All Chapters of ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: Chapter 591 - Chapter 600

ทั้งสองคนเดินเงียบมาตลอดทาง จนถึงอาคารซือหว่านชายหนุ่มบนเก้าอี้วิลแชร์ จ้องตัวอักษรด้านบน มองนิ่งอยู่สักครู่ ก็พูดเสียงต่ำ "ผมก็เคยอยากจะสร้างสถานที่แบบนี้เหมือนกัน..."เพื่อเธอ สร้างสถานที่นึงที่เป็นแค่ของเรา โดยใช้ชื่อของพวกเขา เช่นคำว่า(ซ่ง)ซือหว่าน...ทั้ง(ซ่ง)ซือหว่าน และ(จี้)ซือหว่าน เดิมทีล้วนก็มาจากความคิดถึงที่มีต่อซูหว่าน...ซ่งซือเยว่ที่เข้าใจความหมายโดยนัย ก็ยกมุมปากขึ้น รอยยิ้มขมขื่นจากบริเวณริมฝีปากลากไปจนถึงหัวใจ ทำให้เขาหายใจไม่ค่อยออกเห็นเด็กหนุ่มที่เคยมีชีวิตชีวิต กลายมาอยู่ในสภาพซูบผอมในตอนนี้แล้ว ซานซานก็ปวดใจมาก "ซือเยว่ ช่วงเวลาที่ผ่านมา นายมีชีวิตที่เป็นทุกข์มากเลยใช่ไหม?"ซ่งซือเยว่ส่ายหน้าอีกครั้ง "ผมมีชีวิตที่ดีมาก"กู้เจ๋อที่เข็นวิลแชร์อยู่ด้านหลัง กลับขมวดคิ้วแน่น เผยอารมณ์ที่ไม่พอใจ "ประธานกู้ คุณชีวิตดีตรงไหน ทั้งๆที่..."ซ่งซือเยว่เคร่งขรึมทันที "หุบปาก!"กู้เจ๋อที่มีเรื่องอัดอั้นใจแต่กลับพูดออกมาไม่ได้ ก็ได้แต่กลืนคำพูดลงไปซานซานเห็นพวกเขาเป็นแบบนี้ ก็เข้าใจได้ในทันที ซ่งซือเยว่ที่เสียหว่านหว่านไป เกรงว่ากว่าจะผ่านไปได้แต่ละค่ำคืนนั้นต้องทุก

ซานซานพิงหลังลงบนประตูรถ มองเขาอย่างเหนื่อยใจ "นายจะทำอะไร?"เมื่อจี้เหลียงชวนกางเสื้อโค้ท คลุมลงบนตัวของเธอด้วยสีหน้าเย็นชาเสร็จ มือทั้งสองข้างเท้าลงบนหลังคารถ โน้มตัวลงมาน้อยๆ คร่อมเธอไว้ในอ้อมกอด"เฉียวซานซาน ฉันถามเธอนะ ถ้าฉันขอเธอแต่งงาน เธอจะไม่เที่ยวหว่านเสน่ห์ใส่ผู้ชายไปทั่วอีกใช่ไหม?"ตอนบ่ายเธอเพิ่งจะนัดบอดมาเสร็จ ตกดึกก็นัดเจอผู้ชาย ไม่ได้เห็นเขาอยู่ในสายตาเลยสินะ?เฉียวซานซานได้ยินคำว่า "ขอแต่งงาน" ก็ตกใจแป๊บนึง แต่พอตามหลังมาด้วยประโยคที่ว่าเที่ยวหว่านเสน่ห์ใส่ผู้ชาย กลับดึงความคิดเธอกลับมา"จี้เหลียงชวน นายฟังให้ชัดนะ ฉันไม่มีทางแต่งงานกับนาย ส่วนเรื่องหว่านเสน่ห์น่ะ คิดว่าจะห้ามฉันได้หรอ ฉันไม่ใช่แฟนของนายสักหน่อย"เธอพูดประโยคนี้จบก็ผลักจี้เหลียงชวนออกในทีเดียว หมุนตัวแล้วดึงประตูรถออก ทว่าร่างกายกลับถูกเขากอดเอาไว้จากด้านหลัง...จริงๆแล้วจี้เหลียงชวนก็สูงมากทีเดียว คงจะเป็นยีนส์เด่นของคนในตระกูลจี้ล่ะมั้ง พอเวลากอดเธอ ก็เลยสูงเหนือศีรษะเธอขึ้นไปอีก...จี้เหลียงชวนฝังคางเข้ากับซอกคอของซานซาน แล้วคาไว้แบบนั้นอย่างคนหมดแรง"พี่ซานซาน ฉันค้นพบว่า นับตั้งแต่ที่ฉันก

