บททั้งหมดของ ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: บทที่ 571 - บทที่ 580

หลังจากที่รถของจี้ซือหานขับไปได้ครึ่งทาง จู่ ๆ เขาได้รับโทรศัพท์จากอาเจ๋อว่า"คุณชายครับ มีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น กรุณามาที่คฤหาสน์ของคุณจิเหยียนโจวด้วยครับ"ชายที่กำลังขับรถด้วยมือข้างเดียว ได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของเขาก็มืดครึ้มขึ้นมาทันใด "เกิดอะไรขึ้น?"ทางด้านอาเจ๋อที่อยู่ปลายสาย มองยังภาพด้านหน้าของตนก็รู้สึกยากเหลือเกินที่จะเอ่ยปากออกมา"เมื่อมาถึง คุณก็จะทราบเองครับ"จี้ซือหานขมวดคิ้วเข้มของตนเองเบาๆ ความเคร่งขรึมเอาจริงเอาจังที่แผ่ออกมาจากดวงตาของเขานั้นช่างเยือกเย็นราวกับพายุหิมะที่กำลังลอยล่องอยู่นอกหน้าต่างเขากดโทรศัพท์ด้วยใบหน้าที่เย็นชา จากนั้นก็เปลี่ยนทิศทางไปยังคฤหาส์นของจิเหยียนโจวอย่างรวดเร็ว——ซูหว่านที่เพิ่งตื่นจากการหลับไหล ก็สัมผัสไปยังที่นอนด้านข้างตนด้วยความเคยชิน กลับพบแต่ที่นอนที่เย็ดชืดเขาไม่อยู่อย่างงั้นหรือ?ซูหว่านตื่นตระหนกขึ้นมาทันที เธอรีบสะบัดผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นไปเปิดไฟที่หัวเตียง จากนั้นก็รีบลงจากเตียงแม้แต่รองเท้าแตะก็ยังไม่ทันได้สวมด้วยซ้ำ เธอรีบตามหาเขาไปทั่วไม่ว่าจะเป็นห้องน้ำ ห้องแต่งตัว หรือห้องอ่านหนังสือก็ตาม แต่ไม่ว่าที่ไหนเธอก็ไม่

ซูหว่านที่กำลังขึ้นไปชั้นบน เมื่อได้ยินเสียงปืนดังขึ้น ก็พลันตัวสั่นไปทั้งตัว มือของเธอจับราวบันไดแน่นจึงจะสงบสติอารมณ์ลงได้เธอรีบขึ้นไปชั้นบนฝ่าฝูงชนที่รายล้อมอยู่จนกระทั่งได้เห็นภาพเหตุการณ์ในห้องกระจก ตอนนั้นเองสีหน้าของเธอก็ซีดเผือดลงทันที...สายตาของเธอจับจ้องไปยังจี้ซือหานที่กำลังยิงปืนอย่างบ้าคลั่ง มือที่กำลังถือปืนอยู่นั้นสั่นสะท้านบ่งบอกได้ว่าเขาทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วเธออยากจะวิ่งเข้าไปหาจี้ซือหาน แต่กลับถูกจิเหยียนโจวคว้ามือเอาไว้ ก่อนจะเอ่ย "ปล่อยให้เขาได้เห็นกับตาตัวเอง ไม่งั้นเขาจะจำมันไว้ตลอดเวลา"เรื่องแบบนี้ต่อให้เป็นเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งก็เหมือนบาดแผลที่ฝังรากลึกลงในจิตใจทั้งนั้น ยิ่งปล่อยให้เวลาผ่านไปนาน เขาก็จะยิ่งระแวงมากขึ้นซูหว่านไม่ได้เข้าใจความหมายของจิเหยียนโจวมากนัก เธอเงยหน้าจ้องมองเขาด้วยสายตาเกลียดชัง ก่อนจะเอ่ย "เดิมทีเรื่องพวกนี้ก็สร้างบาดแผลในใจเขามามากพอแล้วนะ คุณยังจะมาทำร้ายเขาแบบนี้อีก นี่มันชักจะโหดร้ายเกินไปแล้ว"จิเหยียนโจวแค่นหัวเราะเสียงเย็น "ผมเนี่ยนะโหดร้าย?"เขาค่อย ๆ ยกมุมปากขึ้นยิ้มสมเพชตัวเอง พลางมองแผ่นหลังของจี้ซือหานจากระยะไก

