ซูหว่านกอดหนังสือภาษาฝรั่งเศส ออกมาจากศูนย์ติว ก็เห็นคนสวมสูทผูกไทด์กลุ่มนึง เดินมาหาเธอจี้ซือหานกำชับเอาไว้ว่า เมื่อเธอเลิกเรียนแล้วจะส่งบอดี้การ์ดมารับเธอกลับบ้าน ซูหว่านจึงเข้าใจว่าเป็นคนของจี้ซือหานเธอยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่ได้เดินหนี แต่กลับเห็นชายที่มีรอยมีดที่เป็นหัวหน้า เดินมาตรงหน้าเธอ จากนั้นเผยสีหน้าที่ไม่เป็นมิตรออกมา"คุณซู คุณรู้จักคุณเย่ใช่ไหม?"เมื่อได้ยินชื่อคุณเย่ หัวใจของซูหว่านก็บีบตัวทันที มือที่กอดหนังสือภาษาฝรั่งเศสก็สั่นตามไปด้วยก่อนหน้านี้จี้ซือหานเคยบอกว่า ตัวตนคุณเย่ หากถูกเปิดเผยออกไป ก็จะมีอันตรายถึงชีวิต ผู้ชายคนนี้รู้จักคุณเย่ได้ยังไง?เธอกำมือแน่น บังคับตัวเองให้สงบนิ่ง แล้วจงใจแสดงสีหน้าตื่นตระหนก "นายเป็นใคร รู้จักชื่อของฉันได้ยังไง?"แน่นอนว่าผู้ชายคนนั้นไม่มีทางบอกซูหว่าน ว่าเขาเป็นใคร และมีสถานะอะไร แค่พูดเสียงเย็นว่า "แค่ตอบผมมา รู้จักหรือเปล่า"ในใจของซูหว่านโหวงจนถึงขีดสุด แต่ใบหน้ากลับแสร้งว่าไม่รู้สึกอะไร "ทีนายยังไม่ตอบคำถามของฉัน ทำไมฉันต้องตอบนาย?"ผู้ชายคนนั้นเห็นว่าเหมือนเธอจะพัวพันด้วยยาก ในแววตาก็เผยความรำคาญ "ก่อนหน้านี้คุณเคย
ชายหนุ่มที่อยู่ในเมืองหลวงที่ห่างออกไป เห็นข่าวนี้ ใบหน้าที่ซีดก็ค่อยๆขาวจนไม่เห็นเส้นเลือดเธอไม่ได้อยู่หน้าตรง แต่แผ่นหลังนั่น เป็นคนที่เขาฝังลึกไว้ในกระดูกจนไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิตน่าจะอีกไม่นาน อีกไม่นานก็คงได้ยินข่าวที่เธอกับเขาแต่งงานกันแล้วสินะ...ชายหนุ่มที่ถูกคุมขังในสนามหญ้าด้วยรถเข็น แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีฟ้าและเมฆสีขาวนอกรั้วแสงอาทิตย์ที่สดใสและอบอุ่นขนาดนั้น แต่ทำไมเขาถึงได้รู้สึกหนาว...ความหนาวเย็นนั้นเปรียบเสมือนเถาวัลย์ที่พันรอบตัวเขา ทำให้เขาไม่สงบสุขตลอดทั้งคืน...กู้เจ๋อและเสี่ยวโยวที่อยู่ด้านหลัง สบตากันแวบนึง จากนั้นไปเอาผ้าห่มมาคลุมลงบนขาให้เขา"ประธานกู้ ให้พวกเราไปหาเธอไหมครับ?"เขาได้ยินดังนั้น ก็ยกยิ้มมุมปากอ่อนโยน มองทั้งสองคน ด้วยออร่าบริสุทธิ์ของเด็กหนุ่ม"ไม่ว่าใครก็ห้ามไปรบกวนเธอ..."ชีวิตนี้ ไม่ว่าเขาจะอยู่หรือตาย ก็ห้ามบอกเธอ ให้เธอได้ใช้ชีวิตดีๆ อยู่กับคนที่เธอรักที่สุดไปเถอะซูหว่านตื่นจากความฝัน มองจี้ซือหานที่อยู่ข้างกายอย่างมึนงง เห็นเขานั่งอยู่บนหัวเตียง มือนึงนวดขมับอยู่อาการมึนงงหายไป จึงถามด้วยความกังวล "ก็กินยาแก้ไมเกรนตรงเวลา
