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิมและยกเท้าขึ้นเตรียมจะสะบัดเธอออกแต่เธอกลับหย่อนก้นนั่งลงบนรองเท้าของเขาพร้อมกับกอดขาเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ถึงตายยังไงก็ไม่ยอมปล่อย..."คุณอาแปลกแกว่งชิงช้า!"จิเหยียนโจวกลอกตาและมองไปยังจอร์จที่กำลังมองกั่วกัวด้วยรอยยิ้มเอ็นดูอยู่ด้านข้าง "เอาเธอออกไปเดี๋ยวนี้!"จอร์จกางมือออกก่อนจะแสดงท่าทีจนปัญญา "ฉันต้องไปเรียกคนให้มาเก็บกวาดห้องนายน่ะสิ งั้นฝากเด็กไว้กับนายสักพักนะ"จอร์จทิ้งท้ายก่อนจะแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้และเดินออกจากวิลล่าไป เมื่อเขาเห็นซูหว่านที่กำลังจะขึ้นรถพอดี เขาก็รีบเรียกเธอทันที"คุณซู"ซูหว่านหันกลับมาและเห็นจอร์จที่กำลังเดินเข้ามาหา เธอรู้ทันทีว่าที่เขาตามมาน่าจะมีเรื่องสำคัญอะไรแน่ เ
ซูหว่านกำมือแน่น หลังจากที่คิดไปมาในหัวอยู่หลายครั้ง เธอก็เอ่ยปากถาม "แสดงว่าพี่สาวฉันหักหลังเขาจริง ๆ เหรอ?"จอร์จไม่ค่อยเข้าใจประเด็นนี้สักเท่าไหร่นักจึงได้แค่เอ่ยตามความเป็นจริง "หลายปีที่ผ่านมาผมไม่ได้อยู่อังกฤษเลย ผมไม่รู้แน่ชัดว่าเกิดเรื่องอะไรกับคุณชูยีและคุณจิบ้าง มีแค่ตัวคุณจิเองเท่านั้นที่รู้ แต่เขาก็ไม่บอกอะไรใครเลย"เรื่องที่เกิดในตอนนั้นเป็นส่วนที่เจ็บปวดที่สุดในใจของจิเหยียนโจว และด้วยความหยิ่งผยองแน่นอนว่าเขาไม่ยอมที่จะเปิดบาดแผลในใจของตัวเองให้ใครได้เห็นเป็นแน่ซูหว่านพยักหน้าให้จอร์จอย่างเข้าใจ "ฉันเข้าใจแล้ว..."หลังจากที่จอร์จได้บอกความลับที่ซ่อนอยู่ในใจให้กับซูหว่านอย่างหมดเปลือก เขาก็รู้สึกผ่อนคลายลงทันที "คุณซูครับ ถ้าเขาตรวจเจอความจริงที่เหมือนกับก่อนหน้านี้ก็คงจะกระทบกับความรู้สึกเขาอีก ผมหวังว่าคุณจะช่วยคุณจิมากกว่านี้เพื่อเห็นแก่พี่สาวของคุณนะครับ..."ซูหว่านขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจความหมายของจอร์จสักเท่าไหร่นัก "ฉันจะช่วยเขาได้ยังไงล่ะ?"พอจอร์จได้สบตากับชายที่ยืนอยู่ข้างกายของซูหว่าน ริมฝีปากที่กำลังจะพูดของเขาก็หุบลงทันทีเขาเก็บความซับซ้อนวุ่นวายในแวว
