บทที่ 503

บางทีคงเป็นเพราะได้รับรู้ถึงอดีตของอลัน ซูหว่านจึงนอนไม่หลับเลยทั้งคืร เมื่อตื่นมาตอนเช้า ร่างกายก็เบลอไปหมด...

เธอเปิดโทรศัพท์ขึ้นดูนิดหน่อย ปกติเวลานี้ จี้ซือหานจะต้องโทรวิดีโอคอลมาหาเธอแล้ว แต่วันนี้กลับไม่มี

เธอแอบรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย นิ้วมือวางลงบนแป้นพิมพ์ ปลุกความกล้ากดเบอร์โทรออกไป แต่อีกฝ่ายกลับไม่กดรับสาย...

ซูหว่านวางโทรศัพท์ลง เลิกผ้าห่มออก ลุกขึ้นเดินไปยังริมหน้าต่างที่สูงจรดพื้น มองดวงอาทิตย์ที่โผล่พ้นออกมาจากมุมของหน้าต่าง แล้วค่อยๆเหม่อลอย

เธอกับซานซานไปเยี่ยมอลันที่โรงพยาบาลเสร็จ ก็ไปเรียนที่ศูนย์ติว จากนั้นออกแบบที่ห้องหนังสือ แต่สุดท้ายจี้ซือหานก็ไม่ได้โทรมา

เธอนอนแผ่อยู่บนเตียง กอดโทรศัพท์ จ้องกล่องแชทนิ่ง รอจนผ่านไปหนึ่งชั่วโมง จนผ่านไปคืนนึง แต่เขาก็ยังไม่โทรมา...

ใกล้จะรุ่งสาง เธอฝืนร่างกายไม่ไหวจึงนอนหลับไป จากนั้นก็ฝันแปลกๆ...

ภาพในนั้น เธอจำไม่ได้ชัดนัก แต่จำได้แค่ว่าใบหน้าเย็นชาของจี้ซือหาน เดินผ่านร่างของเธอไป

เธอวิ่งตามไป คว้าแขนเสื้อของเขา แล้วขอโทษเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ "ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ..."

เขาหยุดฝีเท้าลง ไม่ได้หันกลับมามองเธอ แต่กลับผลักมื