บททั้งหมดของ ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: บทที่ 511 - บทที่ 520

ซีอี้ที่เพิ่งลุกขึ้นจากพื้น เมื่อเห็นว่าเขาบังคับอลันอีกแล้ว ก็กำหมัดทั้งสองข้างแน่น แล้ววิ่งเข้าไปทางซูเหยียนเพียงแต่ยังไม่ทันที่หมัดจะโดนใบหน้าของซูเหยียน ก็ถูกซูเหยียนที่ได้เทควันโด้เก้าดั้งถีบจนลงไปนอนกองอยู่กับพื้นซะก่อนซูเหยียนมองจากมุมสูงไปที่ซีอี้อย่างดูแคลน "อย่างแก ไม่คู่ควรมาแย่งผู้หญิงกับฉันหรอก!"หลังจากที่เขาพูดประโยคนี้จบ พลางก็กำมือของอลันไว้ พลางก็ยกเท้าขึ้นมาถีบไปที่ซีอี้อย่างแรง"กล้ามาสารภาพรักกับผู้หญิงของฉัน สมควรตาย!"เมื่อหมอและพยาบาลคนอื่น เห็นหมอซูที่ได้รับฉายาว่า "หมออัจฉริยะ" กล้าลงมือทำร้ายคนที่โรงพยาบาลของพวกเขา ก็อยากที่จะเข้าไปช่วย แต่ก็ถูกบอดี้การ์ดที่ซูเหยียนพามา ล้อมเอาไว้...ซูเหยียนใช้รองเท้าหนังส้นหนาข้างนั้น ถีบลงไปยังจุดชีพจรที่ซีอี้จะยืนไม่ได้ แต่ละทีทีถีบไปแรงอย่างกับจะคร่าชีวิต...อลันเห็นซีอี้ถูกเขาถีบจนกระอักเลือด ก็โมโหจนตัวสั่น อ้าปากไปกัดแขนของซูเหยียนอย่างแรงเธอรวมรวมแรงทั้งร่างกาย กัดเขาไปอย่างแรง จนกระทั่งชายหนุ่มรู้สึกถึงความเจ็บปวด ถึงห้ามเขาให้หยุดได้สำเร็จ...ซูเหยียนเงยดวงตาที่แดงก่ำไปด้วยความโกรธจัด จ้องมองไปที่อลันสั

นี่คือสองข้อความที่ไม่มีวันจะได้รับการตอบกลับ เหมือนกับช่วงเวลาของบทสนทนา ที่จะหยุดลงแค่ตรงนี้ตลอดชีวิตนี้เธอไม่สามารถตัดสินได้ว่าระหว่างซ่งซือเยว่กับจี้ซือหาน เธอรักใครมากกว่ากัน เธอรู้เพียงแค่ว่าตอนนี้คนที่เธอรักมีเพียงจี้ซือหานคนเดียวชื่อนี้เป็นเหมือนรอยฟันที่เขาประทับไว้บนไหล่ของเธอ มันสลักลึกลงในหัวใจ ผสานไปกับกระดูกและเลือดเนื้อ ไม่ว่าจะกำจัดอย่างไรก็ไม่ออกเธออยู่กับเขา เคยเจ็บปวด เคยบาดเจ็บและก็เคยมีความสุข และก็ไม่เคยได้ทำตามหัวใจตัวเองมาก่อน แต่ครั้งนี้เธออยากที่จะรักเขาอย่างกล้าหาญ...ซูหว่านวางมือถือลง และก็วางความรู้สึกผิดในใจลงเช่นกัน เธอหยิบปากกาและไม้บรรทัดขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะวาดแบบอย่างมั่งคง...เธอจะเอาแบบแปลนนี้มอบให้กับจี้ซือหานในวันที่เขาขอเธอแต่งงาน แล้วบอกเขาว่าเธอรักเขามาแปดปีแล้ว ไม่เคยเปลี่ยนแปลงซูหว่านอยู่ทำงานตลอดทั้งคืน ในที่สุดก็วาดโครงร่างออกมาเรียบร้อย จากนั้นก็วางปากกาลง เตรียมที่จะไปอาบน้ำ แต่จี้ซือหานก็โทรวีดีโอคอลมาพอดีเมื่อเห็นผู้ชายในจอมือถือ โครงหน้าคมชัดยิ่งกว่าเมื่อก่อน รูปร่างก็ดูผ่ายผอมลง คิ้วสวยก็ขมวดมุ่นน้อยๆ"คุณไม่ได้กินข้าวตรง

เมืองเอซูชิงโทรติดต่อเบอร์ของอลันไม่ได้ จึงไปหาเธอที่บ้าน แต่ก็ไม่เจอใครซูชิงที่รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ รีบขับรถไปที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็วถึงได้รู้จากปากของพวกหมอว่าอลันถูกซูเหยียนบังคับพาตัวออกไปแล้วและในเวลาเดียวกันก็ได้รู้ว่า ไอ้สารเลวซูเหยียนนั่น บังอาจเตะคุณซูทีหนึ่งด้วย!กล้ารังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิงของประธานจี้ ไม่รู้ไปกินดีหมีมาจากไหน!ซูชิงที่โมโหจนหน้าเขียวง้ำ หยิบมือถือออกมา โทรไปหาจี้ซือหานแต่เครื่องบินส่วนตัวของจี้ซือหานกำลังบินอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืนแล้ว ไม่สามารถเปิดเครื่องได้ซูชิงจึงได้แต่โหลดคลิปจากกล้องวงจรปิดมาแล้วส่งไปยังมือถือของจี้ซือหาน ส่วนตัวเขาคืนนั้นก็รีบไปหาอลันที่เมืองหลวงเลยเช้าวันต่อมา ในตอนที่ซูหว่านกำลังถือดินสอ ตั้งใจวาดตึกหลังสุดท้ายตามที่ตั้งใจไว้อยู่ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเธอเหล่มองไปที่มือถือที่วางอยู่ข้างๆ อย่างไม่ใส่ใจ เมื่อเห็นชื่อด้านบนนั้น เส้นที่กำลังวาดอยู่ก็เบี้ยวไปไม่ได้ตามขนาดที่กำหนดไว้เธอจ้องมองไปยังอักษรสามตัวที่เขียนว่า "จิเหยียนโจว" กลืนน้ำลายอึกหนึ่ง กำฝ่ามือที่ตื่นตระหนกก่อนจะยื่นมือออกไปหยิบมือถือ...หลังจากที่จิเห