เมื่อได้ยินคำว่า"น้องสาวของเธอ" ซูหว่านก็รู้สึกราวกับว่าจิเหยียนโจวยอมแพ้เรื่องของพี่สาวแล้ว...เธอมองจิเหยียนโจวที่ถูกความมืดมิดค่อย ๆ กัดกินเขาไปทีละนิดด้วยความเห็นใจที่พรั่งพรูออกมาทางสายตา แต่เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไปดีจิเหยียนโจววางศอกไว้บนบาร์ เขย่าแก้วเหล้าที่อยู่ในมือเบา ๆ พลางเอียงหัวมองจี้ซือหานอย่างพินิจพิเคราะห์"นายนี่โชคดีจริง ๆ เลยนะ ทั้งที่เคยทำร้ายเธอแท้ ๆ แต่เธอก็ยังให้อภัย ผิดกับฉันที่ทั้งชีวิตก็ยังเป็นไปไม่ได้..."จี้ซือหานเผลอบีบนิ้วซูหว่านแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว เขามองไปยังจิเหยียนโจวด้วยสายตาและสีหน้าที่ดูซับซ้อนเขาไม่รู้เรื่องราวระหว่างชูยีและจิเหยียนโจวเลยแม้แต่น้อย เขาจึงไม่สามารถเห็นอกเห็นใจชายคนนี้ได้แต่การให้อภัยของเธอกลับเป็นการแทงใจดำจี้ซือหานโดยตรงถ้าไม่ใช่เพราะการให้อภัยของเธอ เขาก็คงจะตกอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างจากจิเหยียนโจวมากนักหลังจากที่จิเหยียนโจวมองเห็นถึงความซับซ้อนบางอย่างในแววตาของจี้ซือหานออก เขาจึงละสายตาออกมาและยกแก้วเหล้าดื่มจนหมด จากนั้นก็โยนแก้วเหล้าในมือทิ้งไปแก้วเหล้าใบที่เขาโยนทิ้งไปลอยเป็นเส้นโค้งอยู่กลางอากาศ ก่อนจะตกลง

ซูหว่านอุ้มกั่วกัวที่ตอนนี้ตกใจร้องไห้จนไม่กล้าส่งเสียงต่อแล้วขึ้นมาส่งให้จอร์จอย่างระมัดระวัง ก่อนจะเดินกลับไปหาทั้งสองคนอีกครั้งเธอมองจี้ซือหานที่ยังไม่ยอมวางปืนจนถึงตอนนี้ ก่อนจะเอ่ยกับเขาเสียงเบา "ซือหาน ฉันขอพูดอะไรกับเขาสักหน่อยได้ไหม?"ดวงตาของจี้ซือหานขยับเล็กน้อยดูไม่ค่อยอยากให้ซูหว่านคุยกับจิเหยียนโจวสักเท่าไหร่ แต่ก็ค่อย ๆ ลดมือลงและยอมให้เธอคุยซูหว่านอยากก้าวเข้าไปอยู่ตรงหน้าของจิเหยียนโจว แต่กลับถูกจี้ซือหานคว้ามือเธอเอาไว้ดึงให้กลับมาอยู่ที่เดิม "คุยตรงนี้สิ"ซูหว่านมองจี้ซือหานก่อนจะมองไปยังจิเหยียนโจวที่นั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์ก้มหน้าดื่มเหล้าอยู่อย่างนั้น"คุณเพิ่งบอกว่าสิ่งที่คุณเจอล้วนเป็นความจริง แต่คุณเคยคิดบ้างไหมว่าพี่ฉันไล่ตามคุณมาเป็นสิบปีแล้ว คนที่รักคุณขนาดนี้จะทรยศคุณง่าย ๆ ได้ยังไง มันต้องมีเรื่องเข้าใจผิดอะไรแน่ ๆ ฉันหวังว่าคุณจะลองคิดดูอีกที อีกอย่าง..."ซูหว่านหันกลับไปมองกั่วกัวที่กำลังสะอื้นไห้เบา ๆ อยู่ในอ้อมแขนของจอร์จ "ฉันรู้สึกมาตลอดว่ากั่วกัวเป็นลูกของคุณกับพี่สาวฉัน"นิ้วของจิเหยียนโจวที่จับแก้วเหล้าอยู่หยุดชะงักก่อนจะส่งเสียงหัวเราะเยา

หลังจากที่จ้องมองอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ละสายตาที่แฝงด้วยความโดดเดี่ยวบางอย่างและหันไปมองร่างของเด็กน้อยที่หลุดออกจากตัวจอร์จวิ่งมากอดต้นขาของเขาใต้จมูกของเด็กคนนี้มีน้ำมูกที่ไหลเป็นทางยาว และดูน่าจะไหลออกมายาวและมากขึ้นเรื่อย ๆ...จิเหยียนโจวขมวดคิ้วและกำลังจะหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดจมูกเธอให้สะอาด แต่ก็เห็นเธอดึงกางเกงเขาขึ้นมาเช็ดจมูกตัวเองซะก่อน...จิเหยียนโจวขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิมและยกเท้าขึ้นเตรียมจะสะบัดเธอออกแต่เธอกลับหย่อนก้นนั่งลงบนรองเท้าของเขาพร้อมกับกอดขาเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ถึงตายยังไงก็ไม่ยอมปล่อย..."คุณอาแปลกแกว่งชิงช้า!"จิเหยียนโจวกลอกตาและมองไปยังจอร์จที่กำลังมองกั่วกัวด้วยรอยยิ้มเอ็นดูอยู่ด้านข้าง "เอาเธอออกไปเดี๋ยวนี้!"จอร์จกางมือออกก่อนจะแสดงท่าทีจนปัญญา "ฉันต้องไปเรียกคนให้มาเก็บกวาดห้องนายน่ะสิ งั้นฝากเด็กไว้กับนายสักพักนะ"จอร์จทิ้งท้ายก่อนจะแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้และเดินออกจากวิลล่าไป เมื่อเขาเห็นซูหว่านที่กำลังจะขึ้นรถพอดี เขาก็รีบเรียกเธอทันที"คุณซู"ซูหว่านหันกลับมาและเห็นจอร์จที่กำลังเดินเข้ามาหา เธอรู้ทันทีว่าที่เขาตามมาน่าจะมีเรื่องสำคัญอะไรแน่ เ