บททั้งหมดของ ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: บทที่ 551 - บทที่ 560

ตอนที่จิเหยียนโจวกลับมา ก็เป็นเวลาหลังเที่ยงคืนแล้ว ซูหว่านกอดกั่วกัว ฝืนความง่วงรอเขากลับมา...สามเดือนที่ผ่านมานี้ จิเหยียนโจวมาค่อยมาเจอซูหว่านสักเท่าไหร่ หรือถ้าเจอก็จะหมุนตัวเดินหนีราวกับไม่เห็นเธอในสายตาครั้งนี้เมื่อเปิดประตูเข้าวิลล่ามา เห็นเด็กกับผู้ใหญ่นั่งรอเขาอยู่ในห้องรับแขก ก็ยังคงทำเหมือนอย่างเคย คือเลือกที่จะทำเป็นมองไม่เห็นตอนที่เขาเตรียมจะยกขาเดินไป ซูหว่านก็เรียกเขาไว้ "ร่างกายของฉันดีเกือบปกติแล้ว ตั้งใจว่าพรุ่งนี้ก็จะไป ส่วนกั่วกัวฉันจะพาไปด้วย"เธอไม่มีความอดทนมานั่งเสียเวลากับจิเหยียนโจวต่อไป จึงเอ่ยความต้องการด้วยเสียงเย็นชาทันทีจิเหยียนโจวชะงักฝีเท้าลง หันกลับไปมองเธอแวบนึง "เด็กนั่นไม่ใช่ลูกของเธอสักหน่อย เธอจะพาไปด้วยทำไม?"ซูหว่านตอบกลับเสียงเย็น "กั่วกัวเป็นลูกของพี่สาวฉัน ฉันเป็นคุณน้าของเธอ ฉันมีสิทธิ์ปกป้องดูแล ก็ต้องพาไปได้อยู่แล้ว"จิเหยียนโจวแค่นเสียงเย็น "เธอกำลังจะบอกว่า ฉันไม่สมควรเลี้ยงดูเด็กคนนั้น?"ซูหว่านพูดเสียงเย็น "สมหรือไม่สมควร คุณก็รู้ดีอยู่แก่ใจ"จิเหยียนโจวเห็นเธอกลับมาปากคอเราะร้ายอย่างเคย ก็รู้ว่าเธอเห็นที่จี้ซือหานไปออกงาน

ร่างเล็กบาง ทอดมองเขาท่ามกลางลมและหิมะ ในดวงตาที่แผงไว้ด้วยความรู้สึกที่เอ่อล้น น้ำตาไหลรินดั่งน้ำพุจี้ซือหานยืนนิ่งอยู่กับที่ จ้องเธออยู่ชั่วครู่ ก็ยกเท้า ค่อยๆเดินไปยังทิศทางที่เธออยู่ช้าๆ...ซูหว่านเห็นเขาเดินออกจากบริษัท อีกทั้งยังเดินมายังที่ตัวเองอยู่ ก็รีบเดินขึ้นหน้าไปหาทั้งน้ำตา "ซือหาน ฉัน..."ทันทีที่เธอเรียกชื่อของเขาออกไป ก็เห็นเขาเดินผ่านไหล่ของเธอไปด้วยสีหน้าเย็นชา ไม่แม้แต่จะชายตามองเธอด้วยซ้ำซูหว่านตกตะลึง น้ำตาที่คลอเบ้า ใช้ความอดทนสุดชีวิตกลั้นไม่ให้ไหล แต่เพราะการกระทำนั้นของเขา ทันใดนั้นมันก็ไหลออกมาเธอค่อยๆหันกลับไป มองไปยังชายหนุ่มที่เดินลงบันได โดยที่ไม่หันศีรษะกลับมาไปพร้อมกับกลุ่มบอดี้การ์ดอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาแผ่นหลังของเขาที่สูงใหญ่และแข็งแรง ทว่ากลับโดดเดี่ยวและเฉยชา ราวกับอยู่กันคนละโลก ทำให้เธอไม่อาจสัมผัส หรือเข้าใกล้ได้...ซูหว่านจ้องแผ่นหลังนั้น มึนงงจนนึกว่าตัวเองถูกขังอยู่ในห้วงแห่งความฝัน เป็นฝันร้ายที่เธอเคยฝันถึงมาก่อนจริงๆเธอตายไปตั้งนานแล้วมั้ง เพราะเธอไม่อาจยอมรับได้ว่าจี้ซือหานไม่รักเธอ ดังนั้นแล้วเมื่อไม่สามารถฟื้นกลับมา จึงสา