เมื่อเหล่าบอดี้การ์ดได้ยินประโยคนี้ ต่างก็ตกใจจนหน้าซีดเกิดอะไรขึ้น ทั้งๆ ที่ก็เฝ้าอยู่หน้าประตูมาตลอด ทำไมคุณซูถึงหายตัวไปได้?พวกเขาก็ไม่มีเวลาจะคิดมาก ตอบกลับอย่างนอบน้อมว่า "ครับ" จากนั้นก็รีบไปตามหาคนทันที...จี้ซือหานอยากจะส่งซูชิงกับอาเจ๋อไปหาด้วย เลยกลับไปที่รถ หยิบเอามือถือสำหรับใช้ทำงานที่ยังไม่ได้เปิดเครื่องเลยตั้งแต่เครื่องบินลงจอดเขากำลังคิดจะโทรไปหาพวกเขา ก็เห็นว่าเมื่อคืนซูชิงส่งคลิปๆ หนึ่งมาให้...เขาเห็นว่าในคลิปมีซูหว่านอยู่ด้วย เลยรีบเปิดดู ก็ได้เห็นซูเหยียนยกเท้าขึ้นถีบไปที่หัวใจของซูหว่านพอดีแววตาของจี้ซือหานฉายประกายเย็นยะเยือกน่ากลัวขึ้นมาทันที ซูเหยียน แกบังอาจแตะต้องผู้หญิงของฉัน อยากตายมากสินะ!เขาที่สีหน้าถมึงทึงขั้นสุดตั้งใจไว้ว่าหลังจากที่เจอตัวซูหว่านแล้วจะสับซูเหยียนออกเป็นชิ้นๆ ทันใดนั้นก็ได้ยินซูเหยียนพูดถึงซ่งซือเยว่ขึ้นมาประโยคที่ว่า "คุณรู้หรือเปล่า หลายเดือนมานี้กู้จิ่งเซิน มีชีวิตอยู่ในเมืองหลวงสภาพยังไง" ทำให้จี้ซือหานถึงกับนิ่งอึ้งไปในคลิป เขาเห็นซูหว่านที่นอนหมอบอยู่บนพื้น เมื่อได้ยินคำพูดพวกนี้ สายตาเธอเหม่อลอย ใบหน้าเต็มไปด้วยควา

สีหน้าของเธอขาวซีดเล็กน้อย แต่ในสายตาของหนิงรุ่ยเฉิงกลับกลายเป็นว่าละอายใจ "คุณซู ทั้งๆ ที่ตอนอยู่โรงพักคุณให้ชื่อ ข้อมูลของคุณเย่ แต่ทำไมต้องหลอกคนของผมว่าเป็นนายน้อยที่สี่ตระกูลเย่ด้วย คุณหลงรักผู้ชายที่ข่มขืนคุณงั้นเหรอ ถึงได้ปกป้องเขาแบบนี้?"ซูหว่านขมวดคิ้วเล็กน้อย เดิมทีคิดไว้แล้วว่าไม่ว่ายังไงก็จะไม่ยอมรับ แต่ตอนนี้หากว่าไม่ยอมรับก็จะยิ่งทำให้น่าสงสัยขึ้นไปอีกถ้าเป็นแบบนี้ หนิงรุ่ยเฉิงคงจะต้องเริ่มสืบจากคนใกล้ตัวของเธอทีละคนแน่ เธอคงต้องยอมรับ แต่ว่าต้องเปลี่ยนวิธีการยอมรับเมื่อคิดได้ดังนี้ ใบหน้าที่ซีดขาวก็ค่อยๆ สงบลง "ที่ฉันหลอกคนของคุณ นั่นไม่ใช่เพราะมาถึงเขาก็จู่โจมเข้ามาอย่างโหดๆ หรอกเหรอ ไม่มีมารยาทสักนิด แล้วทำไมฉันต้องบอกความจริงกับเขาด้วย ใครจะไปรู้ว่าเป็นเป็นคนดีหรือไม่ดี อีกอย่าง นี่ก็เป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน ฉันอยากจะบอกก็บอก ไม่อยากบอกก็เป็นสิทธิ์ของฉัน!"เมื่อหนิงรุ่ยเฉิงได้ยินแบบนี้มุมปากที่กัดซิการ์เอาไว้ก็ยกขึ้นเล็กน้อย "คุณซู คุณยังคงพูดเก่งเหมือนเมื่อก่อนเลยนะ"ซูหว่านก็ใช้สายตาหยิ่งยโสมองไปที่หนิงรุ่ยเฉิงเช่นกัน "ท่านประธานหนิง ไม่ใช่ว่าฉันพูดเก่ง ที่ฉั