ซูหว่านเดินเอามือปิดหน้าตามหลังอลันไปที่แผนกสูตินารีเวช หลังจากที่ทำการตรวจต่างๆ เสร็จแล้ว อลันก็พาเธอกลับไปรอฟังผลที่ห้องของผู้อํานวยการจี้ซือหานที่อยู่ไกลถึงวอชิงตัน ร้อนใจยิ่งกว่าพวกเธอซะอีก เขาโทรศัพท์มาไม่หยุด อลันก็เลยตัดสินใจไม่วางสายแล้วเปิดลำโพงแทน...ส่วนซูหว่านก็นั่งกอดหมอนใบเล็กๆ อยู่บนโซฟา ได้แต่เอาหัวซุกเข้าไปในหมอน เธออายจนไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมองอลันเลยทีเดียวดีที่ไม่นานนางพยาบาลก็เดินเอาผลการตรวจมาส่งให้ อลันรีบรับมาแล้วเปิดดูอย่างรวดเร็ว ประกายความรอคอยในดวงตาค่อยๆ จางหายไปเมื่อซูหว่านเห็นสีหน้าของอลัน ก็รู้ได้ทันทีว่าไม่ท้อง ในใจเกิดความรู้สึกผิดหวังอยู่ลึกๆ ดูท่าเธอคงจะท้องยากจริงๆ...อลันวางผลการรายงานลง ลุกขึ้นเดินมาตรงหน้าของซูหว่าน แล้วพูดปลอบใจเธอ "หว่านหว่าน ไม่แน่อาจเพราะเวลาสั้นเกินไปก็เลยยังตรวจไม่พบ หรืออาจจะเป็นเพราะเพิ่งกินยาปรับฮอร์โมนไปได้ไม่นานพอ รออีกสักหน่อยเถอะ อย่าเพิ่งรีบ แล้วก็อย่าเพิ่งท้อด้วย..."เมื่อได้ยินที่อลันพูด หัวใจของจี้ซือหาน ก็เหมือนกับถูกมือใหญ่ๆ มาบีบเอาไว้ เจ็บจนไม่อาจหายใจ เป็นเขาที่ทำร้ายเธอเขากำมือถือไว้แน่น พยายาม
ซีอี้ที่เพิ่งลุกขึ้นจากพื้น เมื่อเห็นว่าเขาบังคับอลันอีกแล้ว ก็กำหมัดทั้งสองข้างแน่น แล้ววิ่งเข้าไปทางซูเหยียนเพียงแต่ยังไม่ทันที่หมัดจะโดนใบหน้าของซูเหยียน ก็ถูกซูเหยียนที่ได้เทควันโด้เก้าดั้งถีบจนลงไปนอนกองอยู่กับพื้นซะก่อนซูเหยียนมองจากมุมสูงไปที่ซีอี้อย่างดูแคลน "อย่างแก ไม่คู่ควรมาแย่งผู้หญิงกับฉันหรอก!"หลังจากที่เขาพูดประโยคนี้จบ พลางก็กำมือของอลันไว้ พลางก็ยกเท้าขึ้นมาถีบไปที่ซีอี้อย่างแรง"กล้ามาสารภาพรักกับผู้หญิงของฉัน สมควรตาย!"เมื่อหมอและพยาบาลคนอื่น เห็นหมอซูที่ได้รับฉายาว่า "หมออัจฉริยะ" กล้าลงมือทำร้ายคนที่โรงพยาบาลของพวกเขา ก็อยากที่จะเข้าไปช่วย แต่ก็ถูกบอดี้การ์ดที่ซูเหยียนพามา ล้อมเอาไว้...ซูเหยียนใช้รองเท้าหนังส้นหนาข้างนั้น ถีบลงไปยังจุดชีพจรที่ซีอี้จะยืนไม่ได้ แต่ละทีทีถีบไปแรงอย่างกับจะคร่าชีวิต...อลันเห็นซีอี้ถูกเขาถีบจนกระอักเลือด ก็โมโหจนตัวสั่น อ้าปากไปกัดแขนของซูเหยียนอย่างแรงเธอรวมรวมแรงทั้งร่างกาย กัดเขาไปอย่างแรง จนกระทั่งชายหนุ่มรู้สึกถึงความเจ็บปวด ถึงห้ามเขาให้หยุดได้สำเร็จ...ซูเหยียนเงยดวงตาที่แดงก่ำไปด้วยความโกรธจัด จ้องมองไปที่อลันสั
