บทที่ 567

จี้ซือหานอุ้มซูหว่าน ลงนั่งที่โต๊ะอาหารได้ไม่ทันไร ด้านนอกคฤหาสน์ก็มีโรลลอยส์คันนึงขับเข้ามา...

จี้เหลียงชวนลงมาจากบนรถ คลุมเสื้อโค้ทสีกรมท่า สาวขายาวๆเดินเข้าวิลล่ามาอย่างรวดเร็ว

เขาถอดเสื้อโค้ทตัวใหญ่ส่งให้คนรับใช้ แล้วจึงยกมือขึ้นสางเกล็ดหิมะบนเส้นผม จากนั้นถามคนรับใช้ "พี่รองของฉันล่ะ?"

คนรับใช้ชี้ไปยังทิศทางห้องอาหารอย่างระมัดระวัง "คุณหนูสองกำลังรับประทานอาหารอยู่ค่ะ"

จี้เหลียงชวนมองตามสายตาของคนรับใช้ไปยังห้องอาหาร เมื่อเห็นหญิงสาวที่ถูกพี่รองกอดอยู่ในอ้อมกอด สีหน้าก็ตึงขึ้นทันที

เขารวบรัดฝีเท้า ก้าวฉับๆมาตรงหน้าทั้งสองคน ชี้หน้าซูหว่านแล้วพูดอย่างเดือดดาล "ทำไมเธอยังมีหน้ามาหาพี่รองยู่อีก?"

ไม่รอให้ซูหว่านเอ่ยปาก ชายหนุ่มที่กอดเธออยู่นั้น จู่ๆก็ช้อนสายตาเย็นยะเยือกกวาดมองจี้เหลียงชวนอย่างเย็นชา "แกอยากโดนตัดนิ้วทิ้งไหม?"

จี้เหลียงชวนถึงได้สำรวจว่าตัวเองทำเกินกว่าเหตุ รีบดึงนิ้วเก็บ ปะทะกับสายตาเย็นชาของพี่รอง แล้วถามอย่างไม่เข้าใจ "พี่รอง ก่อนหน้านี้เธอเคยทำร้ายพี่ ทำไมยังอยู่กับเธออีก?"

สามเดือนก่อน พี่รองถูกหามกลับมา สลบไปหลายวัน หลังจากฟื้นขึ้นมาก็เสียใจจนกระอักเลือด