ซูหว่านได้ยินเขายังล้อตัวเองอยู่ ก็หมดหนทางจนเลิกขัดขืน ปล่อยคอเสื้อของเขาออก พลิกตัวแผ่หราลงบนเตียง มุดศีรษะเข้าไปในผ้าห่มนุ่มนิ่ม ถึงได้ปรับสีหน้าจากความขายหน้ากลับมาได้ชายหนุ่มยืนอยู่ริมเตียง เห็นเธอตีขาเล็กๆขึ้นลงเพื่อระบายอารมณ์ ดวงตางดงามดั่งภาพวาดใต้คิ้วหนา ก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มเขาเดินหน้าหลอกต่อไป มือข้างนึงคร่อมเอาไว้ข้างกางของเธอ แล้วโอ๋ว่า "คุณนายจี้ เมื่อกี้ฉันเสียมารยาท ฉันจะชดใช้ให้ ตกลงไหม?"ซูหว่านที่ไม่อยากสนใจเขา ได้ยินเขาพูดว่าจะชดใช้ให้ ก็หันกลับมามองชายหนุ่มที่นอนตะแคงอยู่ข้างๆ มือข้างนึงเท้าคางอยู่ "คุณกะจะชดใช้ให้ยังไง?"จี้ซือหานยกมือขึ้นจับเอวบางของเธอ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง แล้วก้มหน้ากระซิบ "ชดใช้ด้วยชีวิตทั้งหมดของฉัน พอได้ไหม?"ซูหว่านเงยหน้าขึ้นจากอ้อมกอดของเขา ดวงตาโตๆเคลื่อนไหวไปมา เป็นประกายใสๆ "ไม่เอา คุณสัญญาว่าจะอยู่กับฉันทั้งชีวิตแล้ว เปลี่ยนใหม่"ริมฝีปากบางของชายหนุ่มเปิดออก ขณะกำลังจะพูดต่อ นิ้วมือของเธอก็ปิดลงบนริมฝีปากของเขา "ตลอดไปก็ใช้ไปแล้ว ห้ามใช้ซ้ำ"รอยยิ้มมุมปากของจี้ซือหานกว้างขึ้นกว่าเดิม "ถ้างั้นคุณนายจี้อยากให้ฉันทำยัง

น้ำตาของเธอ ร่วงลงบนหลังมือของเขา ทำเอาชายหนุ่มที่ยังติดอยู่ในอดีต ชะงักไปเล็กน้อยเขาคลายซูหว่านออก ให้เธอเปลี่ยนทิศทางนิดหน่อย แล้วอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนขาของเขาใหม่...มือเรียวยาวจับใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือ แล้วใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาให้เธอเบาๆ"หว่านหว่าน ที่ฉันให้เธอดูของพวกนี้ ไม่ได้อยากให้เธอร้องไห้ แต่เพื่อบอกเธอว่าฉันรักเธอมาโดยตลอด"เขาไม่อาจย้อนเวลากลับไปในอดีต จึงได้แต่ใช้วิธีนี้บอกเธอว่า ตัวเขาในอดีตนั้น ก็แอบรักเธออยู่ซูหว่านที่สัมผัสได้ถึงความรัก พยักหน้าเบาๆ แต่จู่ๆก็พูดขึ้นสิ่งที่ไม่ได้เกี่ยวกับสถานการณ์มาประโยคนึง "เครื่องสำอางฉันเลอะหรือเปล่า?"ซานซานแต่งหน้าให้เธอตั้งครึ่งชั่วโมงเชียว ก็เพราะอยากจะให้เธอดูสวยในคืนขอแต่งงาน แต่ตอนนี้ร้องไห้จนหน้ายมหมดแล้ว คงจะน่าเกลียดน่าดูชายหนุ่มที่กอดเธอแน่น กลับยกยิ้มมุมปากขึ้นยิ้มบางๆ "ฉันไม่สนใจหรอก แต่ดวงตาของเธอไม่ค่อยดี ไม่ต้องร้องแล้วโอเคไหม?"น้ำเสียงของเขาที่เย็นชามาตลอด จะอ่อนโยนอย่างถึงที่สุดแค่เวลาที่อยู่ต่อหน้าเธอเท่านั้น ความรักที่แสนลำเอียงแบบนี้ ทำให้หัวใจของซูหว่านรู้สึกอบอุ่นอยู่เสมอเธอยกมือทั้งสองข้างขึ้นกำบนบ

ใครจะคิดว่าผู้ชายคนนี้จะมีตัณหาแรงกล้าขนาดที่พาเธอมากกอยู่ในคฤหาสน์หมายเลขแปด ร่วมรักเธอคืนแล้วคืนเล่าเป็นเวลาติดต่อกันหนึ่งอาทิตย์ ซูหว่านหมดเรี่ยวแรงลงจากเตียง ร่างทั้งร่างปวดชากระแม้แต่ขาทั้งสองข้างก็สั่นไม่หยุดในขณะที่ผู้ชายคนนี้ ยังคิดทุกวิถีทาง ที่จะพาเธอปลดล็อกสกิลท่าใหม่ต่างๆ...นี่ขนาดแค่ขอแต่งงานสำเร็จ ถ้าถึงวันแต่งงาน ยังไม่รู้ว่าจะน่าสะพรึงขนาดไหนที่น่ากลัวมากกว่านั้นก็คือ เพื่อสุขภาพของเธอแล้ว เขาถึงขั้นลงแรงทำซุปบำรุงต่างๆให้เธอด้วยตัวเอง ทั้งยังป้อนของบำรุงสารพัด...เธอต้องแบกรับแรงตัณหาของเขาก็ว่าหนักแล้ว ยังต้องกินของที่รสชาติแย่พวกนั้นอีก รสชาติมันแย่มากจริงๆ เขาลิ้มรสชาติไม่ออกหรือยังไง?ขณะที่ซูหว่านนอนแผ่ลงบนเตียง กระเดือกซุปบำรุงคำเล็กๆลงไป ก็มองชายหนุ่มที่ป้อนเธออยู่ด้วยสายตาตำหนิ "สั่งเดลิเวอร์รี่เอาได้ไหม?"จี้ซือหานหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาเช็ดน้ำซุปที่ขอบปากของเธอ จากนั้นโอ๋ด้วยเสียงอ่อนโยน "สั่งข้างนอกไม่สะอาด กินที่ฉันทำดีกว่านะ"ซูหว่านจึงได้แต่เลือกที่จะบ่มเพาะความชังเอาไว้ในใจ รอจนร่างกายพักฟื้นดีจนสามารถลงจากเตียงได้ ก็ยันตัวลุกขึ้นมาเธอมาจนถึ