ที่จริงแล้วซูหว่านที่นอนอยู่บนเตียงไม่ได้หลับ ได้ยินเสียงแว่วๆดังออกมาจากในห้องน้ำ ก็มุมปากยิ้มหวานเขารีบร้อนจะสู่ขอเธอเข้าบ้านอยู่นะดีจังเธอนึกว่าจี้ซือหานโทรศัพท์เสร็จแล้วจะออกมา ทว่าเขาก็กดโทรออกไปอีกสายหนึ่งซูหว่านได้ยินไม่ชัด ได้ยินแค่ว่าเขากำลังสั่งอาเจ๋อ ไปสืบเรื่องของชูยีกับจิเหยียนโจวที่แท้ต่อให้เธอไม่เอ่ยปากขอให้เขาช่วย เขาก็แอบจัดการปัญหาทุกอย่างให้เธออยู่เบื้องหลังคุณจี้ของเธอ มักจะทำให้เธอวางใจได้เสมอเลย...เมื่อจี้ซือหานอาบน้ำเสร็จออกมา เห็นหญิงสาวที่กำลังนอนอุดอู้หลับปุ๋ยอยู่บนเตียง ริมฝีปากบางก็ค่อยๆยกยิ้มขึ้นเขาเช็ดเส้นผมจนแห้ง ก็วางผ้าขนหนูลง เดินเข้าไปเลิกผ้าห่มออก แล้วโอบเอวบางของเธอจากด้านหลังเมื่อรัดเธอเข้าอ้อมกอดแน่นแล้ว ก็ก้มหน้าลงจูบเส้นผมของเธอ แล้วจึงปิดเปลือกตาลง กอดเธอจนหลับไปอย่างสบายใจซูหว่านที่ยังไม่ได้หลับ สูดกลิ่นหอมอ่อนๆที่แผ่ออกมาจากร่างของชายหนุ่มหลังอาบน้ำเสร็จ แล้วรู้สึกชื่นฉ่ำในใจทุกอย่างที่เธอเคยรู้สึกว่าไม่อาจเอื้อมได้ แต่ในเวลานี้ เธอได้รับการชดเชยหมดทุกอย่างแล้ว นั่นทำให้เธอรู้สึกมีความสุขหลังจากที่เธอรอให้จี้ซือหานนอนห
ซานซานก้าวขาเดินเข้าไป เรียกซูหว่านด้วยเสียงอ่อนโยนทีนึง "หว่านหว่าน!"เมื่อได้ยินเสียงที่ไม่ได้ยินมานานของซานซาน ซูหว่านก็เงยหน้าจากหนังสือ แล้วก็เห็นเข้ากับซานซานที่เดินเข้ามาจากด้านนอกคฤหาสต์พอดีเมื่อมองเห็นร่างอันแสนคุ้นเคย ซูหว่านก็อบอุ่นในใจ รีบวางหนังสือในมือลง ลุกขึ้นเดินขึ้นหน้าไป"ซานซาน!"บางทีอาจะเพราะไม่ได้เจอกันนาน ซูหว่านที่รู้สึกตื้นตันไม่น้อย กางแขนทั้งสองข้างออก แล้วกอดซานซานแน่น "ครึ่งปีที่ผ่านมาเธอสบายดีไหม?"ระหว่างเพื่อนสาวไม่ต้องมีคำพูดใดให้มาก แค่กอดเดียวก็ทำให้ซานซานเผยรอยยิ้มที่อ่อนโยนออกมาทั้งใบหน้า "ฉันก็ยังเหมือนเดิมแหละ ทำงานที่ไนท์คลับ วุ่นแต่หาเงิน ทุกอย่างก็เป็นไปตามที่คาดหวัง"เธอพูดจบก็ปล่อยซูหว่านออก ประคองไหล่ของเธอ แล้วสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า เมื่อเห็นว่ารูปร่างของเธอซูบผอมกว่าเมื่อก่อน ในแววตาที่มีรอยยิ้มก็ผุดความปวดใจออกมา "เธอน่ะสิที่ผอมลงเยอะเลย ครึ่งปีที่ผ่านมาลำบากมามากเลยสินะ?"ซูหว่านกลัวว่าซานซานจะเป็นห่วง ก็ตอบเลี่ยงๆ "ก็ลำบากอยู่ แต่ก็ผ่านมันมาได้"ไอ้บ้าจิเหยียนโจวนั่นจะปฏิบัติกับเธอยังไง ซานซานรู้ดีอยู่แก่ใจ แต่ไม่ได้ไปขุดรอยแผ
