อาเจ๋อและซูชิงมองเฮลิคอปเตอร์ที่บินชึ้นสูงอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็มองหน้ากันอาเจ๋อระงับความโกรธในใจและรีบสั่งให้คนไปติดตามเส้นทางการบินของเฮลิคอปเตอร์นั้นทั้งสองกลับมาที่คฤหาสน์เพื่อวางจะสดตามรอบเส้นทางและเตรียมไล่ตามจิเหยียนโจวอีกครั้งลูกน้องได้ออกมาจากห้องนอนของซูหว่านและพบปากกาบันทึกเสียง เทปบันทึกและกระดาษที่เขียนให้กับจี้ซือหาน"คุณเจ๋อ ของสองชิ้นนี้ถูกทับไว้ใต้กระดาษแผ่นนี้ คงจะเป็นคุณซูที่ทิ้งไว้ให้"อาเจ๋อรับของสามสิ่งนั้นมาก็เปิดปากกาบันทึกเสียง ตอนได้ยินเสียงอันคุ้นเคยจากในปากกาก็สะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อยและไม่ค่อยมั่นใจพร้อมกับเงยหันไปถามซูชิง "นี่คือ..."ซูชิงสีหน้าหมองหม่นขึ้นมา "นี่คือเสียงของคุณซูครับ..."ซูชิงรับเทปบันทึกจากอาเจ๋อมา พอเซฟลงไว้ใน USB แล้วก็เอาไปเสียกับโน๊ตบุ๊คทั้งสองพอได้เห็นภาพบนจอ หัวใจก็รู้สึกทิ้งดิ่ง...ซูชิงกำของสองสิ่งนั้นไว้แน่นและหันไปพูดกับอาเจ๋อ "คุณไปตามจิเหยียนโจว ผมจะกลับไปก่อนเพื่อให้ประธานจี้ได้ตัดสินใจ"อาเจ๋อสีหน้าอึมครึมและพยักหน้าเบาๆ และก็พาคนของตัวเองตามจิเหยียนโจว ส่วนซูชิงก็รีบกลับไปที่เมืองเมืองเอก่อนที่เขาจะเข้าไปยังห้อง
เฮลิคอปเตอร์ของจิเหยียนโจวหลังจากมาหยุดลงตรงเขาลูกหนึ่งก้เปลี่ยนเป็นเฮลิคอปเตอร์อีกลำในทันที หลังจากเปลี่ยนเครื่องหลายครั้งในที่สุดก็ถึงสวิสเซอร์แลนด์ซูหว่านหลังจากถูกบังคับให้เข้าไปในคฤหาสน์ก็เอากั่วกัวมอบให้กับจอร์จ "รบกวนคุณช่วยดูเธอหน่อย ฉันมีเรื่องบางอย่างจะคุยกับเขา"จอร์จรู้ว่าซูหว่านซึ่งถูกหลอกมาตลอดทางกำลังจะไปคิดบัญชีกับจิเหยียนโจว เขาก็เลยรับกั่วกัวมาและให้เวลากับพวกเขาจอร์จหลังจากอุ้มเด็กไปแล้ว ภายใต้ช่วยประคองของคนรับใช้ พอลองควานหาดู ซูหว่านก็ได้มานั่งลงตรงโซฟาในห้องรับแขกหลังจากเธอนั่งลง เธอก็ลองเหลือบสายตาก็พอจะให้ได้อย่างลางๆ และพยายามเพ่งเพื่อหวาดตามองหาว่าจิเหยียนโจวอยู่ไหนหลังจากพบ เธอก็เผยอริมฝีปากสีแดงเบาๆ และถามจิเหยียนโจวอย่างเย็นชา "คุณสัญญากับฉันแล้ว ระยะเวลา 1 เดือนได้มาถึงแล้ว คุณควรจะปล่อยฉันกลับประเทศ ตอนนี้คุณยังจะหลอกฉันมาที่สวิสเซอร์แลนด์อีก คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?"ขณะจิเหยียนโจวหยิบบุหรี่ซิการ์ออกจากกล่องก็ได้ยินเสียงของซูหว่านและเหลือบมองเธออย่างไร้ซุ่มเสียง "ผมได้บอกคุณตั้งแต่แรกแล้วว่าคำพูดของผมมันเชื่อไม่ได้..."เขาเอาไฟแช็คออกมาและจุดบุห
