บททั้งหมดของ ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: บทที่ 541 - บทที่ 550

หลังจากที่ซูชิงดึงสติกลับมาจากความตกใจได้ เขาก็รีบสาวเท้าตรงไปยังเตียงผู้ป่วยอย่างกระตือรือร้น พลันจ้องมองดวงตาของจี้ซือหานขนตาที่เรียงเป็นแพหนาสั่นไหวไปมาให้ความรู้สึกเหมือนกำลังต่อสู้อยู่กับใครบางคนในฝัน...จี้ซือหานพยายามจะลืมตาขึ้นมา ทว่าแม้เขาจะพยายามเท่าไรมันก็ไม่ยอมลืมเสียที...เขากำลังติดอยู่ในห้วงแห่งความฝันอันสวยงาม ในฝันซูหว่านกำลังโอบกอดลูกของพวกเขาพร้อมกับชีวิตที่เต็มไปด้วยความสุขจี้ซือหานจมอยู่ในความฝันโดยไม่อยากจะจากไป ทว่าวันหนึ่งกลับมีซูหว่านอีกร่างที่ดูไร้ชีวิตชีวายื่นมือออกมาหาเขาซูชิงที่คอยเฝ้ามองซือหานตลอดทั้งคืนเอามือลูบท้องของตัวเองเบาๆ เธอร้องไห้พร้อมกล่าว "ซือหานฉันคิดถึงคุณจังเลย เมื่อไรคุณจะมารับฉันล่ะ"จี้ซือหานหันกลับไปมองซูหว่านที่กำลังอุ้มลูกพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ตน ขณะเดียวกันเขาก็หันกลับมามองซูหว่านอีกคนที่ยืนร้องไห้จนตาบวมอยู่ในกลุ่มหมอกเขาแยกไม่ออกว่าใครคือซูหว่านตัวจริงกันแน่ จึงทำได้แค่เพียงตกอยู่ในสภาวะที่ต้องดิ้นรนสับสนระหว่างความสุขและความเสียใจท้ายที่สุดเขาก็เลือกที่จะเดินไปหาซูหว่านที่แทบจะทำให้ตนปวดใจราวกับเป็นอัมพาต ยิ่งเข้าใกล้เธอ

จี้ซือหานพอลืมตาตื่นก็เป็นวันที่สองแล้ว พอมองไปภายในห้องพักฟื้นก็เห็นคนตระกูลจี้ยืนอยู่เต็ม คิ้วคมกริบและแววตาอันพร่างพราวก็ย้อมฉาบไปด้วยการหมดความอดทนตระกูลจี้รู้ว่าเขาเป็นคนชอบความเงียบสงบ เลยไม่ได้โหวกเหวกโวยวาย ได้แต่ยืนเงียบๆ อยู่ข้างๆ แต่เพราะมันเงียบเกินไป เลยเหมือนกับการประชุมของสมาชิกครอบครัวตรงหัวเตียงมีชายอายุวัย 75 ปี สวมชุดสูทรรองเท้าหนัง ผมขาวไปทั้งหัว หน้าตาก็ยังดูอ่อนเยาว์และกระฉับกระเฉง ลำตัวตั้งตรงเหมือนกับพู่กัน ดวงตาร้อนผ่าวไปด้วยน้ำตา เขามองดูใบหน้าอันซูบเซียวและซีดขาวของจี้ซือหานเขาถือไม้เท้าไว้และกล่าวด้วย้สียงทุ้มต่ำ "ซือหาน เจ้าคงลำบากเลยสินะ"เสียงของคนวัยชราแฝงไปด้วยความรู้สึกของคนอายุที่ผ่านโลกมาอย่างโชกโชน แต่กลับยังคงแข็งแกร่งและมีพลังผนวกกับบรรยากาศรอบตัวราวกับจะกลืนภูเขากลืนแม่น้ำที่แผ่ซ่านออกมา พอรวมกับเสียงนั้น ก็ทำให้คนรู้สึกถึงพลังพลานุภาพของความกดดันความรู้สึกดดันนั้นเป็นของคนตระกูลจี้ที่มีมาแต่กำเนิด นั่นคือบรรยากาศของคนอันทรงพลังที่ของคนที่อยู่ในตําแหน่งสูงมานาน ไม่มีใครอาจจะสามารถเทียบได้ง่ายนักจี้ซือหานก้มหน้าและพรุบสายตาลง เขาได้แต

