บทที่ 623

เมื่อชายชราจี้สัมผัสได้ถึงสายตาเย็นชาคู่นั้น ก็ฉีกมุมปาก แล้วแค่นหัวเราะเสียงเย็น "แกตั้งใจจะจัดการฉันยังไง?"

ชายหนุ่มยกมุมปาก ยิ้มเย็นยะเยือกเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นสะท้าน "ผมเตรียมคฤหาสน์ไว้ให้ปู่หลังนึงที่อิตาลี และเครื่องบินส่วนตัวพรุ่งนี้เช้า หลังจากที่ปู่แก่ตัว ไปอยู่ที่อิตาลีในช่วงบั้นปลายชีวิตให้มีความสุขเถอะ"

ชายชราจี้ไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะมีวันที่ถูกหลานชายไล่ออกนอกประเทศ ก็มองจี้ซือหานอย่างตรวจสอบด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ "แกรู้หรือเปล่าว่าใครกันที่บ่มเพาะแกจนมายืนอยู่ในจุดนี้ได้?"

จี้ซือหานเท้าคางข้างนึง แล้วตอบกลับอย่างไม่มีอารมณ์ "ก็ปู่ไง"

ชายชราจี้ค้ำไม้เท้า แล้วแค่นหัวเราะเสียงเย็นอีกครั้ง "ฉันนึกว่าแกลืมรากเหง้าไปแล้วซะอีก"

จี้ซือหานหันข้างมา ช้อนดวงตาเฉยชาทั้งสองข้างจ้องชายชรา "ผมไม่ลืมรากเหง้าตัวเองหรอก แล้วก็ไม่ลืมที่ตอนนั้นปู่ยืนดูหน้าตาเฉยด้วยเหมือนกัน"

ได้ยินประโยคนี้ ชายชราก็หลบสายตา ราวกับไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ "เรื่องนั้นฉันขอโทษ แต่แกจะทำแบบนี้กับปู่แท้ๆของตัวเอง เพื่อผู้หญิงคนเดียวไม่ได้สิ?"

จี้ซือหานดึงสายตากลับมา หันไปมองนอกหน้าต่าง แล้วพูดเสี