เพราะการกระทำอันไร้เดียงสาของเด็ก ทำให้ซูหว่านที่รู้สึกหมดหวังท้อแท้รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นในหัวใจเธอไม่ยอมเผยภาพลักษณ์นางมารร้ายต่อหน้าของเด็กคนนี้ เธอพยายามระงับความเจ็บปวดในใจและลุกขึ้นยืนจากพื้นและลูบหัวของกั่วกัว"คุณน้าเลิกร้องไห้ได้แล้ว พวกเรากลับห้องกันเถอะ"กั่วกัวก้พูดคำว่า'อืม'ออกมาอย่างไร้เดียงสาและรีบยื่นมือเล็กๆ ออกมาจูงมือของซูหว่านเดินเข้าไปในห้องไม่รู้เพราะว่าหลังจากร้องไห้หรือว่าเพราะอารมณ์กดดันเกินไป ซูหว่านหลังจากเข้ามาในห้องได้ไม่นาน เธอก็รู้สึกปวดตรงท้องน้อยขึ้นมาเธอมักรู้สึกว่าความรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ ไม่ใช่เป็นความเจ็บปวดแบบคนจะคลอด แต่เป็นความเจ็บปวดเหมือนกับปวดประจำเดือนขณะเธอกำลังสงสัย ด้านล่างก็มีของเหลวอุ่นๆ ไหลออกมาทำให้เธอตกตะลึงอยู่ตรงนั้นช่วงนี้จอร์จนอกจากจ่ายยารักษาตาให้กับเธอแล้ว ก็ยังจ่ายยาบำรุงครรภ์และยาบำรุงร่างกายให้เธอด้วยเธอบางครั้งก็จะมีอาการอาเจียนแพ้ท้อง แต่ว่าไม่รุนแรงมาก แต่แค่เธอไม่เคยสงสัยว่าในท้องของเธอเอง ไม่คิดว่าจะ...ไม่คาดคิดว่าทั้งหมดทั้งมวลนี้ กลับกลายเป็นว่าเป็นแค่การหลอกลวง!เธอเชื่อใจจอร์จขนาดนั้น เชื่อฟังคำพูดของ
กั่วกัวพอหลับไปได้พักหนึ่งก็สะลึมสะลือลืมตาตื่นขึ้นมาภายในห้องที่มืดสลัวๆ เธอก็ไม่เห็นน้าสาวเลย เธอตกใจจนร้องไห้ออกมาเสียงดัง "แง"...เธอร้องไห้เสียงดังมาก ไม่นานนักจอร์จและจิเหยียนโจวก็มาหาจอร์จผลักประตุห้องเปิดออกและเปิดไป เขาเข้าไปอุ้มกั่วกัวขึ้นมาและปลอมเธอจิเหยียนโจวพอเห็นว่าไม่เห็นแม้แต่เงาของซูหว่านในห้อง เขาก็รีบเข้าไปที่ห้องน้ำพอเขาเปิดประตูห้องน้ำออก เขาก็ใจเต้นสั่นเมื่อเห็นเลือดสดๆ นองเต็มพื้น พร้อมกับหญิงสาวใบหน้าซีดขาวนอนอยู่ในอ่างน้ำ"จอร์จ รีบมาช่วยเธอเร็ว!"เขาเดินเข้าไปอย่างรวดเร็วแล้วอุ้มซูหว่านขึ้นมา หลังจากวางเธอลงกับพื้น เขาก็รีบกดตรงข้อมือที่เบือดไหลออกมาไว้แน่นจอร์จพอมาถึงยังห้องน้ำก็เห็นว่าซูหว่านกรีดข้อมือฆ่าตัวตาย เขาใจเต้นรัวอย่างไม่รู้ตัว จากนั้นก็สงบสติอารมร์ลงมาเขาตะเรียกให้คนรับใช้เอากล่องยามา หลังจากยุ่งกับการห้ามเลือดจนหยุดแล้วก็รีบช่วยซูหว่านหญิงสาวที่นอนตรงพื้นและก่อนจะใกล้สิ้นลมหายใจ จอร์จได้ลากเธอกลับมาจากประตูปรโลกได้อย่างทันท่วงที"อุ้มเธอไปไว้บนเตียง!"จิเหยียนโจวพอเห็นจอร์จถอนหายใจออกมา เขาก็ได้อุ้มซูหว่านและเอาเธอมาไว้บนเตียง
