บทที่ 615

หลังจากที่ชายชราจากไปแล้ว ซูหว่านก็แหงนหน้ามองจี้ซือหานอย่างคนเลื่อนลอย "ดูเหมือนฉันจะไม่สามารถมีลูกได้จริงๆ"

เมื่อเทียบกับการที่ผู้ใหญ่ในตระกูลจี้ไม่ยินยอมเรื่องงานแต่งของพวกเขา การไม่สามารถมีลูกให้เขาได้นั้น ทำให้ซูหว่านเกิดปมในใจได้มากกว่า

จี้ซือหานยกนิ้วมือที่เห็นข้อต่อชัดดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด แล้วปลอบเธออย่างอ่อนโยน "หว่านหว่าน ฉันไม่ต้องการลูกหรอกนะ"

ชีวิตนี้ แค่มีเธอก็พอแล้ว ลูกอะไรนั่น เขาไม่หวังให้มีเด็กเกิดขึ้นมาแล้วมาแย่งความรักของเธอไปจากเขาหรอก

ซูหว่านรู้ว่าจี้ซือหานไม่อยากมีลูก แต่สิ่งที่ชายชราพูดก็ไม่ผิด ผู้ครอบครองอำนาจตระกูลจี้จะไม่มีลูกได้ยังไง

เธออิงแรบใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือนั้นลงกับแผงอกอันแข็งแรงของชายหนุ่ม จากนั้นถอนหายใจแรง "ซือหาน หรือไม่...ก็ยังไม่ต้องแต่ง"

แม้ว่าจี้ซือหานจะกุมอำนาจ พวกคนรุ่นหลังล้วนทำตามที่เขาสั่ง แต่พวกผู็ใหญ่กลับดูถูกเธอ แล้วตัวเธอเองเดิมทีก็ไม่คู่ควรกับเขาจริงๆ

สถานะไม่เท่ากัน ทั้งยังมีลูกไม่ได้ พวกผู้ใหญ่ไม่อวยพร ปัญหามากมายขนาดนี้ สุดท้ายแล้วก็ทำให้ซูหว่านเริ่มกลัวและถดถอย

ชายหนุ่มที่กอดเธออยู่ ได้ยินประโยคนั้น ร่างกายก็แข็งทื่อ สีห