ในใจของจี้เหลียงชวนแทบหยุดหายใจ ทั้งอึดอัด ทั้งเสียใจ แต่กลับถามซานซานด้วยสีหน้าที่ไม่แสดงออก "เธอจะไปนัดบอด? กับใคร?"คำถามนี้ ซานซานไม่ได้ตอบ แต่หันไปหาจี้ซือหานอย่างรักษามารยาท "คุณจี้ หว่านหว่านอยู่ที่บ้านของคุณจะปลอดภัยกว่า ฉันไม่พาเธอกลับแล้วกันค่ะ..."เป้าหมายของจี้ซือหานบรรลุ จึงพยักหน้าให้ซานซานนิดหน่อย แล้วเคลื่อนสายตามาที่ซูหว่าน "พวกเธอคุยกันเถอะ"เขาเก็บคอมพิวเตอร์ ขณะที่ลุกขึ้นเดินผ่านคนรับใช้ ก็สั่งเสียงเย็น "ปรนนิบัติเพื่อนของนายหญิงให้ดี"คำว่านายหญิง ให้ความรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยกับซูหว่านได้มาก แล้วก็เอาชนะใจซานซานได้เช่นกันยังไม่แต่งงาน ก็เห็นหว่านหว่านเป็นภรรยาของเขาแล้ว การที่หว่านหว่านยู่ที่นี่ พวกคนใช้ก็จะไม่ดูถูกเธอการปฏิบัติในทุกด้านของจี้ซือหาน ซานซานไม่ติดเลยสักนิดยิ่งไปกว่านี้สามเดือนมานี้ ที่จี้ซือหานกระอักเลือดเกือบตายไม่รู้กี่ครั้งเพราะซูหว่าน ซานซานเห็นมากับตาทั้งหมดเธอคิดว่าชายหนุ่มที่กุมอำนาจสูงสุดคนนี้ รักหว่านหว่านยิ่งกว่าชีวิต ก็นับว่าเพียงพอแล้วจี้เหลียงชวนยังอยากจะถามซานซานให้ชัดเจนว่าตกลงแล้วไปนัดบอดกับใคร แต่ก็ถูกจี้ซือหานกวาดสายตามอ
ซานซานถอนหายใจ แล้วพูดกับซูหว่านเสียงต่ำ "เพราะอยากจะหนีออกจากกรงที่ซูเหยียนสร้างขึ้นมาสำหรับเธอ อลันก็เลยกระโดดตึกลงมาขาหัก ถ้าไม่ใช่เพราะประธานจี้ส่งซูชิงไปแก้แค้น ก็คงไม่มีใครเห็นว่าเธอนอนอยู่บนโพรงหญ้า หลายเดือนที่ผ่านมาต้องรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล"ซูหว่านได้ยินดังนั้น ก็ถามด้วยความกังวลว่าสาหัสหรือเปล่า ซานซานตอบว่า "โชคดีที่รักษาได้แล้ว ต่อไปเวลาเดินอาจจะผิกปกตินิดหน่อย แต่ไม่ถึงกับขาเป๋ แต่ต่อจากนี้เธอไม่สามารถใส่รองเท้าส้นสูงได้อีก..."ทุกครั้งที่ซูหว่านเห็นอลัน เธอมักจะใส่รองเท้าส้นสูง ที่สวยสะกด และอกเผยมั่นใจ ต่อไปไม่สามารถใส่ส้นสูงได้อีก นั่นก็เท่ากับเป็นการตัดขาดความมั่นใจของอลัน นั่นทำให้ซูหว่านยากจะรับได้ "แล้วซูเหยียนล่ะ ไอ้สารเลวนั่นมีจุดจบยังไง?!"ซานซานขมวดคิ้ว "ตระกูลซูเป็นตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง ซูชิงไม่อาจเอาชีวิตเขาได้ ก็ได้แต่ชกเขาแรงๆไปทีนึง แต่เอาเป็นว่าความแค้นที่เธอถูกเตะนั่น ซูชิงได้เอาคืนให้แล้ว ส่วนเจ้าตัวน่าจะยังรักษาตัวอยู่มั้ง โดนถีบไปหลายครั้งซี่โครกหักอยู่"ซานซานพูดจบ ก็ทอดสายตาลงต่ำ ซ่อนความรู้สึกที่ซับซ้อนเอาไว้จริงๆตอนนั้นซ่งซือเยว่ก็ขัดขวาง