จิเหยียนโจวสั่งผู้ช่วยเสร็จ ก็พาพวกเขาโยกย้าย มาจนถึงเกาะซานโตรินี่อีกครั้ง...ในวันต่อๆไป เพื่อป้องกันไม่ให้ซูหว่านฆ่าตัวตาย จิเหยียนโจวจึงใช้กุญแจมือ ล็อคมือของเธอเอาไว้กับเตียง จำกัดการเคลื่อนไหวของเธอแล้วจึงสั่งให้คนรับใช้จับตาดูเธอยี่สิบสี่ชั่วโมง ไม่ให้เธอกัดลิ้นฆ่าตัวตาย...หลังจากที่เขาตัดขาดหนทางการฆ่าตัวตายของซูหว่านเรียบร้อยแล้ว ก็สั่งให้จอร์จรักษาเธอครั้งนี้ไม่ได้หยุดการให้ยารักษาดวงตาเธออีก แต่ทำทุกวิถีทางเพื่อขนส่งอุปกรณ์การแพทย์ที่ดีที่สุดมาเพื่อรักษาดวงตาของเธอ...ซูหว่านปล่อยให้จิเหยียนโจวทรมานตามใจชอบ แต่ความปณิธานที่อยากไปตายนั้น กลับไม่เคยเปลี่ยนไป กระทั่งสามเดือนให้หลัง จอร์จหยิบแท็บเล็ตเครื่องนึงมาเขากดเปิดข่าวบนหน้าจอ แล้วยื่นให้ซูหว่าน "คุณดูสิ เขาออกงานแถลงข่าวการก่อสร้างใหม่ของสำนักงานใหญ่กลุ่มบริษัทจี้ เขายังไม่ตาย"ในวิดีโอ ร่างที่สวมชุดสูทหรูราคาแพง เปล่งออร่าสง่างามสูงส่งในทุกอิริยาบถแสงแฟลชจำนวนมาก ถ่ายใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติราวกับถูกพระเจ้าแกะสลักอย่างบ้าคลั่ง...ชายหนุ่มในกล้อง ช้อนดวงตาเรียวคมอันแสนเยือกเย็นคู่นั้น จิกเลนส์นิ่งโดยไม่กระพริบ
ตอนที่จิเหยียนโจวกลับมา ก็เป็นเวลาหลังเที่ยงคืนแล้ว ซูหว่านกอดกั่วกัว ฝืนความง่วงรอเขากลับมา...สามเดือนที่ผ่านมานี้ จิเหยียนโจวมาค่อยมาเจอซูหว่านสักเท่าไหร่ หรือถ้าเจอก็จะหมุนตัวเดินหนีราวกับไม่เห็นเธอในสายตาครั้งนี้เมื่อเปิดประตูเข้าวิลล่ามา เห็นเด็กกับผู้ใหญ่นั่งรอเขาอยู่ในห้องรับแขก ก็ยังคงทำเหมือนอย่างเคย คือเลือกที่จะทำเป็นมองไม่เห็นตอนที่เขาเตรียมจะยกขาเดินไป ซูหว่านก็เรียกเขาไว้ "ร่างกายของฉันดีเกือบปกติแล้ว ตั้งใจว่าพรุ่งนี้ก็จะไป ส่วนกั่วกัวฉันจะพาไปด้วย"เธอไม่มีความอดทนมานั่งเสียเวลากับจิเหยียนโจวต่อไป จึงเอ่ยความต้องการด้วยเสียงเย็นชาทันทีจิเหยียนโจวชะงักฝีเท้าลง หันกลับไปมองเธอแวบนึง "เด็กนั่นไม่ใช่ลูกของเธอสักหน่อย เธอจะพาไปด้วยทำไม?"ซูหว่านตอบกลับเสียงเย็น "กั่วกัวเป็นลูกของพี่สาวฉัน ฉันเป็นคุณน้าของเธอ ฉันมีสิทธิ์ปกป้องดูแล ก็ต้องพาไปได้อยู่แล้ว"จิเหยียนโจวแค่นเสียงเย็น "เธอกำลังจะบอกว่า ฉันไม่สมควรเลี้ยงดูเด็กคนนั้น?"ซูหว่านพูดเสียงเย็น "สมหรือไม่สมควร คุณก็รู้ดีอยู่แก่ใจ"จิเหยียนโจวเห็นเธอกลับมาปากคอเราะร้ายอย่างเคย ก็รู้ว่าเธอเห็นที่จี้ซือหานไปออกงาน
