All Chapters of ประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว: Chapter 601 - Chapter 610

โชคดีที่เธอไม่ได้มีนิสัยชอบกรีดร้องโวยวาย ไม่งั้นหากชายที่อยู่ชั้นบนได้ยินเสียงขึ้นมาก็อาจจะลั่นปืนใส่ซูชิงที่ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ จนตายได้หลังจากที่ซูหว่านตกใจและรับรู้จุดประสงค์ในการมาที่นี่ของซูชิง เธอจึงรีบอธิบายทันที "ฉันบอกกับเขาแล้ว พรุ่งนี้เขาถึงจะไปที่บริษัท"เธอพยายามจะโน้มน้าวจี้ซือหานมานานแล้ว แต่ชายคนนั้นกลับดูไม่สนใจธุระต่าง ๆ นา ๆ หลายร้อยล้านสิ่งเลยแม้แต่น้อย เขาแค่อยากจะอยู่กับเธอเท่านั้นเมื่อซูชิงได้ยินว่าประธานจี้จะไปบริษัทพรุ่งนี้ เขาจึงรีบเก็บเท้าตัวเองไปก่อนจะหมอบตรงหน้าต่างและเอ่ยเสียงเบา "ขอบคุณมากนะครับคุณซู"ซูหว่านที่ไม่สามารถใช้เท้าเอื้อมถึงหน้าต่างได้ จึงทำได้แค่เหยียบม้านั่งตัวเล็ก ๆ เท่านั้นพลางโบกมือให้เขา "ยินดีจ้า..."ซูชิงหันหลังเตรียมจากไป แต่ซูหว่านกลับถามขัดจังหวะอีกฝ่ายเสียก่อน "อลันออกจากโรงพยาบาลแล้วหรือยังคะ?"ซูชิงพยักหน้า "เพิ่งออกจากโรงพยาบาลเมื่อวานคับ ทุกอย่างเรียบร้อยดี"ซูหว่านฟังแล้วก็รู้สึกโล่งใจ ก่อนจะยกมือขึ้นมาโบกมือให้ซูชิงอีกครั้ง "ไว้เจอกันนะคะ"หลังจากที่ทั้งสองเอ่ยลากันด้วยดี ซูชิงก็เบี่ยงตัวหลบกล้องวงจรปิดและค่อย ๆ เคลื่

เธอนึกว่าจี้ซือหานส่งตนกลับบ้านซานซานแล้ว จะตรงไปยังกลุ่มบริษัทจี้ต่อ แต่เขากลับก้าวเท้าตามเธอเข้าไปในบ้านด้วยป้าม่านแม่นมของซานซาน เมื่อเห็นจี้ซือหานมา ก็ดีใจราวกับเห็นลูกเขยตัวเอง รีบเชื้อเชิญเขาไปที่ห้องรับแขกด้วยความอ่อนน้อม"คุณจี้คะ เชิญนั่งสักครู่ ฉันจะไปชงกาแฟมาให้..."ป้าม่านกล่าวจบ ยังหันมามองจี้ซือหานอีกครัั้ง พร้อมแอบทำมือเป็นเชิงสัญลักษณ์ให้แก่ซูหว่าน ใช้สายตาบอกเธอว่า สู้ๆ!ซูหว่านยกมือกุมหน้าผากเล็กน้อย เดินไปตรงหน้าและบอกเขาว่า "ซือหาน ฉันมีของขวัญจะให้คุณ เดี๋ยวไปเอาให้"ชายหนุ่มที่หลังพิงโซฟา เหยียดขายาว นั่งด้วยท่าทีสบายๆ ได้ยินว่าเธอมีของจะให้ตน ก็ผุดรอยยิ้มออกมา "ได้"ซูหว่านหันหลังเดินไปห้องหนังสือ ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ห้องรับแขก หยิบมือถือออกมา โทรศัพท์ไปหาเฉียวซานซานซึ่งยังทำงานอยู่ที่ไนท์คลับเมื่อเขาวางมือถือลง ก็เห็นซูหว่านวิ่งหน้าตื่นออกจากห้องหนังสือ "ป้าม่าน เห็นพิมพ์เขียวของฉันที่อยู่ในห้องหนังสือหรือเปล่า"ป้าม่านกำลังชงกาแฟอยู๋ รีบใช้ความคิดและตอบกลับ "พิมพ์เขียวหรือ ถูกคุณจี้เอาไปแล้วนี่นา"ซูหว่านได้ยินดังนี้ ก็มองไปยังชายหนุ่มที่วางมาดสูงส่งบ

