บทที่ 552

ตอนที่จิเหยียนโจวกลับมา ก็เป็นเวลาหลังเที่ยงคืนแล้ว ซูหว่านกอดกั่วกัว ฝืนความง่วงรอเขากลับมา...

สามเดือนที่ผ่านมานี้ จิเหยียนโจวมาค่อยมาเจอซูหว่านสักเท่าไหร่ หรือถ้าเจอก็จะหมุนตัวเดินหนีราวกับไม่เห็นเธอในสายตา

ครั้งนี้เมื่อเปิดประตูเข้าวิลล่ามา เห็นเด็กกับผู้ใหญ่นั่งรอเขาอยู่ในห้องรับแขก ก็ยังคงทำเหมือนอย่างเคย คือเลือกที่จะทำเป็นมองไม่เห็น

ตอนที่เขาเตรียมจะยกขาเดินไป ซูหว่านก็เรียกเขาไว้ "ร่างกายของฉันดีเกือบปกติแล้ว ตั้งใจว่าพรุ่งนี้ก็จะไป ส่วนกั่วกัวฉันจะพาไปด้วย"

เธอไม่มีความอดทนมานั่งเสียเวลากับจิเหยียนโจวต่อไป จึงเอ่ยความต้องการด้วยเสียงเย็นชาทันที

จิเหยียนโจวชะงักฝีเท้าลง หันกลับไปมองเธอแวบนึง "เด็กนั่นไม่ใช่ลูกของเธอสักหน่อย เธอจะพาไปด้วยทำไม?"

ซูหว่านตอบกลับเสียงเย็น "กั่วกัวเป็นลูกของพี่สาวฉัน ฉันเป็นคุณน้าของเธอ ฉันมีสิทธิ์ปกป้องดูแล ก็ต้องพาไปได้อยู่แล้ว"

จิเหยียนโจวแค่นเสียงเย็น "เธอกำลังจะบอกว่า ฉันไม่สมควรเลี้ยงดูเด็กคนนั้น?"

ซูหว่านพูดเสียงเย็น "สมหรือไม่สมควร คุณก็รู้ดีอยู่แก่ใจ"

จิเหยียนโจวเห็นเธอกลับมาปากคอเราะร้ายอย่างเคย ก็รู้ว่าเธอเห็นที่จี้ซือหานไปออกงาน