All Chapters of ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: Chapter 501 - Chapter 510

สีหน้าของซูเหยียนขาวซีดสุดขีด ในสมองผุดภาพอดีตที่น่าอับอายเหล่านั้น ทำให้เขาหวาดกลัวจนสั่นไปทั้งตัว"อลัน ฉัน...ฉันไม่รู้ว่าเธอเคยชอบฉัน คืนนั้นฉันนึกว่าเธอจะไปกับผู้ชายคนอื่น ฉัน..."เขาปะติดปะต่อคำพูดไม่ได้จนพูดไม่ออก เดินขึ้นหน้าก้าวนึงหวังจะกอดอลันเอาไว้ อยากจะพูดถึงความแค้นและความคับข้องใจทั้งหมดในวัยเยาว์ให้ชัดอยากจะบอกเธอว่า ถ้าไม่เอามดลูกออก เธอจะตาย อยากจะอธิบายให้เธอฟังว่าไม่ใช่เขาที่ส่งคนให้โยนเธอไปในป่ารกร้างแต่อลันกลับมองเขาอย่างเย็นชา "ซูเหยียน คุณรู้ไหมว่าฉันมีชีวิตยังไงตอนอยู่ต่างประเทศสิบปี ฉันอาศัยจากความเกลียดชังคุณ ถึงได้ยืนหยัดในการมีชีวิตอยู่ ทุกๆวันฉันเอาแต่คิด ว่าฉันจะต้องทำให้คุณรักฉัน จากนั้นค่อยแก้แค้นอย่างสาสม!"เธอวางแผนมาสิบปี ก็เพื่อรอเวลานี้ไม่ใช่หรอ?!ซูเหยียนชะงักอยู่กับที่ ทั้งๆที่ห่างกับอลันเพียงเอื้อมมือ แต่วินาทีนี้ความรู้สึกกับห่างกันไปไกลมากเขาจ้องเธอนิ่ง แต่กลับมองไม่เห็นความรักในแววตาของเธอที่มีต่อเขาอีก ต่อให้แค่เสแสร้งก็ยังไม่มีที่แท้...อลันของเขา ก็แค่กำลังแก้แค้นเขาอยู่เท่านั้น...คำพูดที่บอกว่ารัก คำหวานหูเหล่านั้น ทั้งหมดล้วน

บางทีคงเป็นเพราะได้รับรู้ถึงอดีตของอลัน ซูหว่านจึงนอนไม่หลับเลยทั้งคืร เมื่อตื่นมาตอนเช้า ร่างกายก็เบลอไปหมด...เธอเปิดโทรศัพท์ขึ้นดูนิดหน่อย ปกติเวลานี้ จี้ซือหานจะต้องโทรวิดีโอคอลมาหาเธอแล้ว แต่วันนี้กลับไม่มีเธอแอบรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย นิ้วมือวางลงบนแป้นพิมพ์ ปลุกความกล้ากดเบอร์โทรออกไป แต่อีกฝ่ายกลับไม่กดรับสาย...ซูหว่านวางโทรศัพท์ลง เลิกผ้าห่มออก ลุกขึ้นเดินไปยังริมหน้าต่างที่สูงจรดพื้น มองดวงอาทิตย์ที่โผล่พ้นออกมาจากมุมของหน้าต่าง แล้วค่อยๆเหม่อลอยเธอกับซานซานไปเยี่ยมอลันที่โรงพยาบาลเสร็จ ก็ไปเรียนที่ศูนย์ติว จากนั้นออกแบบที่ห้องหนังสือ แต่สุดท้ายจี้ซือหานก็ไม่ได้โทรมาเธอนอนแผ่อยู่บนเตียง กอดโทรศัพท์ จ้องกล่องแชทนิ่ง รอจนผ่านไปหนึ่งชั่วโมง จนผ่านไปคืนนึง แต่เขาก็ยังไม่โทรมา...ใกล้จะรุ่งสาง เธอฝืนร่างกายไม่ไหวจึงนอนหลับไป จากนั้นก็ฝันแปลกๆ...ภาพในนั้น เธอจำไม่ได้ชัดนัก แต่จำได้แค่ว่าใบหน้าเย็นชาของจี้ซือหาน เดินผ่านร่างของเธอไปเธอวิ่งตามไป คว้าแขนเสื้อของเขา แล้วขอโทษเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ "ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ..."เขาหยุดฝีเท้าลง ไม่ได้หันกลับมามองเธอ แต่กลับผลักมื