ชายหนุ่มบนรถโคนิเซ็กจ้องร่างเล็กนั่งยองๆกับพื้นแล้วค่อยๆหดตัวลง ผ่านกระจกมองหลังหลังนิ่ง...กระทั่งร่างนั้นกลายเป็นแค่จุดสีดำ ทันใดนั้นชายหนุ่มก็คลายกำปั้นที่มือออก แล้วตะโกนออกมา..."จอดรถ..."คนขับรีบเหยียบเบรกกระทันหัน รถหรูที่ตามหลังมาสิบกว่าคัน ก็รีบจอดลงตามนิ้วมือที่สั่นเทาของจี้ซือหาน หยิบเสื้อโค้ทตัวใหญ่สีดำ ผลักประตูรถออก ก้าวขายาวเดินไปหาซูหว่านเขาเหยียบลงบนกองหิมะนุ่ม เมื่อมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ ได้ยินเสียงหัวเราะไม่ค่อยปกติที่เธอเปล่งออกมา จู่ๆหัวใจก็กระตุก"หว่านหว่าน..."เขาเรียกชื่อของเธอ คนบนพื้น สะดุ้งออกมาเบาๆ ทว่าไม่กล้าเงยหน้าขึ้นจี้ซือหานจ้องร่างกายที่บางประหนึ่งกระดาษแผ่นนึง สายตาเรียบเฉย จู่ๆก็แดงระเรื่อขึ้นเขาคุกเข่าข้างนึงลงตรงหน้าเธอ จากนั้นกางเสื้อโค้ทในมือ แล้วคลุมลงบนร่างกายอ่อนแอของเธอ"อากาศหนาวขนาดนี้ ทำไมเธอถึงใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นแบบนี้"เสียงแหบพร่าลอยมาจากเหนือศีรษะ ทำให้ซูหว่านเข้าสู่สภาวะมึนงงอีกครั้งกระทั่งตอนที่เสื้อโค้ทตัวใหญ่คละคลุ้งด้วยกลิ่นซิก้าร์ นำความอบอุ่นมาให้เธอ เธอถึงได้ดึงสติกลับมาเธอค่อยๆเงยหน้าขึ้น มองไปยังชายหนุ่มที่ค

เธอบอกว่า เธอรักเขา รักมาแปดปีเธอบอกว่า เพื่อได้เจอเขา เธอกรีดข้อมือฆ่าตัวตายเธอบอกว่า ต่อไปนี้อย่าทำแบบนั้นกับเธออีก เพราะเธอจะเป็นบ้าไปจริงๆที่แท้เธอก็รักเขา รักจนเข้ากระดูกดำ...หัวใจของจี้ซือหานที่เจ็บปวดเว้งว้างมาสามเดือน ก็ได้รับการต่อลมหายใจ นับตั้งแต่วินาทีที่เธอเป็นฝ่ายจูบเขาเขายกนิ้วเรียวยาวขึ้น ลูบไล้คิ้วและดวงตาของเธอด้วยความอ่อนโยนนุ่มนวล และเต็มไปด้วยความรักใคร่"หว่านหว่าน ในที่สุดฉันก็รอจนถึงวันที่เธอพูดว่ารักฉัน..."ความอบอุ่นที่ส่งตรงมาจากปลายนิ้วของเขา เป็นความลึกซึ้งดั่งฝัน เป็นจิตใจเดียวกัน เป็นความอิ่มเอมจากการตอบสนองที่รอมาหลายปีสิบปีของเขา แปดปีของเธอ ทั้งเคยอยู่ด้วยกัน ทั้งเคยพรากจากกัน โชคดีที่พวกเขาต่างก็รักกันมาโดยตลอด ไม่อย่างนั้นก็คงคลาดกันไปนานแล้วเขากุมใบหน้าของซูหว่านอย่างถนุถนอมยิ่งกว่าสิ่งใด จ้องดวงตาคู่นั้นที่นับจากนี้เป็นต้นไปจะสะท้อนแต่ใบหน้าของเขาเท่านั้น แล้วเปิดปากขึ้นช้าๆ"เราจะไม่แยกจากกันอีกแล้ว ตกลงไหม?"ดวงตาของซูหว่านคลอไปด้วยน้ำตา พนักหน้าให้เขานิดหน่อย"ตกลง..."คำตอบของเธอ เ็นเหมือนคำสัญญาต่อเขา จะไม่แยกจากกันอีก และไ

จี้ซือหานก้มหน้าลงจูบริฝีปากแดงของเธอเบาๆ "หว่านหว่าน ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น แค่อยู่ข้างๆฉันก็พอ"ซูหว่านที่ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขา ค้นหาความจริงจากในดวงตาของเขาหลายครั้ง แต่ก็มองเห็นแค่ความรักความห่วงใยเท่านั้น จึงเลือกที่จะเชื่อเขาเธอโอบเอวของเขาไว้ แล้วพูดกับเขาว่า "ต่อไปนี้ตรวจสุขภาพทุกครึ่งปี แล้วก็ต้องให้ฉันตามเข้าไปในห้อง MRI ด้วย"จี้ซือหานได้ยินดังนั้น รอยยิ้มบางๆก็ผุดขึ้นที่มุมปาก "คุณนายจี้ ยังไม่ทันจะแต่งงาน ก็เริ่มคุมฉันแล้วหรอ?"ซูหว่านยื่นหน้าออกมาอย่างอ่อนโยน แล้วเลิกคิ้วถามเขา "คุณจี้ ให้ฉันคุมคุณไม่ได้หรอ?"เขายกนิ้วมือขึ้นเขี่ยปลายจมูกของเธออย่างเอ็นดู "ได้อยู่แล้ว ยอมให้เธอคุมทั้งชีวิตเลย"ซูหว่านถึงได้สบายใจ แล้วมุดศีรษะเข้าไปในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง...จี้ซือหานยังมีชีวิตอยู่ เนื้องอกก็หายไปแล้ว หลังจากนี้พวกเขาน่าจะมีความสุขกันตลอดไปแล้วล่ะมั้ง?เธอถามจี้ซือหานด้วยเสียงนุ่ม "ฉันนั่งเครื่องบินมานานมาก เหนื่อยสุดๆ ขอนอนกอดคุณสักพักได้ไหม?"ชายหนุ่มได้ยินดังนั้น ก็ปล่อยมือที่โอบเอวของเธอออก หันกลับมาจับปลายคางของเธอเชยขึ้น "ซูหว่าน ฉันเป็นของเธอ เธออยากจ