ซูหว่านถูกขังไว้กับเตียงมาเป็นระยะเวลานาน จึงไม่รู้สถานการณ์ของทั้งสองคน เห็นกั่วกัวรู้เรื่องขนาดนี้ ก็ปวดใจ"กั่วกัว เขา..."ซูหว่านยังพูดไม่ทนัจบ ก็เห็นกั่วกัวขัดขืนลงจากตัวของเธอ แล้วอ้าแขนสองข้างให้จิเหยียนโจวอุ้มนอกจากจิเหยียนโจวจะไม่ปฏิเสธแล้ว ยังอุ้มกั่วกัวขึ้นมาทันทีกั่วกัวซุกตัวเข้าอ้อมกอดของเขาตามแรง ยกมือเล็กป้อมๆขึ้นโบกให้ซูหว่าน"คุณน้า กลับไปอย่างหายห่วงได้เลยค่ะ"ซูหว่านมองจิเหยียนโจวอุ้มกั่วกัวขึ้นด้านบนอย่างตกตะลึงเธอยังอยากจะแย่งสิทธิ์ในการปกป้องดูแลของกั่วกัว แต่ไม่คิดว่ากั่วกัวอยากจะอยู่กับจิเหยียนโจวด้วยใจจริงเธอจ้องแผ่นหลังของเด็กน้อยและผู้ชายคนนั้น ไม่รู้ว่าทำไม แต่ยิ่งดูยิ่งรู้สึกว่าพวกเขาเหมือนกับ...ทันใดนั้นในใจของเธอก็ผุดความคิดนึงออกมา กั่วกัว คงไม่ใช่ลูกของจิเหยียนโจวกับพี่สาวหรอกนะ?ความคิดนี้ทำเอาซูหว่านตกใจใหญ่ รีบสะบัดศีระษะทำลายความคิดในสมองทิ้ง...ครั้งจิเหยียนโจวนับว่ารักษาคำพูด ปล่อยให้ซูหว่านจากไป ทั้งยังเตรียมเครื่องบินส่วนตัวไว้สำหรับเธอโดยเฉพาะหลังจากที่ซูหว่านโบกมือลากั่วกัวอย่างทำใจลำบากเสร็จ ก็หมุนตัวขึ้นไปนั่งในรถ ออกจากวิล
ร่างเล็กบาง ทอดมองเขาท่ามกลางลมและหิมะ ในดวงตาที่แผงไว้ด้วยความรู้สึกที่เอ่อล้น น้ำตาไหลรินดั่งน้ำพุจี้ซือหานยืนนิ่งอยู่กับที่ จ้องเธออยู่ชั่วครู่ ก็ยกเท้า ค่อยๆเดินไปยังทิศทางที่เธออยู่ช้าๆ...ซูหว่านเห็นเขาเดินออกจากบริษัท อีกทั้งยังเดินมายังที่ตัวเองอยู่ ก็รีบเดินขึ้นหน้าไปหาทั้งน้ำตา "ซือหาน ฉัน..."ทันทีที่เธอเรียกชื่อของเขาออกไป ก็เห็นเขาเดินผ่านไหล่ของเธอไปด้วยสีหน้าเย็นชา ไม่แม้แต่จะชายตามองเธอด้วยซ้ำซูหว่านตกตะลึง น้ำตาที่คลอเบ้า ใช้ความอดทนสุดชีวิตกลั้นไม่ให้ไหล แต่เพราะการกระทำนั้นของเขา ทันใดนั้นมันก็ไหลออกมาเธอค่อยๆหันกลับไป มองไปยังชายหนุ่มที่เดินลงบันได โดยที่ไม่หันศีรษะกลับมาไปพร้อมกับกลุ่มบอดี้การ์ดอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาแผ่นหลังของเขาที่สูงใหญ่และแข็งแรง ทว่ากลับโดดเดี่ยวและเฉยชา ราวกับอยู่กันคนละโลก ทำให้เธอไม่อาจสัมผัส หรือเข้าใกล้ได้...ซูหว่านจ้องแผ่นหลังนั้น มึนงงจนนึกว่าตัวเองถูกขังอยู่ในห้วงแห่งความฝัน เป็นฝันร้ายที่เธอเคยฝันถึงมาก่อนจริงๆเธอตายไปตั้งนานแล้วมั้ง เพราะเธอไม่อาจยอมรับได้ว่าจี้ซือหานไม่รักเธอ ดังนั้นแล้วเมื่อไม่สามารถฟื้นกลับมา จึงสา