ซูหว่านถูกเขาล่อลวงเข้า เชื่อในมารยาของเขาอย่างจัง ถึงคิดว่าเขาจะพาเธอไปดูของจริงๆจังๆ...เขากุมมือของเธอ ให้เธอสัมผัสจุดที่กำลังเร่าร้อน น้ำเสียงแหบพร่ากระเส่า ลูบไล้ซอกคอของเธอ"น่าดูไหม?"เมื่อกี้เขาหูแดงฉ่า แต่ตอนนี้เป็นตาของซูหว่าน ที่แดงจนจำสีเดิมไม่ได้แล้ว"ไม่ ไม่น่าดู..."มุมปากของเขายกขึ้น แฝงรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม "งั้น...ใช้การดีไหม?"ซูหว่านกุมใบหน้าที่แดงก่ำ แหงนหน้าถลึงตาใส่จี้ซือหาน แต่กลับสบตาเข้ากับดวงตาเรียวคมเป็นประกายคู่นั้นข้างในนั้นมีแต่เงาและใบหน้าของเธอ ความรู้สึกอบอุ่นได้มาถึง เหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิที่พัดผ่านหลายหมื่นไมล์ ที่ทําให้ลุ่มหลงได้อย่างง่ายดายและไม่อาจถอนตัวบนใบหน้างดงามนั้น มีรอยยิ้มบางๆค่อยๆกว้างมากขึ้น จนคิ้วตาเรียวสวยยกเป็นเส้นโค้ง งดงามจนไร้ที่ติซูหว่านจ้องใบหน้าสูงศักดิ์ที่ไม่อาจเอื้อมนั้น ก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นคนเดียวกับผู้ชายที่พูดจา "สองแง่สองง่าม" ข้างใบหู...เธอดึงสายตาที่มองเขากลับมา อยากจะปล่อยมือออก แต่เขากลับออกแรงกดเอาไว้"หว่านหว่าน ครั้งนี้ ควรทำให้ฉันได้แล้วมั้ง?"ในเรื่องแบบนี้ ซูหว่านมักจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบเสมอ ครั้งนี

ซานซานส่ายหน้าอย่างแน่วแน่ "สามวันนั้น นายดูถูกฉันไว้ยังไงบ้าง ฉันไม่มีวันลืมหรอก กลับไปซะ"ซานซานทิ้งประโยคนั้น ก็หมุนตัวเดินขึ้นด้านบน โดยไม่หันกลับมามองอีก ราวกับไม่ได้สนใจไยดีอะไรจี้เหลียงชวนจี้เหลียงชวนมองแผ่นหลังสง่างามนั่น หัวใจก็เหมือนถูกของอะไรทับเอาไว้ รู้สึกชา และปวดนิดหน่อยทั้งๆที่อาศัยข้ออ้างจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ และอาศัยว่าอยู่ในบ้านของเธอ และจะพูดจาที่ไม่เหมาะสมและหน้าอายยังไงก็ได้แต่ไม่รู้ว่าทำไม คำว่า "ผมขอโทษ ผมไม่ควรทำแบบนั้นกับพี่" กลับพูดไม่ออก...ณ คฤหาสน์ตระกูลจี้ หลังจากที่ทั้งสองคนรับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว จี้ซือหานจูงมือของเธอมายังสวนดอกไม้...สวนดอกไม้ที่เคยเต็มไปด้วยดอกไม้หลากหลายชนิด เวลานี้เหลือเพียงดอกกุหลาบPink O'Hara กลิ่นหอมคล้ายลิ้นจี่ ซึมซาบเข้าไปในจมูกซูหว่านสูดกลิ่นหอมของดอกไม้ มองสวนดอกไม้ที่เป็นเหมือนทะเลดอกไม้สีชมพูไกลสุดลูกหูลูกตา ล้อมรอบด้วยไฟบนท้องถนนที่ส่องแสงราวกับดวงดาว เธอก็หยุดหายใจไปชั่วขณะชายหนุ่มรูปงามที่อยู่ข้างกาย ยกมือขึ้นลูบผมของเธอเบาๆ "ที่นี่น่าดูกว่าข้อความใช่ไหม?"ซูหว่านได้ยินคำนั้น จู่ๆก็รู้สึกว่าบรรยากาศโรแมนติก

ซูหว่านกอดหนังสือภาษาฝรั่งเศส ออกมาจากศูนย์ติว ก็เห็นคนสวมสูทผูกไทด์กลุ่มนึง เดินมาหาเธอจี้ซือหานกำชับเอาไว้ว่า เมื่อเธอเลิกเรียนแล้วจะส่งบอดี้การ์ดมารับเธอกลับบ้าน ซูหว่านจึงเข้าใจว่าเป็นคนของจี้ซือหานเธอยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่ได้เดินหนี แต่กลับเห็นชายที่มีรอยมีดที่เป็นหัวหน้า เดินมาตรงหน้าเธอ จากนั้นเผยสีหน้าที่ไม่เป็นมิตรออกมา"คุณซู คุณรู้จักคุณเย่ใช่ไหม?"เมื่อได้ยินชื่อคุณเย่ หัวใจของซูหว่านก็บีบตัวทันที มือที่กอดหนังสือภาษาฝรั่งเศสก็สั่นตามไปด้วยก่อนหน้านี้จี้ซือหานเคยบอกว่า ตัวตนคุณเย่ หากถูกเปิดเผยออกไป ก็จะมีอันตรายถึงชีวิต ผู้ชายคนนี้รู้จักคุณเย่ได้ยังไง?เธอกำมือแน่น บังคับตัวเองให้สงบนิ่ง แล้วจงใจแสดงสีหน้าตื่นตระหนก "นายเป็นใคร รู้จักชื่อของฉันได้ยังไง?"แน่นอนว่าผู้ชายคนนั้นไม่มีทางบอกซูหว่าน ว่าเขาเป็นใคร และมีสถานะอะไร แค่พูดเสียงเย็นว่า "แค่ตอบผมมา รู้จักหรือเปล่า"ในใจของซูหว่านโหวงจนถึงขีดสุด แต่ใบหน้ากลับแสร้งว่าไม่รู้สึกอะไร "ทีนายยังไม่ตอบคำถามของฉัน ทำไมฉันต้องตอบนาย?"ผู้ชายคนนั้นเห็นว่าเหมือนเธอจะพัวพันด้วยยาก ในแววตาก็เผยความรำคาญ "ก่อนหน้านี้คุณเคย