นิ้วมือของซูหว่านที่จับขากางเกงของซูเหยียนเอาไว้สั่นระริก ใบหน้าที่ขาวซีด ทำให้เธอดูเหม่อลอยเธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา มองไปทางซูเหยียนที่กำลังมองเธออย่างดูแคลน "เขา...เป็นอะไร?"ซูเหยียนกดขาของอลันที่กำลังเตะเขาอย่างบ้าคลั่งไว้ แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า "คุณไม่คู่ควรที่จะได้รู้!"เขาเตะมือของซูหว่านที่จับไว้ไม่ปล่อยออก แบกตัวอลันเดินไปทางลิฟท์อย่างรวดเร็วสภาพของซูหว่านที่นอนแผ่อย่างหมดสภาพอยู่บนพื้นทำให้อลันรู้สึกผิดในใจอย่างมากและที่เธอกลัวยิ่งกว่านั้นคือ กลัวว่าเพราะคำพูดเหน็บแนมเพียงสองสามประโยคของซูเหยียนจะทำให้ซูหว่านเลือกที่จะเลิกกับประธานจี้อีกครั้งกว่าพวกเขาจะมาอยู่ด้วยกันได้มันไม่ง่ายเลย เธอจะยอมให้พวกเขาเลิกกันอีกครั้งเพราะเธอได้ยังไง?เมื่ออลันคิดมาถึงตรงนี้ ในดวงตาก็เริ่มมีความรู้สึกเกลียดชังขึ้นมา "ซูเหยียน ฉันจะทำให้คุณเสียใจไปตลอดชีวิต!"เมื่อซูเหยียนได้ยินดังนั้น มือที่กดแผ่นหลังของเธอเอาไว้ก็สั่นไหวขึ้นมาทันที แต่ก็ยังคงไม่พูดอะไร ยังออกแรงกอดเธอเอาไว้แน่นอลัน ผมก็เพียงต้องการจะพาคุณกลับบ้าน กลับเมืองหลวง กลับมาอยู่ข้างกายผม ต่อให้จะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตก็ไม่เป็
นี่คือสองข้อความที่ไม่มีวันจะได้รับการตอบกลับ เหมือนกับช่วงเวลาของบทสนทนา ที่จะหยุดลงแค่ตรงนี้ตลอดชีวิตนี้เธอไม่สามารถตัดสินได้ว่าระหว่างซ่งซือเยว่กับจี้ซือหาน เธอรักใครมากกว่ากัน เธอรู้เพียงแค่ว่าตอนนี้คนที่เธอรักมีเพียงจี้ซือหานคนเดียวชื่อนี้เป็นเหมือนรอยฟันที่เขาประทับไว้บนไหล่ของเธอ มันสลักลึกลงในหัวใจ ผสานไปกับกระดูกและเลือดเนื้อ ไม่ว่าจะกำจัดอย่างไรก็ไม่ออกเธออยู่กับเขา เคยเจ็บปวด เคยบาดเจ็บและก็เคยมีความสุข และก็ไม่เคยได้ทำตามหัวใจตัวเองมาก่อน แต่ครั้งนี้เธออยากที่จะรักเขาอย่างกล้าหาญ...ซูหว่านวางมือถือลง และก็วางความรู้สึกผิดในใจลงเช่นกัน เธอหยิบปากกาและไม้บรรทัดขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะวาดแบบอย่างมั่งคง...เธอจะเอาแบบแปลนนี้มอบให้กับจี้ซือหานในวันที่เขาขอเธอแต่งงาน แล้วบอกเขาว่าเธอรักเขามาแปดปีแล้ว ไม่เคยเปลี่ยนแปลงซูหว่านอยู่ทำงานตลอดทั้งคืน ในที่สุดก็วาดโครงร่างออกมาเรียบร้อย จากนั้นก็วางปากกาลง เตรียมที่จะไปอาบน้ำ แต่จี้ซือหานก็โทรวีดีโอคอลมาพอดีเมื่อเห็นผู้ชายในจอมือถือ โครงหน้าคมชัดยิ่งกว่าเมื่อก่อน รูปร่างก็ดูผ่ายผอมลง คิ้วสวยก็ขมวดมุ่นน้อยๆ"คุณไม่ได้กินข้าวตรง