ผู้ช่วยคนนั้นสั่นไปด้วยความตกใจและกล่าวอีกครั้ง "จี้ซือหานฟื้นแล้วครับ"จิเหยียนโจวตกใจได้ไม่กี่วินาทีก็กลับมามีท่าทีตามปกติเหมือนเดิม ราวกับว่าคาดการณ์ไว้แล้วว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาและก็ไม่ได้เอามาใส่ใจเขาหยิบผ้าเช็ดมือบนโต๊ะอาหารอย่างไม่เร็วไม่ช้ามาเช็ดนิ้วที่เปื้อนโจ๊กจนสะอาด...หลังจากเขาเช็ดสะอาดก็เงยหน้าขึ้นมาและหันไปมองกล้องวงจรปิดและบอกกับผู้ช่วย "ในเมื่อฟื้นแล้ว งั้นก็เอาของไปมอบให้เขาสักชิ้น"รับรองว่าพอจี้ซือหานได้เห็นจะต้องดีใจมาก ก็แค่ไม่รู้ว่าจะดีใจมากจนอาจจะกลับไปหมดสติอีกครั้งรึเปล่า...เขาเฝ้ารออยากเห็นท่าทีของจี้ซือหาน...จี้ซือหานซึ่งนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ก็ได้เห็นคลิปวิดีโอจากกล้องวงจรปิดส่งมาที่มือถือ หัวใจเขาเหมือนกับถูกม้าเหยียบกดเอาไว้ จนเขาเจ็บปวดรวดร้างอยากจะตาย เหมือนกับลำไส้ได้ถูกตัดออกนิ้วอันสั่นเทาของเขาได้ปัดคลิปวิดีโอจิเหยียนโจวป้อนข้าวให้กับซูหว่าน จากนั้นก็เปิดคลิปวิดีโอที่สองอย่างไม่อาจควบคุมได้ซูหว่านภายในคลิปวิดีโอก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่นพร้อมกับยิ้มให้กับจิเหยียนโจว เรียกเขาด้วยรอยยิ้มอันแสนหวาน : "เหยียนโจว..."ใบหน้าของจิเหยียนโจวก็เผย

อาเจ๋อและซูชิงมองเฮลิคอปเตอร์ที่บินชึ้นสูงอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็มองหน้ากันอาเจ๋อระงับความโกรธในใจและรีบสั่งให้คนไปติดตามเส้นทางการบินของเฮลิคอปเตอร์นั้นทั้งสองกลับมาที่คฤหาสน์เพื่อวางจะสดตามรอบเส้นทางและเตรียมไล่ตามจิเหยียนโจวอีกครั้งลูกน้องได้ออกมาจากห้องนอนของซูหว่านและพบปากกาบันทึกเสียง เทปบันทึกและกระดาษที่เขียนให้กับจี้ซือหาน"คุณเจ๋อ ของสองชิ้นนี้ถูกทับไว้ใต้กระดาษแผ่นนี้ คงจะเป็นคุณซูที่ทิ้งไว้ให้"อาเจ๋อรับของสามสิ่งนั้นมาก็เปิดปากกาบันทึกเสียง ตอนได้ยินเสียงอันคุ้นเคยจากในปากกาก็สะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อยและไม่ค่อยมั่นใจพร้อมกับเงยหันไปถามซูชิง "นี่คือ..."ซูชิงสีหน้าหมองหม่นขึ้นมา "นี่คือเสียงของคุณซูครับ..."ซูชิงรับเทปบันทึกจากอาเจ๋อมา พอเซฟลงไว้ใน USB แล้วก็เอาไปเสียกับโน๊ตบุ๊คทั้งสองพอได้เห็นภาพบนจอ หัวใจก็รู้สึกทิ้งดิ่ง...ซูชิงกำของสองสิ่งนั้นไว้แน่นและหันไปพูดกับอาเจ๋อ "คุณไปตามจิเหยียนโจว ผมจะกลับไปก่อนเพื่อให้ประธานจี้ได้ตัดสินใจ"อาเจ๋อสีหน้าอึมครึมและพยักหน้าเบาๆ และก็พาคนของตัวเองตามจิเหยียนโจว ส่วนซูชิงก็รีบกลับไปที่เมืองเมืองเอก่อนที่เขาจะเข้าไปยังห้อง

เพราะการกระทำอันไร้เดียงสาของเด็ก ทำให้ซูหว่านที่รู้สึกหมดหวังท้อแท้รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นในหัวใจเธอไม่ยอมเผยภาพลักษณ์นางมารร้ายต่อหน้าของเด็กคนนี้ เธอพยายามระงับความเจ็บปวดในใจและลุกขึ้นยืนจากพื้นและลูบหัวของกั่วกัว"คุณน้าเลิกร้องไห้ได้แล้ว พวกเรากลับห้องกันเถอะ"กั่วกัวก้พูดคำว่า'อืม'ออกมาอย่างไร้เดียงสาและรีบยื่นมือเล็กๆ ออกมาจูงมือของซูหว่านเดินเข้าไปในห้องไม่รู้เพราะว่าหลังจากร้องไห้หรือว่าเพราะอารมณ์กดดันเกินไป ซูหว่านหลังจากเข้ามาในห้องได้ไม่นาน เธอก็รู้สึกปวดตรงท้องน้อยขึ้นมาเธอมักรู้สึกว่าความรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ ไม่ใช่เป็นความเจ็บปวดแบบคนจะคลอด แต่เป็นความเจ็บปวดเหมือนกับปวดประจำเดือนขณะเธอกำลังสงสัย ด้านล่างก็มีของเหลวอุ่นๆ ไหลออกมาทำให้เธอตกตะลึงอยู่ตรงนั้นช่วงนี้จอร์จนอกจากจ่ายยารักษาตาให้กับเธอแล้ว ก็ยังจ่ายยาบำรุงครรภ์และยาบำรุงร่างกายให้เธอด้วยเธอบางครั้งก็จะมีอาการอาเจียนแพ้ท้อง แต่ว่าไม่รุนแรงมาก แต่แค่เธอไม่เคยสงสัยว่าในท้องของเธอเอง ไม่คิดว่าจะ...ไม่คาดคิดว่าทั้งหมดทั้งมวลนี้ กลับกลายเป็นว่าเป็นแค่การหลอกลวง!เธอเชื่อใจจอร์จขนาดนั้น เชื่อฟังคำพูดของ