บททั้งหมดของ ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: บทที่ 531 - บทที่ 540

จิเหยียนโจวยืนอยู่หน้าประตู มองเธอจากไกลๆ เห็นในแววตาซื่อๆของเธอ ค่อยๆสูญเสียความหวังไปเรื่อยๆ สีหน้าก็หนักอึ้งเขาเดินเข้าไปตรงหน้าซูหว่านอีกครั้ง แล้วจับใบหน้าเล็กๆเท่าฝ่ามือเอาไว้ สายตาเย็นชามองต่ำไปที่เธอ "เธออยากไปตายเป็นเพื่อนเขา?"ซูหว่านช้อนดวงตาที่ถูกน้ำตาเคลือบเอาไว้ ไม่ตอบคำถามของเขา แต่กลับใช้ความเงียบแสดงออกถึงความยินดีของเธอจิเหยียนโจวอ่านความคิดของเธอออก จากนั้นก็ทำลายความหวังของเธออย่างย่อยยับ "อย่าฝันว่าจะได้ไปตายกับเขา เธอตายหนึ่งครั้ง ฉันก็จะช่วยเธอหนึ่งครั้ง!"ซูหว่านเงยหน้ามองเขา ในแววตาที่เคลือบน้ำตาอยู่ เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง "ทำไม?"ทำไมแม้กระทั่งสิทธิที่จะไปตายกับเขา ก็ต้องมาชิงไป?!จิเหยียนโจวโน้มตัวลง เข้าใกล้ใบหน้าของซูหว่าน "ชาตินี้ของเธอต้องมีชีวิตอยู่เพื่อพี่สาวเท่านั้น!"ซูหว่านได้ยินประโยคนี้ ทันใดนั้นก็ยกมุมปากที่ซีดขาว หัวเราะออกมาจางๆ หัวเราะจนน้ำไหลหลั่งไหลไม่หยุดท่าทางของเธอที่ทั้งหัวเราะ ทั้งร้องไห้อย่างกับคนบ้า อยู่ในสายตาของจิเหยียนโจว ทำให้เขาสะงักไปชั่วขณะ "เธอหัวเราะอะไร?"ซูหว่านไม่ตอบ แต่คุกเข่าอยู่กับพื้น งอตัวม้วน เดี๋ยวร้องไห้

สายตาของจิเหยียนโจว จับจ้องไปที่ร่างเล็กอรชรนั่น "เธอคิดถึงเขาขนาดนี้เลยหรอ?"ซูหว่านยังคงไม่ตอบ ใบหน้าเรียบเฉย ไม่มีอารมณ์ความรู้สึกสักนิด เธอไม่ได้เห็นคนที่อยู่เบื้องหลังในสายตาจิเหยียนโจวเองก็ไม่ได้รำคาญอะไร ขาเรียวยาวนั่งประสานกัน เอียงศีรษะมองแผ่นหลังนั่น "ก่อนหน้านี้ฉันเคยถามเธอว่ารักจี้ซือหานไหม เธอบอกว่าไม่รัก ทำไมไม่เจอกันแค่ไม่กี่เดือน เธอถึงรักเขารักซะจนจะเป็นจะตายได้ขนาดนี้?"ราวกับรู้ว่าเธอจะรับมือด้วยความเงียบ ครั้งนี้จิเหยียนโจวไม่ได้รอ แต่ถามเองตอบเอง "เพราะเธอปากไม่ตรงกับใจ ทั้งๆที่ในใจของเธอรักเขา แต่ก็ไม่ยอมรับ ตอนนี้พลาดไปแล้ว แต่กลับอยากจะตายไปกับเขา แปลกคนจริงๆ..."เขาตำหนิซูหว่านในมุมมองบุคคลที่สามราวกับพระเจ้า จากนั้นก็ถามขึ้นอย่างสงสัยอีก "แต่ก็มีเรื่องนึง ที่ฉันคิดยังไงก็คิดไม่ตก..."เขาคลายขาที่ไขว่ห้างออก ยืดตัวลุกจากโซฟสอีกครั้ง เข่าข้างนึงชันนั่งลงบนเตียง พลิกตัวของซูหว่านให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา"ฉันสืบเรื่องในอดีตระหว่างเธอกับจี้ซือหาน เขาให้เธอเป็นคนรักลับๆอยู่ห้าปี ตอนที่อยู่กับเธอ เขาก็ไม่ได้หวงแหนอะไรเธอ พอเลิกกันแล้วยังตบเธอครั้งนึง เป็นเหตุให

