บทที่ 609

ซูหว่านหลุดหัวเราะออกมา กำลังคิดจะเกลี้ยกล่อมกั่วกัวอีก ก็เห็นจอร์จส่งข้อความมา [คุณซู ไม่ต้องห่วง ผมจะกล่อมให้กั่วกัวไปโรงเรียนเอง]

ซูหว่านจึงได้พิมพ์ข้อความตอบกลับ [คุณหมอจอร์จ ถ้ากั่วกัวยังคิดกลับไปอยู่กับจิเหยียนโจวอีก ก็รบกวนคุณช่วยดูแลแกให้ดี อย่าให้ถูกทำร้ายได้อีก]

จอร์จตอบข้อความกลับมาโดยเร็ว [ที่จริงคุณจิเหยียนโจวก็รักกั่วกัวมาก คุณไม่ต้องห่วง]

ซูหว่านจ้องมองข้อความสั้นนั้น นิ่งอยู่ครู่หนึ่งจึงได้ตอบกลับไปว่า "ได้"

เดิมทีจิเหยียนโจวไม่ได้ชอบกั่วกัวนัก แต่ตอนหลังมีท่าทีคล้ายจะยอมรับเด็กคนนี้มากขึ้น

บางทีถ้ามีกั่วกัวอยู่ใกล้ชิด อาจช่วยให้เขาหลุดพ้นจากความเศร้าที่เสียพี่ใหญ่ไป จนยอมเริ่มต้นชีวิตใหม่

ซูหว่านมีความคิดเช่นนี้ พร้อมนั่งครุ่นคิดอยู่หน้าโต๊ะหนังสือครู่หนึ่ง แล้วจึงวางมือถือลง ลุกขึ้นไปหาซานซานต่อ

จากกันครึ่งปีกว่า ทั้งคู่แทบไม่ได้เจอกัน กว่าจะรอให้หว่านหว่านกลับมาอยู่ด้วยกัน ซานซานย่อมรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

เธอดึงมือหว่านหว่านนอนลงบนเตียงนุ่ม ด้านหนึ่งก็มาส์กหน้าไว้ อีกด้านก็พูดคุยเรื่องสัพเพเหระกระจุ๋งกระจิ๋งกันไป

ภาพเหตุการณ์เช่นนี้ เหมือนเมื่อสามปีก่อน คืนท