สีหน้าของซูเหยียนขาวซีดสุดขีด ในสมองผุดภาพอดีตที่น่าอับอายเหล่านั้น ทำให้เขาหวาดกลัวจนสั่นไปทั้งตัว"อลัน ฉัน...ฉันไม่รู้ว่าเธอเคยชอบฉัน คืนนั้นฉันนึกว่าเธอจะไปกับผู้ชายคนอื่น ฉัน..."เขาปะติดปะต่อคำพูดไม่ได้จนพูดไม่ออก เดินขึ้นหน้าก้าวนึงหวังจะกอดอลันเอาไว้ อยากจะพูดถึงความแค้นและความคับข้องใจทั้งหมดในวัยเยาว์ให้ชัดอยากจะบอกเธอว่า ถ้าไม่เอามดลูกออก เธอจะตาย อยากจะอธิบายให้เธอฟังว่าไม่ใช่เขาที่ส่งคนให้โยนเธอไปในป่ารกร้างแต่อลันกลับมองเขาอย่างเย็นชา "ซูเหยียน คุณรู้ไหมว่าฉันมีชีวิตยังไงตอนอยู่ต่างประเทศสิบปี ฉันอาศัยจากความเกลียดชังคุณ ถึงได้ยืนหยัดในการมีชีวิตอยู่ ทุกๆวันฉันเอาแต่คิด ว่าฉันจะต้องทำให้คุณรักฉัน จากนั้นค่อยแก้แค้นอย่างสาสม!"เธอวางแผนมาสิบปี ก็เพื่อรอเวลานี้ไม่ใช่หรอ?!ซูเหยียนชะงักอยู่กับที่ ทั้งๆที่ห่างกับอลันเพียงเอื้อมมือ แต่วินาทีนี้ความรู้สึกกับห่างกันไปไกลมากเขาจ้องเธอนิ่ง แต่กลับมองไม่เห็นความรักในแววตาของเธอที่มีต่อเขาอีก ต่อให้แค่เสแสร้งก็ยังไม่มีที่แท้...อลันของเขา ก็แค่กำลังแก้แค้นเขาอยู่เท่านั้น...คำพูดที่บอกว่ารัก คำหวานหูเหล่านั้น ทั้งหมดล้วน
อ่านเพิ่มเติม