ซูหว่านยังไม่กล้าเชื่อนัก ถ้าท้องก็น่าจะมีปฏิกิริยาอะไรบ้างสิ แต่เธอไม่ได้รู้สึกเลย จะท้องได้ยังไง...เธอยกมือขึ้นอย่างยากลำบาก ลูบหน้าท้องของตัวเอง "คุณรู้ได้ยังไงว่าเดือนนึงแล้ว..."จอร์จหันไปมองจิเหยียนโจวแวบนึง รู้ว่าเขาไม่มีทางให้ตัวเองพูดความจริงออกมา จึงได้แต่โกหกซูหว่านต่อไป "คุณซู ผมเป็นหมอ ผมตรวจได้..."จริงๆเขาก็แค่คาดเดาจากระยะเวลาเท่านั้น จิเหยียนโจวพาซูหว่านกลับมาเป็นเวลายี่สิบวัน ก่อนที่จะพาเธอกลับมา เธอต้องอยู่กับจี้ซือหานแน่ จึงวินิจฉันเวลาไปแบบมั่วๆเท่านั้นถ้าซูหว่านตอบมาว่าพวกเขาสองคนไม่ได้ทำอะไรกัน งั้นเขาก็จะบอกความจริงกับเธอ ว่าที่โกหกแบบนี้ ก็เพื่อให้เธอมีชีวิตต่อไปแต่สิ่งที่ซูหว่านตอบกลับคือ คุณรู้ได้ยังไง จอร์จจึงรู้ว่าตัวเองมั่วถูกเขาหวังว่าคำโกหกนี้ จะทำให้เธอมีชีวิตกลับไปเจอจี้ซือหาน ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามขอแค่มีชีวิตอยู่ก็มีหวังไม่ใช่หรอ?หลังจากที่จอร์จพูดจบ ก็โน้มตัวเข้าใกล้ใบหูของซูหว่าน แล้วให้กำลังใจเธอ "มีชีวิตให้ดี คุณถึงจะได้กลับไปเจอเขา"เขาบอกเป็นนัยซูหว่านด้วยคำพูดคลุมเครือ แต่ซูหว่านในเวลานี้ถูกจิเหยียนโจวล้างสมองจนเข้าใจว่ากลับไปเจอ

คนบนรถเงียบ มาจนถึงวิลล่าที่นอร์เวย์ของจิเหยียนโจว สถานที่ที่ถูกตัดขาด และห่างไกล จนไม่มีแม้แต่สัญญาณจิเหยียนโจวสั่งให้คนรับใช้แยกกันแบกซูหว่านกับเด็กน้อยเข้าห้อง จากนั้นหยิบบุหรี่ออกมาซองนึง โยนให้จอร์จ ทั้งสองคนสวมเสื้อ เดินออกจากวิลล่าจิเหยียนโจวกัดบุหรี่ จุดไฟแช็ก แล้วจุดไฟให้จอร์จก่อน แล้วค่อยจุดให้ตัวเอง ทั้งสองคนสูบและพ่นควันออกมา โดยที่ไม่พูดอะไรจอร์จอาศัยแสงสลัวและอากาศที่หนาวเหน็บของนอร์เวย์ มองไปยังจิเหยียนโจวที่ยืนย้อนแสงอยู่ "นายวางแผนจะทำยังไง?"จิเหยียนโจวเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ "ทำยังไงอะไร?"จอร์จสอดมือที่หนาวจนแข็งเข้ากระเป๋าเสื้อโค้ท "นายแย่งลูกของชูยีมา แล้วก็ชิงตัวคุณซูมาอีก ตั้งใจจะอยู่แบบนี้ไปทั้งชีวิต?"จิเหยียนโจวสูงบุหรี่ทีนึง แล้วถามกลับจอร์จ "ไม่ได้หรอ?"จอร์จได้ยินดังนั้น ก็ถอนหายใจหนัก "จิ นายจะอยู่กับพวกเธอทั้งชีวิตในนามอะไร?"ลูกของชูยี มีพ่อเป็นของตัวเอง คุณซูก็มีคนที่ตัวเองรัก พวกเธอไม่เกี่ยวข้องอะไรกับจิเหยียนโจวจิเหยียนโจวกระตุกผุยผงบุหรี่ พูดด้วยความไม่แคร์ "ไม่มีนาม แล้วจะใช้ชีวิตไม่ได้หรือไง?"จอร์จขมวดคิ้ว "จิ คนตั้งมากมายกำลังตาม

ณ เมืองเอ โรงพยาบาลของอลันนับตั้งแต่ระยะเวลาที่จี้ซือหานไม่ได้สติ ก็ผ่านไปสองเดือนแล้วชายหนุ่มเป็นเตียงคนไข้ ใบหน้าที่งามสง่าราวหมอก ผิวขาวสว่างใส ดวงตาทั้งสองข้างปิดสนิท เห็นก็แต่แพขนตาหนาดำเขานอนอยู่บนเตียงสีขาวเงียบๆ ไม่มีเสียงใดเล็ดลอด ราวกับไปจากโลกอันวุ่นวายนี้ไปแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่ก็เป็นแค่กายหยาบจี้เหลียงชวนรับคอตตอนบัดที่ซูชิงส่งมาให้ จุ่มน้ำอุ่น แล้วซับริมฝีปากแห้งกร้านแทนชายหนุ่มที่อยู่บนเตียงคนไข้หลังจากซับเสร็จ ก็เอาผ้าขนหนูสะอาดมาเช็ดหน้าผากให้ชายหนุ่ม พร้อมกับถามหัวหน้าบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ด้านหลัง "ยังหาไม่เจอหรอ?"หัวหน้าบอดี้การ์ดก้มศีรษะลงครึ่งนึง สีหน้าเต็มไปด้วยความละอายใจ "ขอโทษครับ ฝั่งที่อยู่อังกฤษก็ยังหาไม่พบครับ..."จี้เหลียงชวนได้ยินดังนั้น ก็กำผ้าขนหนูในมือแน่น หันไป แล้วโยนใส่หัวของหัวหน้าบอดี้การ์ด "พวกขยะ แค่คนๆเดียวก็ยังหาไม่เจอ!"หัวหน้าบอดี้การ์ดไม่กล้าแม้แต่ขยับ ปล่อยให้จี้เหลียงชวนระบายความโกรธ "สามเดือนที่แล้ว เครื่องบินส่วนตัวลำนั้นที่บินไปอังกฤษ มีคนเห็นเธอขึ้นไปแน่ๆ ทำไมถึงหาไม่เจอ?!"จี้เหลียงชวนเดือดจนหน้าเขียวไปหมด ชี้หน้าหัวหน้า