ขณะที่ทั้งคู่หารือกันอยู่ ซูชิงอยู่อีกด้านหนึ่ง สั่งคนให้เอากระเป๋าใส่รหัสวางลงบนโต๊ะกระจก พร้อมรายงานให้กับชายหนุ่มที่อยู่บนโซฟา"ท่านประธานจี้ สินสอดเตรียมพร้อมไว้แล้วครับ ส่วนทางด้านคุณท่าน ผมได้แจ้งไปแล้ว ไม่ทันรอให้เขาตอบกลับ ผมก็พาคนมานี่ก่อน"จี้ซือหานพยักหน้าเบาๆ รอจนซูหว่านกับซานซานคุยกันเรียบร้อย กลับมายังห้องรับแขก เขาจึงลุกขึ้นจากโซฟา เดินไปตรงหน้าซานซาน"คุณเฉียว ที่ผมมาวันนี้ เพื่อจะทำการสู่ขอซูหว่าน คุณเป็นพี่สาวเธอ เมื่อถึงคราวออกเรือน ก็ควรจะให้คุณเป็นผู้ใหญ่"ส่วนใหญ่มักเป็นฝ่ายชายวางแผนไว้แล้ว ค่อยมาสู่ขอ และกับฝ่ายหญิงนั้น อย่างมากก็แค่หารือและอาจมีหลายกรณี ที่สองฝ่ายตกลงกันไม่ได้ จึงต้องเลิกรากันไป สุดท้ายแทนที่จะได้เกี่ยวดอง กลับกลายเป็นมองหน้าไม่ติดแต่ว่า ชายหนุ่มผู้สูงส่งเกินเอื้อมผู้นี้ เดิมทีสามารถข้ามขั้นตอนวุ่นวายต่างๆ พาหว่านหว่านไปจัดงานเรียบร้อย จดทะเบียนแล้วก็สิ้นเรื่อง กลับเอาสินสอดมาทาบทามสู่ขอ โดยไม่ต้องปรึกษาหารือ ก็บอกให้พี่สาวอย่างเธอเป็นเถ้าแก่ซะทั้งที่รู้ว่าเธอกับหว่านหว่านไม่ได้มีความเกี่ยวพันทางสายเลือด เพียงแค่นับถือเหมือนพี่น้องเท่

เมื่อจี้ซือหานไปแล้ว ซูหว่านก็รีบไปหาซานซานที่ห้องนอนเห็นซานซานนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง กำลังเหม่อมองเอกสารในมืออยู่ จึงยกมือขึ้นเคาะประตู"ซานซาน เธอดูอะไรอยู่"ซานซานได้ยินเสียงเคาะประตู จึงรีบเก็บซองเอกสารที่ซ่งซือเยว่มอบให้เธอก่อนหน้าไว้ในลิ้นชักทันทีซองใส่เอกสารนี้ ซ่งซือเยว่ได้เคยกำชับไว้ รอให้ถึงวันที่ซูหว่านแต่งงานค่อยมอบให้เธอ ซานซานจึงได้ปิดบังมาถึงวันนี้ซูหว่านเห็นท่าทีลนลานของซานซาน แต่ไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงพูดว่า "ซานซาน ฉันซื้อบ้านใหม่ที่ติดกับบ้านเธอแล้ว"ซานซานอยากถามว่าซื้อบ้านอะไร แต่ก็คิดว่าไม่จำเป็น แค่อยู่กับเธอก็พอแล้ว แต่ก่อนจะเอ่ยปาก เธอเข้าใจเจตนาของซูหว่านดีหว่านหว่านคงคิดว่า อีกหน่อยคนตระกูลจี้ที่มาสู่ขออาจจะดูถูกเธอ จึงอยากให้ตัวเองมีบ้านอีกหลังเอาไว้ออกเรือนจริงๆ การแต่งงานกับเศรษฐี ก็มีความยุ่งยากอยู่หลายอย่าง ดีที่หว่านหว่านมีพรสวรรค์ด้านการออกแบบ แค่ภาพใบเดียวก็หาเงินได้เป็นสิบล้าน ลำพังแค่จุดนี้ ก็สามารถปิดปากพวกเสียงนกเสียงกาได้แล้ว ไม่เหมือนกับเธอ ไม่มีพรสวรรค์อะไรซักอย่าง ซ้ำยังทำงานกลางคืนที่ใครๆ ก็ดูถูกนัก...ซานซานรู้สึกน้อยใจโชคช

ซูหว่านหลุดหัวเราะออกมา กำลังคิดจะเกลี้ยกล่อมกั่วกัวอีก ก็เห็นจอร์จส่งข้อความมา [คุณซู ไม่ต้องห่วง ผมจะกล่อมให้กั่วกัวไปโรงเรียนเอง]ซูหว่านจึงได้พิมพ์ข้อความตอบกลับ [คุณหมอจอร์จ ถ้ากั่วกัวยังคิดกลับไปอยู่กับจิเหยียนโจวอีก ก็รบกวนคุณช่วยดูแลแกให้ดี อย่าให้ถูกทำร้ายได้อีก]จอร์จตอบข้อความกลับมาโดยเร็ว [ที่จริงคุณจิเหยียนโจวก็รักกั่วกัวมาก คุณไม่ต้องห่วง]ซูหว่านจ้องมองข้อความสั้นนั้น นิ่งอยู่ครู่หนึ่งจึงได้ตอบกลับไปว่า "ได้"เดิมทีจิเหยียนโจวไม่ได้ชอบกั่วกัวนัก แต่ตอนหลังมีท่าทีคล้ายจะยอมรับเด็กคนนี้มากขึ้นบางทีถ้ามีกั่วกัวอยู่ใกล้ชิด อาจช่วยให้เขาหลุดพ้นจากความเศร้าที่เสียพี่ใหญ่ไป จนยอมเริ่มต้นชีวิตใหม่ซูหว่านมีความคิดเช่นนี้ พร้อมนั่งครุ่นคิดอยู่หน้าโต๊ะหนังสือครู่หนึ่ง แล้วจึงวางมือถือลง ลุกขึ้นไปหาซานซานต่อจากกันครึ่งปีกว่า ทั้งคู่แทบไม่ได้เจอกัน กว่าจะรอให้หว่านหว่านกลับมาอยู่ด้วยกัน ซานซานย่อมรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากเธอดึงมือหว่านหว่านนอนลงบนเตียงนุ่ม ด้านหนึ่งก็มาส์กหน้าไว้ อีกด้านก็พูดคุยเรื่องสัพเพเหระกระจุ๋งกระจิ๋งกันไปภาพเหตุการณ์เช่นนี้ เหมือนเมื่อสามปีก่อน คืนท