หลังจากที่จี้เหลียงชวนตกใจไปสักพัก ก็ตอบกลับไปว่า "ไม่มีปัญหา เดี๋ยวผมจัดการเอง"เมื่อเขาพูดจบก็จะวางสาย แต่ก็ได้ยินเสียงของพี่รองดังขึ้นอย่างขาดๆ หายๆ ก่อน"แล้วก็คุณเฉียว อลัน..."นั่นเป็นเพื่อนสนิทของเธอ ก็จะต้องได้เป็นสักขีพยานในช่วงเวลาที่สวยงามที่สุดของเธอด้วยความรอบคอบของเขา ความรักลึกซึ้งดั่งทะเลกว้างของเขา ยังทำให้จี้เหลียงชวนถึงกับซาบซึ้งไปด้วย"พี่รอง พี่จะต้องมีความสุขนะ"ความรักที่พี่ขอมา คุณซูที่พี่รอคอย จะต้อง จะต้องนำความสุขมาให้พี่ให้ได้นะจี้ซือหานยกยิ้มมุมปาก ใบหน้าขาวซีด ถูกรอยยิ้มจางๆ เข้าแทนที่...อีกไม่นานหรอก ความสุข อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น...หลังจากที่จี้เหลียงชวนวางสายไป ก็แจ้งข่าวให้กับคนในตระกูลจี้ให้เตรียมเครื่องบินส่วนตัวบินไปฟินแลนด์อย่างตรงเวลาจากนั้นก็โทรไปหาอลัน แต่โทรไปหลายสายก็ไม่มีคนรับ ก็เลยโทรไปหาซูชิง ให้ซูชิงไปหาอลันหลังจากจัดการเรื่องพวกนี้เสร็จ จี้เหลียงชวนก็ยกแก้วเหล้าบนเคาน์เตอร์ขึ้นดื่มจนหมด"ปึง" หลังจากวางแก้วเหล้าลง ก็หยิบเอาเสื้อสูทที่วางอยู่ข้างๆ ขึ้นมาแล้วตรงไปที่ไนท์คลับ...ในตอนที่ซานซานกำลังถือแก้วไวน์ต้อนรับแขกอยู่
เมืองเอซูชิงโทรติดต่อเบอร์ของอลันไม่ได้ จึงไปหาเธอที่บ้าน แต่ก็ไม่เจอใครซูชิงที่รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ รีบขับรถไปที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็วถึงได้รู้จากปากของพวกหมอว่าอลันถูกซูเหยียนบังคับพาตัวออกไปแล้วและในเวลาเดียวกันก็ได้รู้ว่า ไอ้สารเลวซูเหยียนนั่น บังอาจเตะคุณซูทีหนึ่งด้วย!กล้ารังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิงของประธานจี้ ไม่รู้ไปกินดีหมีมาจากไหน!ซูชิงที่โมโหจนหน้าเขียวง้ำ หยิบมือถือออกมา โทรไปหาจี้ซือหานแต่เครื่องบินส่วนตัวของจี้ซือหานกำลังบินอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืนแล้ว ไม่สามารถเปิดเครื่องได้ซูชิงจึงได้แต่โหลดคลิปจากกล้องวงจรปิดมาแล้วส่งไปยังมือถือของจี้ซือหาน ส่วนตัวเขาคืนนั้นก็รีบไปหาอลันที่เมืองหลวงเลยเช้าวันต่อมา ในตอนที่ซูหว่านกำลังถือดินสอ ตั้งใจวาดตึกหลังสุดท้ายตามที่ตั้งใจไว้อยู่ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเธอเหล่มองไปที่มือถือที่วางอยู่ข้างๆ อย่างไม่ใส่ใจ เมื่อเห็นชื่อด้านบนนั้น เส้นที่กำลังวาดอยู่ก็เบี้ยวไปไม่ได้ตามขนาดที่กำหนดไว้เธอจ้องมองไปยังอักษรสามตัวที่เขียนว่า "จิเหยียนโจว" กลืนน้ำลายอึกหนึ่ง กำฝ่ามือที่ตื่นตระหนกก่อนจะยื่นมือออกไปหยิบมือถือ...หลังจากที่จิเห